Από παλιότερη κινητοποίηση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ
|
Τα
δήθεν «κονταροχτυπήματα» των φορέων της Τοπικής Διοίκησης με την
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τίποτα δεν μπορούν να κρύψουν την απόλυτη
σύμπνοιά τους στην «επιχειρηματικότητα», στις ΣΔΙΤ και γενικότερα στην
«ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας.
Μ' αυτήν τη λογική και σ' αυτόν το δρόμο ανάπτυξης συντάσσονται ΚΕΔΕ, ΕΝΠΕ, ΠΕΔ - ΚΜ και όλα τα αστικά κόμματα, ερίζοντας για το ποιος είναι πιο ικανός να εγγυηθεί τις επενδύσεις και την «υγιή καπιταλιστική ανάπτυξη».
Οι φορείς λοιπόν της Τοπικής Διοίκησης, μαζί με το «SOSτε το Νερό» και διάφορες ΚΟΙΝΣΕΠ και «Ομάδες Πρωτοβουλίας», μπήκαν μπροστά με κεντρικό σύνθημα «Ε, ΟΧΙ και το νερό», παρουσιαζόμενοι οι ίδιοι ως «υπερασπιστές» του «δημόσιου χαρακτήρα» της ΕΥΑΘ.
Για την ιστορία, αξίζει να πούμε πως η ΕΥΑΘ από το 1999 (επί κυβέρνησης Σημίτη) μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρεία, με ταυτόχρονη εισαγωγή του 26% των μετοχών της στο Χρηματιστήριο. Σήμερα, το 5,5% βρίσκεται στα χέρια της γαλλικής πολυεθνικής «Suez».
Τότε, αυτά τα ίδια στελέχη των δήμων, οι ίδιες παρατάξεις και τα πολιτικά τους κόμματα, χαιρέτιζαν την «πετυχημένη» είσοδο της ΕΥΑΘ στο Χρηματιστήριο και την εξαγορά πακέτου των μετοχών της από το μεγάλο κεφάλαιο. Σήμερα, οι ίδιοι καμώνονται τους υπερασπιστές του «δημόσιου χαρακτήρα» της ΕΥΑΘ.
Οι τοποθετήσεις τους μπορεί να μην ταυτίζονται απόλυτα μεταξύ τους, έχουν όμως αρκετά κοινά σημεία.
Ολοι τους απομονώνουν το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού από τη γενικότερη πολιτική της πλήρους εμπορευματοποίησης και των ιδιωτικοποιήσεων.
Μπορεί φραστικά να λένε «ΟΧΙ» στην ιδιωτικοποίηση του νερού (με κεντρικό σύνθημα «Ε, ΟΧΙ και το Νερό»), οι προτάσεις τους όμως αφήνουν πολλά ανοιχτά παράθυρα στην «ιδιωτικοποίηση».
Τα «επιχειρήματά» τους συγκλίνουν στην άποψη ότι «επειδή το κράτος είναι αφερέγγυο στο να κρατήσει τον δημόσιο χαρακτήρα της ΕΥΑΘ, αυτή πρέπει να έρθει στα χέρια των δήμων», λέει η ΚΕΔΕ, ή «στα χέρια των πολιτών» (μέσω «μη κερδοσκοπικών συνεταιρισμών»), λένε οι «συλλογικότητες».
Οταν μιλάνε για το «Νερό», στην ουσία επικεντρώνονται μόνο στο πόσιμο νερό και όχι στο συνολικό «πακέτο» που βλέπει ολόκληρη την «εικόνα» (αποχέτευση, άρδευση, μεγάλα αναγκαία έργα εξασφάλισης υδάτινων πόρων κ.λπ.).
Αλήθεια, ας αναρωτηθεί και ο πιο κακόπιστος αναγνώστης:
Είναι μικρότερης σημασίας η ιδιωτικοποίηση της Ενέργειας (ηλεκτρικό ρεύμα, πετρέλαιο, αέριο, λιγνιτωρυχεία κ.λπ.), όταν χιλιάδες οικογένειες και τα παιδιά τους αναγκάζονται στη σημερινή εποχή να ζουν στα σκοτάδια και να ξεπαγιάζουν στο κρύο, επειδή δεν έχουν χρήματα;
Η μήπως είναι μικρότερης σημασίας η ιδιωτικοποίηση των τηλεπικοινωνιών, των αεροδρομίων, των λιμανιών, της Εγνατίας οδού, των τουριστικών φιλέτων γης; Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Κουβέντα για την εμπορευματοποίηση της Υγείας, του Φαρμάκου, της Παιδείας, του Αθλητισμού, του Πολιτισμού, κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.
Ολοι αυτοί οι δήμαρχοι και οι «συλλογικότητες», τέσσερα χρόνια τώρα όχι μόνο «κατάπιαν τη γλώσσα τους» αλλά αρκετές φορές στήριξαν και επαίνεσαν αρκετές από τις παραπάνω «επενδύσεις».
Τώρα, μυξοκλαίγοντας, αναφωνούν με περισσή υποκρισία: «Ε, ΟΧΙ και το ΝΕΡΟ!».
Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι όσο κρατάς αποκομμένα αυτά τα «μέτωπα» μεταξύ τους, όχι μόνο δεν συμβάλλεις στη μαζικοποίηση του κινήματος και της πάλης, αλλά ταυτόχρονα εμποδίζεις τους εργαζόμενους να καταλάβουν τη γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική, μέρος της οποίας είναι και το «ζήτημα του νερού»;
Δείχνεις το δέντρο για να κρύψεις το δάσος.
Τον ίδιο στόχο εξυπηρετεί και το γενικό «ανάθεμα» απέναντι σε όλα συλλήβδην τα πολιτικά κόμματα, που εκφράζεται από το «SOSτε το νερό».
Να τι αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους: «Τώρα που έγινε αντιληπτή ολοφάνερα η αυταπάτη ότι η ανάθεση των υποθέσεών μας σε τρίτους (κόμματα, κυβερνήσεις και κάθε είδους εξουσίες)...».
Αγνοούν άραγε τη διαφορετική πρόταση του ΚΚΕ; Σίγουρα όχι. Απλά προσπαθούν να την τσουβαλιάσουν με τις «προτάσεις» των αστικών κομμάτων, για να κρύψουν τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο, που είναι η οργάνωση της πάλης ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου. Αλλωστε, μ' αυτήν τη διέξοδο διαφωνούν και οι ίδιοι, προτείνοντας διάφορα «μείγματα» πολιτικής, στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης, όπως θα δούμε και πιο κάτω.
Οι
δήμαρχοι, αυτοί που έχουν μεταφέρει στα χέρια των εργολάβων σειρά
δημοτικών υπηρεσιών (απορρίμματα, ανακύκλωση, πράσινο, στάθμευση,
ηλεκτροφωτισμός, δημοτικά τεχνικά έργα, μελέτες, συντηρήσεις - επισκευές
δημοτικών οχημάτων κ.λπ.), παρουσιάζουν σήμερα τους εαυτούς τους ως «μοναδικούς εγγυητές της μη ιδιωτικοποίησης» της ΕΥΑΘ!
Πόση αξία μπορεί να έχει άραγε μια τέτοια «εγγύηση»;
Μήπως δεν έχουμε όμως εμπειρία και από Δημοτικές Επιχειρήσεις Υδρευσης - Αποχέτευσης που λειτουργούν σε αρκετούς δήμους;
Η τιμή του νερού εκτινάσσεται στα ύψη, αφού στις περισσότερες από αυτές προστίθενται στο λογαριασμό μια σειρά από διαφορετικά τέλη (ειδικό τέλος μελέτης κατασκευής έργων, ειδικό τέλος επί του εισοδήματος εξ οικοδομών, τέλος σύνδεσης με τον αγωγό αποχέτευσης, τέλος σύνδεσης με τον αγωγό ύδρευσης, δαπάνη διακλάδωσης προς τον αγωγό ύδρευσης - αποχέτευσης, τέλος χρήσης υπονόμου, εγγύηση χρήσης υδρομέτρου κ.λπ.).
Παράλληλα, οι Δημοτικές Επιχειρήσεις αποτέλεσαν το «φυτώριο» για όλες τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, που σήμερα επικρατούν παντού.
Το «δίλημμα» «ιδιωτικοποίηση ή δημοτικοποίηση», το οποίο προβάλλουν οι δήμαρχοι που όλα αυτά τα χρόνια υπηρέτησαν και υπηρετούν την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, είναι πλαστό και αποπροσανατολιστικό.
Οι «συλλογικότητες», από τη μεριά τους, προτείνουν να περάσουν οι μετοχές της ΕΥΑΘ ΑΕ σε «συνεργατικά χέρια πολιτών», με τη δημιουργία συνεταιρισμών «μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα» σε κάθε δήμο.
Και αυτοί με τη σειρά τους ισχυρίζονται πως με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται ο δημόσιος χαρακτήρας του νερού ως κοινωνικού αγαθού και εμποδίζεται η πώλησή του στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Τέτοιες «προτάσεις», βέβαια, κάθε άλλο παρά καινούργιες είναι. Υπάρχει πλούσια πείρα στη χώρα μας και διεθνώς, πείρα που έχει δείξει ότι τέτοια μοντέλα λειτούργησαν σε πολλές περιπτώσεις ως Δούρειος Ιππος για ιδιωτικοποιήσεις σε Υγεία - Πρόνοια, Παιδεία, Υδρευση, Ενέργεια κ.α.
Ο ισχυρισμός ότι τέτοια «συνεργατικά εγχειρήματα» μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας θα λειτουργούν ως «μη κερδοσκοπικές εταιρείες», προς όφελος των εργαζομένων, καμιά σχέση με την πραγματικότητα δεν έχει.
Τέτοιες «συνεργατικές επιχειρήσεις» λειτουργούν μέσα στον καπιταλισμό (στο πλαίσιο της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας») εκεί όπου το κεφάλαιο διστάζει ή αρνείται να επενδύσει σε κάποιον τομέα, όταν για διάφορους λόγους θεωρεί πως η επένδυσή του δεν είναι σίγουρη, δεν είναι αρκετά κερδοφόρα.
Αυτές οι «επιχειρήσεις» κουκουλώνουν την ανεργία, γενικεύουν την «ευέλικτη» απασχόληση, την εργασία χωρίς δικαιώματα, χωρίς Ασφάλιση, με μισθούς πείνας ή και καθόλου, αφού οι εργαζόμενοι θεωρούνται επιχειρηματίες - μέτοχοι ή εθελοντές σε επιχειρήσεις προορισμένες να κλείσουν ή να απορροφηθούν από μεγαλύτερα «ψάρια».
Ταυτόχρονα, λειτουργούν και σαν εργαλείο εξαπάτησης των εργαζομένων, ότι το σύστημα που γεννά τη φτώχεια και τα βάσανα των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να εξανθρωπιστεί.
Καλλιεργούν την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη στους εργαζόμενους ότι η σύσταση «κοινωνικών επιχειρήσεων» μέσα στον καπιταλισμό είναι αρκετή για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους και επομένως δεν υπάρχει ανάγκη οργάνωσης πάλης που θα βάζει στο στόχαστρο τη στρατηγική του κεφαλαίου, θα συγκρούεται με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τα συμφέροντά τους, την εξουσία που τα υπερασπίζεται. Και βεβαίως, πάνω απ' όλα, δίνουν τα πάντα για να μην συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους η ανάγκη να παλέψουν για τη δική τους εξουσία.
Δεν είναι τυχαίο ότι μ' αυτές τις προτάσεις όχι μόνο συμφωνούν και δίνουν τα εύσημα το ίδρυμα Μπιλ Γκέιτς, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΟΟΣΑ, αλλά μελετούν τρόπους προώθησής τους και σε άλλους τομείς της οικονομίας όπου δεν υπάρχει μεγάλο ποσοστό κέρδους.
Καταρχάς,
θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως εμείς όταν μιλάμε για «νερό - κοινωνικό
αγαθό» δεν περιοριζόμαστε μονάχα στο πόσιμο νερό.
Σήμερα, είναι αναγκαίο και ρεαλιστικό όλοι οι υδάτινοι πόροι, τα δάση, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης - άρδευσης, η υποδομή αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων, να αποτελούν, συνολικά, κοινωνική ιδιοκτησία και όχι εμπόρευμα.
Η λειτουργία τους να εντάσσεται σε έναν επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, με εργατικό έλεγχο, που θα παίρνει υπόψη τα επίγεια και υπόγεια αποθέματα, την περιβαλλοντική - κλιματική αλλαγή, την προστασία του περιβάλλοντος, τις σύγχρονες ανάγκες στην ύδρευση και αποχέτευση, την εξοικονόμηση και εξασφάλιση υδάτινων πόρων, την ποιότητά τους και την αποκατάσταση των υδάτινων αποθεμάτων.
Να παίρνει υπόψη, τέλος, τις ανάγκες άρδευσης της αγροτικής γης, με βάση έναν σχεδιασμό της αγροτικής ανάπτυξης που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες με εγχώρια, ποιοτικά και φθηνά αγροτικά προϊόντα.
Παίρνοντας υπόψη και μόνο αυτόν τον παράγοντα, καταλαβαίνει κανείς γιατί ένας τέτοιος φορέας, που συνολικά και επιστημονικά θα ασχοληθεί με το «συνολικό πακέτο του νερού», είναι αδύνατον να «διοικηθεί» από κάποιους δήμους, πολύ περισσότερο από «συνεργατική διαχείριση» κάποιων πολιτών.
Η διοίκηση ενός τέτοιου φορέα δεν μπορεί παρά να είναι το ίδιο το κράτος, όμως ένα κράτος που θα επενδύει και θα αναπτύσσεται για την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και όχι για την κερδοφορία του κεφαλαίου και των διάφορων πολυεθνικών.
Να γιατί το ζήτημα της ΕΥΑΘ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χώρια και ξεκομμένα από τη γενικότερη πάλη για τη διασφάλιση και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Σήμερα χρειάζεται να ξεδιπλωθεί μια μαζική αγωνιστική πρωτοβουλία αντεπίθεσης, στον αντίποδα του κυβερνητικού σχεδίου ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ και των γενικότερων αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.
Μια αντεπίθεση που πρώτα απ' όλα πρέπει να γίνει υπόθεση του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος.
Ο αγώνας αυτός μπορεί να διεκδικεί την άμεση αντιμετώπιση οξυμένων προβλημάτων, όπως: Μείωση της τιμής του νερού σε ανέργους, χαμηλόμισθους, συνταξιούχους, καμιά διακοπή υδροδότησης σε λαϊκά νοικοκυριά κ.λπ.
Ταυτόχρονα, όμως, χρειάζεται να συνδέει αυτήν την πάλη με την προοπτική για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης της κοινωνίας, έξω από τα αδιέξοδα και τη βαρβαρότητα του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος.
Μια προοπτική που μόνο ο σοσιαλιστικός δρόμος ανάπτυξης μπορεί να υλοποιήσει.
Μ' αυτήν τη λογική και σ' αυτόν το δρόμο ανάπτυξης συντάσσονται ΚΕΔΕ, ΕΝΠΕ, ΠΕΔ - ΚΜ και όλα τα αστικά κόμματα, ερίζοντας για το ποιος είναι πιο ικανός να εγγυηθεί τις επενδύσεις και την «υγιή καπιταλιστική ανάπτυξη».
Οι φορείς λοιπόν της Τοπικής Διοίκησης, μαζί με το «SOSτε το Νερό» και διάφορες ΚΟΙΝΣΕΠ και «Ομάδες Πρωτοβουλίας», μπήκαν μπροστά με κεντρικό σύνθημα «Ε, ΟΧΙ και το νερό», παρουσιαζόμενοι οι ίδιοι ως «υπερασπιστές» του «δημόσιου χαρακτήρα» της ΕΥΑΘ.
Για την ιστορία, αξίζει να πούμε πως η ΕΥΑΘ από το 1999 (επί κυβέρνησης Σημίτη) μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρεία, με ταυτόχρονη εισαγωγή του 26% των μετοχών της στο Χρηματιστήριο. Σήμερα, το 5,5% βρίσκεται στα χέρια της γαλλικής πολυεθνικής «Suez».
Τότε, αυτά τα ίδια στελέχη των δήμων, οι ίδιες παρατάξεις και τα πολιτικά τους κόμματα, χαιρέτιζαν την «πετυχημένη» είσοδο της ΕΥΑΘ στο Χρηματιστήριο και την εξαγορά πακέτου των μετοχών της από το μεγάλο κεφάλαιο. Σήμερα, οι ίδιοι καμώνονται τους υπερασπιστές του «δημόσιου χαρακτήρα» της ΕΥΑΘ.
Οι τοποθετήσεις τους μπορεί να μην ταυτίζονται απόλυτα μεταξύ τους, έχουν όμως αρκετά κοινά σημεία.
Ολοι τους απομονώνουν το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού από τη γενικότερη πολιτική της πλήρους εμπορευματοποίησης και των ιδιωτικοποιήσεων.
Μπορεί φραστικά να λένε «ΟΧΙ» στην ιδιωτικοποίηση του νερού (με κεντρικό σύνθημα «Ε, ΟΧΙ και το Νερό»), οι προτάσεις τους όμως αφήνουν πολλά ανοιχτά παράθυρα στην «ιδιωτικοποίηση».
Τα «επιχειρήματά» τους συγκλίνουν στην άποψη ότι «επειδή το κράτος είναι αφερέγγυο στο να κρατήσει τον δημόσιο χαρακτήρα της ΕΥΑΘ, αυτή πρέπει να έρθει στα χέρια των δήμων», λέει η ΚΕΔΕ, ή «στα χέρια των πολιτών» (μέσω «μη κερδοσκοπικών συνεταιρισμών»), λένε οι «συλλογικότητες».
Οταν μιλάνε για το «Νερό», στην ουσία επικεντρώνονται μόνο στο πόσιμο νερό και όχι στο συνολικό «πακέτο» που βλέπει ολόκληρη την «εικόνα» (αποχέτευση, άρδευση, μεγάλα αναγκαία έργα εξασφάλισης υδάτινων πόρων κ.λπ.).
Γιατί απομονώνουν την ΕΥΑΘ από τις υπόλοιπες ιδιωτικοποιήσεις;
Είναι μικρότερης σημασίας η ιδιωτικοποίηση της Ενέργειας (ηλεκτρικό ρεύμα, πετρέλαιο, αέριο, λιγνιτωρυχεία κ.λπ.), όταν χιλιάδες οικογένειες και τα παιδιά τους αναγκάζονται στη σημερινή εποχή να ζουν στα σκοτάδια και να ξεπαγιάζουν στο κρύο, επειδή δεν έχουν χρήματα;
Η μήπως είναι μικρότερης σημασίας η ιδιωτικοποίηση των τηλεπικοινωνιών, των αεροδρομίων, των λιμανιών, της Εγνατίας οδού, των τουριστικών φιλέτων γης; Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Κουβέντα για την εμπορευματοποίηση της Υγείας, του Φαρμάκου, της Παιδείας, του Αθλητισμού, του Πολιτισμού, κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.
Ολοι αυτοί οι δήμαρχοι και οι «συλλογικότητες», τέσσερα χρόνια τώρα όχι μόνο «κατάπιαν τη γλώσσα τους» αλλά αρκετές φορές στήριξαν και επαίνεσαν αρκετές από τις παραπάνω «επενδύσεις».
Τώρα, μυξοκλαίγοντας, αναφωνούν με περισσή υποκρισία: «Ε, ΟΧΙ και το ΝΕΡΟ!».
Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι όσο κρατάς αποκομμένα αυτά τα «μέτωπα» μεταξύ τους, όχι μόνο δεν συμβάλλεις στη μαζικοποίηση του κινήματος και της πάλης, αλλά ταυτόχρονα εμποδίζεις τους εργαζόμενους να καταλάβουν τη γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική, μέρος της οποίας είναι και το «ζήτημα του νερού»;
Δείχνεις το δέντρο για να κρύψεις το δάσος.
Τον ίδιο στόχο εξυπηρετεί και το γενικό «ανάθεμα» απέναντι σε όλα συλλήβδην τα πολιτικά κόμματα, που εκφράζεται από το «SOSτε το νερό».
Να τι αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους: «Τώρα που έγινε αντιληπτή ολοφάνερα η αυταπάτη ότι η ανάθεση των υποθέσεών μας σε τρίτους (κόμματα, κυβερνήσεις και κάθε είδους εξουσίες)...».
Αγνοούν άραγε τη διαφορετική πρόταση του ΚΚΕ; Σίγουρα όχι. Απλά προσπαθούν να την τσουβαλιάσουν με τις «προτάσεις» των αστικών κομμάτων, για να κρύψουν τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο, που είναι η οργάνωση της πάλης ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου. Αλλωστε, μ' αυτήν τη διέξοδο διαφωνούν και οι ίδιοι, προτείνοντας διάφορα «μείγματα» πολιτικής, στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης, όπως θα δούμε και πιο κάτω.
Ποιοι παρουσιάζονται ως οι «εγγυητές», απέναντι σε ένα «αφερέγγυο» κράτος;
Πόση αξία μπορεί να έχει άραγε μια τέτοια «εγγύηση»;
Μήπως δεν έχουμε όμως εμπειρία και από Δημοτικές Επιχειρήσεις Υδρευσης - Αποχέτευσης που λειτουργούν σε αρκετούς δήμους;
Η τιμή του νερού εκτινάσσεται στα ύψη, αφού στις περισσότερες από αυτές προστίθενται στο λογαριασμό μια σειρά από διαφορετικά τέλη (ειδικό τέλος μελέτης κατασκευής έργων, ειδικό τέλος επί του εισοδήματος εξ οικοδομών, τέλος σύνδεσης με τον αγωγό αποχέτευσης, τέλος σύνδεσης με τον αγωγό ύδρευσης, δαπάνη διακλάδωσης προς τον αγωγό ύδρευσης - αποχέτευσης, τέλος χρήσης υπονόμου, εγγύηση χρήσης υδρομέτρου κ.λπ.).
Παράλληλα, οι Δημοτικές Επιχειρήσεις αποτέλεσαν το «φυτώριο» για όλες τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, που σήμερα επικρατούν παντού.
Το «δίλημμα» «ιδιωτικοποίηση ή δημοτικοποίηση», το οποίο προβάλλουν οι δήμαρχοι που όλα αυτά τα χρόνια υπηρέτησαν και υπηρετούν την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, είναι πλαστό και αποπροσανατολιστικό.
Οι «συλλογικότητες», από τη μεριά τους, προτείνουν να περάσουν οι μετοχές της ΕΥΑΘ ΑΕ σε «συνεργατικά χέρια πολιτών», με τη δημιουργία συνεταιρισμών «μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα» σε κάθε δήμο.
Και αυτοί με τη σειρά τους ισχυρίζονται πως με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται ο δημόσιος χαρακτήρας του νερού ως κοινωνικού αγαθού και εμποδίζεται η πώλησή του στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Τέτοιες «προτάσεις», βέβαια, κάθε άλλο παρά καινούργιες είναι. Υπάρχει πλούσια πείρα στη χώρα μας και διεθνώς, πείρα που έχει δείξει ότι τέτοια μοντέλα λειτούργησαν σε πολλές περιπτώσεις ως Δούρειος Ιππος για ιδιωτικοποιήσεις σε Υγεία - Πρόνοια, Παιδεία, Υδρευση, Ενέργεια κ.α.
Ο ισχυρισμός ότι τέτοια «συνεργατικά εγχειρήματα» μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας θα λειτουργούν ως «μη κερδοσκοπικές εταιρείες», προς όφελος των εργαζομένων, καμιά σχέση με την πραγματικότητα δεν έχει.
Τέτοιες «συνεργατικές επιχειρήσεις» λειτουργούν μέσα στον καπιταλισμό (στο πλαίσιο της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας») εκεί όπου το κεφάλαιο διστάζει ή αρνείται να επενδύσει σε κάποιον τομέα, όταν για διάφορους λόγους θεωρεί πως η επένδυσή του δεν είναι σίγουρη, δεν είναι αρκετά κερδοφόρα.
Αυτές οι «επιχειρήσεις» κουκουλώνουν την ανεργία, γενικεύουν την «ευέλικτη» απασχόληση, την εργασία χωρίς δικαιώματα, χωρίς Ασφάλιση, με μισθούς πείνας ή και καθόλου, αφού οι εργαζόμενοι θεωρούνται επιχειρηματίες - μέτοχοι ή εθελοντές σε επιχειρήσεις προορισμένες να κλείσουν ή να απορροφηθούν από μεγαλύτερα «ψάρια».
Ταυτόχρονα, λειτουργούν και σαν εργαλείο εξαπάτησης των εργαζομένων, ότι το σύστημα που γεννά τη φτώχεια και τα βάσανα των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να εξανθρωπιστεί.
Καλλιεργούν την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη στους εργαζόμενους ότι η σύσταση «κοινωνικών επιχειρήσεων» μέσα στον καπιταλισμό είναι αρκετή για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους και επομένως δεν υπάρχει ανάγκη οργάνωσης πάλης που θα βάζει στο στόχαστρο τη στρατηγική του κεφαλαίου, θα συγκρούεται με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τα συμφέροντά τους, την εξουσία που τα υπερασπίζεται. Και βεβαίως, πάνω απ' όλα, δίνουν τα πάντα για να μην συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους η ανάγκη να παλέψουν για τη δική τους εξουσία.
Δεν είναι τυχαίο ότι μ' αυτές τις προτάσεις όχι μόνο συμφωνούν και δίνουν τα εύσημα το ίδρυμα Μπιλ Γκέιτς, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΟΟΣΑ, αλλά μελετούν τρόπους προώθησής τους και σε άλλους τομείς της οικονομίας όπου δεν υπάρχει μεγάλο ποσοστό κέρδους.
Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής η πρόταση του ΚΚΕ
Σήμερα, είναι αναγκαίο και ρεαλιστικό όλοι οι υδάτινοι πόροι, τα δάση, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης - άρδευσης, η υποδομή αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων, να αποτελούν, συνολικά, κοινωνική ιδιοκτησία και όχι εμπόρευμα.
Η λειτουργία τους να εντάσσεται σε έναν επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, με εργατικό έλεγχο, που θα παίρνει υπόψη τα επίγεια και υπόγεια αποθέματα, την περιβαλλοντική - κλιματική αλλαγή, την προστασία του περιβάλλοντος, τις σύγχρονες ανάγκες στην ύδρευση και αποχέτευση, την εξοικονόμηση και εξασφάλιση υδάτινων πόρων, την ποιότητά τους και την αποκατάσταση των υδάτινων αποθεμάτων.
Να παίρνει υπόψη, τέλος, τις ανάγκες άρδευσης της αγροτικής γης, με βάση έναν σχεδιασμό της αγροτικής ανάπτυξης που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες με εγχώρια, ποιοτικά και φθηνά αγροτικά προϊόντα.
Παίρνοντας υπόψη και μόνο αυτόν τον παράγοντα, καταλαβαίνει κανείς γιατί ένας τέτοιος φορέας, που συνολικά και επιστημονικά θα ασχοληθεί με το «συνολικό πακέτο του νερού», είναι αδύνατον να «διοικηθεί» από κάποιους δήμους, πολύ περισσότερο από «συνεργατική διαχείριση» κάποιων πολιτών.
Η διοίκηση ενός τέτοιου φορέα δεν μπορεί παρά να είναι το ίδιο το κράτος, όμως ένα κράτος που θα επενδύει και θα αναπτύσσεται για την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και όχι για την κερδοφορία του κεφαλαίου και των διάφορων πολυεθνικών.
Να γιατί το ζήτημα της ΕΥΑΘ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χώρια και ξεκομμένα από τη γενικότερη πάλη για τη διασφάλιση και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Σήμερα χρειάζεται να ξεδιπλωθεί μια μαζική αγωνιστική πρωτοβουλία αντεπίθεσης, στον αντίποδα του κυβερνητικού σχεδίου ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ και των γενικότερων αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.
Μια αντεπίθεση που πρώτα απ' όλα πρέπει να γίνει υπόθεση του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος.
Ο αγώνας αυτός μπορεί να διεκδικεί την άμεση αντιμετώπιση οξυμένων προβλημάτων, όπως: Μείωση της τιμής του νερού σε ανέργους, χαμηλόμισθους, συνταξιούχους, καμιά διακοπή υδροδότησης σε λαϊκά νοικοκυριά κ.λπ.
Ταυτόχρονα, όμως, χρειάζεται να συνδέει αυτήν την πάλη με την προοπτική για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης της κοινωνίας, έξω από τα αδιέξοδα και τη βαρβαρότητα του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος.
Μια προοπτική που μόνο ο σοσιαλιστικός δρόμος ανάπτυξης μπορεί να υλοποιήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου