Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Το
σκέφτεστε; Πώς θα ήταν η ζωή μας; Τί κι αν θα είχαμε μόρφωση, παιδεία, υγεία
δωρεάν; Να τελειώνεις τις σπουδές σου και να βρίσκεις αμέσως δουλειά. Να έχεις
πρόσβαση στη γνώση, στις επιστήμες, στον πολιτισμό. Να μπορείς να φτιάξεις τα
δόντια σου, να ανάψεις την θέρμανση ή την ψύξη, να μην σκέφτεσαι να γδυθείς στο
καταχείμωνο για να πλυθείς. Να γνωρίζεις τι θα πει βιβλίο και την ηδονή της
ανάγνωσης, να πηγαίνεις θέατρο, να έχεις εξοικειωθεί με την ασύλληπτη ομορφιά
της μουσικής, να μπορείς να εκστασιάζεσαι και να ανατέμνεις με τα έργα των
Μπετόβεν, Σούμπερτ, Σοστακόβιτς και τόσων άλλων, με την ποίηση και την
λογοτεχνία, την ζωγραφική και την γλυπτική. Να έχεις δικαιώματα – ακόμη και
στην αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου σου, στις διακοπές και στην ξεκούραση. Στα
γηρατειά.
Ευτυχώς που
δεν έχουμε σοσιαλισμό!
Έχουμε,
όμως, δημοκρατία. Έχουμε πολιτικά κόμματα να διαλέγουμε. Πολιτικούς ηγέτες με
ανάστημα. Κι άλλους που κάθε τόσο κοπιάρει η δημοκρατία μας στο ίδιο μοτίβο,
της ίδιας ποιότητας και της αυτής εξυπηρέτησης συμφερόντων. Μπορούμε και
επιλέγουμε. Ξέρουμε εμείς από δημοκρατία. Στον τόπο μας γεννήθηκε. Τότε, στην
αρχαία Αθήνα με τους 30.000 πολίτες και τους 300.000 δούλους. Λίγο πριν
κατέλθουν οι ελληνικές μακεδονικές φάλαγγες που αύξησαν κατά τι την
ελληνικότητα των υπολοίπων και τους… δούλους. Κι απ’ τον πολιτισμό εκείνων των
Αθηναίων ξέρουμε που, ομολογουμένως ήτο θαυμαστός. Όλοι γι αυτόν μιλάμε. Τα
παιδιά απαγγέλουν στίχους από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, οι μεγάλοι εντρυφούν
στους Πλάτωνα και Αριστοτέλη, Θουκυδίδη, Δημόκριτο, στους τραγικούς της εποχής.
Μπορούμε και
μιλάμε. Λέμε ό,τι θέλουμε κι ό,τι μας κατέβει. Έχουμε δικαίωμα στην επιλογή: Σε
ποια εκκλησία θα καταθέσουμε τα ελάχιστα ψήγματα ορθολογισμού και αξιοπρέπειας
που μας απομένουν, ποιο τηλεοπτικό κανάλι θα προσβάλει την εναπομείνασα
αισθητική μας, ποιο βιβλίο, με την ιδιωτική ζωή του κάθε σαχλαμάρα, θα
διαβάσουμε, από ποιον δημοσιογραφίσκο θα «μάθουμε» ιστορία, σε ποιο ιδιωτικό
νοσοκομείο θα νοσηλευτούμε. Με ποιον τρόπο θα προσπαθήσουμε να βρούμε (αν) τα
νοσήλια της ιδιωτικής υγείας και περίθαλψης. Αν θα αγοράσουμε Mercedes, BMW ή κάποιο
SUV ως επί το πλείστον τετρακίνητο για την ανηφόρα της… Σταδίου. Μην κοιτάς που
η συντριπτική πλειοψηφία έχει το παλιό δεκαετίας και βάλε.
Ένεκα
συναισθηματικού δεσίματος. Υπάρχει και το… λαχείο. Μία πιθανότητα στα δέκα
εκατομμύρια, αλλά αν κερδίσουμε… Ποιος απατεώνας αστρολόγος, προφήτης,
θεραπευτής, ομοιοπαθητικός ή οποιοσδήποτε άλλος θα μας αποκοιμίσει έτι
περισσότερο, εξαπατώντας μας. Με ποιο από τα τσόλια με το σβησμένο βλέμμα, από
αυτά που αφειδώς προβάλλουν τα κανάλια τις μεταμεσονύκτιες ώρες, θα τον
«παίξουμε». Σε ποιο ριάλιτι θα εκπορνεύσουμε εαυτούς ή τα παιδιά μας.
Σιγά να μη
γίνουμε και… Κούβα. Παγκόσμια πρώτη στην παιδεία, στην υγεία. Και τι εξάγουν;
Δάσκαλους και γιατρούς. Ακόμη και «οι πουτάνες μας έχουν τελειώσει
πανεπιστήμιο», είχε πει ο Κάστρο. Τι να το κάνουν το πανεπιστήμιο, ρε μάστορα,
οι πουτάνες στην Ελλάδα; Μήπως έχουν τελειώσει οι πελάτες τους;
Χώρια που
τους απαγορεύουν να ταξιδέψουν. Το ίδιο γινόταν και στις άλλες σοσιαλιστικές
χώρες. Μόνο στη χώρα τους και στις άλλες σοσιαλιστικές πήγαιναν. Άντε δηλαδή να
πήγαιναν σε καμιά δεκαπενταριά χώρες. Ενώ εμείς… Πάμε παντού. Κανείς δεν μας το
απαγορεύει. Κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε σήμερα, έχει ο… θεός.
Τι να τον
κάνουμε τον σοσιαλισμό; Ξέρουμε εμείς από… δημοκρατία. Την βιώνουμε στο πετσί
μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου