Μέσα σε τέσσερις μόλις μήνες, το σχολείο που γκρεμίστηκε από τον σεισμό στο Δαμάσι της Λάρισας επαναλειτούργησε τη Δευτέρα με πιο σύγχρονους όρους και με όλες τις αντισεισμικές προδιαγραφές. Τι θα γινόταν όμως αν δεν μεσολαβούσε ο σεισμός, ευτυχώς χωρίς ανθρώπινες απώλειες; Οι μαθητές θα έμπαιναν για μια ακόμα χρονιά σε ένα σχολείο ακατάλληλο, χωρίς αντισεισμική προστασία, με τον κίνδυνο να βρεθούν κάτω από τα χαλάσματα αν ο σεισμός γινόταν σε ώρα μαθήματος. Βέβαια όλα αυτά, όπως και το γεγονός ότι λίγα μέτρα κοντά στο νέο σχολείο ζουν ακόμα δεκάδες σεισμοπαθείς οικογένειες μέσα σε άθλιες συνθήκες, δεν απασχόλησαν τον πρωθυπουργό, που αποθέωσε την κατασκευαστική εταιρεία για το χτίσιμο του νέου σχολικού κτιρίου, στο πλαίσιο της περίφημης «Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης». Η γύμνια του κράτους όμως απέναντι στις λαϊκές ανάγκες δεν μπορεί να κρυφτεί...
Το σχολείο στο Δαμάσι δείχνει τι σημαίνει να μην υπάρχει αντισεισμική πρόληψη και προστασία με ευθύνη του κράτους, επειδή θεωρείται «κόστος». Δείχνει όμως και ότι σήμερα υπάρχουν όλες οι τεχνικές δυνατότητες να χτιστούν σύγχρονα και ασφαλή σχολεία, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, για να καλύψουν τις λαϊκές ανάγκες, σαν αυτές που προκύπτουν με την πανδημία, όπου 25 και 27 μαθητές συνωστίζονται σε ένα τμήμα. Οπως υπάρχουν και χιλιάδες αδιόριστοι εκπαιδευτικοί για να στελεχώσουν αυτά τα σχολεία, αλλά τα κενά παραμένουν χιλιάδες, πολύ πίσω από τις ανάγκες, που αυξήθηκαν κι άλλο μετά την περσινή τηλεκπαίδευση. Τι είναι λοιπόν αυτό που εμποδίζει τους μαθητές να μαθαίνουν γράμματα σε ασφαλή σχολεία, τους γονείς να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους από σεισμούς και πανδημίες, τους δασκάλους να έχουν δουλειά; Αυτό που διαφήμισε ο Μητσοτάκης στο Δαμάσι, «λιβανίζοντας» τον «μεγάλο χορηγό» με αφορμή τα εγκαίνια του σχολείου: Η «επιχειρηματικότητα», δηλαδή το κέρδος, που βρίσκεται στο DNA του συστήματος και αποτελεί κριτήριο στη λειτουργία του κράτους. Αυτό είναι που κατεδαφίζει τις λαϊκές ανάγκες, αυτό πρέπει να φύγει από τη μέση για να ανοίξει ο δρόμος προς τη λαϊκή ευημερία.
Με γρίφο για δυνατούς λύτες μοιάζει στα μάτια πολλών λαϊκών οικογενειών, κυρίως αυτών που τα παιδιά τους μπαίνουν στην τελική ευθεία για τις πανελλαδικές, η σχολική χρονιά που άρχισε! Απ' τη μια, η εύλογη ανησυχία για τις συνθήκες με τις οποίες ξανανοίγουν τα σχολεία, χωρίς ουσιαστική προστασία από την πανδημία. Κι από την άλλη, ο βραχνάς των υποχρεώσεων που αυξάνονται και κατατρώγουν το οικογενειακό εισόδημα. Το παράδειγμα είναι αληθινό: 320 ευρώ το μήνα κοστίζει σε οικογένεια το συνοικιακό φροντιστήριο όπου έγραψε το παιδί της, ένα έξοδο που «παντρεύονται» για δύο τουλάχιστον χρόνια. Αν σε αυτά προστεθούν τα 400 ευρώ της δόσης για το στεγαστικό δάνειο, χρειάζεται ένας ολόκληρος μισθός, χωρίς να υπολογίζονται τα υπόλοιπα «ανελαστικά» έξοδα για φαγητό, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, θέρμανση, ένδυση, μετακινήσεις. Κι αν πρόκειται για οικογένεια με δύο ή παραπάνω παιδιά, τότε τα έξοδα πολλαπλασιάζονται, όχι όμως και το διαθέσιμο εισόδημα. Πώς λοιπόν να ανταποκριθεί το νοικοκυριό σε βασικές του ανάγκες, με μισθούς πείνας, με την ακρίβεια να σαρώνει, αλλά και με πρόσθετες υποχρεώσεις, αν προκύψει, για παράδειγμα, ένα θέμα υγείας; Και βέβαια, ούτε συζήτηση για ψυχαγωγία, πολιτισμό, αθλητισμό... Ο λογαριασμός απλά δεν βγαίνει, με αποτέλεσμα να κόβονται ακόμα και τα στοιχειώδη για να τα βγάλει πέρα ένα νοικοκυριό, ανακυκλώνοντας τα αδιέξοδα. Γι' αυτό ο γρίφος έχει τελικά μία μόνο λύση: Αυτήν της οργανωμένης πάλης ενάντια στις ανατιμήσεις και στην ακρίβεια, για αυξήσεις στους μισθούς, σταθερή δουλειά για όλους, σύγχρονη, δημόσια και δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, κατάργηση των αντιλαϊκών φόρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου