Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση της ΝΔ και ο πρωθυπουργός έχουν επιδοθεί σε ένα πολεμικό παραλήρημα προκειμένου να δικαιολογήσουν τη συμμετοχή - εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο υπέρ της αμερικανοΝΑΤΟικής πλευράς, που στηρίζει την αντιδραστική κυβέρνηση Ζελένσκι και τα φασιστικά - παραστρατιωτικά τάγματα στην Ουκρανία.
«Αέρα στα πανιά» της κυβέρνησης δίνει και η στάση των άλλων κομμάτων, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, που τάχθηκαν υπέρ της λεγόμενης «εθνικής» κυβερνητικής γραμμής της εμπλοκής, βάζοντας κάποιους αστερίσκους για το «θεαθήναι». Είναι οι ίδιες δυνάμεις που σε διάφορους θεσμούς, π.χ. Δημοτικό Συμβούλιο Αθήνας, ψηφίζουν το κυβερνητικό ψήφισμα που αποτελεί το «χαλί» της ελληνικής συμμετοχής στον πόλεμο, που στην πράξη σημαίνει αξιοποίηση στρατιωτικών βάσεων, αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού, ετοιμότητα σε ό,τι άλλο αποφασίσουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Ενα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν - το ανέφερε ο κ. Μητσοτάκης στο υπουργικό συμβούλιο - είναι ότι «το "όχι στον πόλεμο" δεν αρκεί, πρέπει να υπάρχει στράτευση με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, υπέρ του θύματος και εναντίον του αναθεωρητισμού».
Θα συμφωνήσουμε ότι το «όχι στον πόλεμο» δεν αρκεί. Γι' αυτό και το ΚΚΕ, τόσο σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όσο και σε όλους τους προηγουμένους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Λιβύη κ.λπ.), συνοδεύει αυτό το «όχι» με το αίτημα της «μη εμπλοκής της Ελλάδας» και με το σύνθημα «να νικήσουν οι λαοί».
Αλήθεια, οι άλλες πολιτικές δυνάμεις τι στάση κρατούσαν τότε; Τότε ως κυβερνήσεις, στήριζαν τον εισβολέα, ενώ στην «καλύτερη» έκαναν αυτό που σήμερα καταγγέλλουν, δηλαδή κρύβονταν πίσω από ένα ευχολόγιο κατά του πολέμου, πίσω από την εξίσωση του θύτη με το θύμα, για να κρύψουν την έμπρακτη στήριξή τους στο πλευρό των επιτιθέμενων αμερικαΝΑΤΟικών δυνάμεων.
Αλλά και πιο πρόσφατα. Η επιλογή των κυβερνήσεων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να τροφοδοτήσουν με όπλα το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, εναντίον του λαού της Υεμένης, ποια αρχή «υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας», του «Διεθνούς Δικαίου» ή της «προστασίας του θύματος» υπηρετούσε; Και φυσικά ποια αντίστοιχη αρχή υπηρετεί η στρατιωτική συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ, που δολοφονεί τον λαό της Παλαιστίνης; Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Ουσιαστικά η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ διαφοροποιούν κατά περίπτωση τη στάση τους, ανάλογα με το αν το «στρατόπεδο ληστών» όπου έχουν εντάξει τη χώρα (αυτό του ευρωατλαντισμού) βρίσκεται στην πλευρά του «επιτιθέμενου» ή σε αυτό του «αντιπάλου της εισβολής». Και με στόχο πάντα να δικαιολογήσουν τη στήριξη και συμμετοχή της χώρας σε αυτό το στρατόπεδο.
Οταν ο «επιτιθέμενος» και ο φορέας του «αναθεωρητισμού» είναι το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η ΕΕ, τότε τους αρκούν τα ανέξοδα συνθήματα και οι ευχές περί ειρήνης. Οταν οι δυνάμεις του ευρωατλαντισμού εμφανίζονται ως «υπερασπιστές του Διεθνούς Δικαίου», τότε ο υποκριτικός - και βολικός για τους ιμπεριαλιστές - «φιλειρηνισμός» τους μετατρέπεται σε πολεμική υστερία.
Στην αντίπερα όχθη είναι το ΚΚΕ, που κρίνει με συνέπεια και με μοναδικό κριτήριο τα συμφέροντα των λαών, με κριτήριο δηλαδή τα θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και όχι τη στάση των κυβερνήσεων, των αστικών τάξεων, των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και τη συγκεκριμένη διάταξή τους στην πολεμική σύγκρουση.
Το ΚΚΕ και τώρα τάσσεται με το μέρος του ουκρανικού λαού, όπως και του ρωσικού λαού. Παλεύει για να βγουν αυτοί νικητές. Και νίκη θα σημαίνει να απαλλαγούν από κυβερνήσεις τύπου Ζελένσκι και Πούτιν, από τις φασιστικές - εθνικιστικές δυνάμεις που τρομοκρατούν και διχάζουν τους λαούς, και κυρίως από την τάξη και την εξουσία των νεόκοπων καπιταλιστών, είτε αυτοί στηρίζονται από ΝΑΤΟ - ΕΕ είτε από τη Ρωσία. Αυτούς δηλαδή που προέκυψαν μετά το 1991, κατακλέβοντας τον ρωσικό, τον ουκρανικό και τους άλλους λαούς της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.
Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου