Τυχοδιωκτισμοί

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει διάβημα στην κυβέρνηση Σάρατζ της Λιβύης για το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο και μεταξύ άλλων προτείνει να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις για τον καθορισμό ΑΟΖ από εκεί που είχαν σταματήσει πριν από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που αποτελείωσαν τη χώρα μετά το 2011. Η συμφωνία με τη Λιβύη είχε φτάσει στο «παρά πέντε», αφού είχε βρεθεί συμβιβασμός για το κλείσιμο του κόλπου της Σύρτης και για την επήρεια ορισμένων ελληνικών νησιών στο Λιβυκό Πέλαγος. Εκτοτε, όμως, οι ελληνικές κυβερνήσεις συμμετείχαν ενεργά στην επέμβαση που διαμέλισε τη χώρα και πήραν τα εύσημα από τους Ευρωατλαντικούς συμμάχους που βομβάρδιζαν το λαό της Λιβύης. Το κίνητρο, βέβαια, δεν ήταν άλλο από τη συμμετοχή στο διαμοιρασμό της λείας, προφανώς και στις θαλάσσιες ζώνες, που ήταν από τα κορυφαία ζητήματα για την ελληνική αστική τάξη, στους ανταγωνισμούς για την κατοχύρωση των συμφερόντων της στην περιοχή. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο στήριξε το ματοκύλισμα του λιβυκού λαού όλα αυτά τα χρόνια, που έφερε τελικά την Τουρκία σε πλεονεκτική θέση, η οποία συμμάχησε με τον Σάρατζ. Η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης ήταν να επιδιώξει συμμαχία με τον Χάφταρ και αφότου το ευρωατλαντικό καράβι έστριψε οριστικά προς τον σημερινό δοτό πρωθυπουργό της Λιβύης, η ελληνική κυβέρνηση σπεύδει να ευθυγραμμιστεί, ενώ ζητάει αναβαθμισμένο ρόλο και στην επιχείρηση «Irini». Οπως προκύπτει όλα αυτά τα χρόνια, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, μαζί με άλλες δυνάμεις της περιοχής, παίζουν βρώμικα παιχνίδια στην πλάτη του λιβυκού λαού, με την ελληνική αστική τάξη να διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή, ξεδιπλώνοντας τον τυχοδιωκτισμό της και βάζοντας το λαό σε μεγάλες περιπέτειες και κινδύνους, όπως δείχνει και το πρόσφατο σύμφωνο για την τουρκο-λιβυκή ΑΟΖ.

Επανάληψη

 

Με στοχευμένα δημοσιεύματα ανοίγει ξανά θέμα συντάξεων, στη λογική τού «να μοιραστούμε όλοι τα βάρη της κρίσης», άρα και οι συνταξιούχοι, σημερινοί και μελλοντικοί. Βέβαια, η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα δεν σταμάτησε ποτέ, από καμιά κυβέρνηση. Αυτό που άλλαζε κάθε φορά ήταν τα προσχήματα και οι αφορμές: Μια η κρίση, μια τα δομημένα ομόλογα, μια το PSI και η ζημιά στα αποθεματικά... Τώρα ακούγεται ότι τα μέτρα για την πανδημία προσθέτουν ένα έλλειμμα της τάξης των 400 εκατ. ευρώ κάθε μήνα στον ΕΦΚΑ, από τις εισφοροαπαλλαγές που αποφάσισε η κυβέρνηση για τις επιχειρήσεις, ενώ ακόμα κι αν το κράτος καταβάλλει για λογαριασμό τους τις εισφορές, ο προϋπολογισμός του Ταμείου θα είναι ελλειμματικός κατά 2 δισ. ευρώ, λόγω της αύξησης της ανεργίας. Σ' αυτό το πλαίσιο και με δεδομένο ότι η κυβέρνηση μελετάει έναν νέο κύκλο εισφορο-μειώσεων για τους επιχειρηματικούς ομίλους, έχει ήδη ξεκινήσει η συζήτηση για το ενδεχόμενο νέων «παρεμβάσεων» στις συντάξεις, για να είναι «βιώσιμο» το Ασφαλιστικό. Που σημαίνει ότι αργά ή γρήγορα, άμεσα ή έμμεσα, οι ασφαλισμένοι θα κληθούν να πληρώσουν και με αυτόν τον τρόπο τα σπασμένα των μέτρων στήριξης για το κεφάλαιο για τη διαχείριση της πανδημίας και της κρίσης. Στο χέρι τους είναι να μην το επιτρέψουν...

Διαβεβαιώσεις... 

 

Ο ένας (βουλευτής της ΝΔ) διαβεβαιώνει ότι όσοι συνεχίσουν να δουλεύουν μέσα στην κρίση και ενταχθούν στα προγράμματα κυβέρνησης - ΕΕ δεν θα έχουν μείωση στο μισθό μεγαλύτερη από 20%. Το παρουσιάζει μάλιστα ως επίτευγμα (!) της κυβέρνησης, για «να σωθούν οι θέσεις εργασίας», έστω κι αν οι εργαζόμενοι θα κατρακυλήσουν δέκα σκαλοπάτια σε ό,τι αφορά τους όρους δουλειάς και αμοιβής. Αντίστοιχα, ο υπουργός Εργασίας διαβεβαιώνει ότι κανένας μισθός δεν θα πέσει κάτω από τον κατώτερο, ο οποίος είναι σήμερα 650 ευρώ μεικτά. Με αυτά τα λεφτά βέβαια κανείς δεν μπορεί να βγάλει το μήνα, αλλά αυτό ελάχιστα τους απασχολούσε και πριν από την κρίση.

... και καραμπόλες

 

Ποια είναι όμως η ουσία; Οτι στο όνομα τού «να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας», θα πρέπει να δεχτεί ο εργαζόμενος να υποαπασχολείται, με μισθό στο όριο του κατώτατου. Στην πράξη, βέβαια, ο χρόνος της απλήρωτης δουλειάς θα εκτοξευθεί, αφού οι όμιλοι δεν πρόκειται να αφήσουν ανεκμετάλλευτη τέτοια προσφορά τζάμπα εργασίας και θα διαμορφώνουν εκβιαστικά τα ωράρια όπως τους βολεύει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με τη γενίκευση του κατώτατου μισθού ως αμοιβής για την πλειοψηφία όσων θα συνεχίσουν να εργάζονται μέσα στην κρίση, εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι σφαγή θα γίνει την «επόμενη μέρα» στις Συλλογικές Συμβάσεις, που η εργοδοσία τις θέλει όλες γύρω στα 650 ευρώ μεικτά, αλλά και στον μέσο μισθό, που θα δεχτεί ακόμα μεγαλύτερη πίεση. Το είδαμε στη διάρκεια της προηγούμενης κρίσης, με τις οριζόντιες περικοπές, θα το δούμε και τώρα με τις «καραμπόλες» που προκαλεί στους μισθούς η «επεκτατική» διαχείριση της κρίσης.


Ριζοσπάστης  Τρίτη 2 Ιούνη 2020