Από ρεκόρ... σε ρεκόρ

 

Το ένα ρεκόρ μετά το άλλο «τόσο σε επενδύσεις, όσο και στην κάλυψη της ζήτησης» σπάνε οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν τις προηγούμενες μέρες, οι λεγόμενες «πράσινες τεχνολογίες» κάλυψαν το διήμερο 1 - 2 Απρίλη το 67% των ενεργειακών αναγκών, που αποτελεί νέο ρεκόρ, οδηγώντας μάλιστα στην απόρριψη ισχύος 500 μεγαβάτ από το σύστημα. Οπως υπολογίζεται, η ισχύς των ΑΠΕ στην Ελλάδα αναμένεται ότι θα σπάσει φέτος το όριο των 10 γιγαβάτ. Αλήθεια, όμως, τι βλέπει ο λαός απ' όλο αυτόν τον «οργασμό» των επενδύσεων; Σάρωμα χιλιάδων θέσεων εργασίας, καταστροφή του περιβάλλοντος, ευαίσθητων οικοσυστημάτων, αλλά και αχρήστευση καλλιεργήσιμων εκτάσεων. Πάνω από όλα βλέπει την ενεργειακή φτώχεια να σαρώνει και λογαριασμούς που προκαλούν εγκεφαλικά, εξαιτίας και των «πράσινων» χαρατσιών, με τα οποία «προικίζονται» οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Χαρακτηριστική άλλωστε είναι εδώ η αναφορά του διευθύνοντος συμβούλου του διαχειριστή των ΑΠΕ ότι υπάρχει «μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον του ΕΛΑΠΕ» - του ειδικού λογαριασμού για τη χρηματοδότηση των ΑΠΕ, που «ταΐζεται» από το άγριο χαράτσωμα του λαού - «κάτι που αποτελεί εγγύηση για την επενδυτική ασφάλεια που χρειάζονται οι ΑΠΕ».

Η «επενδυτική ασφάλεια» λοιπόν για τους επιχειρηματικούς ομίλους, για να «τρέξει» το «πράσινο New Deal», που στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα, έχει ως προϋπόθεση το μάτωμα του λαού, ανεξάρτητα απ' το αν αυτός ο δρόμος είναι από την «αριστερή λωρίδα» της «ταχείας πράσινης μετάβασης» ή με «ζιγκ - ζαγκ» λόγω των εξελίξεων. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα και για τον λαό, που μπορεί να δει σήμερα πιο καθαρά τι σήμαναν για τον ίδιο οι στόχοι του κεφαλαίου και κατά πόσο η «μονοκαλλιέργεια» των ΑΠΕ, μαζί με τη συνολική «απελευθέρωση» του τομέα της Ενέργειας, ήταν «ο δρόμος για φτηνότερο ρεύμα και ενεργειακή ασφάλεια», όπως του έλεγαν όλες οι κυβερνήσεις. Την ίδια αξία έχουν και οι σημερινές «δεσμεύσεις», τόσο της κυβέρνησης όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, πως με ένα δήθεν «άλλο μείγμα» και «άλλο ρυθμό» στα σχέδια αυτά, αλλά με την Ενέργεια σταθερά εμπόρευμα στα χέρια του κεφαλαίου, θα υπάρξει τάχα «αποκλιμάκωση» των τιμών και «ανακούφιση» για τα λαϊκά στρώματα.

Απορίας άξιο

Απορημένοι εμφανίζονται οι μέτοχοι μεγάλων τουριστικών και ξενοδοχειακών ομίλων, για το γεγονός ότι λίγο πριν ξεκινήσει η τουριστική σεζόν, «παραμένουν κενές περισσότερες από 50.000 θέσεις εργασίας στον ξενοδοχειακό τομέα και στην εστίαση, παρά την πολύ μεγάλη ζήτηση που υπάρχει στην αγορά». Δεν τους πάει άραγε καθόλου ο νους ότι χιλιάδες εργαζόμενοι δεν το σκέφτονται καν να δουλέψουν στον κλάδο, λόγω των άθλιων εργασιακών συνθηκών; Κι αυτό παρά το «δόλωμα» ότι οι απολαβές που προσφέρουν είναι τάχα πάνω κι απ' όσα προβλέπει η ΣΣΕ. Η αλήθεια είναι όμως ότι η εντατικοποίηση της δουλειάς, στα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής, με την ανασφάλεια να βαραίνει στο τέλος της σεζόν, δεν πληρώνεται με τα ψίχουλα των μισθών στον κλάδο και κάνει πολλούς ανέργους να αναζητούν αλλού την τύχη τους, κι όχι στη «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού, όπως την αποκαλεί το κεφάλαιο. Οι μεγαλοξενοδόχοι είναι μάλιστα και «πονηροί», καθώς αφήνουν να εννοηθεί πως η ανεργία οφείλεται στην απροθυμία για δουλειά όσων την έχουν πραγματικά ανάγκη. Το ίδιο ψέμα δηλαδή που χρησιμοποιεί και η κυβέρνηση, για τις αλλαγές στον ΟΑΕΔ, όπου, μεταξύ άλλων, όποιος δεν δέχεται οποιαδήποτε δουλειά τού προταθεί, θα διαγράφεται από τα Μητρώα Ανέργων. Τέλος, δεν είναι περίεργο ότι οι ίδιες πάνω - κάτω τοποθετήσεις γίνονται στην αρχή κάθε τουριστικής σεζόν από τους εκπροσώπους των εργοδοτικών ενώσεων και συνοδεύονται με εκκλήσεις για «λύσεις που απαιτούνται άμεσα», καθώς «ο ποιοτικός τουρισμός μας κινδυνεύει». Κλείνουν έτσι το μάτι για νέα πακέτα στήριξης της κερδοφορίας τους, νέους τρόπους απασχόλησης φθηνών και επιδοτούμενων εργαζομένων, παραβιάζοντας ...ανοιχτές πόρτες, με όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις.

Λύσσαξαν

Αφρούς έβγαλαν την Τρίτη εκεί στον ΣΚΑΪ με την απεργία των εργαζομένων της COSCO, που διεκδικούν αυξήσεις στους μισθούς και αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς, για να μην κινδυνεύουν η ακεραιότητα και η ζωή τους στο μεροκάματο. Η «απορία» των δημοσιογράφων της πρωινής ζώνης ήταν γιατί οι εργαζόμενοι απορρίπτουν τη ...γαλαντόμα «αύξηση» των 3 ευρώ τη μέρα που τους προσφέρει η εργοδοσία, για να γυρίσουν στη δουλειά και να πάψει η αναστάτωση με την απεργία. Την απάντηση την είχαν βέβαια έτοιμη: «Το ΚΚΕ και το σωματείο του θέλει να είναι αυτό που δείχνει ότι αγωνίζεται περισσότερο (...) Το ΚΚΕ κλείνει όποτε θέλει το λιμάνι με παράνομες απεργίες και η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα. Γιατί δεν εφαρμόζει τους νόμους;». Το λιμάνι βέβαια δεν το κλείνει το ΚΚΕ, αλλά οι απεργοί εργαζόμενοι, που αποφασίζουν τις κινητοποιήσεις τους με μαζικές συλλογικές διαδικασίες και περιφρουρούν τις αποφάσεις τους, συμμετέχοντας καθολικά στην απεργία. Αυτό είναι που πονάει περισσότερο τα αφεντικά και τα παπαγαλάκια τους. Οτι παρ' όλους τους μηχανισμούς που έχουν επιστρατεύσει μέσα κι έξω από το λιμάνι, παρ' όλη τη χολή για τους αγώνες και τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, δεν έχουν καταφέρει - ούτε θα καταφέρουν - να βάλουν στο χέρι τους εργάτες και το σωματείο τους ούτε να πνίξουν την τεράστια αλληλεγγύη που τους αγκαλιάζει κάθε φορά που κινητοποιούνται. Οσο για τις «παράνομες απεργίες», γελάνε πλέον και οι ...γερανογέφυρες με τις διαδικασίες που τις κρίνουν έτσι, πριν ακόμα προκηρυχτούν! Κι ενώ για να βρει ένας εργάτης το δίκιο του στα δικαστήρια, για δεδουλευμένα ή για κάποιο ατύχημα, μπορεί να περάσουν ακόμα και χρόνια, οι απεργίες δικάζονται και καταδικάζονται «από τα αποδυτήρια», με αποφάσεις - καρμπόν.

Ριζοσπάστης