Επικίνδυνος δρόμος για το λαό η «έξοδος» για τα κέρδη του κεφαλαίου

Από το νέο μακελειό του Παλαιστινιακού λαού έως τα ευρωατλαντικά «χαμόγελα» στα Δυτικά Βαλκάνια και από τις κόντρες των ιμπεριαλιστικών «θεσμών» για το κρατικό χρέος έως τα νέα βάρβαρα μέτρα της 4ης «αξιολόγησης» και τις δεσμεύσεις για τα επόμενα πολλά χρόνια, η σαπίλα και τα αδιέξοδα, οι αντιφάσεις και οι ανταγωνισμοί του εκμεταλλευτικού συστήματος διαπερνούν σαν νήμα και δίνουν τον τόνο των εξελίξεων, φέρνουν ένταση της εκμετάλλευσης και νέους κινδύνους στο κατώφλι των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

 Οι επιδιώξεις της αστικής τάξης, η θωράκιση της κερδοφορίας της, οι «φιλόδοξοι» στόχοι της για αναβάθμισή της μέσα από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή και ανάδειξη της χώρας σε «κόμβο» Ενέργειας και Μεταφορών, την ώρα που πυκνώνουν τα «σύννεφα» πάνω από τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία και γύρω από τα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, είναι το «κλειδί» για να ερμηνεύσει κανείς τις εξελίξεις.

Ευρωατλαντική «γέφυρα»

 

Ετσι εξηγείται και η κυβερνητική υποκρισία και χυδαιότητα που έσπασε όλα τα κοντέρ στις αρχές της βδομάδας, με αφορμή τους πάνω από 60 εν ψυχρώ δολοφονημένους Παλαιστίνιους και τους χιλιάδες τραυματίες από τα ισραηλινά πυρά επειδή διαδήλωναν για ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος και ενάντια στην προκλητική απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ να μεταφέρει την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντάς την ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και δίνοντας αέρα στα πανιά της επιθετικότητας του κράτους του Ισραήλ στην περιοχή.


Το έγκλημα δεν έχει μόνο πρωταγωνιστές, αλλά και συνενόχους, όσους, όπως η ΕΕ, κάνουν πλάτες στο κράτος - δολοφόνο συνιστώντας του να μη χρησιμοποιεί «δυσανάλογη» βία, τσουβαλιάζουν θύτες και θύματα ζητώντας από τους Παλαιστίνιους να διαδηλώνουν και να πεθαίνουν «ειρηνικά», ενώ «ταΐζουν» τη μεγάλη φωτιά των ανταγωνισμών που καίει τη Μέση Ανατολή με τους σχεδιασμούς των δικών τους μονοπωλίων για τον έλεγχο του ενεργειακού και άλλου πλούτου της περιοχής.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα και την ίδια ώρα μοιράζει κι εκείνη νουθεσίες «αυτοσυγκράτησης» σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους, «ξεπλένει» ΗΠΑ και ΕΕ αναγορεύοντας τους εμπρηστές σε «παράγοντες ειρήνευσης» και «σταθερότητας», βαθαίνει σε όλα τα επίπεδα την πολιτική - οικονομική - στρατιωτική συνεργασία με το κράτος - δολοφόνο, αποσπώντας τα συγχαρητήρια των ΗΠΑ για τους ρόλους «γέφυρας» που παίζει στους ενεργειακούς και στρατιωτικούς σχεδιασμούς που τους συνοδεύουν.

«Η αναβάθμιση του γεωπολιτικού ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή», που την Πέμπτη στη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Δ. Βαλκανίων ο πρωθυπουργός αναγόρευσε σε «κεντρικό πρόταγμα», περνάει ακριβώς μέσα από αυτούς τους ρόλους, στη Μέση Ανατολή αλλά και «στην άλλη άκρη του γεωστρατηγικού τόξου», στο ακόμα πιο «γνώριμο» για την αστική τάξη πεδίο των Βαλκανίων, εκεί όπου πρωταγωνιστεί ώστε να «τρέξει» ο σχεδιασμός ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ, ανταγωνιστικά προς τη Ρωσία.

Η ομολογία της κυβερνητικής «Αυγής» ότι «τυχόν συμφωνία επί του "Μακεδονικού" θα "ξεκλειδώσει" τον δρόμο της ΠΓΔΜ προς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ - και αυτός ο σχεδιασμός εντάσσεται σε ευρύτερο στρατηγικό σχέδιο των Βρυξελλών, αλλά και της Ουάσιγκτον, για ανάσχεση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια και για "κλείδωμα" τυχόν "κερκόπορτας" προς το εσωτερικό της ΕΕ», δείχνει γιατί η άμμος πέφτει τώρα πιο γρήγορα στην «κλεψύδρα» των διευθετήσεων με την ΠΓΔΜ και την Αλβανία, εξηγεί την πρεμούρα της κυβέρνησης να στήσει σχήματα ευρωατλαντικής «συνεργασίας» των καπιταλιστικών κρατών της περιοχής.

Τα σχέδια αυτά, που πάνε χέρι χέρι με τα σχέδια των ευρωπαϊκών μονοπωλίων για την ενεργειακή και μεταφορική «διασύνδεση» της περιοχής, σε αντίθεση με τα όσα λέει η κυβερνητική προπαγάνδα, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν τις ανοιχτές πληγές που άφησε στην περιοχή ο προηγούμενος γύρος των σχεδίων ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ, τους εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς, την επαναχάραξη συνόρων κ.ο.κ., αλλά αντικειμενικά βάζουν τις βάσεις για ακόμα μεγαλύτερη όξυνση, για ένα νέο γύρο ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων που θα πληρώσουν και πάλι οι λαοί της περιοχής.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη εχθρική στις λαϊκές ανάγκες

 

Την ίδια ώρα, οι κυβερνητικές δεσμεύσεις για τη διατήρηση του αντιλαϊκού «μομέντουμ», τα προνομοθετημένα μέτρα για το κόψιμο των συντάξεων, τη μείωση του αφορολόγητου, τη γενίκευση των πλειστηριασμών, η συζήτηση για τον κατάλληλο μηχανισμό «εποπτείας» των λαϊκών αναγκών για τα επόμενα πολλά χρόνια, τα νέα μέτρα της 4ης «αξιολόγησης» που έρχονται να προστεθούν στους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους, αποτελούν το άλλο «πόδι» για την ανάκαμψη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας και, ταυτόχρονα, την «εγγυητική επιστολή» για την «έξοδο στις αγορές» προκειμένου το αστικό κράτος να βρει «ζεστό» χρήμα και «δημοσιονομικό χώρο» για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων.

Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και η συζήτηση για το μηχανισμό ελάφρυνσης του κρατικού χρέους, γύρω από την οποία ξεδιπλώνονται και οι γνώριμες αντιπαραθέσεις ΔΝΤ - Γερμανίας, με φόντο βέβαια τις αντιτιθέμενες επιδιώξεις, τη διαπάλη για την «αναδιάρθρωση» της Ευρωζώνης, τα γεωστρατηγικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τη συζήτηση αυτή, όπως και συνολικά από τον αστικό σχεδιασμό για το επόμενο διάστημα, που μεταξύ άλλων αποτυπώνεται και στο «αναπτυξιακό σχέδιο» της κυβέρνησης προς τους «θεσμούς».

Πρόκειται για σχεδιασμό που στην καρδιά του έχει την ένταση της εκμετάλλευσης, όπως δείχνει και το γεγονός ότι η κυβέρνηση το διάστημα αυτό «κωδικοποιεί» - μονιμοποιεί αλλά και επεκτείνει το αντεργατικό πλαίσιο, έχει δεσμευτεί για την παραπέρα γενίκευση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, με πρόσθετα χτυπήματα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις Συλλογικές Συμβάσεις, τη διατήρηση και τον «εκσυγχρονισμό» του υποκατώτατου μισθού κ.ο.κ.

Το κλίμα αναμονής και κάλπικων προσδοκιών που επιχειρεί να καλλιεργήσει τις μέρες αυτές στους συνταξιούχους η κυβέρνηση, επαναφέροντας μάλιστα το ξεφτισμένο παραμύθι περί «αντίμετρων» στις περικοπές των συντάξεων, «ανάλογα με τη δημοσιονομική πορεία της χώρας», είναι ενδεικτικό για την προσπάθεια οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να στριμώξουν τις ανάγκες τους στα όσα απαιτεί η καπιταλιστική οικονομία με αντάλλαγμα κάποια ψίχουλα που κάθε άλλο παρά θα ανακουφίζουν από τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής.

Η ανάπτυξη με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει αλλά συσσωρεύει και οξύνει συνολικά τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, είτε αυτά αφορούν ελλείψεις σε υποδομές για βασικές λαϊκές ανάγκες, την υποβάθμιση των εργατογειτονιών και του περιβάλλοντος, τα μεγάλα κενά σε Υγεία και Πρόνοια. Τα παραδείγματα που παρουσιάζει ο «Ριζοσπάστης» στο σημερινό φύλλο είναι αποκαλυπτικά.

Στη μάχη ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου

 

Στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για την επιτυχία της απεργίας στις 30 Μάη, για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων και ανάκτηση απωλειών, στα μέτωπα πάλης για την ανακούφιση των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων από τα οξυμένα προβλήματα, οι κομμουνιστές μπαίνουν μπροστά:

Για να δίνεται απάντηση στις ψευδαισθήσεις για «φιλολαϊκή» καπιταλιστική ανάπτυξη, να δυναμώνει η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της διαχείρισης και του συμβιβασμού, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, κόντρα στα εμπόδια και τις δυσκολίες που βάζει ο αρνητικός συσχετισμός για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Για τον απεγκλωβισμό και τη συμμετοχή και νέων δυνάμεων στο κίνημα, για τη δραστηριοποίηση άλλων που ήταν στην αδράνεια, για την αναζωογόνηση σωματείων, την εκπαίδευση και νέων δυνάμεων στην αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Για να γίνονται βήματα στη συμπόρευση του εργατικού κινήματος με τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρομεσαίους αγρότες, στην κοινή πάλη ενάντια στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Για να φωτίζονται η μόνη καθαρή διέξοδος για το λαό, ο δρόμος ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ, και οι μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του λαού.

Ριζοσπάστης