Σε τι
συνίσταται η «εθνική στρατηγική» που όλοι μαζί πιπιλάνε; Σε όλες τις
συμφωνίες που υπογράφουν τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις, με κοινό
παρονομαστή την προώθηση των διευθετήσεων που ενισχύουν την παρουσία των
ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ανατ. Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, το ρόλο της ΕΕ
στην περιοχή.
Αυτό
άλλωστε φαίνεται από τη Στρατηγική Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ, με τον
«διάλογο» που εγκαινιάστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατά τη συνάντηση
του Τσίπρα με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ και ψηφίστηκε από την κυβέρνηση
της ΝΔ. Αντίστοιχα, από τα «τριμερή σχήματα», όπως Ελλάδας - Κύπρου -
Ισραήλ που ξεκίνησαν επί ΣΥΡΙΖΑ και «εμπλουτίστηκαν» επί ΝΔ με τη
συμμετοχή και των ΗΠΑ. Επίσης, από τη Συμφωνία των Πρεσπών, για το
μάντρωμα του γειτονικού λαού σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, για την οποία η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις δάφνες του «εγγυητή της ΝΑΤΟικής σταθερότητας», ενώ η
ΝΔ γίνεται σήμερα θεματοφύλακάς της.
Και φτάνοντας στα Ελληνοτουρκικά, η «συνέχεια» όλων των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων βγάζει πια μάτι: Από τις Συμφωνίες της Μαδρίτης το 1997 που «γκρίζαραν» υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ το Αιγαίο, αναγνωρίζοντας τα «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στη «ΝΑΤΟική θάλασσα», μέχρι τη ρουτινιάρικη επανάληψη από όλους για τον σωτήριο ρόλο των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που με κάθε ευκαιρία δίνουν αέρα στα πανιά της τουρκικής επιθετικότητας.
Η «εθνική στρατηγική», όπως άλλωστε διαφημίστηκε στη Βουλή από την κυβέρνηση, είναι αυτή που βάζει το λαό και τη χώρα όλο και πιο βαθιά στο βούρκο των θανάσιμων ανταγωνισμών. Φέρνει στο προσκήνιο μια ακόμα επώδυνη διευθέτηση με τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με κριτήριο την ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής «σταθερότητας» στην περιοχή, το κράτημα της Τουρκίας στο «δυτικό στρατόπεδο», με τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα να γίνονται μέρος αυτού του σύνθετου παζαριού.
Αυτή είναι άλλωστε και η ουσία της Ελλάδας - «μεντεσέ» στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, ρόλος που αποτελεί τον πυρήνα της εξωτερικής πολιτικής και της «εθνικής στρατηγικής» από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, είτε χαρακτηρίζονται «προτιμώμενοι» είτε «προβλέψιμοι» εταίροι από τους συμμάχους τους. Με βάση αυτόν το ρόλο, που βάζει το λαό σε μεγάλους κινδύνους, η ελληνική αστική τάξη διαπραγματεύεται, αναπτύσσει τα «πάρε - δώσε» στην περιοχή, διεκδικεί τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση, παίζει με τη φωτιά ενός θερμού επεισοδίου, που ακόμα κι αυτό θα αξιοποιηθεί για να επιταχυνθούν οι ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις.
Η
προπαγάνδα, όμως, περί «εθνικής στρατηγικής» και τέλους του «διχασμού»,
μαζί και με τις εκκλήσεις «να πάμε όλοι μαζί παρακάτω», δεν έμεινε μόνο
στα Ελληνοτουρκικά, κι αυτό πρέπει να προβληματίσει κάθε καλοπροαίρετο
λαϊκό άνθρωπο. Είναι φανερό ότι η αστική τάξη παίρνει τα μέτρα της για
να καλλιεργήσει κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» τόσο για την αντιμετώπιση της
οικονομικής κρίσης που φορτώνεται στα εργατικά - λαϊκά στρώματα και θα
οξύνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια όσο και για τις επιπτώσεις από τη νέα όξυνση
της πανδημίας με ευθύνη κράτους και κυβέρνησης.
Βλέποντας, λοιπόν, τα αστικά κόμματα και επιτελεία ότι τα δύσκολα είναι ...μπροστά για το λαό, ότι οι εξελίξεις πιθανόν να φέρουν αντιδράσεις, ότι μεγαλώνει η δυσπιστία αλλά και τα ερωτήματα που γεννάει η διαχείριση ειδικά της πανδημίας με όρους «χρηματιστηρίου», αλλά και ο φόβος που όλο και περισσότερο αναπτύσσεται, έβαλαν «μπρος» τα «μηχανάκια» του αντικομμουνισμού.
Εδώ κυριολεκτικά ξεσάλωσαν όλα τα παπαγαλάκια του συστήματος, με αφορμή καταρχήν τις εκδηλώσεις του ΚΚΕ προς τιμήν του ΔΣΕ στην Κόνιτσα, αλλά και τις δικαιολογημένες αντιδράσεις για την παρουσία εκπροσώπου του πρωθυπουργού στις αντικομμουνιστικές γιορτές της Ενωσης Αποστράτων Αξιωματικών σε Γράμμο - Βίτσι, απόφαση που τελικά ανακλήθηκε.
Από τη μία, οι ξεπεσμένοι αντικομμουνιστές ξέθαψαν τις τερατολογίες των στρατοδικείων του '50 και, από την άλλη, οι πιο «συνεσταλμένοι» ξεκίνησαν πάλι τις συστάσεις για να ξεπεραστεί ο όποιος «διχασμός», μπροστά στις «προκλήσεις» που τάχα έχει μπροστά της η χώρα, δηλαδή η αστική τάξη. Κι έτσι, την ίδια στιγμή που ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ομνύουν στην «εθνική στρατηγική», είναι χαρακτηριστικό ότι από τις σελίδες της «Αυγής» και της «Καθημερινής» έπεσε η ιδέα για ένα διακομματικό - κοινοβουλευτικό συνέδριο για τον εμφύλιο στο Γράμμο ώστε να επέλθουν επιτέλους η «λήθη» και η «συμφιλίωση»...
Αν δείχνουν κάτι οι παραπάνω παρεμβάσεις, είναι η ανάγκη της αστικής τάξης να ενεργοποιήσει όσο γίνεται περισσότερο συντηρητικά αντανακλαστικά, να καλλιεργηθεί η παραίτηση από την πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και τις επικίνδυνες ευρωΝΑΤΟικές διευθετήσεις, να φιμωθεί κάθε φωνή αμφισβήτησης της περιβόητης «εθνικής στρατηγικής» του κεφαλαίου.
Μέρος αυτής της προσπάθειας είναι να εμφανιστεί το ΚΚΕ σαν κόμμα που «χαριστικά» γίνεται ανεκτό από την αστική δημοκρατία, που τάχα του παραχωρήθηκαν δικαιώματα τα οποία δεν του αναλογούν αφού δεν υπογράφει «δήλωση μετάνοιας». Εδώ εντάσσεται τόσο η αρθρογραφία επίθεσης στο δικαίωμα του Κόμματος να τιμάει την ηρωική του Ιστορία, να εξάγει συμπεράσματα χρήσιμα για το σήμερα και το αύριο της ταξικής πάλης, όσο και η ένταση της καταστολής και του κρατικού αυταρχισμού, που αφορά συνολικά το λαϊκό κίνημα.
Από το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ για την περιστολή του απεργιακού δικαιώματος μέχρι αυτόν της ΝΔ για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και την «αντιμετώπιση του ριζοσπαστισμού», αλλά και το πρόστιμο που επιβλήθηκε στο Κόμμα με βάση τους νόμους των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν λειτουργεί σαν επιχείρηση και δεν δίνει στη δημοσιότητα τα ονόματα των ανθρώπων του μόχθου που το ενισχύουν οικονομικά.
Αυτή η προσπάθεια, που αποτυπώνει τη στρατηγική της αστικής τάξης, στην οποία τάχα δεν χωρούν «παραφωνίες» και αμφισβητήσεις, θα ενταθεί. Και μαζί της θα ενταθεί η προσπάθεια καταστολής, αξιοποίησης όλου του νομικού οπλοστασίου που ενισχύθηκε τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τη ΝΔ για να κάμπτεται η λαϊκή διεκδίκηση.
Γι'
αυτό η εργατική - λαϊκή απάντηση πρέπει να έρθει με ακόμα μεγαλύτερη
ένταση στο προσκήνιο. Να οργανωθεί αποφασιστικά η αντεπίθεση από τα
κάτω, μέσα από τα σωματεία και τους φορείς του εργατικού - λαϊκού
κινήματος για την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού, για να μην
πληρώσει ξανά την κρίση. Για να αντιμετωπιστούν οι θανάσιμες απειλές
από τους σχεδιασμούς των ΝΑΤΟ - ΕΕ - ΗΠΑ στην περιοχή, που ανοίγουν τον
ασκό του Αιόλου, ενάντια στην αλλαγή συνόρων και στα σχέδια
συνεκμετάλλευσης, που θα φέρουν νέους γύρους ανταγωνισμών, αμφισβητήσεων
κυριαρχικών δικαιωμάτων και συγκρούσεων.
Η δράση του Κόμματος, η πολιτική συζήτηση που αναπτύσσουμε στους χώρους δουλειάς και στις συνοικίες, τηρώντας όλα τα υγειονομικά μέτρα, η ίδια η διοργάνωση του 46ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ μπορούν να φωτίσουν ακόμα καλύτερα τον πραγματικό αντίπαλο που έχει να αντιπαλέψει ο λαός μας: Το κεφάλαιο και την εξουσία του, τα κόμματά του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Να φωτιστεί η διέξοδος προς όφελος του λαού, ο δρόμος της ικανοποίησης των δικών του αναγκών με τον ίδιο στην εξουσία.
Ο μόνος δρόμος στον οποίο μπορούν να βαδίσουν ενωμένοι οι εργάτες και οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και του χωριού, όλος ο λαός. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει θετικές εξελίξεις, μακριά από τα καλέσματα υποταγής της αστικής τάξης και των κομμάτων της.
Ριζοσπάστης
«Εθνική στρατηγική»...
Και φτάνοντας στα Ελληνοτουρκικά, η «συνέχεια» όλων των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων βγάζει πια μάτι: Από τις Συμφωνίες της Μαδρίτης το 1997 που «γκρίζαραν» υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ το Αιγαίο, αναγνωρίζοντας τα «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στη «ΝΑΤΟική θάλασσα», μέχρι τη ρουτινιάρικη επανάληψη από όλους για τον σωτήριο ρόλο των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που με κάθε ευκαιρία δίνουν αέρα στα πανιά της τουρκικής επιθετικότητας.
Η «εθνική στρατηγική», όπως άλλωστε διαφημίστηκε στη Βουλή από την κυβέρνηση, είναι αυτή που βάζει το λαό και τη χώρα όλο και πιο βαθιά στο βούρκο των θανάσιμων ανταγωνισμών. Φέρνει στο προσκήνιο μια ακόμα επώδυνη διευθέτηση με τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με κριτήριο την ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής «σταθερότητας» στην περιοχή, το κράτημα της Τουρκίας στο «δυτικό στρατόπεδο», με τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα να γίνονται μέρος αυτού του σύνθετου παζαριού.
Αυτή είναι άλλωστε και η ουσία της Ελλάδας - «μεντεσέ» στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, ρόλος που αποτελεί τον πυρήνα της εξωτερικής πολιτικής και της «εθνικής στρατηγικής» από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, είτε χαρακτηρίζονται «προτιμώμενοι» είτε «προβλέψιμοι» εταίροι από τους συμμάχους τους. Με βάση αυτόν το ρόλο, που βάζει το λαό σε μεγάλους κινδύνους, η ελληνική αστική τάξη διαπραγματεύεται, αναπτύσσει τα «πάρε - δώσε» στην περιοχή, διεκδικεί τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση, παίζει με τη φωτιά ενός θερμού επεισοδίου, που ακόμα κι αυτό θα αξιοποιηθεί για να επιταχυνθούν οι ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις.
...με αντικομμουνιστική προπαγάνδα και καταστολή
Βλέποντας, λοιπόν, τα αστικά κόμματα και επιτελεία ότι τα δύσκολα είναι ...μπροστά για το λαό, ότι οι εξελίξεις πιθανόν να φέρουν αντιδράσεις, ότι μεγαλώνει η δυσπιστία αλλά και τα ερωτήματα που γεννάει η διαχείριση ειδικά της πανδημίας με όρους «χρηματιστηρίου», αλλά και ο φόβος που όλο και περισσότερο αναπτύσσεται, έβαλαν «μπρος» τα «μηχανάκια» του αντικομμουνισμού.
Εδώ κυριολεκτικά ξεσάλωσαν όλα τα παπαγαλάκια του συστήματος, με αφορμή καταρχήν τις εκδηλώσεις του ΚΚΕ προς τιμήν του ΔΣΕ στην Κόνιτσα, αλλά και τις δικαιολογημένες αντιδράσεις για την παρουσία εκπροσώπου του πρωθυπουργού στις αντικομμουνιστικές γιορτές της Ενωσης Αποστράτων Αξιωματικών σε Γράμμο - Βίτσι, απόφαση που τελικά ανακλήθηκε.
Από τη μία, οι ξεπεσμένοι αντικομμουνιστές ξέθαψαν τις τερατολογίες των στρατοδικείων του '50 και, από την άλλη, οι πιο «συνεσταλμένοι» ξεκίνησαν πάλι τις συστάσεις για να ξεπεραστεί ο όποιος «διχασμός», μπροστά στις «προκλήσεις» που τάχα έχει μπροστά της η χώρα, δηλαδή η αστική τάξη. Κι έτσι, την ίδια στιγμή που ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ομνύουν στην «εθνική στρατηγική», είναι χαρακτηριστικό ότι από τις σελίδες της «Αυγής» και της «Καθημερινής» έπεσε η ιδέα για ένα διακομματικό - κοινοβουλευτικό συνέδριο για τον εμφύλιο στο Γράμμο ώστε να επέλθουν επιτέλους η «λήθη» και η «συμφιλίωση»...
Αν δείχνουν κάτι οι παραπάνω παρεμβάσεις, είναι η ανάγκη της αστικής τάξης να ενεργοποιήσει όσο γίνεται περισσότερο συντηρητικά αντανακλαστικά, να καλλιεργηθεί η παραίτηση από την πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και τις επικίνδυνες ευρωΝΑΤΟικές διευθετήσεις, να φιμωθεί κάθε φωνή αμφισβήτησης της περιβόητης «εθνικής στρατηγικής» του κεφαλαίου.
Μέρος αυτής της προσπάθειας είναι να εμφανιστεί το ΚΚΕ σαν κόμμα που «χαριστικά» γίνεται ανεκτό από την αστική δημοκρατία, που τάχα του παραχωρήθηκαν δικαιώματα τα οποία δεν του αναλογούν αφού δεν υπογράφει «δήλωση μετάνοιας». Εδώ εντάσσεται τόσο η αρθρογραφία επίθεσης στο δικαίωμα του Κόμματος να τιμάει την ηρωική του Ιστορία, να εξάγει συμπεράσματα χρήσιμα για το σήμερα και το αύριο της ταξικής πάλης, όσο και η ένταση της καταστολής και του κρατικού αυταρχισμού, που αφορά συνολικά το λαϊκό κίνημα.
Από το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ για την περιστολή του απεργιακού δικαιώματος μέχρι αυτόν της ΝΔ για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και την «αντιμετώπιση του ριζοσπαστισμού», αλλά και το πρόστιμο που επιβλήθηκε στο Κόμμα με βάση τους νόμους των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν λειτουργεί σαν επιχείρηση και δεν δίνει στη δημοσιότητα τα ονόματα των ανθρώπων του μόχθου που το ενισχύουν οικονομικά.
Αυτή η προσπάθεια, που αποτυπώνει τη στρατηγική της αστικής τάξης, στην οποία τάχα δεν χωρούν «παραφωνίες» και αμφισβητήσεις, θα ενταθεί. Και μαζί της θα ενταθεί η προσπάθεια καταστολής, αξιοποίησης όλου του νομικού οπλοστασίου που ενισχύθηκε τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τη ΝΔ για να κάμπτεται η λαϊκή διεκδίκηση.
Στην αντεπίθεση η διέξοδος!
Η δράση του Κόμματος, η πολιτική συζήτηση που αναπτύσσουμε στους χώρους δουλειάς και στις συνοικίες, τηρώντας όλα τα υγειονομικά μέτρα, η ίδια η διοργάνωση του 46ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ μπορούν να φωτίσουν ακόμα καλύτερα τον πραγματικό αντίπαλο που έχει να αντιπαλέψει ο λαός μας: Το κεφάλαιο και την εξουσία του, τα κόμματά του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Να φωτιστεί η διέξοδος προς όφελος του λαού, ο δρόμος της ικανοποίησης των δικών του αναγκών με τον ίδιο στην εξουσία.
Ο μόνος δρόμος στον οποίο μπορούν να βαδίσουν ενωμένοι οι εργάτες και οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και του χωριού, όλος ο λαός. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει θετικές εξελίξεις, μακριά από τα καλέσματα υποταγής της αστικής τάξης και των κομμάτων της.
Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου