Θ' αράξουμε στον Αραξο;

Θ' αράξουμε στον Αραξο;

Τις πρώτες «παράπλευρες» απώλειες από την ευρωΝΑΤΟική νέα παρέμβαση στα Βαλκάνια, σαν προκάλυμμα για τον Καύκασο και με τις κάννες στραμμένες στη Ρωσία, τις νιώθουμε ήδη ανατριχιαστικά στο πετσί μας. 

 

Χρειάστηκε ένα μικρό αριστερό χρονικό διάστημα από το ταξίδι του πρωθυπουργού στο Τέξας έως το χωριό των Ψαράδων στις Πρέσπες, για να φανεί όχι απλώς η ενσωμάτωση της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της λεγόμενης Δύσης, αλλά και η πρωτοφανής προθυμία υποτακτικής εξυπηρέτησης σε κάθε μορφή στρατοκρατικής τακτικής και υποταγής στις απαιτήσεις των αφεντικών συμμάχων.

 

Θυμόμαστε όλοι ότι ο όρος παράπλευρες απώλειες χτίστηκε από τους ΝΑΤΟικούς στις ένστολες ενημερώσεις τους, επί καθημερινής βάσης στη διάρκεια της δήθεν ανθρωπιστικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία.

 

Στη διάρκεια δε των βομβαρδισμών, όταν ξεθεμελιώνονταν χωριά, γκρεμίζονταν γέφυρες και τεμαχίζονταν μαθητούδια νύχτα στα κρεβάτια τους, η κατάχρηση του όρου προξενούσε αναγούλα ακόμα και στους φιλοαμερικανούς της έσχατης μειοψηφίας της εποχής. Και τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, λες κι έχει αναλάβει εργολαβικά την κάθετη μείωση του αιτιολογημένου ιστορικά αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα, μετά από χούντες και τη διχοτόμηση της Κύπρου, έφτασε να χαρακτηρίζει συνηθισμένη όχι απλώς την έντονη δραστηριότητα του Αμερικανού πρεσβευτή, δίκην υπερεπόπτη κάθε πολιτικής και στρατιωτικής δομής και δράσης στη χώρα, αλλά και τα πήγαινε - έλα των ένστολων ακολούθων του.

 

Το λοιπόν: Στα σχολεία της Βόρειας Ελλάδας κυρίως, η συμφωνία των Πρεσπών άνοιξε παράθυρο και φύσηξε αέρας για ν' ανεμίζουν στα νεανικά μυαλά σβάστικες και καταχραστές κάθε έννοιας πατριωτισμού, έτσι ώστε στους δεκαεφτάρηδες ψηφοφόρους να πολωθεί το προεκλογικό κλίμα, με πρόσχημα ένα εθνικό θέμα και στόχο πραγματικό τα μικροοφέλη στην κάλπη και την αναμέτρηση με την αξιωματική αντιπολίτευση στο ποιος θα πάρει πιο πολλά εύσημα εξυπηρέτησης των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών.

 

Αυτή η παράπλευρη απώλεια, δηλαδή η περίσφιξη των εφήβων από τα φίδια που βγαίνουν από τ' αβγά τους, σαν χρήσιμος μοχλός πίεσης, ώστε να μοιάζει αριστερόστροφη κάθε πράξη, που στην ουσία ενσωματώνει στο ΝΑΤΟ συλλήβδην τα Δυτικά Βαλκάνια, είναι ένα πολιτικό παιχνίδι με τη φωτιά. Κι ας παίζεται με όρους τσίρκου, κοινοβουλευτικές κασιδιαριές και ιδεολογικούς σαλτιμπαγκισμούς. Κι

όταν τα μάτια στραφούν στην κοινωνική και πολιτική πληγή που πάει ν' ανοίξει, ποιος θ' ασχοληθεί με την περιοδεία του Ακόλουθου Αμυνας της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο οποίος συνοδευόμενος από τον Αεροπορικό Ακόλουθο και τον βοηθό Ναυτικού Ακόλουθου, πήραν σβάρνα: Ρόδο, Κύπρο, Κρήτη και Αραξο, επιθεωρώντας στρατιωτικές εγκαταστάσεις!!!

 

Ειδικά στον Αραξο όμως, στην 116 ΠΜ, οι Αμερικανοί στρατιωτικοί διπλωμάτες θα επιθεωρήσουν κυρίως «χώρους αποθήκευσης όπλων».

 

Γι' αυτά τα ωραία και φανερά, όποιος ανοίξει συζήτηση για το ενδεχόμενο, όπως κατά το παρελθόν, να έχουν αποθηκευτεί στον Αραξο ή να πρόκειται να αποθηκευτούν πυρηνικά όπλα (που οι κακές γλώσσες λένε ότι απέσυραν οι ΗΠΑ από το Ιντσιρλίκ, το οποίο είχε αποκλείσει το καλοκαίρι του 2016 μετά την απόπειρα πραξικοπήματος ο Ερντογάν), θα κατηγορηθεί ότι διαστρεβλώνει συνηθισμένες συμμαχικές περιοδείες, που μάλιστα μας συμφέρουν, γιατί αποτελούν κι απάντηση απ' τους «προστάτες μας» στις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο.

 

Ας αράξουμε στον Αραξο, να χαζεύουμε τα συνηθισμένα και φανερά, όπως χαζεύαμε τους εμπόρους χρυσού στην τηλεόραση, που από κάτω κι από πίσω έλιωναν και ρευστοποιούσαν το φόβο και τη φτώχεια ενός ολόκληρου λαού. Πλην σύγχρονων Λακεδαιμονίων φυσικά, των κουκουέδων, που δεν πρόκειται να αράξουν, αλλά να ταράξουν τη συλλογική αγωνιστική συνείδηση, που κινδυνεύει να ενεχυριάσει το μέλλον των παιδιών σ' ένα πολεμικό πεδίο που μοιάζει ν' ανοίγει, σαν άθλια βεντάλια από την Αζοφική Θάλασσα έως τον Κόλπο της Βεγγάζης στη Μεσόγειο.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 
Αναρτήθηκε απο bandiera rossa