«Συμπίεση» των αναγκών του παιδιού για να «κοστίζει» λιγότερο
Ο ειδικός αγορητής του ΚΚΕ, Μ. Συντυχάκης,
με τις παρεμβάσεις του κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου στην αρμόδια
Επιτροπή της Βουλής, ανέδειξε αυτό το πραγματικό ζητούμενο του
νομοσχεδίου, σημειώνοντας ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να μετατοπίσει «την
ευθύνη για την παιδική προστασία από το κράτος, τις δημόσιες δομές και
υπηρεσίες του, στην οικογένεια, φυσική, θετή ή και ανάδοχη, στο άτομο -
γονέα, στον ιδιωτικό τομέα», με ένα νομοσχέδιο που είναι ενταγμένο στη
στρατηγική και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τη «συμπίεση των αναγκών του
παιδιού προκειμένου να "κοστίζει" λιγότερο στο κράτος».
«Αντιμετωπίζουν, δηλαδή, την τεκνοποιία και την τεκνοθεσία ως ατομική υπόθεση και όχι ως ζήτημα κοινωνικό, που πρέπει να διασφαλίζεται πλήρως μέσω του κράτους και των υπηρεσιών του». Οπως εξάλλου φαίνεται από τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, «αυτό που κυρίως ενδιαφέρει την κυβέρνηση δεν είναι η ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, αλλά το πώς θα προωθήσει τη βασική πολιτική κατεύθυνση της ΕΕ για κλείσιμο των δομών προστασίας του παιδιού».
Μάλιστα, όπως επισήμανε ο Μ. Συντυχάκης, «προκειμένου
να δικαιολογηθεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για τις διατάξεις αυτές
προσπαθεί να "ντύσει" την επιχειρηματολογία της με διάφορα
επιστημονικοφανή επιχειρήματα περί δήθεν αποασυλοποίησης και
δαιμονοποίησης των ιδρυμάτων».
Απαντώντας στους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ανέφερε ότι «όντως, είναι γεγονός ότι μια σειρά έρευνες αποδεικνύουν τις σοβαρές επιπτώσεις που μπορεί να έχει για ένα παιδί» το να μεγαλώνει σε ίδρυμα. «Ομως, οι έρευνες αυτές αναφέρονται στις κρατικές δομές, που όλες οι κυβερνήσεις έχουν αφήσει στο έλεος, χωρίς υποδομές και προσωπικό, χωρίς επιστημονικό σχεδιασμό. Αυτά ακριβώς τα ιδρύματα, ναι, είναι επικίνδυνα», είπε και πρόσθεσε ότι «εμείς σε καμία περίπτωση δεν υπερασπιζόμαστε αυτά τα ιδρύματα, αλλά δεν μπορούμε να ανεχτούμε, στο όνομα των αδυναμιών που οι αστικές κυβερνήσεις προκάλεσαν, τα απροστάτευτα παιδιά και κυρίως αυτά με αναπηρίες και σοβαρές ψυχικές διαταραχές να μένουν εκτεθειμένα και να γίνονται μπαλάκι ανάμεσα στους επαγγελματίες αναδόχους».
Σε αυτό το πλαίσιο, το μόνο που κάνει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο, τόνισε ο Μ. Συντυχάκης, είναι να διαχειρίζεται «ορισμένες μόνο πλευρές της παιδικής προστασίας, που αφορούν την καταγραφή των παιδιών προς αναδοχή και υιοθεσία», ενώ προωθεί τη σταδιακή συρρίκνωση και απαξίωση των δημόσιων δομών, γιγαντώνοντας από την άλλη «δομές που λειτουργούν ως νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, ΜΚΟ, Εκκλησία, διάφορα φιλανθρωπικά σωματεία, γενικά από ιδιώτες». Επιπρόσθετα, το νομοσχέδιο «διατηρεί τις ιδιωτικές αναδοχές, που αντικειμενικά γιγαντώνουν την εμπορία παιδιών».
Ενδεικτικά εξάλλου της λογικής που διέπει το νομοσχέδιο είναι τα άρθρα 16 και 17, στα οποία προβλέπεται η σύσταση Μητρώου Επαγγελματιών Αναδόχων, εισάγοντας το θεσμό της αναδοχής παιδιών με αναπηρία ή σοβαρές ψυχικές διαταραχές με δικαστική απόφαση από επαγγελματίες, που προσφέρουν «υπηρεσίες» έναντι μηνιαίας αντιμισθίας και ασφάλισης. Εξίσου ενδεικτικές είναι και οι προϋποθέσεις της περιουσιακής και άλλης κατάστασης για την αναδοχή παιδιών, που αντικειμενικά αποκλείουν χιλιάδες νέα φτωχά λαϊκά ζευγάρια.
Ακόμα τα άρθρα που, όπως επισήμανε ο Μ. Συντυχάκης, αποδέχονται «a priori την ύπαρξη και τη λειτουργία των ΜΚΟ, φιλανθρωπικών σωματείων και νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου που δραστηριοποιούνται στον τομέα αυτόν».
Και βέβαια «πουθενά στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει πρόβλεψη για πρόσληψη μόνιμου και εξειδικευμένου προσωπικού, στελέχωση των αρμόδιων φορέων, σύσταση ομάδας αποτελούμενης από κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και άλλους εξειδικευμένους, που θα κάνουν την έρευνα και θα αποφαίνονται για την καταλληλότητα του ζευγαριού, με κριτήριο το συμφέρον του παιδιού».
Για
τους λόγους αυτούς, επισήμανε ο Μ. Συντυχάκης, το ΚΚΕ ψηφίζει «παρών»
επί της αρχής του νομοσχεδίου, αναδεικνύοντας ότι, στον αντίποδα όλων
αυτών, «η αντίληψη του ΚΚΕ για την παιδική προστασία έχει αφετηρία τις
σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες του παιδιού και όχι την εκπλήρωση με κάθε
τρόπο της επιθυμίας ενός ενήλικα, ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδί. Που
σημαίνει ότι πρέπει να είναι υπόθεση της κοινωνίας, μέσω του κράτους,
να εξασφαλίσει τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές συνθήκες για
την όσο το δυνατόν ομαλή ψυχοσωματική - κοινωνική ανάπτυξη όλων των
παιδιών».
Πρόσθεσε ότι το κύριο είναι «η εξασφάλιση από το κράτος κοινωνικών υπηρεσιών οικογενειακού προγραμματισμού, σεξουαλικής αγωγής, στήριξης της οικογένειας», κάτι που θα περιόριζε δραματικά τις περιπτώσεις των παιδιών όπου απαιτείται υιοθεσία ή αναδοχή.
Παράλληλα ανέδειξε την υποκρισία της κυβέρνησης, η οποία την ώρα που διατείνεται ότι παίρνει μέτρα για την παιδική προστασία, με τη συνολική της πολιτική και συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, «αναπαράγει τους κοινωνικούς όρους, δηλαδή εκμετάλλευση, βία, πολέμους, φτώχεια, ανεργία, τις βασικές αιτίες που οδηγούν στην αύξηση των εγκαταλελειμμένων παιδιών, των παιδιών χωρίς οικογένεια ή των παιδιών από ακατάλληλα οικογενειακά περιβάλλοντα».
Κυβέρνηση,
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, προκειμένου να σκιάσουν την
πλήρη συμφωνία τους με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και την πολιτική που
θεωρεί την παιδική προστασία «κόστος» για το κράτος το οποίο πρέπει να
συμπιεστεί για να μη λείψει η ρευστότητα από τους επιχειρηματικούς
ομίλους, συνειδητά έχουν επικεντρώσει την αντιπαράθεσή τους στο άρθρο 8,
που αφορά την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, με τη ΝΔ να διαφωνεί, το
ΠΑΣΟΚ να επιφυλάσσεται κ.ο.κ.
Ειδικά για το άρθρο 8, ο Μ. Συντυχάκης καταψηφίζοντας επισήμανε ότι «με βάση ακριβώς το κριτήριο της ομαλής ψυχοσωματικής και κοινωνικής ανάπτυξης των παιδιών, το ΚΚΕ εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις για την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, που αποτελεί σκαλοπάτι για την επέκταση στην υιοθεσία». Πρόσθεσε ότι «όσο σεβαστός και αν είναι ο προσωπικός σεξουαλικός προσανατολισμός, σε αντίθεση με την απαράδεκτη ομοφοβία και τον αντίστοιχο ρατσισμό, δεν δικαιολογεί την παραμόρφωση της γονικής σχέσης ανάμεσα στα δύο φύλα, ανεξάρτητα αν υπάρχει γάμος ή όχι, αν είναι προϊόν επιλογής και των δύο φύλων».
Ριζοσπάστης
«Αντιμετωπίζουν, δηλαδή, την τεκνοποιία και την τεκνοθεσία ως ατομική υπόθεση και όχι ως ζήτημα κοινωνικό, που πρέπει να διασφαλίζεται πλήρως μέσω του κράτους και των υπηρεσιών του». Οπως εξάλλου φαίνεται από τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, «αυτό που κυρίως ενδιαφέρει την κυβέρνηση δεν είναι η ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, αλλά το πώς θα προωθήσει τη βασική πολιτική κατεύθυνση της ΕΕ για κλείσιμο των δομών προστασίας του παιδιού».
Για τη λεγόμενη αποασυλοποίηση
Απαντώντας στους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ανέφερε ότι «όντως, είναι γεγονός ότι μια σειρά έρευνες αποδεικνύουν τις σοβαρές επιπτώσεις που μπορεί να έχει για ένα παιδί» το να μεγαλώνει σε ίδρυμα. «Ομως, οι έρευνες αυτές αναφέρονται στις κρατικές δομές, που όλες οι κυβερνήσεις έχουν αφήσει στο έλεος, χωρίς υποδομές και προσωπικό, χωρίς επιστημονικό σχεδιασμό. Αυτά ακριβώς τα ιδρύματα, ναι, είναι επικίνδυνα», είπε και πρόσθεσε ότι «εμείς σε καμία περίπτωση δεν υπερασπιζόμαστε αυτά τα ιδρύματα, αλλά δεν μπορούμε να ανεχτούμε, στο όνομα των αδυναμιών που οι αστικές κυβερνήσεις προκάλεσαν, τα απροστάτευτα παιδιά και κυρίως αυτά με αναπηρίες και σοβαρές ψυχικές διαταραχές να μένουν εκτεθειμένα και να γίνονται μπαλάκι ανάμεσα στους επαγγελματίες αναδόχους».
Σε αυτό το πλαίσιο, το μόνο που κάνει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο, τόνισε ο Μ. Συντυχάκης, είναι να διαχειρίζεται «ορισμένες μόνο πλευρές της παιδικής προστασίας, που αφορούν την καταγραφή των παιδιών προς αναδοχή και υιοθεσία», ενώ προωθεί τη σταδιακή συρρίκνωση και απαξίωση των δημόσιων δομών, γιγαντώνοντας από την άλλη «δομές που λειτουργούν ως νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, ΜΚΟ, Εκκλησία, διάφορα φιλανθρωπικά σωματεία, γενικά από ιδιώτες». Επιπρόσθετα, το νομοσχέδιο «διατηρεί τις ιδιωτικές αναδοχές, που αντικειμενικά γιγαντώνουν την εμπορία παιδιών».
Ενδεικτικά εξάλλου της λογικής που διέπει το νομοσχέδιο είναι τα άρθρα 16 και 17, στα οποία προβλέπεται η σύσταση Μητρώου Επαγγελματιών Αναδόχων, εισάγοντας το θεσμό της αναδοχής παιδιών με αναπηρία ή σοβαρές ψυχικές διαταραχές με δικαστική απόφαση από επαγγελματίες, που προσφέρουν «υπηρεσίες» έναντι μηνιαίας αντιμισθίας και ασφάλισης. Εξίσου ενδεικτικές είναι και οι προϋποθέσεις της περιουσιακής και άλλης κατάστασης για την αναδοχή παιδιών, που αντικειμενικά αποκλείουν χιλιάδες νέα φτωχά λαϊκά ζευγάρια.
Ακόμα τα άρθρα που, όπως επισήμανε ο Μ. Συντυχάκης, αποδέχονται «a priori την ύπαρξη και τη λειτουργία των ΜΚΟ, φιλανθρωπικών σωματείων και νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου που δραστηριοποιούνται στον τομέα αυτόν».
Και βέβαια «πουθενά στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει πρόβλεψη για πρόσληψη μόνιμου και εξειδικευμένου προσωπικού, στελέχωση των αρμόδιων φορέων, σύσταση ομάδας αποτελούμενης από κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και άλλους εξειδικευμένους, που θα κάνουν την έρευνα και θα αποφαίνονται για την καταλληλότητα του ζευγαριού, με κριτήριο το συμφέρον του παιδιού».
Η αντίληψη του ΚΚΕ για την παιδική προστασία
Πρόσθεσε ότι το κύριο είναι «η εξασφάλιση από το κράτος κοινωνικών υπηρεσιών οικογενειακού προγραμματισμού, σεξουαλικής αγωγής, στήριξης της οικογένειας», κάτι που θα περιόριζε δραματικά τις περιπτώσεις των παιδιών όπου απαιτείται υιοθεσία ή αναδοχή.
Παράλληλα ανέδειξε την υποκρισία της κυβέρνησης, η οποία την ώρα που διατείνεται ότι παίρνει μέτρα για την παιδική προστασία, με τη συνολική της πολιτική και συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, «αναπαράγει τους κοινωνικούς όρους, δηλαδή εκμετάλλευση, βία, πολέμους, φτώχεια, ανεργία, τις βασικές αιτίες που οδηγούν στην αύξηση των εγκαταλελειμμένων παιδιών, των παιδιών χωρίς οικογένεια ή των παιδιών από ακατάλληλα οικογενειακά περιβάλλοντα».
Για το άρθρο 8
Ειδικά για το άρθρο 8, ο Μ. Συντυχάκης καταψηφίζοντας επισήμανε ότι «με βάση ακριβώς το κριτήριο της ομαλής ψυχοσωματικής και κοινωνικής ανάπτυξης των παιδιών, το ΚΚΕ εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις για την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, που αποτελεί σκαλοπάτι για την επέκταση στην υιοθεσία». Πρόσθεσε ότι «όσο σεβαστός και αν είναι ο προσωπικός σεξουαλικός προσανατολισμός, σε αντίθεση με την απαράδεκτη ομοφοβία και τον αντίστοιχο ρατσισμό, δεν δικαιολογεί την παραμόρφωση της γονικής σχέσης ανάμεσα στα δύο φύλα, ανεξάρτητα αν υπάρχει γάμος ή όχι, αν είναι προϊόν επιλογής και των δύο φύλων».
Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου