Προκλήσεις...

 

 

Ηταν θέμα χρόνου οι τρανταγμοί από τις μετατοπίσεις των «γεωπολιτικών τεκτονικών πλακών» να καταγραφούν και στις εκθέσεις των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που δεν κρύβουν πλέον τη μεγάλη ανησυχία για τις συνέπειες του πολέμου στην παγκόσμια οικονομία, ενώ γίνονται ακόμα μεγαλύτερες οι «προκλήσεις» της επόμενης μέρας.

Χαρακτηριστική είναι η «εαρινή έκθεση» του ΔΝΤ. Στο φόντο των ανταγωνισμών που κλιμακώνονται ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, η έκθεση καταγράφει τον κίνδυνο «μονιμότερων διαιρέσεων σε γεωπολιτικά μπλοκ, με διακριτά τεχνολογικά πρότυπα, με ανταγωνιστικά διασυνοριακά συστήματα πληρωμών, αλλά και με διαφορετικά αποθεματικά νομίσματα».

«Μιλάει» μάλιστα για «τεκτονικές μετατοπίσεις» στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και για «προκλήσεις» που εμφανίζονται για πρώτη φορά μετά από 75 χρόνια, από το τέλος δηλαδή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην οικονομία, προβλέπει ότι «η οικονομική ζημιά της σύγκρουσης (στην Ουκρανία) θα προκαλέσει σημαντική επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάπτυξης το 2022». Με δεδομένο μάλιστα ότι αυτή ξεκίνησε πριν από τον πόλεμο, το μέγεθος των «καθοδικών κινδύνων για τις παγκόσμιες προοπτικές» είναι απροσδιόριστο.

Βασικοί παράγοντες που καθιστούν αβέβαιη κάθε πρόβλεψη προς τα κάτω είναι η «πιθανή επιδείνωση του πολέμου», η «κλιμάκωση των κυρώσεων στη Ρωσία», μια «πιο έντονη από την αναμενόμενη επιβράδυνση στην Κίνα», ακόμα και μια «νέα έξαρση της πανδημίας», με κάποια πιο επιθετική μετάλλαξη.

Τι επιβεβαιώνουν όλα αυτά;

Πρώτον, ότι βρισκόμαστε ήδη σε μια νέα, πιο σύνθετη και πιο επικίνδυνη φάση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Τα τεκτονικά κύματα της σύγκρουσης ΝΑΤΟ - Ρωσίας στην Ουκρανία προκαλούν «σεισμούς» σε όλο τον πλανήτη.

Δεύτερον, ότι εδώ και μια 20ετία σχεδόν, «κανονικότητα» στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι οι συγχρονισμένες οικονομικές κρίσεις, που εναλλάσσονται με σύντομες περιόδους αναιμικής ανάκαμψης, ενώ αποτυγχάνει και κάθε «φάρμακο» για τη διαχείρισή τους.

«Κανονικότητα» είναι επίσης η κλιμάκωση των συγκρούσεων ανάμεσα στα διαφορετικά ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, με όλα τα μέσα - και στρατιωτικά, όπως φανερώνουν οι πολλοί περιφερειακοί πόλεμοι και οι επεμβάσεις της τελευταίας τουλάχιστον 15ετίας.

Τρίτον, ότι οι λαοί πληρώνουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως και την ειρήνη. Πληρώνουν την καπιταλιστική κρίση, όπως και την ανάπτυξη.

Για παράδειγμα: Στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης», ο λαός πληρώνει με ανατιμήσεις, νέες αντεργατικές ανατροπές και ενεργειακή φτώχεια τα κέρδη και τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου. Το κόστος αυτό γίνεται μεγαλύτερο σε καιρό πολέμου, ενώ κινδυνεύει να το πληρώσει ακόμα και με το αίμα του, στη σύγκρουση για το ξαναμοίρασμα αγωγών και δρόμων Ενέργειας, σφαιρών επιρροής και αγορών.

Οι εξελίξεις αυτές «αυξάνουν την πιθανότητα ευρύτερων κοινωνικών εντάσεων», προειδοποιεί στην έκθεσή του το ΔΝΤ, εστιάζοντας στην ακρίβεια στα τρόφιμα και στην Ενέργεια. Αυτή είναι η μεγάλη τους ανησυχία, καθώς τα αδιέξοδα μεγαλώνουν!

Είναι προφανές ότι το «ενδιαφέρον» τους για τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων και την επιδείνωσή τους έχει ως βασικό κριτήριο την εξασφάλιση της «σταθερότητας του συστήματος». Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο πρέπει να δούμε προτάσεις και παρεμβάσεις «εκτόνωσης» της σημερινής, αλλά και «επερχόμενης», λαϊκής δυσαρέσκειας. Αλλωστε, το βλέμμα τους το έχουν καρφωμένο σε αυτά που θα έρθουν.

Ετσι και στην Ελλάδα, με το ίδιο σκεπτικό πρέπει να κατανοηθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην κυβέρνηση ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα, για το ποιος μπορεί καλύτερα να εγγυηθεί την «κοινωνική συνοχή». Την ενσωμάτωση δηλαδή της λαϊκής δυσαρέσκειας, με ανακύκλωση μέτρων για τη φτώχεια, με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για πιο «ήπια εκδοχή» νέων θυσιών από τον λαό.

Τώρα όμως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Είναι ώρα να ανέβει ο πήχης της εργατικής - λαϊκής οργάνωσης και του αγώνα! Να δυναμώσει η διεκδίκηση για μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια, πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, σύγχρονα δικαιώματα, για απεμπλοκή από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να δυναμώσει ο αγώνας σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τα κόμματά του, τη στρατηγική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ! Εκεί βρίσκεται η διέξοδος για να πάρει ανάσα ο λαός, μακριά από παλιούς και νέους «σωτήρες».

Οι εξελίξεις εξάλλου το «φωνάζουν», ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει τίποτα άλλο από εκμετάλλευση, πόλεμο και φτώχεια. Επιβεβαιώνουν ότι ουσιαστική απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα μπορεί να δώσει ένας εργατικός - λαϊκός αγώνας που θα ωριμάζει, θα αναπτύσσεται και θα συνδέεται με την προοπτική της ανατροπής του σημερινού σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψη μας» του «Ριζοσπάστη», Πέμπτη 21 Απρίλη 2022

902gr