Πυλώνες και πύλες της κόλασης

Πυλώνες και πύλες της κόλασης – της Δήμητρας Μυρίλλα

 

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ 

 

   Χρειάστηκαν εκατοντάδες χρόνια και πολύ αίμα μέχρι οι άνθρωποι να σπάσουν τις αλυσίδες της δουλείας, εκείνης δηλαδή της κατάστασης όπου το άτομο ήταν αντικείμενο, κτήμα, χωρίς κανένα δικαίωμα πάνω στη ζωή του, στο εαυτό του, στη ζωή. Και οι αλυσίδες έσπασαν όχι για να κατακτηθεί μία πλήρης, αληθινή ελευθερία, αλλά για να αντικατασταθεί η δουλεία από μία κατάσταση λιγότερης δουλείας, μέχρι να ‘ρθει η στιγμή που η «λιγότερο δουλεία» χρειαζόταν να δώσει τη θέση της σε μία κατ’ ευφημισμόν ελευθερία, δηλαδή την ελευθερία του ανθρώπου να πουλάει την εργασία του. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν άλλαξε τον βασικό πυρήνα… ο άνθρωπος  ως αντικείμενο εκμετάλλευσης και πηγή αμύθητων κερδών. Πάντως ήρθαν κάποτε  μέρες και χρόνια όπου το αίμα «κάρπιζε» και έδινε δικαιώματα, ένα εργασιακό βίο, μια κάποια αξιοπρέπεια, μια κάποια ζωή. Κάπου σε ετούτο τον πλανήτη ήρθαν χρόνια, υπήρξαν τόποι όπου η ζωή δεν είχε προσφορά και ζήτηση, κέρδη και απώλειας, φυσικά ποσοστά ανεργίας, αυτορρυθμιζόμενη αγορά ως την ίδια όψη της ζούγκλας με ωραία λόγια…


   Χρειάστηκαν, όμως, μια – δυο δεκαετίες και κάποιες εκατοντάδες τεχνοκρατικά γραμμένων σελίδων για να επιστρέψει ο άνθρωπος κάπου πριν την εποχή του Σπάρτακου. Αυτό που τα ευρωπαϊκά εργαλεία πολυεθνικών επιχειρήσεων – πρωθυπουργοί μαριονέτες, καλογραβατωμένοι αξιωματούχοι με ύφος και νύχια γύπα, αδίστακτοι λομπίστες – ονομάζουν Ευρώπη των Κοινωνικών Δικαιωμάτων είναι ένας δρόμος που οδηγεί κατ’ ευθείαν στην κόλαση. Ενας δρόμος, ο οποίος για όποιον το διαβεί (δηλαδή όλοι εμείς) θα είναι ένας ατελείωτος εφιάλτης.

   Αυτό το τρομακτικό κείμενο – διακήρυξη που παρουσίασαν οι «ηγέτες» των χωρών της Ε.Ε στη Σύνοδο Κορυφής της Σουηδίας, μεταξύ των οποίων φιγουράριζε και ο «αριστερός» Ελληνας πρωθυπουργός και το οποίο ονόμασαν «Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων» (βλ. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9593511) είναι ένας αληθινός κοινωνικός ζόφος,  όπου απαξιώνεται η ανθρώπινη ζωή, προσβάλλεται η εργασιακή αξιοπρέπεια, κατακρημνίζεται ο επαγγελματικός βίος, διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη η κοινωνική και οικογενειακή ζωή. Ένα μανιφέστο νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ωμότητας και ανατριχιαστικού κυνισμού το οποίο εγκαθιδρύει κανονικό καθεστώς όχι μόνο εργασιακής, αλλά και προσωπικής δουλείας.

   Ολοι αυτοί οι ευυπόληπτοι κύριοι, λοιπόν, που ανερυθρίαστα βαφτίζουν τη βαρβαρότητα υπεράσπιση «κοινωνικών δικαιωμάτων» μπορούν με να πάνε να πουν με το ίδιος θράσος:

• Στους περισσότερο από 20 εκ. άνεργους στην Ευρώπη ότι δεν είναι … άνεργοι, αλλά κάνουν «διάλειμμα σταδιοδρομίας» (να γελάσει ή να κλάψει κανείς;).
• Στα εκατομμύρια των ανθρώπων που εργάζονται με συμβάσεις λίγων μηνών, μιας ημέρας ή ακόμα και λίγων ωρών, ότι δεν είναι εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι χωρίς ζωή και δικαιώματα, όπου οι μόνιμες ανάγκες για επιβίωση μετατρέπονται σε ανάγκες «ορισμένου χρόνου» αλλά ωραίοι τύποι που κατορθώνουν να «διαχειρίζονται με επιτυχία τις μεταβάσεις στην αγορά εργασίας (!).
• Ότι όταν δουλεύουν χωρίς ωράρια, υπερωρίες, επιδόματα, αργίες, όταν δουλεύουν ως ενοικιαζόμενοι – θαρρείς και οι άνθρωποι είναι αντικείμενα που τα νοικιάζει κανείς για ορισμένη χρήση – είναι επειδή συνεισφέρουν στη «διαφοροποιημένη μεταχείριση για αντικειμενικούς λόγους ή προσαρμογή των όρων εργασίας» και ότι παρ’ όλα αυτά ζουν μέσα σε συνθήκες  «ασφαλούς ευπροσάρμοστης εργασίας».
• Να πουν σε εκείνους που περιμένουν στημένοι πάνω από το τηλέφωνο πότε θα κρίνει ο εργοδότης ότι τους χρειάζεται στη δουλειά ότι η «εργασία οποτεδήποτε, οπουδήποτε και ο συνδυασμός εργασίας και προσωπικής ζωής» δεν τον καθιστά κανονικό δούλο (χωρίς εισαγωγικά, δούλο με την πραγματική έννοια του όρου), με κανένα δικαίωμα στις ώρες εργασίας, στις ώρες ανάπαυσης, στις ώρες που θα περάσει με την οικογένειά του, στη ίδια του τη ζωή τελικά.
• Να πάνε να πουν στη μάνα που δε βρίσκει δομές να φροντίσουν το παιδί της και δουλεύει τετράωρο με αμοιβή – χαρτζιλίκι ότι προάγουν τις «ευέλικτες εργασιακές ρυθμίσεις» επειδή νοιάζονται για την «ισορροπία προσωπικής και επαγγελματικής ζωής της».
• Να πάνε να πουν στους γέροντες που θα εργάζονται μέχρι να βγει η ψυχή τους ότι τους σκέφτονται και τους συμπονούν επειδή θα τους εξασφαλίσουν «καλύτερο φωτισμό για την εκτέλεση της εργασίας τους» (εδώ ο κυνισμός τους ακουμπάει τα απώτατα όριά του).

Κι εσείς κύριοι της Κυβέρνησης  να έρθετε όλα αυτά να τα εξαγγείλετε και εδώ καθώς θα μοιράζεται το κοινωνικό φιλοδώρημα (μέρισμα το λέτε εσείς), ενώ στην πραγματικότητα το μόνο μέρισμα που έχουν να λαμβάνουν πια οι άνθρωποι είναι κάτι από το υστέρημα όσων από το περιβάλλον τους μπορούν ακόμα να βοηθήσουν, κόβοντας ο γέροντας από τη σύνταξή του για να βοηθήσει το παιδί, κόβοντας το παιδί από τα 400 ευρώ μισθό για να πάρει το φάρμακα του γονιού και πάει λέγοντας….

Όμως να θυμάστε ότι ο ιστορικός χρόνος μπορεί να είναι μακρύς, αλλά χρειάζεται μόνο μια στιγμή για να αλλάξει όλη η Ιστορία.