Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην εκδήλωση
Κατάμεστο και το φουαγιέ
|
Αυτό το έπος, που ξεκίνησε νικηφόρα στη χώρα των Σοβιέτ, ενέπνευσε την εργατική τάξη και τους λαούς σε όλον τον κόσμο. «Γεννήθηκε» μέσα στα αίματα του ιμπεριαλιστικού Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Εχει αποτυπώσει τις δικές του θρυλικές μορφές:
- Τους ήρωες κοκκινοφρουρούς, που διαφύλαξαν ως κόρη οφθαλμού τη σοβιετική εξουσία στην επαναστατημένη Ρωσία, κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των 14 καπιταλιστικών κρατών.
- Τα εκατομμύρια των κομμουνιστών και πρωτοπόρων εργατών, που αψήφησαν δικαστικές αποφάσεις, ακόμη και τα βόλια των αστικών στρατών κι έδωσαν σκληρές μάχες.
- Τα εκατομμύρια που συνέτριψαν το φασισμό, που γεννήθηκε στα «σπλάχνα» του καπιταλισμού κι είναι «σάρκα από τη σάρκα» του.
Αξιοποιούμε στη στρατηγική μας τα διδάγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης
Υπάρχουν νέα στοιχεία στις γενικές εξελίξεις που πολλαπλασιάζουν την απαιτητικότητα από το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ), το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.
Ζούμε σε περίοδο που το παλιό πεθαίνει, όμως δυσκολεύεται να γεννηθεί το καινούργιο.
Παρά την παγκόσμια κυριαρχία του καπιταλισμού και τη φαινομενική απρόσκοπτη νίκη του τα τελευταία 30 χρόνια μετά την αντεπανάσταση, ο καπιταλισμός διατρέχεται από οξύτατες αντιθέσεις και ανειρήνευτους ανταγωνισμούς μεταξύ των επιμέρους καπιταλιστικών κρατών, των στρατιωτικών - πολιτικών και οικονομικών - πολιτικών συμμαχιών τους, ανταγωνισμούς που έχουν οδηγήσει σε πολέμους και ανακατατάξεις.
Eurokinissi
|
Οξύνονται σε αυτή την εποχή σήψης, παρασιτισμού, πολύπλευρης και πολυποίκιλης καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων.
Είναι συνέπειες που σχετίζονται κυρίως με τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στις παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας και στο βαθμό ικανοποίησης των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.
Υποβόσκει νέα, πιο συγχρονισμένη οικονομική κρίση, όξυνση της διαπάλης για τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Οξύνεται η βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.
Ενισχύεται η τάση για απόλυτη και σχετική εξαθλίωση της εργατικής τάξης.
Αυξάνεται το ποσοστό της μόνιμης, μακροχρόνιας ανεργίας.
Αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες.
Οξύνονται όλες οι κοινωνικές αντιθέσεις.
Τα
Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, που στηρίζονται στον επιστημονικό
σοσιαλισμό, καλούνται να αναλάβουν πρωτοβουλίες - όχι απλά για το
συντονισμό της πάλης, την προβολή κάποιων δίκαιων εργατικών δικαιωμάτων
σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, που κι αυτό είναι αναγκαίο - αλλά για
να διαμορφωθεί ενιαία επαναστατική στρατηγική, απέναντι στη στρατηγική
του κεφαλαίου.
Μια τέτοια προσπάθεια δεν μπορεί να γίνει από κόμματα που έχουν παραιτηθεί από το στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας κι έχουν επιλέξει το δρόμο της διαχείρισης του καπιταλισμού.
Μπορεί να γίνει μόνο από Κομμουνιστικά Κόμματα που πιστεύουν στην ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος και στην οικοδόμηση της νέας, της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Ο προλεταριακός διεθνισμός ήταν και παραμένει ισχυρό όπλο στα χέρια των κομμουνιστών και της εργατικής τάξης, που απαντάει στις προσπάθειες αστών και οπορτουνιστών να σπείρουν τη διαίρεση των εργαζομένων.
Καμία επιμέρους ιδιαιτερότητα, καμία επιμέρους υπαρκτή ή κατασκευασμένη αντίθεση, όπως π.χ. «Βορράς - Νότος», «Κέντρο - Περιφέρεια», «αναπτυγμένες - υπανάπτυκτες χώρες» και άλλα σχετικά, δεν μπορεί να σβήσει τη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, όπως και την αναγκαιότητα χειραφέτησης της εργατικής τάξης, κατάκτησης της εργατικής εξουσίας.
Βεβαίως και οι κομμουνιστές, στη χάραξη της τακτικής μας, λαμβάνουμε υπόψη μας την κατάσταση σε κάθε χώρα, την πορεία της ταξικής πάλης, επιμέρους αντιθέσεις, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος της στρατηγικής μας και των γενικών νομοτελειών για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Αλλωστε, η τακτική είναι αδιάσπαστο συστατικό της στρατηγικής, είναι το ευέλικτο στοιχείο της στρατηγικής.
Ενα ζήτημα που επιβεβαίωσε η Οκτωβριανή Επανάσταση, είναι πως 100 χρόνια πριν, σε μια σχετικά καθυστερημένη χώρα σε σχέση με άλλες προηγμένες χώρες της Δύσης, με πολλά κατάλοιπα προηγούμενων κοινωνικών συστημάτων, ο καπιταλισμός είχε δημιουργήσει τις υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Αυτή η σοσιαλιστική κοινωνία ήταν που έδωσε τεράστια ώθηση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, διαλύοντας καθυστερήσεις και προκαταλήψεις αιώνων.
Καθώς
σήμερα η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού προβάλλει ακόμα
πιο επιτακτικά, δεν μπορεί να μιλάμε γενικά και αφηρημένα, για κάποιο
όραμα του σοσιαλισμού, χωρίς να απαντάμε με αντικειμενικότητα σε δίκαια
ερωτήματα:
Γιατί ανακόπηκε η σοσιαλιστική οικοδόμηση;
Ηταν αναπόφευκτη αυτή η εξέλιξη; 'Η οφειλόταν σε συγκεκριμένους παράγοντες και ποιους;
Απαιτείται ταυτόχρονα αξιολόγηση για τη στρατηγική του ΔΚΚ στην ασυμφιλίωτη διεθνή διαπάλη ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και το καπιταλιστικό σύστημα.
Η αντεπανάσταση και ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δύναμης δεν αλλάζουν αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή πραγματοποιήθηκε μια σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός.
Δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής μας, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, μιας κι αυτός προκύπτει από τα ίδια τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όπως κρίσεις, πολέμους, ανεργία, φτώχεια και τόσα άλλα δεινά για τους λαούς.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση επιβεβαίωσε πως για να μπορέσει η εργατική τάξη να διεκδικήσει την εξουσία πρέπει να συγκροτήσει τη δική της κοινωνική συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά, τα καταπιεσμένα στρώματα της πόλης.
Πρέπει να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να διαμορφώσει τους δικούς της θεσμούς εργατικής εξουσίας, που στηριγμένοι στην υπεροχή του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, στο στέρεο έδαφος που διασφαλίζει η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στα εργοστάσια, στις εγχώριες ενεργειακές πηγές, στον ορυκτό πλούτο, στη γη, στις υποδομές, θα αναπτύξουν τις παραγωγικές δυνάμεις, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, απορρίπτοντας μια για πάντα οικονομικές κατηγορίες όπως το καπιταλιστικό κέρδος.
Ταυτόχρονα, ο Οκτώβρης ανέδειξε τον αναντικατάστατο ρόλο της πολιτικής επαναστατικής πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος, που απαιτείται να επιδείξει επιμονή, σταθερότητα στην επαναστατική γραμμή και στόχο και, ταυτόχρονα, προσαρμογή στις εναλλαγές της ταξικής πάλης, ώστε να παίρνονται τα αναγκαία μέτρα για να γίνεται πιο αποφασιστική και αποτελεσματική η σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου.
Επιβεβαιώνεται η αναγκαιότητα της καλής προετοιμασίας, ώστε με όλες τις μορφές πάλης να μπορεί η εργατική τάξη και το κόμμα της, η πρωτοπορία, να παλεύουν σε όλες τις συνθήκες, με αντοχή και αυτοθυσία και να κατακτήσουν υψηλό επίπεδο ικανότητας ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.
Ομως, ο ρόλος του ΚΚ διακρίνεται όχι μόνον ως καθοδηγητικός παράγοντας της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά και σε όλη την πορεία της ταξικής πάλης, η οποία συνεχίζεται με άλλες μορφές, για τη διαμόρφωση, ισχυροποίηση και τελική νίκη της νέας κομμουνιστικής κοινωνίας.
Σε όλες τις ιστορικές φάσεις, τόσο της προετοιμασίας, όσο και της διεξαγωγής της επανάστασης, πολύ περισσότερο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, διαφάνηκε η ανάγκη το ΚΚ να διατηρεί ισχυρό μέτωπο ενάντια στον οπορτουνισμό.
Ο οπορτουνισμός είναι φορέας της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής στο εργατικό κίνημα, και όπως είδαμε και από την εμπειρία της ΕΣΣΔ, μετά το 1956 και πιο έκδηλα την περίοδο της περεστρόικα, μετατρέπεται σε αντεπαναστατική πολιτική δύναμη.
Τα
περίπου 70 χρόνια ύπαρξης της ΕΣΣΔ απέδειξαν πως, παρά τις όποιες
αδυναμίες και κριτικές παρατηρήσεις, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι
ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα.
Ενα σύστημα που μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα δουλειάς για όλους και να λύσει μεγάλα προβλήματα, όπως η δωρεάν Υγεία, Παιδεία, κατοικία, μετακινήσεις, ξεκούραση, και τόσα άλλα που ο καπιταλισμός όχι μόνον δεν μπορεί, αλλά και δεν επιδιώκει να τα λύσει, αφού αποτελούν σφαίρες κερδοφορίας και κερδοσκοπίας του κεφαλαίου.
Είναι τεράστια η ιστορική συνεισφορά της ΕΣΣΔ στην ανθρωπότητα.
Οχι μόνον αποτέλεσε «αποκούμπι» κάθε εργατικού, λαϊκού, επαναστατικού κινήματος, αλλά το έργο της, σε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής, της επιστήμης, του πολιτισμού, του αθλητισμού, δημιούργησε μεγάλες παρακαταθήκες.
Αποδεικνύοντας πως είναι δυνατή η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας.
Πως το τέλος της Ιστορίας δεν είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Γνωρίζουμε καλά ότι κανένα προηγούμενο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, και το ίδιο το καπιταλιστικό, δεν εδραιώθηκε μια και έξω.
Οτι η σοσιαλιστική κοινωνία είναι η κατώτερη βαθμίδα της κομμουνιστικής και όχι ένα αυτοτελές στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό.
Δεν σημαίνει ότι επειδή δρούμε την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να υπάρξει καπιταλιστική παλινόρθωση σε μια χώρα ή σε περισσότερες, ως συνέπεια π.χ. του αρνητικού συσχετισμού δύναμης.
Οι
παραπάνω όμως γενικές και σωστές εκτιμήσεις δεν μπορεί να μας οδηγήσουν
στο να συγκαλύψουμε ή να δικαιολογήσουμε συγκεκριμένα λάθη, αστοχίες,
παραλείψεις και σοβαρές αδυναμίες, που αφορούσαν στον υποκειμενικό
παράγοντα, πριν απ' όλα το Κόμμα, στην πορεία της σοσιαλιστικής
οικοδόμησης, όπως και το ΔΚΚ στη διαπάλη με τον ιμπεριαλισμό.
Αναφερόμαστε σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, που αλλοίωναν αρχικά σταδιακά και στη συνέχεια με ταχύτητα την ταξικότητα και επιστημονικότητα της πολιτικής του ΚΚ, κατέληξαν να διαμορφωθούν ως οπορτουνιστική παρέκκλιση.
Δυστυχώς, δεν βρήκαν ένα αποτελεσματικό μέτωπο αντιστάσεων, αν και υπήρξαν τέτοιες δυνάμεις, όμως, τελικά, η πορεία προς την καπιταλιστική παλινόρθωση και την οπορτουνιστική διάβρωση του ΔΚΚ έγινε στη συγκεκριμένη περίοδο ανεπίστρεπτη.
Αναγνωρίζουμε ότι ανέκυψαν, ιδιαίτερα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν απ' όλα στην ΕΣΣΔ, νέες ανάγκες και πρωτόγνωρα ζητήματα στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, καθώς δεν προϋπήρχε ούτε προηγούμενη πείρα ούτε ένα λεπτομερές επεξεργασμένο σχέδιο της οικοδόμησης.
Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την ευθύνη του υποκειμενικού παράγοντα, του ΚΚ, που ο καθοδηγητικός του ρόλος νομοτελειακά αφορά την καθοδήγηση της εργατικής εξουσίας και την κινητοποίηση των μαζών να μετέχουν ενεργά.
Και στις συνθήκες του καπιταλισμού και στις συνθήκες του σοσιαλισμού, το
Κόμμα πρέπει να είναι πιο μπροστά από τη συνείδηση των μαζών.
Στο σοσιαλισμό, όμως, έχει τη δυνατότητα, άρα και την υποχρέωση, να ανεβάζει τη σοσιαλιστική συνείδηση με την έμπρακτη ενίσχυση της αξίας των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, με καθαρή γραμμή, την προσέγγιση προς τον κομμουνισμό, με την έννοια του συνειδητού ξεπεράσματος των στοιχείων ανωριμότητας που έχει ο σοσιαλισμός ως κατώτερη, ατελής βαθμίδα του κομμουνισμού.
Η μήτρα από την οποία γεννήθηκαν λαθεμένες απόψεις και επιλογές, που μετεξελίχθηκαν σε κοινωνικοπολιτική και ιδεολογική δύναμη της αντεπανάστασης, βρίσκεται στο γεγονός ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την εντυπωσιακή ανασυγκρότηση της σοβιετικής οικονομίας από τις πολεμικές καταστροφές, ενώ πήρε νέα ορμή η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, δεν πάρθηκαν πολιτικές αποφάσεις για την επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων στην αγροτική παραγωγή.
Αποφάσεις, επίσης, που θα οδηγούσαν σε μέτρα ανάπτυξης και προσανατολισμού της βιομηχανίας να επιλύσει ζητήματα μηχανοποίησης και υποδομών, επιλογής και διαμόρφωσης του κατάλληλου κεντρικού σχεδιασμού.
Κατά την περίοδο προετοιμασίας και πραγματοποίησης του 19ου Συνεδρίου έγινε σημαντική και από θετική σκοπιά διαπάλη ανάμεσα στις απόψεις που:
Από τη μια μεριά υπεράσπιζαν το ρόλο των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, της αγοράς στο σοσιαλισμό, και, από την άλλη, τις γενικά σωστές απόψεις ότι ο νόμος της αξίας και οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις δεν πρέπει να ρυθμίζουν τη σοσιαλιστική παραγωγή και την κατανομή της, θέμα που οδηγούσε στη συνειδητοποίηση ότι το κολχόζ και η κυκλοφορία προϊόντων ατομικής κατανάλωσης με τη μορφή εμπορευμάτων είχαν αρχίσει να γίνονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη των παραγωγικών σχέσεων.
Δυστυχώς, οι παραπάνω - καταρχήν σωστής αφετηρίας - θέσεις δεν έγιναν αντικείμενο ολοκληρωμένης επιστημονικής θεωρητικής εργασίας, κατά συνέπεια, δεν μπόρεσαν να αντιπαρατεθούν με επιτυχία με τις αγοραίες αντιλήψεις, που δεν άνθιζαν μόνο στον ιδεολογικό τομέα, αλλά είχαν ανταπόκριση και κοινωνική βάση στα κολχόζ, στα διευθυντικά στελέχη, στην αγροτική παραγωγή και στη βιομηχανία.
Παρ' όλα αυτά πάλι, τότε, δεν είχαν κριθεί τελεσίδικα οι εξελίξεις.
Σημείο στροφής και επικράτησης της οπορτουνιστικής παρέκκλισης στη σοσιαλιστική οικοδόμηση αποτέλεσε το 20ό Συνέδριο, το 1956, όπου στο όνομα της αντιμετώπισης υπαρκτών προβλημάτων, ισχυροποιήθηκαν οι απόψεις για το «σοσιαλισμό της αγοράς», που με τη σειρά τους οδήγησαν στο αδυνάτισμα του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, στην πολιτική της ιδιοσυντήρητης των επιχειρήσεων, στη σύναψη εμπορευματοχρηματικών σχέσεων οριζόντια ανάμεσα στις επιχειρήσεις, που σήμαινε εξοβελισμό του κεντρικού σχεδιασμού.
Προβλήματα
εμφανίσθηκαν και στη στρατηγική του ΔΚΚ, που πήγαζαν βεβαίως όχι μόνο
από τα ΚΚ που καθοδηγούσαν την εργατική εξουσία στις χώρες του
σοσιαλισμού, αλλά και τα ΚΚ των καπιταλιστικών χωρών, ιδιαίτερα της
Δυτικής Ευρώπης, που ασκούσαν από την πλευρά τους μια ορισμένη
γενικότερη πίεση στις γραμμές του ΔΚΚ.
Επαιξε σημαντικό ρόλο ως υπόστρωμα των παρεκκλίσεων η υποτίμηση της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε συνδυασμό με τη λαθεμένη εκτίμηση ότι, λόγω της διαμόρφωσης του μεταπολεμικού σοσιαλιστικού συστήματος, υπήρχε δυνατότητα ειρηνικής συνύπαρξης των δύο συστημάτων.
Στην εκτίμηση περί της ευνοϊκής αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος του ιμπεριαλισμού συνυπολογιζόταν ο ρόλος των λεγόμενων Αδέσμευτων χωρών, δηλαδή αστικών κρατών που δεν είχαν ενταχθεί σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ενώσεις, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις κινήματα αστικών τάξεων που διεκδικούσαν αναβάθμιση στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά ή κατάργηση υπολειμμάτων του αποικιοκρατικού συστήματος υπέρ της εγχώριας αστικής τάξης τους, θεωρήθηκαν αντιμονοπωλιακά - αντιιμπεριαλιστικά.
Η οπορτουνιστική γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης που συνυπήρχε με την ποικιλία μορφών περάσματος στο σοσιαλισμό επικράτησε στο 20ό Συνέδριο και συνδέθηκε με τις δυνατότητες για το κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό κάτω από προϋποθέσεις, με όχημα μάλιστα τη διεύρυνση των αστικών δημοκρατικών ελευθεριών.
Ενισχύθηκαν προϋπάρχουσες θέσεις για συμμετοχή ή στήριξη, από τα ΚΚ, κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού, με κριτήριο την αξιοποίηση των αντιθέσεων προς τις ΗΠΑ, με δυνάμεις της αστικής τάξης που διαχωρίζονταν σε «εθνικές πατριωτικές» και «αντιπατριωτικές ξενόδουλες», ζήτημα που αποδείκνυε ότι οι σχέσεις εξάρτησης και ανισοτιμίας δεν εκτιμήθηκαν ως στοιχείο σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, ταυτίστηκαν με την πολιτική υποτέλειας.
Σοβαρός παράγοντας που οδήγησε στην ενίσχυση παρεκκλίσεων σε αντίθεση με την αναγκαιότητα επαναστατικής στρατηγικής ήταν ο φόβος για τις συνέπειες ενός θερμοπυρηνικού πολέμου.
Ορισμένες
βέβαια από τις παραπάνω ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις και επιλογές
δεν γεννήθηκαν αποκλειστικά στη μεταπολεμική περίοδο, είχαν αναδειχθεί
επί της ουσίας κατά τον Μεσοπόλεμο σε αποφάσεις και συνέδρια και της
Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Μεταπολεμικά υποτιμήθηκε ο χαρακτήρας της επεξεργασμένης ιμπεριαλιστικής «ευέλικτης» στρατηγικής του καπιταλισμού απέναντι στο σοσιαλισμό.
Που πλέον βασίζονταν, από ένα σημείο και μετά, στην επίγνωση και στρατηγική επιλογή τους ότι δεν ήταν ρεαλιστική η άμεση εξωτερική στρατιωτική επέμβαση, αλλά η περικύκλωση με άλλους τρόπους, όπως η αξιοποίηση των δυσκολιών στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και των παρεκκλίσεων στις γραμμές των ΚΚ και στο ΔΚΚ.
Υποτιμήθηκαν όχι απλά σημάδια, αλλά ηχηρές προειδοποιήσεις για τη σχέση εσωτερικών παρεκκλίσεων και της τακτικής της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης...
Που ξεκινούσε από τον συστηματικό ψυχολογικό πόλεμο, μέχρι δίκτυα υπονόμευσης, πυροδότηση αντεπαναστατικών εξελίξεων, ακόμα και με το ρόλο του ΔΝΤ, των οικονομικών και εμπορικών σχέσεων που εξειδικεύονταν στα διάφορα σοσιαλιστικά κράτη που είχαν κοινά σύνορα με την ΕΣΣΔ.
Φαινόμενα πυροδότησης και στήριξης αντεπαναστατικών δράσεων υπήρξαν και στη 10ετία του '50 και, ιδιαίτερα, στη συνέχεια, τις δεκαετίες του '70 και του '80.
Δυστυχώς, δεν αποτέλεσαν παράγοντα μελέτης και αφύπνισης η νίκη και ανατροπή της Λαϊκής Ενότητας του Αλιέντε στη Χιλή, η επανάσταση των γαριφάλων στην Πορτογαλία, αλλά και η εκτίμηση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης του 1973 και άλλα.
Η αντιμετώπιση της ιμπεριαλιστικής επεμβατικής πολιτικής και των οπορτουνιστικών παρεκκλίσεων δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο με την αποκατάσταση της επαναστατικής στρατηγικής στο ΔΚΚ.
Με την αποφασιστική διαπάλη με τον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό.
Με την αποκατάσταση των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και την κατάργηση της στρατηγικής των σταδίων και την ενδιάμεση πολιτική εξουσία.
Το
κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχει πλήρη επίγνωση ότι έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά
μας, προκειμένου να εμβαθύνουμε ακόμα περισσότερο στην επεξεργασία των
παραγόντων της αντεπανάστασης.
Ταυτόχρονα, συνεχώς πρέπει να μελετάμε τις εξελίξεις στον καπιταλιστικό κόσμο, χωρίς να λυπόμαστε θυσίες μέσα από τον καθημερινό αγώνα για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, την αντιμετώπιση νέων επιθέσεων.
Σ' αυτόν τον αγώνα, όμως, πρέπει να κατακτάμε την ωριμότητα και ετοιμότητα να ανταποκριθούμε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, που δεν μπορεί να προβλεφθεί πότε θα ξεσπάσει και με ποια μορφή, σε μια ή περισσότερες χώρες.
Να βοηθάμε στην προετοιμασία των λαών να μη σταθούν κάτω από τη σημαία των αστικών τους τάξεων στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ανεξάρτητα από το αν το ένα ή το άλλο κράτος πέρασε πρώτο στη στρατιωτική επίθεση ή βρέθηκε σε θέση άμυνας.
Να διεκδικήσουν την έξοδο από τον πόλεμο, αν δεν αποτραπεί, παλεύοντας όχι μόνο κατά της αστικής τάξης που ηγείται του πολέμου αλλά και της αστικής τάξης της δικής τους χώρας, γιατί αυτή ούτε θέλει ούτε μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη και την προστασία της πατρίδας του εργάτη, του υπαλλήλου, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Ο επαναστατικός ενθουσιασμός, η διάθεση για θυσίες, η κομμουνιστική ανιδιοτέλεια και διεθνιστική αλληλεγγύη δεν είναι για μας μεγάλα λόγια και συνθήματα.
Βασίζονται στην αδιάσπαστη ενότητα θεωρίας και πράξης.
Στην ιστορική πείρα του ΔΚΚ και του Κόμματός μας.
Στην προσφορά της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Στη θέση με την οποία κλείνει το Πρόγραμμά μας:
Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά, γιατί «η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη, η βαθύτερη, η πιο πλατιά».
ΖΗΤΩ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!
ΖΗΤΩ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ!
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ!
Ριζοσπάστης
Είναι συνέπειες που σχετίζονται κυρίως με τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στις παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας και στο βαθμό ικανοποίησης των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.
Υποβόσκει νέα, πιο συγχρονισμένη οικονομική κρίση, όξυνση της διαπάλης για τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Οξύνεται η βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.
Ενισχύεται η τάση για απόλυτη και σχετική εξαθλίωση της εργατικής τάξης.
Αυξάνεται το ποσοστό της μόνιμης, μακροχρόνιας ανεργίας.
Αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες.
Οξύνονται όλες οι κοινωνικές αντιθέσεις.
Χρειάζεται ενιαία επαναστατική στρατηγική απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου
Μια τέτοια προσπάθεια δεν μπορεί να γίνει από κόμματα που έχουν παραιτηθεί από το στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας κι έχουν επιλέξει το δρόμο της διαχείρισης του καπιταλισμού.
Μπορεί να γίνει μόνο από Κομμουνιστικά Κόμματα που πιστεύουν στην ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος και στην οικοδόμηση της νέας, της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Ο προλεταριακός διεθνισμός ήταν και παραμένει ισχυρό όπλο στα χέρια των κομμουνιστών και της εργατικής τάξης, που απαντάει στις προσπάθειες αστών και οπορτουνιστών να σπείρουν τη διαίρεση των εργαζομένων.
Καμία επιμέρους ιδιαιτερότητα, καμία επιμέρους υπαρκτή ή κατασκευασμένη αντίθεση, όπως π.χ. «Βορράς - Νότος», «Κέντρο - Περιφέρεια», «αναπτυγμένες - υπανάπτυκτες χώρες» και άλλα σχετικά, δεν μπορεί να σβήσει τη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, όπως και την αναγκαιότητα χειραφέτησης της εργατικής τάξης, κατάκτησης της εργατικής εξουσίας.
Βεβαίως και οι κομμουνιστές, στη χάραξη της τακτικής μας, λαμβάνουμε υπόψη μας την κατάσταση σε κάθε χώρα, την πορεία της ταξικής πάλης, επιμέρους αντιθέσεις, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος της στρατηγικής μας και των γενικών νομοτελειών για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Αλλωστε, η τακτική είναι αδιάσπαστο συστατικό της στρατηγικής, είναι το ευέλικτο στοιχείο της στρατηγικής.
Ενα ζήτημα που επιβεβαίωσε η Οκτωβριανή Επανάσταση, είναι πως 100 χρόνια πριν, σε μια σχετικά καθυστερημένη χώρα σε σχέση με άλλες προηγμένες χώρες της Δύσης, με πολλά κατάλοιπα προηγούμενων κοινωνικών συστημάτων, ο καπιταλισμός είχε δημιουργήσει τις υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Αυτή η σοσιαλιστική κοινωνία ήταν που έδωσε τεράστια ώθηση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, διαλύοντας καθυστερήσεις και προκαταλήψεις αιώνων.
Εποχή περάσματος απ' τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό
Γιατί ανακόπηκε η σοσιαλιστική οικοδόμηση;
Ηταν αναπόφευκτη αυτή η εξέλιξη; 'Η οφειλόταν σε συγκεκριμένους παράγοντες και ποιους;
Απαιτείται ταυτόχρονα αξιολόγηση για τη στρατηγική του ΔΚΚ στην ασυμφιλίωτη διεθνή διαπάλη ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και το καπιταλιστικό σύστημα.
Η αντεπανάσταση και ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δύναμης δεν αλλάζουν αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή πραγματοποιήθηκε μια σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός.
Δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής μας, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, μιας κι αυτός προκύπτει από τα ίδια τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όπως κρίσεις, πολέμους, ανεργία, φτώχεια και τόσα άλλα δεινά για τους λαούς.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση επιβεβαίωσε πως για να μπορέσει η εργατική τάξη να διεκδικήσει την εξουσία πρέπει να συγκροτήσει τη δική της κοινωνική συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά, τα καταπιεσμένα στρώματα της πόλης.
Πρέπει να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να διαμορφώσει τους δικούς της θεσμούς εργατικής εξουσίας, που στηριγμένοι στην υπεροχή του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, στο στέρεο έδαφος που διασφαλίζει η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στα εργοστάσια, στις εγχώριες ενεργειακές πηγές, στον ορυκτό πλούτο, στη γη, στις υποδομές, θα αναπτύξουν τις παραγωγικές δυνάμεις, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, απορρίπτοντας μια για πάντα οικονομικές κατηγορίες όπως το καπιταλιστικό κέρδος.
Ταυτόχρονα, ο Οκτώβρης ανέδειξε τον αναντικατάστατο ρόλο της πολιτικής επαναστατικής πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος, που απαιτείται να επιδείξει επιμονή, σταθερότητα στην επαναστατική γραμμή και στόχο και, ταυτόχρονα, προσαρμογή στις εναλλαγές της ταξικής πάλης, ώστε να παίρνονται τα αναγκαία μέτρα για να γίνεται πιο αποφασιστική και αποτελεσματική η σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου.
Επιβεβαιώνεται η αναγκαιότητα της καλής προετοιμασίας, ώστε με όλες τις μορφές πάλης να μπορεί η εργατική τάξη και το κόμμα της, η πρωτοπορία, να παλεύουν σε όλες τις συνθήκες, με αντοχή και αυτοθυσία και να κατακτήσουν υψηλό επίπεδο ικανότητας ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.
Ομως, ο ρόλος του ΚΚ διακρίνεται όχι μόνον ως καθοδηγητικός παράγοντας της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά και σε όλη την πορεία της ταξικής πάλης, η οποία συνεχίζεται με άλλες μορφές, για τη διαμόρφωση, ισχυροποίηση και τελική νίκη της νέας κομμουνιστικής κοινωνίας.
Σε όλες τις ιστορικές φάσεις, τόσο της προετοιμασίας, όσο και της διεξαγωγής της επανάστασης, πολύ περισσότερο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, διαφάνηκε η ανάγκη το ΚΚ να διατηρεί ισχυρό μέτωπο ενάντια στον οπορτουνισμό.
Ο οπορτουνισμός είναι φορέας της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής στο εργατικό κίνημα, και όπως είδαμε και από την εμπειρία της ΕΣΣΔ, μετά το 1956 και πιο έκδηλα την περίοδο της περεστρόικα, μετατρέπεται σε αντεπαναστατική πολιτική δύναμη.
Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα
Ενα σύστημα που μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα δουλειάς για όλους και να λύσει μεγάλα προβλήματα, όπως η δωρεάν Υγεία, Παιδεία, κατοικία, μετακινήσεις, ξεκούραση, και τόσα άλλα που ο καπιταλισμός όχι μόνον δεν μπορεί, αλλά και δεν επιδιώκει να τα λύσει, αφού αποτελούν σφαίρες κερδοφορίας και κερδοσκοπίας του κεφαλαίου.
Είναι τεράστια η ιστορική συνεισφορά της ΕΣΣΔ στην ανθρωπότητα.
Οχι μόνον αποτέλεσε «αποκούμπι» κάθε εργατικού, λαϊκού, επαναστατικού κινήματος, αλλά το έργο της, σε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής, της επιστήμης, του πολιτισμού, του αθλητισμού, δημιούργησε μεγάλες παρακαταθήκες.
Αποδεικνύοντας πως είναι δυνατή η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας.
Πως το τέλος της Ιστορίας δεν είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Γνωρίζουμε καλά ότι κανένα προηγούμενο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, και το ίδιο το καπιταλιστικό, δεν εδραιώθηκε μια και έξω.
Οτι η σοσιαλιστική κοινωνία είναι η κατώτερη βαθμίδα της κομμουνιστικής και όχι ένα αυτοτελές στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό.
Δεν σημαίνει ότι επειδή δρούμε την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να υπάρξει καπιταλιστική παλινόρθωση σε μια χώρα ή σε περισσότερες, ως συνέπεια π.χ. του αρνητικού συσχετισμού δύναμης.
Το Κόμμα πρέπει να είναι πιο μπροστά απ' τη συνείδηση των μαζών
Αναφερόμαστε σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, που αλλοίωναν αρχικά σταδιακά και στη συνέχεια με ταχύτητα την ταξικότητα και επιστημονικότητα της πολιτικής του ΚΚ, κατέληξαν να διαμορφωθούν ως οπορτουνιστική παρέκκλιση.
Δυστυχώς, δεν βρήκαν ένα αποτελεσματικό μέτωπο αντιστάσεων, αν και υπήρξαν τέτοιες δυνάμεις, όμως, τελικά, η πορεία προς την καπιταλιστική παλινόρθωση και την οπορτουνιστική διάβρωση του ΔΚΚ έγινε στη συγκεκριμένη περίοδο ανεπίστρεπτη.
Αναγνωρίζουμε ότι ανέκυψαν, ιδιαίτερα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν απ' όλα στην ΕΣΣΔ, νέες ανάγκες και πρωτόγνωρα ζητήματα στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, καθώς δεν προϋπήρχε ούτε προηγούμενη πείρα ούτε ένα λεπτομερές επεξεργασμένο σχέδιο της οικοδόμησης.
Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την ευθύνη του υποκειμενικού παράγοντα, του ΚΚ, που ο καθοδηγητικός του ρόλος νομοτελειακά αφορά την καθοδήγηση της εργατικής εξουσίας και την κινητοποίηση των μαζών να μετέχουν ενεργά.
Και στις συνθήκες του καπιταλισμού και στις συνθήκες του σοσιαλισμού, το
Κόμμα πρέπει να είναι πιο μπροστά από τη συνείδηση των μαζών.
Στο σοσιαλισμό, όμως, έχει τη δυνατότητα, άρα και την υποχρέωση, να ανεβάζει τη σοσιαλιστική συνείδηση με την έμπρακτη ενίσχυση της αξίας των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, με καθαρή γραμμή, την προσέγγιση προς τον κομμουνισμό, με την έννοια του συνειδητού ξεπεράσματος των στοιχείων ανωριμότητας που έχει ο σοσιαλισμός ως κατώτερη, ατελής βαθμίδα του κομμουνισμού.
Η μήτρα από την οποία γεννήθηκαν λαθεμένες απόψεις και επιλογές, που μετεξελίχθηκαν σε κοινωνικοπολιτική και ιδεολογική δύναμη της αντεπανάστασης, βρίσκεται στο γεγονός ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την εντυπωσιακή ανασυγκρότηση της σοβιετικής οικονομίας από τις πολεμικές καταστροφές, ενώ πήρε νέα ορμή η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, δεν πάρθηκαν πολιτικές αποφάσεις για την επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων στην αγροτική παραγωγή.
Αποφάσεις, επίσης, που θα οδηγούσαν σε μέτρα ανάπτυξης και προσανατολισμού της βιομηχανίας να επιλύσει ζητήματα μηχανοποίησης και υποδομών, επιλογής και διαμόρφωσης του κατάλληλου κεντρικού σχεδιασμού.
Κατά την περίοδο προετοιμασίας και πραγματοποίησης του 19ου Συνεδρίου έγινε σημαντική και από θετική σκοπιά διαπάλη ανάμεσα στις απόψεις που:
Από τη μια μεριά υπεράσπιζαν το ρόλο των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, της αγοράς στο σοσιαλισμό, και, από την άλλη, τις γενικά σωστές απόψεις ότι ο νόμος της αξίας και οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις δεν πρέπει να ρυθμίζουν τη σοσιαλιστική παραγωγή και την κατανομή της, θέμα που οδηγούσε στη συνειδητοποίηση ότι το κολχόζ και η κυκλοφορία προϊόντων ατομικής κατανάλωσης με τη μορφή εμπορευμάτων είχαν αρχίσει να γίνονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη των παραγωγικών σχέσεων.
Δυστυχώς, οι παραπάνω - καταρχήν σωστής αφετηρίας - θέσεις δεν έγιναν αντικείμενο ολοκληρωμένης επιστημονικής θεωρητικής εργασίας, κατά συνέπεια, δεν μπόρεσαν να αντιπαρατεθούν με επιτυχία με τις αγοραίες αντιλήψεις, που δεν άνθιζαν μόνο στον ιδεολογικό τομέα, αλλά είχαν ανταπόκριση και κοινωνική βάση στα κολχόζ, στα διευθυντικά στελέχη, στην αγροτική παραγωγή και στη βιομηχανία.
Παρ' όλα αυτά πάλι, τότε, δεν είχαν κριθεί τελεσίδικα οι εξελίξεις.
Σημείο στροφής και επικράτησης της οπορτουνιστικής παρέκκλισης στη σοσιαλιστική οικοδόμηση αποτέλεσε το 20ό Συνέδριο, το 1956, όπου στο όνομα της αντιμετώπισης υπαρκτών προβλημάτων, ισχυροποιήθηκαν οι απόψεις για το «σοσιαλισμό της αγοράς», που με τη σειρά τους οδήγησαν στο αδυνάτισμα του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, στην πολιτική της ιδιοσυντήρητης των επιχειρήσεων, στη σύναψη εμπορευματοχρηματικών σχέσεων οριζόντια ανάμεσα στις επιχειρήσεις, που σήμαινε εξοβελισμό του κεντρικού σχεδιασμού.
Προβλήματα και στη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος
Επαιξε σημαντικό ρόλο ως υπόστρωμα των παρεκκλίσεων η υποτίμηση της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε συνδυασμό με τη λαθεμένη εκτίμηση ότι, λόγω της διαμόρφωσης του μεταπολεμικού σοσιαλιστικού συστήματος, υπήρχε δυνατότητα ειρηνικής συνύπαρξης των δύο συστημάτων.
Στην εκτίμηση περί της ευνοϊκής αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος του ιμπεριαλισμού συνυπολογιζόταν ο ρόλος των λεγόμενων Αδέσμευτων χωρών, δηλαδή αστικών κρατών που δεν είχαν ενταχθεί σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ενώσεις, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις κινήματα αστικών τάξεων που διεκδικούσαν αναβάθμιση στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά ή κατάργηση υπολειμμάτων του αποικιοκρατικού συστήματος υπέρ της εγχώριας αστικής τάξης τους, θεωρήθηκαν αντιμονοπωλιακά - αντιιμπεριαλιστικά.
Η οπορτουνιστική γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης που συνυπήρχε με την ποικιλία μορφών περάσματος στο σοσιαλισμό επικράτησε στο 20ό Συνέδριο και συνδέθηκε με τις δυνατότητες για το κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό κάτω από προϋποθέσεις, με όχημα μάλιστα τη διεύρυνση των αστικών δημοκρατικών ελευθεριών.
Ενισχύθηκαν προϋπάρχουσες θέσεις για συμμετοχή ή στήριξη, από τα ΚΚ, κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού, με κριτήριο την αξιοποίηση των αντιθέσεων προς τις ΗΠΑ, με δυνάμεις της αστικής τάξης που διαχωρίζονταν σε «εθνικές πατριωτικές» και «αντιπατριωτικές ξενόδουλες», ζήτημα που αποδείκνυε ότι οι σχέσεις εξάρτησης και ανισοτιμίας δεν εκτιμήθηκαν ως στοιχείο σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, ταυτίστηκαν με την πολιτική υποτέλειας.
Σοβαρός παράγοντας που οδήγησε στην ενίσχυση παρεκκλίσεων σε αντίθεση με την αναγκαιότητα επαναστατικής στρατηγικής ήταν ο φόβος για τις συνέπειες ενός θερμοπυρηνικού πολέμου.
Υποτιμήθηκε η σχέση εσωτερικών παρεκκλίσεων και ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης
Μεταπολεμικά υποτιμήθηκε ο χαρακτήρας της επεξεργασμένης ιμπεριαλιστικής «ευέλικτης» στρατηγικής του καπιταλισμού απέναντι στο σοσιαλισμό.
Που πλέον βασίζονταν, από ένα σημείο και μετά, στην επίγνωση και στρατηγική επιλογή τους ότι δεν ήταν ρεαλιστική η άμεση εξωτερική στρατιωτική επέμβαση, αλλά η περικύκλωση με άλλους τρόπους, όπως η αξιοποίηση των δυσκολιών στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και των παρεκκλίσεων στις γραμμές των ΚΚ και στο ΔΚΚ.
Υποτιμήθηκαν όχι απλά σημάδια, αλλά ηχηρές προειδοποιήσεις για τη σχέση εσωτερικών παρεκκλίσεων και της τακτικής της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης...
Που ξεκινούσε από τον συστηματικό ψυχολογικό πόλεμο, μέχρι δίκτυα υπονόμευσης, πυροδότηση αντεπαναστατικών εξελίξεων, ακόμα και με το ρόλο του ΔΝΤ, των οικονομικών και εμπορικών σχέσεων που εξειδικεύονταν στα διάφορα σοσιαλιστικά κράτη που είχαν κοινά σύνορα με την ΕΣΣΔ.
Φαινόμενα πυροδότησης και στήριξης αντεπαναστατικών δράσεων υπήρξαν και στη 10ετία του '50 και, ιδιαίτερα, στη συνέχεια, τις δεκαετίες του '70 και του '80.
Δυστυχώς, δεν αποτέλεσαν παράγοντα μελέτης και αφύπνισης η νίκη και ανατροπή της Λαϊκής Ενότητας του Αλιέντε στη Χιλή, η επανάσταση των γαριφάλων στην Πορτογαλία, αλλά και η εκτίμηση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης του 1973 και άλλα.
Η αντιμετώπιση της ιμπεριαλιστικής επεμβατικής πολιτικής και των οπορτουνιστικών παρεκκλίσεων δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο με την αποκατάσταση της επαναστατικής στρατηγικής στο ΔΚΚ.
Με την αποφασιστική διαπάλη με τον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό.
Με την αποκατάσταση των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και την κατάργηση της στρατηγικής των σταδίων και την ενδιάμεση πολιτική εξουσία.
Κατακτάμε την ωριμότητα και ετοιμότητα να ανταποκριθούμε στα επαναστατικά μας καθήκοντα
Ταυτόχρονα, συνεχώς πρέπει να μελετάμε τις εξελίξεις στον καπιταλιστικό κόσμο, χωρίς να λυπόμαστε θυσίες μέσα από τον καθημερινό αγώνα για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, την αντιμετώπιση νέων επιθέσεων.
Σ' αυτόν τον αγώνα, όμως, πρέπει να κατακτάμε την ωριμότητα και ετοιμότητα να ανταποκριθούμε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, που δεν μπορεί να προβλεφθεί πότε θα ξεσπάσει και με ποια μορφή, σε μια ή περισσότερες χώρες.
Να βοηθάμε στην προετοιμασία των λαών να μη σταθούν κάτω από τη σημαία των αστικών τους τάξεων στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ανεξάρτητα από το αν το ένα ή το άλλο κράτος πέρασε πρώτο στη στρατιωτική επίθεση ή βρέθηκε σε θέση άμυνας.
Να διεκδικήσουν την έξοδο από τον πόλεμο, αν δεν αποτραπεί, παλεύοντας όχι μόνο κατά της αστικής τάξης που ηγείται του πολέμου αλλά και της αστικής τάξης της δικής τους χώρας, γιατί αυτή ούτε θέλει ούτε μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη και την προστασία της πατρίδας του εργάτη, του υπαλλήλου, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Ο επαναστατικός ενθουσιασμός, η διάθεση για θυσίες, η κομμουνιστική ανιδιοτέλεια και διεθνιστική αλληλεγγύη δεν είναι για μας μεγάλα λόγια και συνθήματα.
Βασίζονται στην αδιάσπαστη ενότητα θεωρίας και πράξης.
Στην ιστορική πείρα του ΔΚΚ και του Κόμματός μας.
Στην προσφορά της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Στη θέση με την οποία κλείνει το Πρόγραμμά μας:
Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά, γιατί «η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη, η βαθύτερη, η πιο πλατιά».
ΖΗΤΩ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!
ΖΗΤΩ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ!
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ!
Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου