Ο φόνος είναι χρυσός – Συντάξεις σε συνεργάτες των ναζί από το γερμανικό κράτος ως σήμερα

14-04-2019

Δισεκατομμύρια έχει δαπανήσει το γερμανικό κράτος από το 1949 ως σήμερα σε τέως δοσιλόγους, την ώρα που θύματα των ναζιστικών εγκλημάτων δε λαμβάνουν ούτε συμβολικές αποζημίωσεις. 

Κατιούσα

 

Πριν λίγους μήνες, κάναμε λόγο για την αποκάλυψη από Βέλγους βουλευτές, πως δοσίλοι στη χώρα τους εξακολουθούν να λαμβάνουν συντάξεις από το γερμανικό κράτος. Ο σάλος που ξεσηκώθηκε έκτοτε επεκτάθηκε και σε άλλες χώρες, φέρνοντας στο φως πως πάνω από 2000 πρώην συνεργάτες των ναζί την περίοδο της κατοχής λαμβάνουν συντάξεις από το γερμανικό δημόσιο, που κατά περίπτωση ανέρχονται μέχρι και σε 1275 ευρώ. Την ίδια ώρα, υπάρχουν πολλά θύματα των ναζιστικών θηριωδιών, που ακόμα και σήμερα δεν έχουν λάβει οποιαδήποτε αποζημίωση.

 

Μετά το θόρυβο που προκλήθηκε, οι αρμόδιες γερμανικές υπηρεσίες “κατάφεραν” να “ελέγξουν” τέσσερις περιπτώσεις πρώην μελών των Βάφεν Ες – Ες στην Ολλανδία, που μέχρι τώρα λαμβάνουν πληρωμές από τη Γερμανία, χωρίς ωστόσο να εγγυάται μέχρι στιγμής πως αυτές θα διακοπούν από εδώ και στο εξής. Συνολικά 784.00 ευρώ το μήνα πληρώνει η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας σε παλιούς δοσιλόγους, την ώρα που αρνείται να επιδικάσει ακόμα και τη συμβολική αποζημίωση των 2.500 ευρώ σε έναν 83χρονο πολωνικής καταγωγής Γερμανό, το Χέρμαν Λίντεκινγκ, ο οποίος ως παιδί είχε μεταφερθεί με τη βία στο Τρίτο Ράιχ, προς “εκγερμανισμό”, μοίρα που υπέστησαν περίπου 200.000 παιδιά στα κατεχόμενα εδάφη, ιδίως σε Πολωνία, ΕΣΣΔ, Σλοβενία, Νορβηγία και Τσεχοσλοβακία. Ο άντρας είδε να απορρίπτεται η αίτησή του στον ανώτατο δικαστικό βαθμό την περασμένη εβδομάδα. Πολλά από τα παιδιά που εκγερμανίστηκαν ήταν σε πολύ μικρή ηλικία, ώστε σήμερα όσα ζουν αγνοούν την προέλευσή τους, ενώ όσα έχουν αναμνήσεις τις περιόδου συχνά υποφέρουν ακόμα από τις ψυχολογικές συνέπειες του ξεριζωμού από τις οικογένειες και την πατρίδα τους.

 

Οι γερμανικές κυβερνήσεις αρνούνται συστηματικά να αποζημιώσουν τη συγκεκριμένη κατηγορία θυμάτων. Πριν λίγα χρόνια, ο τότε υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σήμερα πρόεδρος της γερμανικής βουλής, είχε δηλώσει πως “Η μοίρα ενός παιδιού που μεταφέρθηκε για “αναγκαστικό εκγερμανιμό”, δε συνιστά αυτή καθεαυτή πράξη προς ρύθμιση αποζημίωσης”.

Πολύ πιο γενναιόδωρο αποδεικνύεται αντιθέτως το γερμανικό κράτος προς τους συνεργάτες των ναζί, που είτε οι ίδιοι λαμβάνουν συντάξεις ως “τραυματίες πολέμου”, είτε οι χήρες τους. Αν σήμερα το συνολικό κόστος ανέρχεται σε πολλά εκατομμύρια ευρώ ετησίως, πριν 20 περίπου χρόνια, όταν ήταν στη ζωή πολλοί περισσότεροι πρώην δοσίλογοι, το ποσό πλησίαζε τα 13 δισεκατομμύρια μάρκα. Αστρονομικά είναι προφανώς τα ποσά που έχουν δαπανηθεί για τη συντήρηση των πρώην συνεργατών του Χίτλερ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης της ΟΔΓ. Μετά από διαμαρτυρίες, το 1998, η τότε συγκυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών – φιλελευθέρων ψήφισε νόμο, που επιτρέπει την αφαίρεση συντάξεων από εγκληματίες πολέμου και ναζί, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσουν μόλις 99 συντάξεις. “Αφόρητη κατάσταση” χαρακτήρισε στα τέλη του Μάρτη τη συνταξιοδότηση ναζί εγκληματιών και μελών των Ες – Ες, ο πρόεδρος του ΚΙΣ Γερμανίας, Γιόζεφ Σούστερ.

Στον αντίποδα, επιζήσαντες μαζικών σφαγών των Γερμανών και των συνεργατών τους στην Ελλάδα, την Πολωνία και την Ιταλία, έρχονται επί δεκαετίες αντιμέτωποι με την απορριπτική στάση των γερμανικών αρχών, την ώρα που είναι πιθανό οι δράστες αυτών των εγκλημάτων να δικαιούνται ή να λαμβάνουν συντάξεις, με τον όρο να “είχαν τραυματιστεί” την ώρα του “καθήκοντος” προς τον Φύρερ.

Με πληροφορίες από german-foreign-policy.com