Γόνιμο

«Επιχειρηματικά γόνιμο» και «κοινωνικά ευαίσθητο» χαρακτήρισε ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, Στ. Πέτσας, το νομοσχέδιο - κόλαφο για τη «διευθέτηση οφειλών», που δόθηκε χτες στη δημοσιότητα. Για το πρώτο σκέλος δεν χωράει καμία αμφιβολία, αφού πράγματι τα όσα προβλέπει - σε συνέχεια όσων νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ - αποτελούν «λίπασμα» για την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που είναι οι μεγάλοι ωφελημένοι, και όχι βέβαια οι βιοπαλαιστές ΕΒΕ. Η κυβέρνηση λέει επίσης ότι με το νομοσχέδιο «απελευθερώνει τις τράπεζες ώστε να επιτελέσουν το ρόλο τους», να υποδυθούν δηλαδή τον «τροχονόμο» για το ποιες χρεωμένες επιχειρήσεις θα χαρακτηριστούν «ζόμπι» και θα σβήσουν, αφήνοντας για τις υπόλοιπες μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίτα» της αναχρηματοδότησης και των δανείων. Σε κάθε περίπτωση, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι είναι οι πραγματικοί «μπαταχτσήδες» και «στρατηγικοί κακοπληρωτές» που επικαλείται προσχηματικά η κυβέρνηση, με την συντριπτική πλειοψηφία των «κόκκινων» δανείων να αφορά τα «κανόνια» που εκείνοι έριξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, στις πλάτες του λαού, μετά από ένα γύρο τρελής κερδοφορίας. Ολοι αυτοί όντως θα απολαμβάνουν και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες... Τι θα «απολαμβάνουν» όμως οι εργαζόμενοι και ο λαός; Το σφίξιμο της θηλιάς των εκβιασμών και των πλειστηριασμών, ώστε να... απαλλαγούν από τα χρέη που συσσώρευσαν εξαιτίας της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης, της μόνιμης φοροληστείας, της τοκογλυφίας των τραπεζών. Ολοι αυτοί είτε θα πεταχτούν στο δρόμο είτε θα καταλήξουν νοικάρηδες στα σπίτια τους, αφού τα πάρει η τράπεζα. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι το «γόνιμο» έδαφος για το κεφάλαιο έχει για λίπασμα τις λαϊκές ανάγκες. Κι αυτές μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Κουτί της Πανδώρας

 

Ο πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Γκέιτς, σε πρόσφατο άρθρο του για τη Λιβύη ασκεί κριτική στην επέμβαση για την ανατροπή του Καντάφι, ο οποίος «είχε εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα και δεν απειλούσε τα αμερικανικά συμφέροντα». Διαπιστώνει μάλιστα ότι «η κατάρρευσή του επέτρεψε σε περισσότερους από 20.000 πυραύλους επιφανείας - αέρος και αμέτρητα άλλα όπλα από το οπλοστάσιό του να βρουν το δρόμο τους τόσο στην Αφρική όσο και στη Μέση Ανατολή, πυροδότησε εμφύλιο πόλεμο το 2014 που έβαλε τη Λιβύη σε χρόνια αναταραχής, άνοιξε την πόρτα στην άνοδο του ISIS στη χώρα και δημιούργησε την ευκαιρία για τη Ρωσία να διεκδικήσει ρόλο στον καθορισμό του μέλλοντος της Λιβύης». Από το αφήγημα του Αμερικανού διπλωμάτη βέβαια λείπει το αμερικανικό σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή», που υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και προέβλεπε ανατροπές καθεστώτων και ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις, για την αναμόρφωση του χάρτη της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, σε πλήρη στοίχιση με τα αμερικανικά συμφέροντα. Οι εξελίξεις που περιγράφει μοιάζουν πράγματι με ντόμινο, έχουν όμως σε κάθε φάση τη σφραγίδα του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού, τον οποίο στηρίζουν και όλες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Ο σχεδιασμός αυτός, που προχωράει είτε με τα όπλα είτε με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, πάντα όμως στο όνομα της «ασφάλειας» και της «σταθερότητας», ανοίγει το «κουτί της Πανδώρας» για παραπέρα όξυνση των ανταγωνισμών, νέους πολέμους και καταστροφές. Ας το 'χει καλά στο νου του ο λαός, τώρα που προσπαθούν να τον πείσουν ότι με ΝΑΤΟική ομπρέλα, οι διευθετήσεις που προωθούνται στα Ελληνοτουρκικά γίνονται «για το καλό του» και για τη διασφάλιση της «σταθερότητας» στην περιοχή.

Οι διοργανωτές

 

«Αν οι ηττημένοι του εμφυλίου αρέσκονται να γιορτάζουν την ήττα, τότε και οι νικητές δικαιούνται να γιορτάζουν τη νίκη», γράφει ο Πρετεντέρης στα «Νέα», προσπαθώντας κι αυτός να ξεπλύνει την απαράδεκτη εκπροσώπηση της κυβέρνησης στις γιορτές μίσους που διοργανώνει η Ενωση Αποστράτων Αξιωματικών στον Γράμμο και στο Βίτσι. Το τι γιορτάζουν όμως «οι νικητές» το περιγράφει ένας από τους ένθερμους υποστηρικτές των φασιστομαζώξεων σε Γράμμο και Βίτσι, στον «επετειακό» αντικομμουνιστικό του λίβελο (γράφει τα ίδια κάθε χρόνο) στην εφημερίδα «Δημοκρατία»: «Εαμοβούλγαροι», «αποσχιστές συμμορίτες», «κομμουνιστική ανταρσία κατά της πατρίδας», «προδότες στασιαστές», «σταλινική δικτατορία» είναι ο οχετός που εξαπολύει ο πρόεδρος της περιθωριακής «Νέας Δεξιάς», Φ. Κρανιδιώτης, υποδεικνύοντας στην κυβέρνηση «το χρέος της να τιμά τους ήρωές της» με «επίσημη παρουσία στους τόπους του εθνικού αγώνα». Αυτοί είναι οι «διοργανωτές» της αντικομμουνιστικής γιορτής στον Γράμμο: Τα πιο βρώμικα «απόνερα» της μετεμφυλιακής περιόδου, που σύμφωνα με τον Πρετεντέρη «δικαιούνται να γιορτάζουν τη νίκη» και η κυβέρνηση τους νομιμοποιεί με την παρουσία της.

Πυρίτιδα

 

Ισχυρίζεται επίσης ο αρθρογράφος των «Νέων» ότι «στον εμφύλιο νίκησε όλη η Ελλάδα πλην των κομμουνιστών» και ότι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι για την ήττα του ΔΣΕ συνασπίστηκαν ο βασιλιάς, ο Παπάγος, ο Πλαστήρας, ο Παπανδρέου, ο Κανελλόπουλος. Ο Πρετεντέρης ανακαλύπτει την ...πυρίτιδα, διαπιστώνοντας ότι όλος ο αστικός κόσμος της εποχής συνασπίστηκε για να συντρίψει το λαϊκό κίνημα αμέσως μετά την απελευθέρωση και να στεριώσει την εξουσία του, με τη στρατιωτική βοήθεια των Αγγλοαμερικανών «συμμάχων». Αλλωστε, σε ποια περίοδο της Ιστορίας, ειδικά σε φάσεις όξυνσης της ταξικής πάλης, η αστική τάξη και τα κόμματά της δεν στάθηκαν ενιαία και με το ίδιο μίσος απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων και του λαού; Τι ήταν το μακέλεμα των εργατικών αγώνων από την εμφάνιση κιόλας της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, το «ιδιώνυμο» του Βενιζέλου, η παράδοση των έγκλειστων κομμουνιστών στους Γερμανούς αντί να σταλούν στο μέτωπο όπως ζητούσαν, τα ξερονήσια και οι φυλακές όπου σάπισαν χιλιάδες αγωνιστές, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνούσε και από τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης; Το ίδιο επιβεβαιώνει και σήμερα η προσπάθεια του αστικού κράτους, με εναλλαγή όλων των κυβερνήσεων, να βάλει στο «γύψο» το κίνημα, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα το καρότο της ενσωμάτωσης και το μαστίγιο της καταστολής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχουν σταθερά στο στόχαστρο το ΚΚΕ. Επειδή δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι.

Ριζοσπάστης