Και τι δεν ακούστηκε για τον Ντελόρ, που αρνιόταν λέει «μια Ευρώπη μόνο της αγοράς, ζώνη ελεύθερου εμπορίου χωρίς ψυχή, συνείδηση, πολιτική βούληση, κοινωνική διάσταση». Αλλά και για τον Σόιμπλε, της σκληρής λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που «έπνιγε την ανάπτυξη» λόγω νεοφιλελεύθερων και άλλων «εμμονών», κι επειδή προστάτευε τα γερμανικά συμφέροντα αντί για τα «κοινά» συμφέροντα της ΕΕ.
Ακούσαμε επίσης για την ανάγκη «επιστροφής» σε μια ΕΕ που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Αλλά και για την ανάγκη να υπάρξουν περισσότεροι «οραματιστές» και «ευρωπαϊστές» πολιτικοί όπως ο Ντελόρ, αν η ιμπεριαλιστική ένωση θέλει να έχει μέλλον.
Ακόμα κι αν παραβλέψει κανείς το αυτονόητο, ότι δηλαδή η πολιτική ολόκληρων καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών ενώσεων δεν καθορίζεται από τις όποιες προσωπικότητες, αλλά από τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, τις αντιθέσεις, τους ανταγωνισμούς και τους όποιους συμβιβασμούς, οι λαθροχειρίες τους «βγάζουν μάτι».
Για την ακρίβεια δημιουργήθηκαν... ακριβώς γι' αυτόν τον σκοπό, στο πλαίσιο των όσων πρότεινε το 1988 η «επιτροπή Ντελόρ» (τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), ή αλλιώς η «Επιτροπή για τη Μελέτη της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης».
Είναι η Επιτροπή που έβαλε τα θεμέλια για τη δημιουργία της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς και της ΟΝΕ (Οικονομική Νομισματική Ενωση) το 1999, που θεματοφύλακάς της αναδείχτηκε τα μετέπειτα χρόνια ο Β. Σόιμπλε! Η διαδικασία προέβλεπε μάλιστα τρία στάδια, όπου στο τρίτο δημιουργήθηκε τελικά το Σύμφωνο Σταθερότητας!
Αυτός λοιπόν ο «σιδερένιος κορσές» για τους λαούς έχει τη βούλα κι εκείνου που τάχα «σφράγισε με κοινωνικό πρόσημο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα», όπως έγραφε για τον Ντελόρ ένα από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ...
Επιβεβαιώνεται ότι κανένα «χάος» δεν χωρίζει τους σοσιαλδημοκράτες από τους «νεοφιλελεύθερους», τους «κοινωνικούς» απ' τους «αγοραίους» «λειτουργούς» των συμφερόντων του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής ένωσης. Ο ένας δίνει στον άλλο τη σκυτάλη για την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, σε διαφορετικές συνθήκες.
Αξίζει να σταθούμε και σε μερικούς ακόμα μύθους... Πρώτος και καλύτερος, για τα «λεφτά που έβρεχε» με τα πακέτα Ντελόρ (1989 - 1993, Πακέτο Ντελόρ Ι και 1994 - 1998, Πακέτο Ντελόρ ΙΙ), όπως με τα «Μεσογειακά Προγράμματα» προηγουμένως και τα ΕΣΠΑ μετέπειτα.
Τα όσα ακούμε σήμερα για το Ταμείο Ανάκαμψης, για την «ευκαιρία που συμβαίνει μια φορά σε κάθε γενιά» ωχριούν μπροστά στα όσα λέγονταν τότε για το πώς οι λαοί της Ευρώπης θα «έτρωγαν με χρυσά κουτάλια».
Τελικά, οι επιχειρηματικοί όμιλοι έφαγαν όντως με χρυσά κουτάλια, ενώ ο ελληνικός λαός, μαζί με όλους τους υπόλοιπους, βρέθηκε να πληρώνει βαρύ λογαριασμό.
Είναι χαρακτηριστικό το στοιχείο που κατέγραφε ο «Ριζοσπάστης» το 2002 με βάση τις επίσημες στατιστικές: Τα 13 τρισ. δρχ. των διαφόρων Κοινοτικών Προγραμμάτων, που υποτίθεται πως είχαν «εισρεύσει» στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία, τα έχει ήδη χρυσοπληρώσει ο λαός με 37 τρισεκατομμύρια δραχμές μέσα από φόρους και άλλες συνεισφορές που πήγαιναν στον κοινοτικό προϋπολογισμό!
Κοινώς, τα πακέτα Ντελόρ ήταν τριπλοπληρωμένα από τα λαϊκά στρώματα, πριν καν εκταμιευθούν!
Κι εκείνα τα χρόνια λοιπόν που «έβρεχε λεφτά» για το κεφάλαιο, αλλά και μετά, όταν τα «λουριά μαζεύτηκαν» στο όνομα της «δημοσιονομικής εξισορρόπησης», ο λαός δεν σταμάτησε να χαρατσώνεται άγρια. Ούτε βέβαια έπαψε η λιτότητα, στο όνομα των διαχρονικών «εθνικών στόχων», που τότε ήταν η είσοδος στην ΟΝΕ, μετά η «σύγκλιση», μετά η ανάπτυξη, μετά η έξοδος από την κρίση και πιο πρόσφατα η επενδυτική βαθμίδα.
Τα ίδια τα πακέτα Ντελόρ είχαν στην «προμετωπίδα» τους την περιβόητη «σύγκλιση» της ΕΕ, προσπαθώντας να διαχειριστούν και υπαρκτά ζητήματα συνοχής και εκσυγχρονισμών για τη λειτουργία της ενιαίας αγοράς. Οπως αποδείχτηκε όμως και στην πράξη, η ανισομετρία, που βρίσκεται στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος και των ενώσεών του, κάθε άλλο παρά μπορεί να «παρακαμφθεί».
Για την Ιστορία, η Ελλάδα πήρε 7.528 εκατομμύρια ECU το διάστημα 1989 - 1993, δηλαδή το 11,9% του συνολικού ποσού, ενώ στο διάστημα 1994 - 1998 πήρε 13.980, που αντιστοιχεί στο 10,11% του συνολικού ποσού. Στο ίδιο διάστημα, η πανίσχυρη Γερμανία πήρε αντίστοιχα το 9,55% και το 14,12% των κονδυλίων, ενώ αντίστοιχα ήταν τα ποσοστά της Γαλλίας, της Ιταλίας κ.τ.λ.
Τα πακέτα Ντελόρ και τα μετέπειτα Κοινοτικά Πλαίσια, οι κάλπικες προσδοκίες που καλλιεργούνταν, λειτουργούσαν και ως «τυράκι» για να δεχτούν οι λαοί τα σκληρά «προγράμματα σύγκλισης» προς τους κοινούς δείκτες του Μάαστριχτ, που δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα για την εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη.
Αυτή την πολιτική υλοποίησαν και στην Ελλάδα διαδοχικά οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όλη εκείνη την περίοδο.
Ακόμα και τα παραμύθια για τη λεγόμενη «κοινωνική διάσταση» που αναμασούν σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ποντάροντας στην άγνοια και στη χρονική απόσταση από τα γεγονότα, ήταν ο «φερετζές» και τα βαφτίσια αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.
Για παράδειγμα, η διάλυση της προστασίας των ανέργων έγινε «επιδότηση της εργασίας αντί της ανεργίας». Η δουλειά - λάστιχο και ο συνεχής κύκλος ανάμεσα στην ανεργία και τη δουλειά χωρίς δικαιώματα ονομάστηκε «διά βίου μάθηση» και «κονδύλια κατάρτισης και επανακατάρτισης». Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης βαφτίστηκε «μέτρα για την ενεργό γήρανση» κ.ο.κ.
Οι ομοιότητες είναι κάθε άλλο παρά συμπτωματικές: Τα πακέτα Ντελόρ και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης ήταν μια άλλη εκδοχή των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ: Χρηματοδοτήσεις (στους επιχειρηματικούς ομίλους), με αντάλλαγμα αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» (για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων). Την ίδια ακριβώς πολιτική αναπαράγει σήμερα και το Ταμείο Ανάκαμψης.
Ενα ξεφύλλισμα του Τύπου της εποχής είναι μάλιστα διαφωτιστικό: Επισκέψεις επιτρόπων και συζητήσεις με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, «επιβραβεύσεις» με εκταμιεύσεις για το αντιλαϊκό έργο, «τράβηγμα του αυτιού» για τις καθυστερήσεις, «γκρίνια» από την εκάστοτε αστική αντιπολίτευση για τις «καθυστερήσεις στην απορρόφηση» των κονδυλίων και για τη «δίκαιη μοιρασιά» ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Ο,τι ακριβώς έζησε ο λαός με τις «αξιολογήσεις» επί Σόιμπλε και ζει ξανά σήμερα με τα δεκάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης.
Διαχρονικά, άλλωστε, το «νήμα» που συνδέει τότε και τώρα τα περιβόητα κοινοτικά ταμεία, είναι ότι δίνονται με τους όρους του κεφαλαίου και της ΕΕ για τους δικούς τους στόχους και προτεραιότητες. Για να προχωρήσει δηλαδή η στρατηγική του κεφαλαίου, η ενίσχυση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας, που εξ ορισμού βρίσκεται απέναντι στις λαϊκές ανάγκες.
Οπως σήμερα τα πακέτα του Ταμείου Ανάκαμψης δίνονται για τις «πράσινες μπίζνες» και την «ψηφιακή μετάβαση», που οδηγούν σε γιγάντωση της ενεργειακής φτώχειας και σε εκτόξευση των τιμών της Ενέργειας, έτσι και την περίοδο των πακέτων Ντελόρ οι προτεραιότητες δεν συναντιούνταν πουθενά με τις λαϊκές ανάγκες.
Ακόμα και τα μεγάλα έργα υποδομών που χρηματοδοτήθηκαν τότε (οδικοί άξονες, αεροδρόμια, δίκτυα κ.τ.λ.), είχαν για προτεραιότητα τις ανάγκες του κεφαλαίου, μέσα από την ολοκλήρωση της ενιαίας καπιταλιστικής αγοράς, ενώ ο λαός χρυσοπλήρωσε την κατασκευή τους, για να χρυσοπληρώνει στη συνέχεια και τη χρήση τους.
Και βέβαια δεν ήταν μόνο αυτά που έγιναν, αλλά κι εκείνα που δεν έγιναν, επειδή δεν είχαν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο, όπως έργα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής προστασίας, ή για την προστασία του λαού από ένα μεγάλο βιομηχανικό ατύχημα, έργα για την ουσιαστική αναβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν Υγείας κ.τ.λ.
Ξανά και ξανά, λοιπόν, διαχρονικά και με όλες τις κυβερνήσεις, αποδείχτηκε πόσο επικίνδυνοι για τον λαό είναι οι μύθοι της δήθεν «καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους», της «κοινωνικής και αλληλέγγυας» ΕΕ, με στόχο να παραλύσουν και να ενσωματώσουν λαϊκές δυνάμεις στην πολιτική του κεφαλαίου που τον τσάκισε.
Ο λαός δεν έχει ανάγκη από τη νεκρανάσταση των «ζόμπι» και των μύθων που έχουν καταρρεύσει με πάταγο και για τους οποίους έχει πληρώσει με βαριές θυσίες.
Ο ελπιδοφόρος για εκείνον δρόμος βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση: Στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, στον αγώνα και την οργανωμένη πάλη. Για να σταθεροποιηθεί και να δυναμώσει το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, της στρατηγικής κεφαλαίου - ΕΕ - κυβερνήσεων. Για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής για την κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρο τις δικές του ανάγκες, τον σοσιαλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου