Αδικα!

Το ότι πήγαν στη Μακρόνησο για να λερώσουν τα ματωμένα της χώματα το ξέραμε από την πρώτη στιγμή που ανακοίνωσαν την «εκδρομή» τους. Ομως, δεν δίστασαν να το επιβεβαιώσουν και όταν επέστρεψαν από το μαρτυρικό Μακρονήσι. Τι έγραψε η «Αυγή» μετά την «εκδρομή», με λόγια που θυμίζουν «Ελεύθερη Ωρα»: Οτι οι Μακρονησιώτες ήταν μια «γενιά που χάθηκε άδικα»! Αυτό το «άδικα» το εξηγεί ως εξής η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ: «Ολα αυτά συνέβησαν από τα τραγικά λάθη του κόμματος και των αρχηγών του και δυστυχώς κάποιοι συνεχίζουν και σήμερα στα ίδια λάθη (...) ο Αρης Βελουχιώτης, ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης και τόσοι άλλοι, θύματα ενός κόμματος που έτρωγε τα παιδιά του»! Καταλάβατε γιατί πήγαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι να «τιμήσουν» τη Μακρόνησο; Για να «θάψουν» την ηρωική γενιά που μάτωσε και έμεινε όρθια μέχρι το τέλος. Για να λερώσουν τα ιδανικά για τα οποία πάλεψαν οι δεκάδες χιλιάδες εξόριστοι σε όλα τα θανατονήσια. Δυστυχώς όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η «γενιά» ούτε «χάθηκε», όπως γράφει, ούτε πάλεψε «άδικα». Ηταν η θρυλική δρακογενιά, που απέδειξε ότι δεν υπάρχει αντίπαλος ικανός να τιθασεύσει τη λαϊκή δύναμη. Οτι όταν ο λαός ασπάζεται τα οράματα, τις αξίες και τα ιδανικά, την προοπτική της κοινωνίας για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, μπορεί να «θεριέψει» και να σαρώσει το παλιό και το ξεπερασμένο. Απέδειξαν δηλαδή την ανωτερότητα όλων εκείνων που απεχθάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ: Την ανυπότακτη στάση απέναντι στο σύστημα που γεννά φτώχεια, πολέμους, εκμετάλλευση, προσφυγιά, την πάλη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού.

Με τον ΣΕΒ... 

 

«Βούιξε ο τόπος» με τις προτάσεις του ΣΕΒ για τα Εργασιακά, σαν να ήταν η πρώτη φορά που οι βιομήχανοι έβαλαν την ατζέντα τους για τη μεταμνημονιακή εποχή. Αυτή που ανέβηκε στα κεραμίδια ήταν η κυβέρνηση, η οποία βρήκε στην τελευταία έκθεση του ΣΕΒ έναν βολικό «μπαμπούλα», για να πείσει ότι η δική της αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική είναι πιο «ήπια» και ότι ανθίσταται στο «νεοφιλελευθερισμό» που εκπροσωπούν οι βιομήχανοι. Αλήθεια, τώρα ανακάλυψαν τι λέει η μεγαλοεργοδοσία; Οταν ο πρωθυπουργός μαζί με τον πρόεδρο της ΝΔ πήγαιναν στις Γενικές Συνελεύσεις του ΣΕΒ, δεν άκουγαν τις προτάσεις του; Οχι μόνο τις άκουγαν, αλλά παρακολουθούσαν με ευαρέσκεια τον πρόεδρο των βιομηχάνων να «στάζει μέλι» για το γεγονός ότι πλέον συμφωνούν μεταξύ τους για το πού και πώς πρέπει να κινηθούν τα πράγματα.

... στο ίδιο τραπέζι

 

Και δεν είναι μόνο αυτό. Μόλις πρόσφατα, η ΕΚΤ δημοσίεσε μια έκθεση και μια έρευνα, με τις οποίες «σπρώχνει» στην παραπέρα ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, στην παράλληλη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» και στην πλήρη απαξίωση των κλαδικών συμβάσεων (όπου υπάρχουν) προς όφελος των επιχειρησιακών. Επιπλέον, η σημερινή νομοθεσία και η πραγματικότητα που την ξεπερνάει στην αγορά εργασίας, ελάχιστα απέχουν από τη ζούγκλα που εύχεται και ζητάει ο ΣΕΒ, ενώ ανάλογη είναι η τάση σε ολόκληρη την ΕΕ. Επομένως, οι κραυγές τους για τις προτάσεις του ΣΕΒ υποκρύπτουν σκοπιμότητα και υποκρισία. Ολοι μαζί, βιομήχανοι, κυβέρνηση, αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ΕΕ και ΔΝΤ βρίσκονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, απέναντι από το λαό, και τον υποβάλλουν σε θυσίες δίχως τέλος για τα κέρδη του κεφαλαίου.

«Σοβαρή ακροδεξιά»

 

Γράφει ο Μ. Κοττάκης στη «Δημοκρατία»: «Είναι σύμπτωση που ο τόπος δεν έχει σοβαρή (ακρο)δεξιά με γωνίες, χωρίς δικαστικές εκκρεμότητες. Αν υπήρχε Ελλην αστός ηγέτης τύπου Εναλλακτικής για τη Γερμανία (...) ο συσχετισμός μεταξύ Αριστεράς - Δεξιάς θα είχε διαταραχθεί (...) Την όποια αντισυστημική ψήφο πολιτών (...) τη διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ! (...) Η ΝΔ δεν φαίνεται ότι το μπορεί (...) Η Χρυσή Αυγή μπορεί, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι το θέλει. Το κόμμα είναι διχοτομημένο (...) Η Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη, τέλος, είναι αφοσιωμένη στο πώς θα κερδίζει ψήφους από τη ΝΔ (...) αντί να παρατηρεί με προσοχή τι γίνεται (...) στις τάξεις των μουδιασμένων ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής. Τούτων δοθέντων, μένει χώρος για τον ΣΥΡΙΖΑ της ψευτο-αντιδιαπλοκής (...) τον ψευτοαντισυστημικό (...) Ελλείψει βασικής αντισυστημικής δύναμης η Αριστερά εγκλωβίζει μάζες που θέλουν να την εγκαταλείψουν, αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή (...) Αν υπήρχε σοβαρή Δεξιά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν τρίτο κόμμα εδώ και καιρό». Η αγωνία του αρθρογράφου να ανατραπεί εκλογικά ο συσχετισμός ΣΥΡΙΖΑ - δεξιάς είναι δική του υπόθεση. Γνώμες όπως αυτή, όμως, εκφράζουν βαθύτερες ανησυχίες, αλλά και σχεδιασμούς της αστικής τάξης, που δεν κρύβει τον προβληματισμό της για την ανάγκη αναμόρφωσης του χώρου «δεξιά» της ΝΔ. Αλλωστε, δεν πάει πολύς καιρός που γραφόταν στον Τύπο ότι ο τόπος έχει ανάγκη από μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Με αυτού του τύπου τις αναλύσεις «κολλάνε» και διάφορες διεργασίες σε κόμματα και μορφώματα της λεγόμενης «ακροδεξιάς», που προδίδουν έντονη κινητικότητα το τελευταίο διάστημα και προϊδεάζουν για εξελίξεις...

Ριζοσπάστης