Το ΠΑΣΟΚ ούτε είναι ούτε μπορεί να γίνει «καινούργιο» και η όποια «ανανέωσή» του έχει να κάνει μόνο με την ικανότητά του να ενσωματώνει λαϊκά στρώματα και να τα στοιχίζει πίσω από στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου.
Εκλογές για την ανάδειξη προέδρου διεξάγει από το πρωί της Κυριακής το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, το οποίο φιλοδοξεί μέσα κι από αυτήν τη διαδικασία να αναβαθμίσει τον ρόλο του στο αστικό πολιτικό σύστημα και στην κυβερνητική εναλλαγή, είτε με τα συνθήματα της «αυτονομίας» είτε με αυτά της συνεργασίας, που λανσάρουν κατά περίπτωση οι έξι υποψήφιοι για την προεδρία.
Υποψήφιοι για την προεδρία είναι οι Ανδρέας Λοβέρδος, Γιώργος Παπανδρέου, Νίκος Ανδρουλάκης, Παύλος Χρηστίδης, Χάρης Καστανίδης και Παύλος Γερουλάνος. Αν κανένας από τους υποψηφίους δεν συγκεντρώσει το 50%+1 των ψήφων – κάτι που με βάση τις σχετικές δημοσκοπήσεις είναι το πιο πιθανό – θα διεξαχθεί και δεύτερος γύρος στις 12 Δεκέμβρη.
Παρά τις διαφορετικές απόψεις για το ποιος είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς την «αναστήλωση» του ΠΑΣΟΚ στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και την ενίσχυση του ρόλου του στην ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων, στα βασικά ζητούμενα και στις στρατηγικές «γραμμές» του κεφαλαίου οι έξι υποψήφιοι εμφανίζονται πλήρως συντονισμένοι, όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με τα άλλα αστικά κόμματα, κυρίως τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κεντρικό στοιχείο της πολιτικής – προγραμματικής τους πρότασης είναι η αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης, του υπερμνημονίου δηλαδή της ΕΕ, για τις ανάγκες της «πράσινης» ανάπτυξης, που σημαίνει κρατική και ευρωπαϊκή στήριξη στους ομίλους για να επενδύσουν σε νέους κερδοφόρους τομείς.
Ετσι, ο Ανδρέας Λοβέρδος παρουσιάζει στη διακήρυξή του ως δικό του κυβερνητικό σχέδιο οτιδήποτε απορρέει από τις συμβάσεις του αντιλαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης, ασκώντας κριτική στη ΝΔ ότι δεν το διαχειρίζεται σωστά και ότι «δεν ξεφεύγει από το παρωχημένο πρότυπο ανάπτυξης “μπετόν, ήλιος, θάλασσα”».
Ομοίως, ο Γιώργος Παπανδρέου παρουσιάζει ως το δικό του μεγάλο ατού ότι αυτός «άνοιξε» πρώτος απ’ όλα τα κόμματα την ατζέντα του «new green deal» και διαβεβαιώνει ότι «λεφτά υπάρχουν» για το κεφάλαιο, «λόγω και του Ταμείου Ανάκαμψης», υποσχόμενος ένα πρόγραμμα γενναίας κρατικής στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων για τις «πράσινες» μπίζνες.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, με τη σειρά του, προπαγανδίζει τη «μετάβαση στην “πράσινη” οικονομία, που πρέπει να είναι κοινωνικά δίκαιη και να συνοδεύεται από την αντιμετώπιση της ενεργειακής φτώχειας».
Ο Παύλος Χρηστίδης μιλά κι αυτός για την «ευκαιρία» του Ταμείου Ανάκαμψης, παρουσιάζοντας το «φαρμάκι ως φάρμακο» και την καπιταλιστική ανάπτυξη ως δήθεν προϋπόθεση για τη λαϊκή ευημερία.
Ο Χάρης Καστανίδης ζητάει μεγαλύτερη «σαφήνεια» στον τρόπο που το Ταμείο Ανάκαμψης θα αξιοποιηθεί και, τέλος, ακριβώς για να είναι αποτελεσματικότερη η διαχείριση των «πράσινων» πακέτων στήριξης των ομίλων, ο Παύλος Γερουλάνος επικεντρώνει στη συνταγή της «αποκέντρωσης» του κράτους και του πολιτικού συστήματος, για την αμεσότερη διασύνδεσή τους με τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Στη βάση αυτής της στρατηγικής σύμπλευσης «όλων με όλους», βρίσκει έδαφος και η συζήτηση για το ενδεχόμενο μετεκλογικών συνεργασιών, όπου αστικά επιτελεία επιχειρούν να παρέμβουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα που εκπροσωπούν.
Το βέβαιο είναι ότι ο λαός δεν έχει τίποτα καλό να περιμένει από τις διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ, στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και γενικά στο πολιτικό σύστημα, αφού οι όποιες προσαρμογές στο εσωτερικό και μεταξύ των αστικών κομμάτων γίνονται σε βάρος του και στοχεύουν ενάντια στα δικά του δικαιώματα και τις ανάγκες.
Το ΠΑΣΟΚ ούτε είναι ούτε μπορεί να γίνει «καινούργιο» και η όποια «ανανέωσή» του έχει να κάνει μόνο με την ικανότητά του να ενσωματώνει λαϊκά στρώματα και να τα στοιχίζει πίσω από στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου.
Απ’ αυτήν τη σκοπιά, ειδικά ο λαϊκός κόσμος που ακολουθούσε τις προηγούμενες δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ, κλονίστηκε από την κατάρρευσή του στα χρόνια των μνημονίων και εγκλωβίστηκε μετά στον νέο διπολισμό, μέχρι να απογοητευθεί εκ νέου από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει κανέναν λόγο να ελπίζει και να προσδοκά ότι μέσα από τη διαδικασία των εκλογών το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ θα αναβαπτιστεί σε υπερασπιστή των λαϊκών συμφερόντων, ως η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη».
Αντίθετα, ήταν, είναι και θα παραμείνει στήριγμα της αντιλαϊκής πολιτικής, είτε βάλει πλάτη στον σχηματισμό μιας «προοδευτικής» τάχα κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είτε αποτελέσει κυβερνητική φτερούγα στην κεντροδεξιά διεύρυνση της ΝΔ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου