Μπροστά

«Είναι καιρός να πάμε μπροστά. Και θα πάμε!» έλεγε ο Κυρ. Μητσοτάκης, καταχεριάζοντας όσους απεργούσαν και διαδήλωναν στις 2 Οκτώβρη ενάντια στο αντεργατικό «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο. Βέβαια, το «πάμε μπροστά» δεν αφορά το λαό και τα δικαιώματά του, όπως το παρουσίασε ο ίδιος, καταγγέλλοντας «τις μειοψηφίες» που διαδηλώνουν σε βάρος της «πλειοψηφίας». Το «πάμε μπροστά» το απηύθυνε στους εκπροσώπους των επιχειρηματικών ομίλων, για τους οποίους η κυβέρνηση ψηφίζει το ένα νομοσχέδιο μετά το άλλο: «Αναπτυξιακό», φορολογικό, προσεχώς ασφαλιστικό και πάει λέγοντας. Και επειδή το αναγκαίο συμπλήρωμα αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής είναι η κλιμάκωση της καταστολής και της τρομοκράτησης του λαού, η κυβέρνηση ψήφισε την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου, έβαλε νέα εμπόδια στην κήρυξη απεργιών και τώρα ετοιμάζεται να επιβάλει νέους περιορισμούς στις διαδηλώσεις, ενώ υπουργοί και άλλοι παρατρεχάμενοι προειδοποιούν ότι τα ΜΑΤ θα σαπίζουν στο ξύλο όποιον αντιδρά στην αντιλαϊκή πολιτική. Οσο για εκείνους που ανακάλυψαν τώρα την κρατική καταστολή, θέλουν μάλλον να ξεχάσουν ότι η προηγούμενη κυβέρνηση δεν δίστασε να χτυπήσει με ΜΑΤ και χημικά φοιτητές, εργαζόμενους, ακόμα και συνταξιούχους. Ασε που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις από κάτω κατασταλτικούς νόμους που είτε διατήρησε ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε τους εμπλούτισε και τους επέκτεινε, όπως αυτόν για την απεργία, την «προεργασία» για την κατάργηση του ασύλου και πάει λέγοντας. Ολο αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο είναι σύμφυτο με το κράτος του κεφαλαίου και επομένως εχθρικό για το λαό, έτοιμο για χρήση κάθε φορά που οι περιστάσεις επιβάλλουν την εναλλαγή από το καρότο στο μαστίγιο...

Κίνητρα... 

 

Τα περίφημα «κίνητρα» για την ανάπτυξη του ιδιωτικού πυλώνα της Ασφάλισης διαφημίζει με κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση, όπως έκανε και ο πρωθυπουργός τις προάλλες από τη Θεσσαλονίκη, καλώντας τους εργαζόμενους «ένα μέρος από αυτά που εξοικονομούν από την εφορία να τα αποταμιεύσουν, ώστε να έχουν αργότερα καλύτερη σύνταξη!». Θυμίζουμε ότι οι μειώσεις στη φορολογία που εξήγγειλε η κυβέρνηση στο νέο φορολογικό αφορούν ορισμένα μόνο λαϊκά νοικοκυριά με πολύ χαμηλά εισοδήματα, στα οποία ο Μητσοτάκης συνιστά τώρα να «επενδύσουν» στην Ασφάλιση τα λίγα ευρώ που θα «εξοικονομήσουν», για να έχουν μια καλύτερη τάχα σύνταξη στα γεράματα. Που σημαίνει ότι ως εργαζόμενοι δεν πρόκειται να δουν διαφορά στο εισόδημά τους, ενώ μέχρι να γίνουν συνταξιούχοι, «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει»! Να λοιπόν ένα ...ισχυρό κίνητρο για να στραφεί κανείς στην ιδιωτική ασφάλιση.

... και λύσεις

 

Ενας εξίσου σοβαρός λόγος είναι ότι οι συντάξεις που εγγυάται το κράτος γίνονται όλο και πιο μικρές, κάτω από το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής, ενώ και τα επικουρικά «μετράνε μέρες» με τους νόμους όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αρα, η προσφυγή σε κάποιο ιδιωτικό σχήμα ασφάλισης θα είναι σχεδόν αυτονόητη στο μέλλον, όχι ως «εγγύηση» για μια καλύτερη σύνταξη, αλλά ως εξαναγκασμός, αφού ο σημερινός ασφαλισμένος δεν έχει καμία ελπίδα να επιβιώσει με την κρατική σύνταξη - επίδομα. Το μόνο που του μένει, επομένως, είναι να δουλεύει μέχρι το θάνατο ή να εναποθέσει τις ελπίδες (και τον οβολό του) σε έναν ιδιωτικό φορέα. Μάλιστα, μπροστά στο ισχυρό ενδεχόμενο να χάσει ακόμα κι αυτά που πλήρωσε μια ζωή, το σύστημα του προσφέρει ως «ιδανική λύση» να τα κάνει και τα δυο ταυτόχρονα...

Γαμπροί

 

Με αφορμή τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν μάθαμε για τη «διπλωματία των γαμπρών», με τους γαμπρούς των δύο Προέδρων να παρουσιάζονται ως οι διαμορφωτές της εξωτερικής πολιτικής ανάμεσα στις δύο χώρες, επειδή διατηρούν πολύ καλές σχέσεις μεταξύ τους! Θα ήταν πραγματικά για γέλια, αν πίσω από τέτοιες εξωφρενικές αναλύσεις δεν κρυβόταν η προσπάθεια να παρουσιαστούν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και συμβιβασμοί, άρα και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν για τους λαούς, ως ιδιοτροπία του ενός ή του άλλου ηγέτη, ως αποτέλεσμα των καλών ή κακών «κοινωνικών σχέσεων», ακόμα και ως «οικογενειακή υπόθεση», που διευθετείται στα όρια μιας πολιτικής φαμίλιας και των δεσμών της με μια άλλη. Αλλωστε, στις αναλύσεις των αστικών επιτελείων ανθίζουν κατά καιρούς διάφορες εκδοχές της διπλωματίας. Για παράδειγμα, επί Γ. Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών, είχαμε τη «διπλωματία του ζεϊμπέκικου», λόγω της «χημείας» που είχαν μεταξύ τους οι ...γλεντζέδες ΥΠΕΞ των δύο χωρών. Μετά είχαμε τη «διπλωματία των κουμπάρων», εξαιτίας της κουμπαριάς που έκανε ο τότε Ελληνας πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής με τον ομόλογό του Ερντογάν. Ούτε οι ζεϊμπεκιές, όμως, ούτε οι κουμπαριές άλλαξαν ποτέ το γεγονός ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διαμορφώνονται πάνω στο έδαφος των διαχρονικών τουρκικών αμφισβητήσεων και του ανταγωνισμού ανάμεσα στις αστικές τάξεις των δύο χωρών, πάντα στο πλαίσιο της «συμμαχικής» τους σχέσης και του ρόλου τους στο ΝΑΤΟ.

Ριζοσπάστης    Σάββατο 16 Νοέμβρη 2019 - Κυριακή 17 Νοέμβρη 2019