Πλευρές από την πείρα στον κλάδο της Ιδιωτικής Υγείας
Από την απεργία των εργαζομένων του κλάδου φέτος τον Ιούνη
|
Σε
αυτό το πλαίσιο, χαρακτηριστικές είναι οι πλευρές αυτής της πείρας από
τον κλάδο της Ιδιωτικής Υγείας, τις οποίες αποτύπωσε στην παρέμβασή του ο
Δημήτρης Αλεξόπουλος, πρόεδρος του κλαδικού Σωματείου Εργαζομένων στην Ιδιωτική Υγεία,
τόσο σε ό,τι αφορά την εντεινόμενη επίθεση στις Συλλογικές Συμβάσεις
Εργασίας, όσο και σχετικά με την «ανάπτυξη» των επιχειρήσεων του κλάδου,
που συνοδεύεται από την επιδείνωση των όρων δουλειάς των εργαζομένων
και όχι από... «ανάπτυξη για όλους».
Αποσπάσματα από την παρέμβαση αυτή δημοσιεύει σ' αυτό το φύλλο ο «Ριζοσπάστης».
Με
το νομοσχέδιο επιχειρείται ένα καθολικό χτύπημα στις κλαδικές
Συμβάσεις, που θα έχει ως αποτέλεσμα τον κατακερματισμό των κλάδων. Να
μην υπάρχει δηλαδή η έννοια του εργαζόμενου
Η ιστορία βέβαια δεν είναι καινούργια. Πάντοτε καλλιεργούνταν από την εργοδοσία η συντεχνιακή λογική, η λογική της «εξαίρεσης».
Στον κλάδο μας, ακόμα και τότε που υπογράφονταν κλαδικές Συμβάσεις, υπογράφονταν 4 διαφορετικές: Αλλη για τον εργαζόμενο στις κλινικές, άλλη για τα διαγνωστικά, άλλη για τα γηροκομεία...
Η συντεχνιακή λογική καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα έντονα τα χρόνια της κρίσης, και εδώ έπαιξε ρόλο και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το «δημοψήφισμα» που διεξήχθη σε ιδιωτικό νοσοκομείο το 2016, με ευθύνη του τότε προεδρείου του επιχειρησιακού σωματείου, με το ερώτημα «κλαδική σύμβαση ή επιχειρησιακή», στη βάση πάντοτε της λογικής του «μικρότερου κακού». Δηλαδή, ζητήθηκε από τους εργαζόμενους να προσυπογράψουν την εξαίρεσή τους από τον κλάδο.
Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι ο εργαζόμενος να μην είναι ο μισθωτός που έχει κατοχυρωμένα δικαιώματα τα οποία απορρέουν από τους αγώνες και από τη δουλειά του, να μετατρέπεται σε περιπλανώμενο - «απασχολήσιμο» που δουλεύει για όσο διάστημα αντέξει, να αλλάζει συνεχώς δουλειές ψάχνοντας το «καλό αφεντικό», να δίνει ένα κάρο λεφτά στη βιομηχανία των μεταπτυχιακών μπας και αλλάξει τη μοίρα του...
Αυτό άλλωστε είναι το μέλλον που ετοιμάζει ο ΣΕΒ, η μεγαλοεργοδοσία. Εργασιακή ζούγκλα κι όποιος αντέξει. Και για να μπορέσει να το πετύχει αυτό, πρέπει να χτυπήσει τις οργανώσεις, να χτυπήσει τα συνδικάτα ή να τα καταστήσει εντελώς ακίνδυνα. Αυτό είναι το νόημα των ρυθμίσεων όσον αφορά τη λειτουργία των συνδικάτων.
Οσον
αφορά το επιχείρημα ότι οι επενδύσεις θα φέρουν βελτίωση της ζωής των
εργαζομένων, είναι χαρακτηριστική ακόμα και μια συνοπτική παρουσίαση του
παραδείγματος ανάπτυξης και επενδύσεων στην Ιδιωτική Υγεία:
-- Ομιλος «Βιοϊατρική»: 42 υποκαταστήματα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 20 από τα οποία δημιουργήθηκαν μέσα στην κρίση, ιδιαίτερα μετά το 2016, τότε που οι προσλήψεις έγιναν με μισθούς 400 ευρώ. Η εταιρεία καμαρώνει στην ιστοσελίδα για τα τρία εκατομμύρια επισκέψεις το χρόνο, την ώρα που στενάζουν οι εργαζόμενοι από την εξαντλητική δουλειά.
-- Η «Euromedica», με τα 47 διαγνωστικά, τις 11 κλινικές, τα 5 κέντρα αποκατάστασης, εξακολουθεί να κρατά σε καθεστώς απληρωσιάς τους εργαζόμενους για 8 συνεχόμενα χρόνια.
-- Από τον όμιλο «Υγεία» με τα δύο νοσοκομεία - μεγαθήρια, το «Μητέρα» και το «Υγεία», 150 συνάδελφοι παραιτήθηκαν μόνο το 2019, λόγω του μεγάλου φόρτου εργασίας και των χαμηλών μισθών.
-- Από το «Ιατρικό Κέντρο» απολύθηκαν 50 συνάδελφοι φέτος, γιατί η εταιρεία αποφάσισε να δώσει υπηρεσίες σίτισης σε εργολάβο, την ώρα που επένδυσε εκατομμύρια ευρώ σε υλικοτεχνικές υποδομές, ενώ οι μισθοί δεν φτάνουν ούτε για τις πολύ βασικές ανάγκες και η έλλειψη προσωπικού έχει καταστήσει εντελώς δυσβάσταχτη την εργασία.
-- Στο «Ερρίκος Ντυνάν», οι 700 περίπου εργαζόμενοι βρέθηκαν στη διελκυστίνδα της εργοδοτικής τρομοκρατίας από τη μία και από την άλλη των ψεύτικων υποσχέσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ότι τάχα θα έκανε το νοσοκομείο δημόσιο.
-- Το «Ιασώ» εξαγοράστηκε από οικονομικό fund, το οποίο έβαλε όρο ότι οι θέσεις εργασίας και οι μισθοί θα παραμείνουν ως έχουν μόνο στον βαθμό που θα το επιτρέψουν η οικονομική κατάσταση της εταιρείας και οι συνθήκες ανταγωνισμού.
Και να μην πούμε βέβαια τι γίνεται στους μικρότερους χώρους...
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποσπασματικά, μεμονωμένα. Απαιτείται η ενοποίηση του κλάδου, και αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα χτυπάει το νομοσχέδιο.
Για
όλα τα παραπάνω, το κλαδικό Σωματείο έχει πλούσια δράση. Παρά τις
όποιες αδυναμίες ή ελλείψεις, δεν υποτιμήσαμε κανένα ζήτημα, προχωρήσαμε
σε συγκεκριμένες παρεμβάσεις σε υπουργεία και εργοδότες. Η εγγραφή κάθε
συναδέλφου στο Σωματείο επιδιώκουμε να είναι πράξη συμμετοχής, δράσης,
πρωτοβουλίας.
Αυτές τις μέρες δίνουμε αγώνα στο «Ιασώ» για να ικανοποιηθεί το αίτημα 30 εργαζομένων να δουλεύουν σε χώρο που να ικανοποιεί τις στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Οι συνάδελφοι των κεντρικών εργαστηρίων του νοσοκομείου εργάζονται εδώ και 8 χρόνια στο 3ο υπόγειο, σε χώρο που λειτουργούσε ως πάρκινγκ αυτοκινήτων...
Με βάση την πείρα από τη δράση του Σωματείου μας, μπορούμε να αναδείξουμε τρεις πλευρές:
-- Πρώτον. Οι παρεμβάσεις μας σε κάθε συγκεκριμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο εργαζόμενος γονιμοποιούν το έδαφος σε ό,τι αφορά την παρέμβασή μας για τη συνολικότερη αντεργατική επίθεση, όπως τώρα με το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση της ΝΔ. Γονιμοποιούν το έδαφος για να φωτίζεται το γεγονός ότι μπορούμε να διεκδικούμε με βάση τις ανάγκες που έχει ο εργαζόμενος σήμερα.
-- Δεύτερον. Η συγκεκριμένη δράση που αναπτύσσουμε μέσα στους χώρους δουλειάς βοηθά συνολικότερα στη διαπάλη με τον εργατοπατερισμό, όπως αυτός εκφράζεται σήμερα από τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ. Μπορούμε ακόμα πιο αποδεικτικά να πούμε στους συναδέλφους ότι δεν είναι μάχη για καρέκλες και για αξιώματα, αλλά μάχη ουσίας, αγώνας για να απαλλαγεί το εργατικό κίνημα από την ευθεία παρέμβαση της εργοδοσίας, που επιδιώκει να μετατρέψει τα συνδικάτα σε κάτι σαν συμβούλους επιχειρήσεων.
-- Τρίτον. Στο έδαφος των συγκεκριμένων πρωτοβουλιών που παίρνουμε, έχουμε τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με συνδικαλιστές που έχουν σημαντική δράση στο χώρο δουλειάς τους, που δίνουν τη μάχη μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, που έχουν να αντιμετωπίσουν το σκληρό πρόσωπο της εργοδοσίας αλλά και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, ο οποίος υπονομεύει τη δράση και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να διαβάλει, να αποπροσανατολίσει, τελικά να υπηρετήσει την εργοδοσία.
Ριζοσπάστης Σάββατο 5 Οχτώβρη 2019 - Κυριακή 6 Οχτώβρη 2019
Αποσπάσματα από την παρέμβαση αυτή δημοσιεύει σ' αυτό το φύλλο ο «Ριζοσπάστης».
Στο στόχαστρο η ενότητα των εργαζομένων
Η ιστορία βέβαια δεν είναι καινούργια. Πάντοτε καλλιεργούνταν από την εργοδοσία η συντεχνιακή λογική, η λογική της «εξαίρεσης».
Στον κλάδο μας, ακόμα και τότε που υπογράφονταν κλαδικές Συμβάσεις, υπογράφονταν 4 διαφορετικές: Αλλη για τον εργαζόμενο στις κλινικές, άλλη για τα διαγνωστικά, άλλη για τα γηροκομεία...
Η συντεχνιακή λογική καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα έντονα τα χρόνια της κρίσης, και εδώ έπαιξε ρόλο και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το «δημοψήφισμα» που διεξήχθη σε ιδιωτικό νοσοκομείο το 2016, με ευθύνη του τότε προεδρείου του επιχειρησιακού σωματείου, με το ερώτημα «κλαδική σύμβαση ή επιχειρησιακή», στη βάση πάντοτε της λογικής του «μικρότερου κακού». Δηλαδή, ζητήθηκε από τους εργαζόμενους να προσυπογράψουν την εξαίρεσή τους από τον κλάδο.
Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι ο εργαζόμενος να μην είναι ο μισθωτός που έχει κατοχυρωμένα δικαιώματα τα οποία απορρέουν από τους αγώνες και από τη δουλειά του, να μετατρέπεται σε περιπλανώμενο - «απασχολήσιμο» που δουλεύει για όσο διάστημα αντέξει, να αλλάζει συνεχώς δουλειές ψάχνοντας το «καλό αφεντικό», να δίνει ένα κάρο λεφτά στη βιομηχανία των μεταπτυχιακών μπας και αλλάξει τη μοίρα του...
Αυτό άλλωστε είναι το μέλλον που ετοιμάζει ο ΣΕΒ, η μεγαλοεργοδοσία. Εργασιακή ζούγκλα κι όποιος αντέξει. Και για να μπορέσει να το πετύχει αυτό, πρέπει να χτυπήσει τις οργανώσεις, να χτυπήσει τα συνδικάτα ή να τα καταστήσει εντελώς ακίνδυνα. Αυτό είναι το νόημα των ρυθμίσεων όσον αφορά τη λειτουργία των συνδικάτων.
Απληρωσιά, απολύσεις και εντατικοποίηση συνοδεύουν την «ανάπτυξη»
-- Ομιλος «Βιοϊατρική»: 42 υποκαταστήματα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 20 από τα οποία δημιουργήθηκαν μέσα στην κρίση, ιδιαίτερα μετά το 2016, τότε που οι προσλήψεις έγιναν με μισθούς 400 ευρώ. Η εταιρεία καμαρώνει στην ιστοσελίδα για τα τρία εκατομμύρια επισκέψεις το χρόνο, την ώρα που στενάζουν οι εργαζόμενοι από την εξαντλητική δουλειά.
-- Η «Euromedica», με τα 47 διαγνωστικά, τις 11 κλινικές, τα 5 κέντρα αποκατάστασης, εξακολουθεί να κρατά σε καθεστώς απληρωσιάς τους εργαζόμενους για 8 συνεχόμενα χρόνια.
-- Από τον όμιλο «Υγεία» με τα δύο νοσοκομεία - μεγαθήρια, το «Μητέρα» και το «Υγεία», 150 συνάδελφοι παραιτήθηκαν μόνο το 2019, λόγω του μεγάλου φόρτου εργασίας και των χαμηλών μισθών.
-- Από το «Ιατρικό Κέντρο» απολύθηκαν 50 συνάδελφοι φέτος, γιατί η εταιρεία αποφάσισε να δώσει υπηρεσίες σίτισης σε εργολάβο, την ώρα που επένδυσε εκατομμύρια ευρώ σε υλικοτεχνικές υποδομές, ενώ οι μισθοί δεν φτάνουν ούτε για τις πολύ βασικές ανάγκες και η έλλειψη προσωπικού έχει καταστήσει εντελώς δυσβάσταχτη την εργασία.
-- Στο «Ερρίκος Ντυνάν», οι 700 περίπου εργαζόμενοι βρέθηκαν στη διελκυστίνδα της εργοδοτικής τρομοκρατίας από τη μία και από την άλλη των ψεύτικων υποσχέσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ότι τάχα θα έκανε το νοσοκομείο δημόσιο.
-- Το «Ιασώ» εξαγοράστηκε από οικονομικό fund, το οποίο έβαλε όρο ότι οι θέσεις εργασίας και οι μισθοί θα παραμείνουν ως έχουν μόνο στον βαθμό που θα το επιτρέψουν η οικονομική κατάσταση της εταιρείας και οι συνθήκες ανταγωνισμού.
Και να μην πούμε βέβαια τι γίνεται στους μικρότερους χώρους...
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποσπασματικά, μεμονωμένα. Απαιτείται η ενοποίηση του κλάδου, και αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα χτυπάει το νομοσχέδιο.
Δράση που ακουμπά σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι
Αυτές τις μέρες δίνουμε αγώνα στο «Ιασώ» για να ικανοποιηθεί το αίτημα 30 εργαζομένων να δουλεύουν σε χώρο που να ικανοποιεί τις στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Οι συνάδελφοι των κεντρικών εργαστηρίων του νοσοκομείου εργάζονται εδώ και 8 χρόνια στο 3ο υπόγειο, σε χώρο που λειτουργούσε ως πάρκινγκ αυτοκινήτων...
Με βάση την πείρα από τη δράση του Σωματείου μας, μπορούμε να αναδείξουμε τρεις πλευρές:
-- Πρώτον. Οι παρεμβάσεις μας σε κάθε συγκεκριμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο εργαζόμενος γονιμοποιούν το έδαφος σε ό,τι αφορά την παρέμβασή μας για τη συνολικότερη αντεργατική επίθεση, όπως τώρα με το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση της ΝΔ. Γονιμοποιούν το έδαφος για να φωτίζεται το γεγονός ότι μπορούμε να διεκδικούμε με βάση τις ανάγκες που έχει ο εργαζόμενος σήμερα.
-- Δεύτερον. Η συγκεκριμένη δράση που αναπτύσσουμε μέσα στους χώρους δουλειάς βοηθά συνολικότερα στη διαπάλη με τον εργατοπατερισμό, όπως αυτός εκφράζεται σήμερα από τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ. Μπορούμε ακόμα πιο αποδεικτικά να πούμε στους συναδέλφους ότι δεν είναι μάχη για καρέκλες και για αξιώματα, αλλά μάχη ουσίας, αγώνας για να απαλλαγεί το εργατικό κίνημα από την ευθεία παρέμβαση της εργοδοσίας, που επιδιώκει να μετατρέψει τα συνδικάτα σε κάτι σαν συμβούλους επιχειρήσεων.
-- Τρίτον. Στο έδαφος των συγκεκριμένων πρωτοβουλιών που παίρνουμε, έχουμε τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με συνδικαλιστές που έχουν σημαντική δράση στο χώρο δουλειάς τους, που δίνουν τη μάχη μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, που έχουν να αντιμετωπίσουν το σκληρό πρόσωπο της εργοδοσίας αλλά και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, ο οποίος υπονομεύει τη δράση και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να διαβάλει, να αποπροσανατολίσει, τελικά να υπηρετήσει την εργοδοσία.
Ριζοσπάστης Σάββατο 5 Οχτώβρη 2019 - Κυριακή 6 Οχτώβρη 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου