ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ

 

Η μαριονέτα του ΝΑΤΟ,  ο πρόεδρος  της ταλαίπωρης Ουκρανίας  Β. Ζελένσκι με τη χακί στολή εργασίας υποκρινόμενος τον πολεμιστή, προσκαλεσμένος από την κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη, έφτασε στην Αθήνα για κατ’ ιδίαν συνομιλίες μαζί του και συμμετοχή  στην άτυπη  συνάντηση των ηγετών των Δυτικών Βαλκανίων με κορυφαία στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις κοινές τους δηλώσεις οι δυο πολιτικοί ηγέτες μας πληροφόρησαν ότι η Ελλάδα θα βοηθήσει στην εκπαίδευση ουκρανών πιλότων πολεμικών αεροπλάνων F-16 ότι έχει ενταχθεί στις χώρες της G7 σχετικά με τις εγγυήσεις ασφαλείας  και ότι θα δώσει το παρόν της και στην «τιτάνια προσπάθεια ανοικοδόμησης» της Ουκρανίας. Την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός της χώρας μας εκπλήρωνε τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει απέναντι στο ΝΑΤΟ και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό πυρκαγιές έκαιγαν τη μισή χώρα, γιατί η κυβέρνησή του ολιγορώντας για την αντιπυρική προστασία της εμπράκτως αποδεικνύει την αδιαφορία της για τον λαό στον οποίο ηγείται.

 

         Η ευθεία εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας,  η οποία  αποφασίζεται ερήμην ενός λαού που θα αναλάβει στην τελική το κόστος αυτών των αποφάσεων, μοιάζει για την κυρίαρχη τάξη της χώρας σαν ευκαιρία να εδραιώσει τη θέση της ως περιφερειακός ηγέτης στα Βαλκάνια, αποκομίζοντας τα αντίστοιχα κέρδη.  Μετά λοιπόν την οικονομική δολοφονία της χώρας από την ΕΕ, ο πόλεμος στην Ουκρανία έρχεται να λεηλατήσει ό,τι απομένει απ’ αυτήν, μετά και τις καταστροφικές πυρκαγιές εξαιτίας της εγκληματικής πολιτικής της κυβέρνησης που σχεδόν κάθε χρόνο αφανίζουν τον πλούτο του πρωτογενούς τομέα.

 

         Κι επειδή ο κρατικός μηχανισμός επαίρεται τόσο για την ετοιμότητά του που περιορίζεται στις εντολές εκκένωσης, δεν μπορεί  κανείς να μην αναρωτιέται αν στην πραγματικότητα επιδιώκει την κατάσβεση ή μόνο να μην υπάρξουν νεκροί, ώστε να υπάρξει το περιθώριο της  επικοινωνιακής διαχείρισης των μεγάλων καταστροφών από τις φωτιές. Γι’ αυτό, αφού χρεώνει στην κλιματική αλλαγή την ανεξέλεγκτη επέκτασή των φωτιών, η πειστικότητα της απλοϊκής προπαγάνδας στηρίζεται στις υπενθυμίσεις από τα μέσα ενημέρωσης για φωτιές στον Καναδά ή Χαβάι κλπ., προωθεί, αρκετά δειλά ακόμα,   και το αφήγημα του υβριδικού πολέμου που δέχεται η χώρα από Τούρκους πράκτορες αλλά και πρόσφυγες, που υποστηρίζονται από ντόπιους,  σε αναζήτηση εσωτερικού εχθρού. Κι έτσι διαμορφώνεται το κλίμα για περισσότερη αστυνόμευση, ασφάλεια και πειθαρχία και δικαιολογείται  η σπουδή της κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια για μαζική αύξηση της αστυνομικής δύναμης και μόνον αυτής, για να μην έρχεται καν στο προσκήνιο η έλλειψη των 4.500  κενών σε πυροσβέστες.

 

           Και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού  παρακολουθεί σχεδόν παθητικά το διοικητικό χάος, την καθημερινή παραπλάνηση από τα μέσα επικοινωνίας,  τις αυθαίρετες ενέργειες από πολιτικούς άρχοντες,  τις εγκεκριμένες με νόμους  λεηλασίες του πλούτου του αδυνατώντας να μετατρέψει την ατομική αγανάκτηση σε οργανωμένες πράξεις αντίστασης. Και είναι για άλλη μια φορά που αναδεικνύεται πώς η αστική δημοκρατία μας ενδιαφέρεται μόνο για τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης με το πολιτικό σύστημα των αστικών κομμάτων να σέρνεται πίσω απ’ αυτά. Οι μεγάλοι σοσιαλιστές του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ μαζί με τους αναθεωρητές ριζοσπάστες αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά ακροδεξιοί και φασίστες που μπήκαν με την ψήφο χιλιάδων εκλογέων στην Βουλή,  ψελλίζουν κάποιες φράσεις κριτικής στην κυβέρνηση, προσπαθώντας να διασώσουν τον δήθεν πλουραλισμό του πολιτικού συστήματος. 

 

          Κοντεύει δεκαπενταετία από την αρχή της οικονομικής κρίσης που το αστικό πολιτικό σύστημα προωθώντας κινήματα από το πουθενά (θυμάται κανείς το «κίνημα της πατάτας» ή το «δεν πληρώνω»;) ή νομοθετικές διεκδικήσεις (το χρέος τελικά ήταν απαχθές ή επαχθές;) αποπροσανατόλιζε και αποκοίμιζε. Κι αυτό συνεχίστηκε όλα αυτά τα χρόνια, γι’ αυτό και οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, που καπηλεύτηκε τους διαχρονικούς αγώνες κομμουνιστών και αριστερών, μόνο για να ευτελίσει κάθε αγωνιστική διεκδίκηση, κάθε μελλοντική προοπτική για μια άλλη κοινωνία, είναι υπέρτατες. Κι έτσι όλες αυτές τις δεκαετίες από τη μεταπολίτευση, με την αγωνιστική προσπάθεια  των σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ και με  την ευγενή   συνδρομή  την τελευταία δεκαετία των ριζοσπαστών του ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν αβίαστα, άνθρωποι με ακίνδυνες, μέτριες διαθέσεις προσαρμόστηκαν  στο περιβάλλον που ετοίμαζε το κυρίαρχο σύστημα προς όφελος των καπιταλιστικών συμφερόντων. Κλισέ που επαναλαμβάνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μαζί με τον κυρίαρχο λόγο επικυρώνονται από την πλειοψηφία χωρίς δεύτερη σκέψη, αντιγράφοντας τη γλώσσα τους που γράφει και σκέφτεται γι’ αυτούς. Εκκενώσεις τόπων από ανθρώπους, εκκενώσεις λέξεων από το νόημά τους.  

 

          Θα δηλώσουν οι ιθύνοντες οδύνη για τους 18 Πακιστανούς που απανθρακώθηκαν, χωρίς ούτε μια λέξη να εννοούν και το χειρότερο, το ίδιο να συμβαίνει σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Ο εκπρόσωπος Τύπου της πυροσβεστικής  Γ. Αρτοποιός το επιβεβαιώνει, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί,  όταν στην ανακοίνωση για το θάνατό τους προσθέτει ότι «πρόκειται για ανθρώπους που είχαν έρθει παράτυπα  στη χώρα μας».

 

         Όσο όμως πασιφανής είναι η αδιαφορία του αστικού πολιτικού συστήματος για τον λαό εν ονόματι του οποίου δήθεν κυβερνά, άλλο τόσο γίνεται πια ξεκάθαρο ότι η μόνη οργανωμένη πολιτική δύναμη που μπορεί να τον οργανώσει και να συνδέσει τις επιμέρους δράσεις μετασχηματίζοντάς τες  σε ευρύτερες πολιτικές για να εξασφαλιστούν βασικά κοινωνικά αγαθά, που κάθε χρόνο όλο και περισσότερο συρρικνώνονται σ’ αυτό που είναι η προϋπόθεση τους, δηλ. την επιβίωσή του, είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

 

          H κυρίαρχη τάξη με όποια μέσα διαθέτει, βρίσκοντας κάλλιστα το δρόμο για να περάσει τα μηνύματά της στα κεφάλια των ανθρώπων, διαμορφώνει τη σκέψη τους κατά τα συμφέροντά της. Κι αυτό που έχει καταφέρει είναι να θεμελιώνει μια γενική αντίληψη για τη ζωή που συμπίπτει με τη δική της, πείθοντας τον καθένα για τη δυνατότητά του να βελτιώσει τη δική του κατάσταση, με οδηγό αντίστοιχα πρότυπα που προβάλλονται. Μέχρι που μια οικονομική κρίση, μια επιδημία, μια φωτιά, ένας πόλεμο τα συνθλίψει όλα προς όφελος μιας κυρίαρχης τάξης  που δεν διστάζει για να σώσει τα προνόμια της να καταστρέφει ανθρώπους και φύση.

 

Αναρτήθηκε από Dies brumalis