29-08-2019
Οι Σοβιετικοί κατέκτησαν στη συνέχεια τρεις φορές το χρυσό μετάλλιο
σε Μουντομπάσκετ, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί όμως με αυτό το
σπουδαίο πολιτικό παράσημο. Οι ίδιοι νιώθοντας ηθικοί νικητές της
διοργάνωσης του 1959, κυκλοφόρησαν στη χώρα τους μια σειρά με σχετικά
γραμματόσημα, που μνημόνευαν την περίσταση.
Η ΦΙΜΠΑ αποφάσισε από φέτος τα Μουντομπάσκετ -όπως συνηθίσαμε να τα
λέμε- να διεξάγονται τις μονές, προ-ολυμπιακές χρονιές. Δεν είναι όμως η
πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Φέτος το Γενάρη συμπληρώθηκαν
εξήντα χρόνια από το Μουντομπάσκετ της Χιλής, το οποίο διεξήχθη με
καθυστέρηση μερικών μηνών, γιατί η διοργανώτρια χώρα δεν μπόρεσε να έχει
έτοιμο στην ώρα του το κλειστό στάδιο που θα φιλοξενούσε την τελική
φάση. Έτσι ήταν και το τελευταίο -αν δεν κάνουμε λάθος- Παγκόσμιο
Κύπελλο, όπου είδαμε αγώνες σε ανοιχτά γήπεδα.
Ο λόγος για τον οποίο πέρασε στην ιστορία πάντως αυτή η διοργάνωση ήταν πολύ διαφορετικός και δεν είχε άμεση σχέση με το αγωνιστικό κομμάτι, αν και το επηρέασε. Η Σοβιετική ομάδα, που ήταν η μεγάλη και αδιαμφισβήτητη μπασκετική δύναμη της εποχής στην Ευρώπη, με σερί κατακτήσεις Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, ήταν ένα από τα μεγάλα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, και άρχισε να επιβεβαιώνει από την πρώτη στιγμή τα προγνωστικά μες στο γήπεδο.
Παίζοντας στο δεύτερο όμιλο, πέτυχε δύο εύκολες επικρατήσεις επί του Μεξικού και της Βραζιλίας, εξασφαλίζοντας την πρόκριση, χωρίς να της στοιχίσει η ήττα στον αδιάφορο τελευταίο αγώνα εναντίον του Καναδά. Έτσι πήγαινε στην τελική φάση στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο, σε έναν νέο όμιλο επτά ομάδων, όπου έπαιζαν όλοι εναντίον όλων και ο πρώτος της βαθμολογίας θα έβγαινε παγκόσμιος πρωταθλητής.
Οι Σοβιετικοί πήγαν με κεκτημένη ταχύτητα, έχοντας μόνο νίκες ως τον τελευταίο τους αγώνα. Νίκησαν με άνεση το Πουέρτο Ρίκο, τη Βουλγαρία, και τη διοργανώτρια Χιλή. Νίκησαν επίσης τους δύο προηγούμενους παγκόσμιους πρωταθλητές, τη Βραζιλία -για δεύτερη φορά μετά τον όμιλο της πρώτης φάσης- και την ομάδα των ΗΠΑ, με το εμφατικό 62-37. Είχαν φτάσει αήττητοι ως το τέλος και ο τελευταίος τους αγώνας είχε απλώς διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Ή μήπως όχι;
Στην τελική φάση είχε καταφέρει να προκριθεί η Ταϊβάν (ή Φορμόζα, όπως αποκαλούταν από την κυβέρνηση του Τσανγκ Κάι Σεκ, του εχθρού της Κινέζικης επανάστασης, που κατέφυγε στο νησί αυτό, απέναντι από την Κίνα). Το σοσιαλιστικό στρατόπεδο ήταν αρραγές, και έτσι οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να αντιμετωπίσουν την Ταϊβάν με αυτό το όνομα. Δεν κατέβηκαν στον αγώνα της 30ής Ιανουαρίου και αυτό σήμανε το μηδενισμό τους και την απώλεια ενός μαθηματικά σίγουρου χρυσού μεταλλίου. Το παράδειγμά τους ακολούθησε και η ομάδα της Βουλγαρίας, χάνοντας τις όποιες ελπίδες είχε για τη διεκδίκηση ενός μεταλλίου. Ενώ η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο, ήταν στο παρθενικό Μουντομπάσκετ του 1950, όπου η Γιουγκοσλαβία του Τίτο αρνήθηκε να κατέβει στον αγώνα με την Ισπανία του Φράνκο -αν και ήταν ένας απλός αγώνας κατάταξης, για τις θέσεις 7-10, και το επίδικο ήταν πολύ μικρότερο.
Ο τίτλος κατέληξε τελικά για δεύτερη φορά στα χέρια των Βραζιλιάνων, που νίκησαν στον κρίσιμο τελευταίο αγώνα την ομάδα των ΗΠΑ, η οποία κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, ενώ οι διοργανωτές πήραν την τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο, υπερτερώντας στην ισοβαθμία της Ταϊβάν -που νίκησε και τους Βούλγαρους άνευ αγώνα, και παραλίγο να βρεθεί αυτή από το πουθενά με ένα μετάλλιο…
Οι Σοβιετικοί ένιωθαν δικαίως ηθικοί νικητές του Μουντομπάσκετ, για αυτό και κυκλοφόρησαν στη χώρα μια σειρά σχετικά γραμματόσημα, που μνημόνευαν την περίσταση και είχαν πάνω τη λέξη “νίκη”.
Οι Σοβιετικοί κατέκτησαν στη συνέχεια τρεις φορές το Μουντομπάσκετ, παίζοντας σε άλλους τρεις τελικούς (ασημένιο μετάλλιο) βάζοντας έτσι τη σφραγίδα τους στη διοργάνωση. Καμία αθλητική διάκριση όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό το σπουδαίο πολιτικό παράσημο. Και να σκεφτεί κανείς, πως στην επόμενη διοργάνωση, τέσσερα χρόνια μετά, είχε ήδη διαφανεί το σινοσοβιετικό σχίσμα και το ρήγμα στις σχέσεις των δύο σοσιαλιστικών χωρών -αυτό δε σημαίνει όμως πως η ΕΣΣΔ θα άλλαζε τη στάση της, απέναντι σε μια αντιδραστική χώρα.
http://www.katiousa.gr
Ο λόγος για τον οποίο πέρασε στην ιστορία πάντως αυτή η διοργάνωση ήταν πολύ διαφορετικός και δεν είχε άμεση σχέση με το αγωνιστικό κομμάτι, αν και το επηρέασε. Η Σοβιετική ομάδα, που ήταν η μεγάλη και αδιαμφισβήτητη μπασκετική δύναμη της εποχής στην Ευρώπη, με σερί κατακτήσεις Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, ήταν ένα από τα μεγάλα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, και άρχισε να επιβεβαιώνει από την πρώτη στιγμή τα προγνωστικά μες στο γήπεδο.
Παίζοντας στο δεύτερο όμιλο, πέτυχε δύο εύκολες επικρατήσεις επί του Μεξικού και της Βραζιλίας, εξασφαλίζοντας την πρόκριση, χωρίς να της στοιχίσει η ήττα στον αδιάφορο τελευταίο αγώνα εναντίον του Καναδά. Έτσι πήγαινε στην τελική φάση στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο, σε έναν νέο όμιλο επτά ομάδων, όπου έπαιζαν όλοι εναντίον όλων και ο πρώτος της βαθμολογίας θα έβγαινε παγκόσμιος πρωταθλητής.
Οι Σοβιετικοί πήγαν με κεκτημένη ταχύτητα, έχοντας μόνο νίκες ως τον τελευταίο τους αγώνα. Νίκησαν με άνεση το Πουέρτο Ρίκο, τη Βουλγαρία, και τη διοργανώτρια Χιλή. Νίκησαν επίσης τους δύο προηγούμενους παγκόσμιους πρωταθλητές, τη Βραζιλία -για δεύτερη φορά μετά τον όμιλο της πρώτης φάσης- και την ομάδα των ΗΠΑ, με το εμφατικό 62-37. Είχαν φτάσει αήττητοι ως το τέλος και ο τελευταίος τους αγώνας είχε απλώς διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Ή μήπως όχι;
Στην τελική φάση είχε καταφέρει να προκριθεί η Ταϊβάν (ή Φορμόζα, όπως αποκαλούταν από την κυβέρνηση του Τσανγκ Κάι Σεκ, του εχθρού της Κινέζικης επανάστασης, που κατέφυγε στο νησί αυτό, απέναντι από την Κίνα). Το σοσιαλιστικό στρατόπεδο ήταν αρραγές, και έτσι οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να αντιμετωπίσουν την Ταϊβάν με αυτό το όνομα. Δεν κατέβηκαν στον αγώνα της 30ής Ιανουαρίου και αυτό σήμανε το μηδενισμό τους και την απώλεια ενός μαθηματικά σίγουρου χρυσού μεταλλίου. Το παράδειγμά τους ακολούθησε και η ομάδα της Βουλγαρίας, χάνοντας τις όποιες ελπίδες είχε για τη διεκδίκηση ενός μεταλλίου. Ενώ η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο, ήταν στο παρθενικό Μουντομπάσκετ του 1950, όπου η Γιουγκοσλαβία του Τίτο αρνήθηκε να κατέβει στον αγώνα με την Ισπανία του Φράνκο -αν και ήταν ένας απλός αγώνας κατάταξης, για τις θέσεις 7-10, και το επίδικο ήταν πολύ μικρότερο.
Ο τίτλος κατέληξε τελικά για δεύτερη φορά στα χέρια των Βραζιλιάνων, που νίκησαν στον κρίσιμο τελευταίο αγώνα την ομάδα των ΗΠΑ, η οποία κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, ενώ οι διοργανωτές πήραν την τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο, υπερτερώντας στην ισοβαθμία της Ταϊβάν -που νίκησε και τους Βούλγαρους άνευ αγώνα, και παραλίγο να βρεθεί αυτή από το πουθενά με ένα μετάλλιο…
Οι Σοβιετικοί ένιωθαν δικαίως ηθικοί νικητές του Μουντομπάσκετ, για αυτό και κυκλοφόρησαν στη χώρα μια σειρά σχετικά γραμματόσημα, που μνημόνευαν την περίσταση και είχαν πάνω τη λέξη “νίκη”.
Οι Σοβιετικοί κατέκτησαν στη συνέχεια τρεις φορές το Μουντομπάσκετ, παίζοντας σε άλλους τρεις τελικούς (ασημένιο μετάλλιο) βάζοντας έτσι τη σφραγίδα τους στη διοργάνωση. Καμία αθλητική διάκριση όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό το σπουδαίο πολιτικό παράσημο. Και να σκεφτεί κανείς, πως στην επόμενη διοργάνωση, τέσσερα χρόνια μετά, είχε ήδη διαφανεί το σινοσοβιετικό σχίσμα και το ρήγμα στις σχέσεις των δύο σοσιαλιστικών χωρών -αυτό δε σημαίνει όμως πως η ΕΣΣΔ θα άλλαζε τη στάση της, απέναντι σε μια αντιδραστική χώρα.
http://www.katiousa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου