1.
Ο,τι συνέβη στη Μυτιλήνη είναι ένα ακόμα πισωπάτημα του πολιτισμού μας.
Οι νεοναζί με το θράσος και την ελευθερία ενός μπράβου του συστήματος
επιδίδονται σε μια σκυταλοδρομία βίας, μέρος της οποίας αποτελούν και τα
γεγονότα στη Μυτιλήνη. Κι αν κάτι είναι βαθιά προσβλητικό για τον
πολιτισμό της χώρας μας, αυτό είναι η εικόνα των γυναικών προσφύγων που,
αγκαλιά με τα παιδιά τους, προσπαθούσαν κλαίγοντας να αποφύγουν τα
αντικείμενα που τους πετούσαν οι δήθεν διαμαρτυρόμενοι Ελληναράδες,
αυτοί που λερώνουν την ιστορία και τον πολιτισμό του νησιού, με τις
πλάτες της μικροαστικής φάρας. Τι κατάντια, αντί να αγκαλιάζουμε τον
δυστυχισμένο, να θέλουμε να πονέσει ακόμα περισσότερο.
2.
Οι πρόσφυγες επιβίωσαν του πολέμου και των αποτρόπαιων συνθηκών στην
προσπάθειά τους να φτάσουν σε μια ξένη χώρα, για να αποτελέσουν μόνιμο
αντικείμενο διώξεων από εκείνους που αναζητούν ένα λόγο ύπαρξης μέσα από
τη βία και την ωμότητα. Ανά πάσα στιγμή, οι νεοναζί μπορούν να τους
χτυπήσουν και να αποσυρθούν στην τρύπα τους. Αν οι πρόσφυγες δεν
ακουμπήσουν στο εργατικό κίνημα και αυτό δεν δυναμώσει την αλληλεγγύη
του, απομονώνοντας τους χρυσαυγίτες παντού θα είναι πάντοτε έρμαια κάθε
νεοναζιστικής συμμορίας, κάθε κωλόπαιδου που με την παρέα του θα θέλουν
να εκτονωθούν στο εύκολο θύμα.
3.
Το να προσφέρεις λίγο χώρο στους απελπισμένους και ελάχιστη τροφή δεν
δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να ασκεί εξουσία πάνω τους. Αντιθέτως,
οφείλουμε να τους παρέχουμε προστασία και να διατηρούμε έναν ανοιχτό
διάλογο για τα προβλήματα που δημιουργεί η αβεβαιότητα και η αγωνία τους
για το μέλλον. Ο χρόνος αυτών των ανθρώπων είναι σε μόνιμη αοριστία και
η ζωή τους ξετυλίγεται μελαγχολικά, μέσα από πολλαπλά εμπόδια. Μόνο οι
πράξεις και η αγάπη μπορούν να αλλάξουν το τοπίο. Ολα τα άλλα είναι
λόγια γεμάτα υποκρισία. Το ζητούμενο είναι να τους κοιτάξουμε ως
πρόσωπα, με δικαιώματα, και όχι ως αριθμούς.
4.
Για τη δική μας κατάσταση στην Παιδεία, που σταθερά υποβαθμίζεται, για
την προσκόλλησή μας στην Ευρώπη μέσα στα αυστηρά όριά της και το ενάμισι
εκατομμύριο ανέργων (στο διάολο οι στατιστικές, που λένε ότι έχει
μειωθεί η ανεργία), για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, μόνο οι
Κόκκινοι δραστηριοποιούνται. Τελικά τι είμαστε; Παραμυθιασμένοι για την
καταγωγή μας βουλιάζουμε και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η
κοινωνική μας υπόληψη. Ο εθισμός του πολίτη στην αδιαφορία, με την
απαξίωση κάθε προσπάθειας για βελτίωση της ποιότητας ζωής του (δεν
υπάρχει μετριότητα που να μην ενστερνίζεται τις γνωστές φράσεις: «καλά,
εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;» ή «η σιωπή είναι χρυσός» κ.τ.λ.),
είναι απόδειξη της αδυναμίας μας.
5.
Αποφεύγω: Αυτό είναι το ρήμα που μας χαρακτηρίζει. Αποφεύγουμε να
αντικρίσουμε τον εαυτό μας, αποφεύγουμε τους άλλους όταν δεν μας είναι
αρεστοί, αποφεύγουμε καθετί που απαιτεί σκέψη και προγραμματισμό, σαν
αρχάριοι που δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν μέσα στην πραγματικότητα.
Αποφεύγουμε την ίδια μας τη ζωή, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στο καθήκον
να διαφυλάξουμε τα όνειρα και το πάθος της παιδικής μας ηλικίας, την
ορμή της εφηβείας μας. Ολα αυτά τα σκεπάσαμε με το δράμα της συνενοχής
μας με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού. Την Πρωτομαγιά, έβλεπα με χαρά
τον κόσμο του ΠΑΜΕ σε όλες τις πλατείες. Εμείς συνεχίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου