ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεπέρασαν και το Λάσκαρη! 

 

Από iraklis3 στο Ιούλ 2, 2019 Κοινωνία, 

 

Γράφει ο Γιώργος Μουσγάς //

Ο αλήστου μνήμης υπουργός Απασχόλησης της ΝΔ, που δεν επέτρεπε …«την πάλιν των τάξεων» (!) το 1976 όρισε απαρτία για απόφαση απεργίας το ¼ και όχι το ½ -όπως όρισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ των τακτοποιημένων μελών των σωματείων με τον εφαρμοστικό νόμο 4512/2018. Πρόκειται για το «Νόμο Αχτσιόγλου-Βρούτση», όπως ονομάστηκε!

Την 1^η Ιουλίου 2019 παρουσιάστηκε σε ημερίδα ο απολογισμός του Σχεδίου Δράσης του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) για την αποτελεσματικότητα των εργαλείων Ανάλυσης Κινδύνου (Risk Analysis) ως προς την καταπολέμηση της «μαύρης» και της υποδηλωμένης εργασίας.

Το συγκεκριμένο Σχέδιο Δράσης υλοποιήθηκε πιλοτικά από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Μάιο του 2019 και ο απολογισμός, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρεται και στους «επικίνδυνους» εργοδότες σημειώνοντας: «Μέσω του εκσυγχρονισμού τους, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί (πρέπει να) είναι ένα βήμα μπροστά από τους παραβάτες, εν προκειμένω τους εργοδότες που καταπατούν την εργατική νομοθεσία “κλέβοντας” χρήματα και εισφορές από τους εργαζόμενους τους και τα ασφαλιστικά ταμεία. Και στη συνέχεια συνεννοούνται μεταξύ τους προκειμένου να αποφεύγουν τις κυρώσεις!». (πηγή)

Την κεντρική διεύθυνση του ΣΕΠΕ επισκέφτηκε (13.06.2019) επισκέφτηκε και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας συνοδευόμενος απ’ την υπουργό Εργασίας,και εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, Έφη Αχτσιόγλου και το Νάσο Ηλιόπουλο, που είχε διατελέσει επικεφαλής του ΣΕΠΕ.

Ο Αλ. Τσίπρας στην κεντρική διεύθυνση του ΣΕΠΕ

«Αποτελεί κοινωνική ανάγκη και εθνικό στόχο η δημιουργία νέων ποιοτικών θέσεων εργασίας με αυξημένους μισθούς» δήλωσε ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας σημειώνονας ότι μέσα από την δράση του ΣΕΠΕ οι εργαζόμενοι αισθάνονται ότι υπάρχει νόμος και ότι μπορούν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

Κωνσταντίνος Λάσκαρης

 Κι όμως! Αυτοί που προσφέρουν αίσθηση ασφάλειας στους εργαζόμενους ξεπέρασαν ακόμα και τον Κωνσταντίνο Λάσκαρη, τον αλήστου μνήμης υπουργό Εργασίας της ΝΔ που απαγόρευσε την πάλη των τάξεων (!) με τις αντιαπεργιακές ρυθμίσεις στο πολυνομοσχέδιο με τίτλο «Ρυθμίσεις για την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής και άλλες διατάξεις», το οποίο περιλαμβάνει δεκάδες από τα προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της 3ης «αξιολόγησης» του 3ου μνημονίου.

Η νέα αντιαπεργιακή ρύθμιση ψηφίστηκε το βράδι της 15^ης Γενάρη 2018, καταχωρήθηκε ως άρθρο 211 στο ν. 4512/2018 (ΦΕΚ Α΄5/17.1.2018) και προβλέπει: «Ειδικά για τη συζήτηση και τη λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (¹/₂) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών». 

Κι όμως ο ν.330/1976 του Κ. Λάσκαρη -που καταργήθηκε με το ν. 1264- προέβλεπε (άρθρο 34) ότι «η απεργία αποφασίζεται υπό της συνελεύσεως των μελών, θεωρουμένης ως εν απαρτία τελούσης κατά την δευτέραν σύγκλησίν της, εάν δεν επετεύχθη απαρτία κατά την πρώτην εφ’ όσον παρίσταται το ¼ του όλου αριθμού των εχόντων το δικαίωμα ψήφου μελών».

Δηλαδή απόφαση –με τους, τότε, βέβαια όρους- για απεργία χρειαζόταν απαρτία από το ¼ και όχι το ½ των τακτοποιημένων μελών των σωματείων, που όρισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Το ξερό «Όχι» της Αχτσιόγλου

Η πρώτη απάντηση στην κυβέρνηση δόθηκε με την κινητοποίηση το απόγευμα της 9^ης Γενάρη 2018, που κατατέθηκε το αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο και στις 15 Γενάρη 2018, που ψηφίστηκε. Λόγω της αντιαπεργιακής ρύθμισης οργισμένοι οι συνδικαλιστές τον χαραχτήρισαν «Νόμο Αχτσιόγλου-Βρούτση».

Κινητοποίηση ενάντια στο απεργοκτόνο άρθρο

Θέση της ΝΔ -που επανέλαβε στη Βουλή ο πρόεδρος Κυριάκος Μητσοτάκης– είναι ότι για τη λήψη απόφασης υπέρ της απεργίας απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του 50%+1 των εργαζομένων. Αρχικά η ΝΔ δια του αντιπροέδρου Αδ. Γεωργιάδη είχε υποστηρίξει ότι θα ψήφιζε την απεργοκτόνα ρύθμιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά προχώρησε, τελικά, στην απαράδεκτη πρότασή της καταψηφίζοντας το σχετικό άρθρο.

Μετά από αίτημα του ΚΚΕ έγινε ονομαστική ψηφοφορία. Σε σύνολο 295 βουλευτών, «υπέρ» επί της αρχής ψήφισαν 154 βουλευτές (η 154η ψήφος ήταν της ανεξάρτητης βουλευτή Θ. Μεγαλοοικονόμου) και «κατά» 141. 

«Την απεργία δεν θα την καταργήσετε ό,τι νόμο κι αν ψηφίσετε»: Το μήνυμα αυτό έστειλαν οι διαδηλωτές από στη μαζική συγκέντρωση στην Ομόνοια στις 9.1.2018.

Η παράσταση του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας

Οταν η πορεία έφτασε έξω από το υπουργείο, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων απαίτησαν να ανοίξουν τα κατεβασμένα ρολά και να συναντήσουν την πολιτική του ηγεσία. Καθώς το αίτημά τους έμεινε χωρίς απάντηση, άνοιξαν οι ίδιοι τις πόρτες.

Φωνάζοντας συνθήματα όπως «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη» και «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», απέδωσαν στο υπουργείο την επωνυμία που αρμόζει στα «έργα και τις ημέρες» του: «Υπουργείο ΔΝΤ – ΕΕ – εργοδοσίας».

Παράλληλα, ανάρτησαν γιγαντοπανώ στην πρόσοψή του με το σύνθημα «Κυβέρνηση – μεγάλο κεφάλαιο – ΕΕ ακούστε το καλά: Κάτω τα ξερά σας από την απεργία. Είναι εργατικό δικαίωμα». Το ίδιο μήνυμα άφησαν γραμμένο και στον τοίχο έξω από το υπουργείο.

Αντιπροσωπεία των Ομοσπονδιών και των Σωματείων, ανεβαίνοντας στο υπουργείο, απαίτησε από την υπουργό Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, και την αναπληρώτρια υπουργό, Θεανώ Φωτίου, να παρθεί πίσω η απεργοκτόνα ρύθμιση.

Ένα ξερό «Όχι» ήταν η απάντηση της ΄Εφης Αχτσιόγλου στο αίτημα των συνδικαλιστών να αποσυρθεί η αντιαπεργιακή ρύθμιση.

Οι συνταξιούχοι στην κινητοποίηση

Ανάμεσα σε αυτούς που ανέβηκαν μέχρι το γραφείο της υπουργού ήταν και ο Δήμος Κουμπούρης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Ελλάδας ΙΚΑ. «Είστε νέοι άνθρωποι και καταδικάζετε τη γενιά σας» είπε στην Εφη Αχτιόγλου για να προσθέσει: «Μας πήρατε πίσω τις συντάξεις. Πήρατε τα μεροκάματα. Παίρνετε και την απεργία».

Η ιστορία των αντιαπεργιακών νόμων

Στις 24.5.1976 η κυβέρνηση της ΝΔ έφερε για συζήτηση στη Βουλή τον περιβόητο ν. 330 (ΦΕΚ Α΄ 129/29.5.1976) «Περί Επαγγελματικών σωματείων και ενώσεων και διασφαλίσεως της συνδικαλιστικής ελευθερίας».

Ήταν ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα που γνώρισε ο τόπος. Συνάντησε εξ αρχής την αντίθεση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των εργαζομένων, πλην της φιλοκυβερνητικής, τότε, διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία περιορίστηκε να υποβάλει ορισμένες δευτερεύουσας σημασίας τροποποιήσεις. Ο ν. 330 περιόριζε δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχύρωνε την ανταπεργία (λοκ άουτ), νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγόρευσε την «πολιτική απεργία».

Ο αλήστου μνήμης υπουργός Απασχόλησης Κ. Λάσκαρης, υπερασπιζόμενος το νομοσχέδιο, χαρακτήρισε «αυθάδη και ιταμή» την αξίωση για απόσυρσή του, ενώ δήλωσε στους δημοσιογράφους: «Δεν θα επιτρέψομεν την πάλιν των τάξεων»!

Στις 24.5.1976 άρχισε 48ωρη απεργία των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, την οποία κήρυξαν πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες απεργοί πραγματοποιούν μεγάλη και μαχητική πορεία στην Αθήνα. Ομως, η κυβέρνηση κράτησε για τη δεύτερη μέρα της απεργίας (στις 25 του Μάη) το σχέδιο για τη δολοφονική επίθεση της Αστυνομίας κατά των απεργών: Ένας νεκρός, 75 τραυματίες και 100 συλλήψεις.

Το «άρθρο 4» στο νόμο-τραβεστί

Ο ν. 330 καταργήθηκε απ’ την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το ν.1264/1982 (ΦΕΚ Α’ 79/1.7.1982) με τον οποίο ορίστηκε ότι για απόφαση απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τρίτου (¹/₃) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών στην πρώτη συζήτηση και του ενός πέμπτου (¹/₅) στην τρίτη συζήτηση. 

Ένα ακριβώς χρόνο μετά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφισε το ν.1365 (ΦΕΚ Α΄ 80/22.7.1983) για την «Κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας».

Στο άρθρο 4 –το οποίο χάρισε και το «όνομα» στο νόμο- ορίστηκε: «Η Γενική Συνέλευση, η οποία βρέσκεται σε νόμιμη απαρτία με την παρουσία οποιουδήποτε αριθμού των μελών της, συζητά για το θέμα της απεργιακής κινητοποίησης και εκλέγει με πλειοψηφία των παρόντων σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο τις εφορευτικές επιτροπές για τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας. Για να ληφθεί απόφαση για απεργιακή κινητοποιίηση απαιτείται η απόλυτη πλειοψηφία των εγγεγραμμένων μελών της οργάνωσης».

Ήταν ένας «νόμος τραβεστί που άλλο φαίνεται και άλλο είναι» είπε στη Βουλή ο Μίκης Θεοδωράκης, βουλευτής, τότε του ΚΚΕ, στη διάρκεια της συζήτησης του επίμαχου νομοσχεδίου. Στις 2.7.1983 που ψηφίστηκε ο νόμος με το «άρθρο 4», έγινε πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση. Στην Αθήνα η μεγαλειώδης συγκέντρωση έγινε στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης και στους γύρω δρόμους. Όταν η πορεία έφτασε στο Σύνταγμα υπήρχαν ακόμα χιλιάδες διαδηλωτών στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης.

Το «άρθρο 4» δεν εφαρμόστηκε ποτέ και τυπικά καταργήθηκε με το νόμο 1766/1988 (ΦΕΚ Α΄ 61/1.4.1988).