1.
Ημουν πολύ μικρός όταν ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι και για πρώτη
φορά βρέθηκα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Με είχαν εντυπωσιάσει τα
πολυβόλα, που έτρεξα να τ' αγγίξω. Κύλησε ο χρόνος και όταν έγινα έντεκα
ετών ξέσπασε η δικτατορία. Τότε άρχισε ένας νέος κύκλος με αγώνες,
φυλακές και εξορίες. Το Σκοπευτήριο ενέπνεε τους συντρόφους που
εκπροσωπούσαν επάξια αυτήν τη μαρτυρική περιοχή της Αθήνας και
αγωνίζονταν με μεγάλο κόστος κατά της χούντας. Μεταπολίτευση. Το
Σκοπευτήριο γέμισε πάλι κόσμο, αλλά πλέον το θεωρούσε ιδιοκτησία της η
Σκοπευτική Λέσχη. Σχιζοφρένεια! Πού ακούστηκε ένας χώρος εκτελέσεων να
λειτουργεί σαν Σκοπευτική Λέσχη; Εγώ ωστόσο παρέμενα σταθερός
επισκέπτης. Οπως και άλλοι σαν εμένα που σέβονταν το χώρο, μιλούσα
ψιθυριστά όσο σκεφτόμουν πως το περιβάλλον θυμίζει μέταλλο, παγωμένο,
όπως τα σημεία που αφήνει πίσω του ο θάνατος. Για αρκετό καιρό
παρακολουθούσα ιδεολογικές συζητήσεις για το πώς το Σκοπευτήριο θα
μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικό όπλο - αναλύσεις επί αναλύσεων.
Ποια όμως ήταν η δική μου σχέση με το χώρο αυτόν; Πολλές φορές ένιωθα
πως δεν χωρούσα στην ιστορία του. Κι όμως, δεν υπήρξα ποτέ ευσυγκίνητος ή
τουρίστας ιδεολόγος. Πέρασε ο χρόνος που δεν φλυαρεί και είναι δάσκαλος
όλων και μου έδωσε τη δύναμη να κατανοήσω πως πια οι αποσκευές μου ήταν
γεμάτες για το ταξίδι - γιατί είναι μεγάλο ταξίδι να βρεθείς μπροστά
στους Διακόσιους. Ετσι, μια από αυτές τις μέρες που αναζητούσα την
ησυχία μου επισκεπτόμενος το Σκοπευτήριο, ξεπήδησε μέσα μου, έτσι απλά
όπως τελικά όλα όσα θέλουν το χρόνο τους, χωρίς κανένα ίχνος
μεταφυσικής, ότι ο μόνος τρόπος για να επισκεφτεί κανείς το χώρο αυτόν
είναι με την ιδιότητα του απλού προσκυνητή. Γιατί το Σκοπευτήριο έχει
κλείσει μέσα του όλη την ιερότητα της ανθρώπινης ύπαρξης στην πιο
ευγενική της έκφραση: Αξιοπρέπεια, θάρρος, περηφάνια, σεβασμός,
αυτοθυσία και πάνω απ' όλα αγάπη. Ασε λοιπόν το χώρο να σε γράψει, για
να έχεις κάποτε το δικαίωμα όπως λέει στο «Ρέκβιεμ» του ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε: «...να ζητήσεις λίγο ψωμί και λίγο κρασί, μια μερίδα».
1. Ας προσκυνήσουμε τους Διακόσιους της Καισαριανής, γιατί εκείνοι μας άνοιξαν την πόρτα της Παράδεισος.
2. Ας προσκυνήσουμε τους Διακόσιους γιατί κατάφεραν το αδιανόητο.
3. Ας προσκυνήσουμε τους Διακόσιους γιατί χάρη σε αυτούς, αν το αξίζουμε, θα πραγματοποιήσουμε τα απραγματοποίητα.
4. Ας προσκυνήσουμε το πέρασμά τους, τη θυσία τους, με την οποία υπερασπίστηκαν το όλο, καταργώντας το μερικό.
5. Ας τους προσκυνήσουμε για τη συνείδησή τους, η οποία δεν γνώρισε ποτέ τι εστί φόβος ή ταλάντευση.
6. Ας προσκυνήσουμε τους θανάτω θάνατον πατήσαντας.
7. Ας προσκυνήσουμε αυτούς που μας δίδαξαν ότι η αιωνιότητα αρχίζει από τώρα.
8. Ας προσκυνήσουμε τα άστρα που έπεσαν.
9.
Ας προσκυνήσουμε τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Σε αυτόν ανήκουν οι στίχοι
του Σαίξπηρ: «Η ζωή του εστάθη γεμάτη ευγένεια και όλα τα στοιχεία ήταν
σε αυτόν έτσι εναρμονισμένα ώστε και η ίδια η φύση να πει σε όλο τον
κόσμο: ναι, αυτός ήταν άντρας!».
10. Ας προσκυνήσουμε αυτούς που δεν θα γνωρίσουν ποτέ το γήρας.
11. Ας προσκυνήσουμε το θαύμα που δεν καταδέχτηκε τίποτα.
12. Ας προσκυνήσουμε τη δύναμη και τη θέληση της πράξης έως το ύστατο χαίρε.
13. Ας προσκυνήσουμε το πάθος, το βίωμα από εκείνους που ξεχείλιζαν από αγάπη.
14. Ας προσκυνήσουμε στο όνομά τους τους συντρόφους που είναι μαζί τους στην απέναντι όχθη.
15. Ας προσκυνήσουμε εκείνους τους οποίους η Καισαριανή έκανε σήμα της και έδεσε τη μοίρα της μαζί τους.
16.
Ας προσκυνήσουμε με ένα προοίμιο για έναν μεγάλο ψαλμό: «Ενας ψαλμός
ολότελα λυγμός, ένας σπασμός στα ουράνια σ' ανεβάζει, γίνεται της ζωής η
δόξα κι ο σταυρός, η παιδική μας ηλικία που παρελαύνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου