Θολούρα...

Πιο θολό τοπίο διεξαγωγής εκλογών από το τωρινό, με τις πολλαπλές κάλπες Μάη μήνα, δεν έχει υπάρξει απ' τη Μεταπολίτευση ως σήμερα. Ενας στρατός υποψηφίων απέναντι σ' ένα στρατό ψηφοφόρων, σχεδόν αντιπαρατίθενται, με τρόπαιο αυτή καθαυτή τη νοημοσύνη πολιτών - ψηφοφόρων. Η επισήμανση όσο κι αν μοιάζει αφοριστική, κι επιεικώς βαρύγδουπη, αφορά σε οτιδήποτε, εκτός από την πολιτική επιλογή και όποιον έχει ή επιχειρεί να αποκτήσει κριτήρια χρήσης της ψήφου του.

 

Η θολούρα αφορά τους τακτικισμούς, τη μεθόδευση και κυρίως ένα ασφυκτικό κλίμα σκανδαλολογίας, υποσχεσιολογίας, τελικά αερολογιών και ύβρεων στο προσκήνιο. Γιατί στο παρασκήνιο δουλεύουν άλλοι μηχανισμοί, παζαριών ακριβοπληρωμένων λογαρίθμων για κυριαρχία των εντυπώσεων στο διαδίκτυο, και αλυχτίσματα μαύρων πολιτικά σκυλιών, που όμως φοράνε λουράκι με τσιπάκι ταυτότητας υπηρετών του συστήματος. Οποιος μιλάει με πολιτικούς όρους είναι σα να ψιθυρίζει εν μέσω κραυγών. Οποιος ασχολείται με πραγματικά προβλήματα πολύ συχνά πέφτει στον τοίχο είτε των φοβισμένων και απελπισμένων, είτε των περιστασιακά βολεμένων. Ετσι ο αγώνας γι' αυτές τις εκλογές, μα με το γαρίφαλο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στις περιφερειακές και δημοτικές, μα με το σφυροδρέπανο στις ευρωεκλογές, είναι ταυτόχρονα και δυσκολότερος και καθαρότερος, πιο σαφής και πιο απαιτητικός από ποτέ.

Μες στη θολούρα του λαϊκισμού, το ΚΚΕ διεκδικεί ενιαία μια κόκκινη ψήφο, ως τη μόνη πραγματικά προοδευτική και γνήσια λαϊκή επιλογή. Κόντρα στις εντυπώσεις για μια νεολαία αδιάφορη, ανά πάσα στιγμή μεταναστεύσιμη κι εν πολλοίς παρουσιασμένη ως απολίτικη, έρχεται η «Πανσπουδαστική» και διαψεύδει τις Κασάνδρες, υψώνει ανάστημα, διατηρεί και αυξάνει δυνάμεις και διεκδικεί ένα μέλλον μέσα από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, απεξαρτημένο απ' το ναρκωτικό της ελεύθερης αγοράς.

 

Ετσι και το ΠΑΜΕ σέρνει έξω από τους πεντάστερους συμβιβασμούς τους αντιπροσώπους των αφεντικών και δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί να κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους και να τους παλουκώνουν ασφυκτικά σε μαξιλαράκια αστικής νομιμότητας, που είναι συνώνυμο της κακοπληρωμένης δουλειάς. Η δράση και η πράξη διαλύουν τις θολούρες κι αποσαφηνίζουν όχι μόνον τα κριτήρια, αλλά και τα άσφαιρα μιας άθλιας προπαγάνδας.

Ο λαός έχει ένα ρητό που αφορά σ' αυτό καθαυτό το τρόπαιο των εκλογών που είναι η ...νοημοσύνη των πολιτών. Και το διατυπώνει με ερωτηματικό: Ποιος στραβός δε θέλει το φως του; Γιατί ξέρει εκ των προτέρων την απάντηση πως ακόμα κι ένας που ζει στα σκοτάδια αποζητάει την έξοδο απ' αυτά. Δε χρειάζεται να απευθυνθούμε θαρρώ στο θυμικό των ψηφοφόρων, όπως κάνουν οι αστοί όταν φωτίζουν μεταγραφάρες σαν του Κουρουμπλή για να τον ρίξουν στην αγκαλιά του ρασοφόρου σκοταδιστή, κι ύστερα να καμώνονται πως ξέφυγε το γίδι από το μαντρί. Αρκεί η πείρα απ' το μαντρί αυτό καθαυτό. Δεξιό μνημόνιο, αριστερό μνημόνιο, όλοι μαζί υπέγραψαν πως θα χρωστάμε για εκατό χρόνια της Μιχαλούς των δανειστών. Δε διεκδικούμε την ψήφο των εφοπλιστών, που η κυβέρνηση πέτυχε (!) να φορολογούνται εθελοντικά. Ποιος λογικός θέλει να φορολογείται αναγκαστικά; Οποιος ψηφίσει αταξικά ή υπερταξικά, ξέρει ήδη καλά πως με μια κωλοτούμπα, μια διαπραγμάτευση, έναν αριστερό ρεαλισμό και μια δεξιά πραγματικότητα θα πεταχτεί στον κουβά των αναγκών που δεν αναγνωρίζονται. Αλλωστε οι λογικοί και με συνείδηση ξέρουν καλά πως όσο φουντώνει ο αντικομμουνισμός και τον γκουγκλάρεις σε κάθε βήμα σου, τόσο φοβούνται οι πολυεθνικές, οι πολεμοκάπηλοι και τα φασισταριά.

 

Ψήφο ψήφο θα οργωθεί, εντός - εκτός του εκλογικού παραβάν, το φαιό νταμάρι κι εξερχόμενος της κάλπης σημασία έχει να μην ντρέπεσαι όχι μόνον για την πάρτη σου, αλλά και γι' αυτούς που δεν έριξες στα ελκυστικά σκοτάδια της, ελαφρά τη καρδία...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ