Στις κάλπες οδηγούνται αύριο οι Γάλλοι, αντιμέτωποι με ένα δίλημμα που δεν βρίσκουν πρώτη φορά μπροστά τους: Λεπέν ή Δημοκρατία; Πρόκειται για ένα (ναρκοθετημένο) ερώτημα που εώς τώρα καλούνταν να απαντήσουν σε επίπεδο προεδρικών εκλογών, όμως η έκταση που έχει λάβει η πολιτική επιρροή της Μαρίν Λεπέν και της ακροδεξιάς στην χώρα, φέρνει το δίλημμα και στις πρόωρες βουλευτικές κάλπες. Μετά την σαρωτική νίκη του κόμματός της, της Εθνικής Συσπείρωσης, στις Ευρωεκλογές, η Λεπέν έχει βάλει πλώρη για την προεδρία. Μάλιστα, δεν μπαίνει καν στον πειρασμό να ηγηθεί του κόμματός της στις βουλευτικές εκλογές. Αφήνει το πουλέν της, τον 28χρονο Ζορντάν Μπαρντελά, να διεκδικήσει την πρωθυπουργία και εκείνη περιμένει στωικά τις επόμενες προεδρικές εκλογές, βέβαιη για την νίκη της. Είναι διατεθειμένη να περιμένει είτε οι προεδρικές εκλογές γίνουν το 2027 (όπως είναι προγραμματισμένο), είτε εάν ο Μακρόν αναγκαστεί από τα εκλογικά αποτελέσματα (και το ενδεχόμενο ακυβερνησίας με τον Μπαρντελά πρωθυπουργό και τον ίδιο Πρόεδρο) να επισπεύσει τις διαδικασίες.
Από την πλευρά της, η Λεπέν (με ισχυρή ενίσχυση από μεγάλη μερίδα του κεφαλαίου και του μιντιακού συστήματος που πλέον την στηρίζουν ανοικτά) έχει κάνει ό,τι χρειάζεται να κάνει ένας λύκος για να πείσει το μαντρί ότι είναι πρόβατο. Έχει στρογγυλέψει δημοσίως τις ρατσιστικές και αντισημιτικές της απόψεις, έχει εκμεταλλευτεί κάθε πολιτική, οικονομική και κοινωνική αναταραχή για να παριστάνει την σοβαρή εναλλακτική λύση στο καταρρέον γαλλικό κυβερνητικό σύστημα και καπηλεύεται κάθε λαϊκή εξέγερση στην Γαλλία για να επιτεθεί στον εκάστοτε πρόεδρο, λες και έχει καμία σχέση η ίδια με τα προβλήματα του γαλλικού λαού. Για να φτάσει, όμως, η Λεπέν μία ανάσα από την εξουσία, δεν θα μπορούσε να είναι αρκετή μόνο η δική της βρωμική δουλειά. Βοήθησαν τα μέγιστα όλοι οι πρόεδροι με τους οποίους αντιπαρατέθηκε στην κάλπη. Από την μία πλευρά παρουσίαζαν τους εαυτούς τους ως την δημοκρατική όαση απέναντι στην βαρβαρότητα της Λεπέν και από την άλλη, εφάρμοζαν τμήματα του πολιτικού της προγράμματος και υιοθετούσαν σιγά-σιγά κάποιες από τις θέσεις της. Αυτό που κατακεραύνωναν ως ακροδεξιό, τον «βάφτιζαν» νεοφιλελεύθερο ή προοδευτικό και το έκαναν πολιτική τους. Οι ίδιοι άνθρωποι που έδειχναν με το δάχτυλο στους Γάλλους την Λεπέν ως εχθρό, ως απειλή για την δημοκρατία, οι ίδιοι άνθρωποι εφάρμοζαν τις αντιδημοκρατικές της θέσεις. Σαν αποτέλεσμα, οι Γάλλοι αφενός δεν βλέπουν πια σημαντικές διαφορές ανάμεσα στην ακροδεξιά Λεπέν και την γαλλική δεξιά ή το γαλλικό κέντρο και αφετέρου, μετά από τόσες κρίσεις και τόσα προβλήματα, άρχισαν να σκέφτονται γιατί να μην ψηφίσουν το ορίτζιναλ μοντέλο αντί να δίνουν συνεχώς ευκαιρίες στις κόπιες.
Η Μαρίν Λεπέν διεκδίκησε για πρώτη φορά την προεδρία της Γαλλίας το 2012. Εκείνη την περίοδο ήταν ακόμα μία γραφική ακροδεξιά φιγούρα. Κατάφερε να καταλάβει την τρίτη θέση (με ποσοστό 17.90%) πίσω από τον Φρανσουά Ολάντ και τον Νικολά Σαρκοζί. Οι αλλεπάλληλες πολιτικές κρίσεις και τα σκάνδαλα με πρωταγωνιστή τόσο τον πρόεδρο Ολάντ, όσο και τον τέως πρόεδρο Σαρκοζί, ενίσχυσαν την Λεπέν. Το 2017 ήταν ξανά υποψήφια, αυτή την φορά απέναντι στον Εμανουέλ Μακρόν. Χρησιμοποιώντας το γνωστό δίλημμα (Λεπέν ή Δημοκρατία) ο εκλεκτός των τραπεζών Μακρόν κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του κεντρώες και δεξιές δυνάμεις, καθώς και έναν μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων που φοβόταν την επέλαση της άκρας Δεξιάς στην χώρα. Ο Μακρόν κέρδισε την μάχη για την προεδρία με 66.10%, ενώ η Λεπέν συγκέντρωσε 33.90% – διπλασιάζοντας τα ποσοστά της μέσα σε μία πενταετία. Είχε καταφέρει πλέον να θεωρείται το αντίπαλο δέος του Γάλλου Προέδρου. Οι προεδρικές εκλογές του 2022 ήταν αποκαλυπτικές της διείσδυσης της Λεπέν στην γαλλική κοινωνία, αλλά και της παντελούς έλλειψης επαφής του Μακρόν με τον γαλλικό λαό, τις ανάγκες και τα αιτήματά του. Επαναλαμβάνοντας το ψευτοδίλημμα «Λεπέν ή Δημοκρατία», ο Μακρόν που κυβερνά με γνώμονα τα τραπεζικά και επιχειρηματικά συμφέροντα και έχει εναρμονίσει πλήρως την κυβερνητική πολιτική του με τις επιταγές των Βρυξελλών και του ΝΑΤΟ, κατάφερε να κερδίσει και πάλι την προεδρία. Αυτή την φορά, όμως, συγκέντρωσε το 58.55% ενώ η Λεπέν έφτασε στο 41.45%.
Οι Γάλλοι Πρόεδροι και όλες οι γαλλικές κυβερνήσεις με όλους τους διαχειριστές του συστήματος, όποια ταμπέλα κι αν είχαν, κατάφεραν με τις πολιτικές τους να ενδυναμώσουν την Λεπέν και να την «εξαγνίσουν» στα μάτια των Γάλλων ψηφοφόρων. Σε κάθε ευκαιρία, εφάρμοζαν πολιτικές που θα μπορούσε κανείς να βρει στο πολιτικό της πρόγραμμα. Απέναντι στις τρομοκρατικές επιθέσεις, πρόκριναν στην ισλαμοφοβία. Απέναντι στα οικονομικά προβλήματα και τις κοινωνικές διεκδικήσεις αντέτειναν τα ψίχουλα των επιδομάτων της δήθεν “κοινωνικής ευαισθησίας” και την καταστολή, απέναντι στην κρίση έδειχναν σαν αιτία «τους ξένους που έρχονται και παίρνουν τις δουλειές». Και φυσικά η απάντησή τους στην δυσαρέσκεια των Γάλλων για τις αποφάσεις της ΕΕ των μονοπωλίων ήταν το “όραμά” τους να προίστανται αυτοί μέσω της «γαλλικής ηγεμονίας της Ευρώπης» στο σύστημα υπηρέτησης των μονοπωλίων, και μάλιστα σε μία περίοδο που το ευρωενωσιακό οικοδόμημα δέχεται ισχυρούς τριγμούς και η Γαλλία επουδενί είναι σε θέση να πρωταγωνιστήσει. Βλέποντας πως όλα πάνε όπως τα θέλει, η Λεπέν περιμένει νίκη της Εθνικής Συσπείρωσης στις αυριανές εκλογές, ούτως ώστε όταν εκείνη πάρει – όπως πιστεύει- την νίκη στις προεδρικές εκλογές, να έχει την απόλυτη εξουσία σε βουλή και προεδρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου