«Καθώς αυξάνεται ο μέσος όρος ζωής, κάποιοι δεν θέλουν να βγουν από την αγορά εργασίας, που τους δίνει επιβράβευση, υλική και ηθική»! Αυτά έγραφε πρόσφατα η γαλλική «Le Monde», ενώ μια καθηγήτρια οικονομολόγος δήλωνε στη «Wall Street Journal», με μεγάλη αυτοπεποίθηση, πως «πλέον οι άνθρωποι στα 60 τους μοιάζουν πολύ με εκείνους στα 40 τους πριν από λίγο καιρό...». Βέβαια, ο δικός μας Ζαμπέτας τα είχε πει πιο πετυχημένα, όταν τραγούδαγε για τον «πενηντάρη» που «κυκλοφορεί σαν 20άρης»! Αλλά τουλάχιστον ο μεγάλος βάρδος δεν διεκδικούσε τις «δάφνες» του γαλλικού εντύπου ούτε των οικονομολόγων με πτυχία και παράσημα!
Ας αφήσουμε όμως την πλάκα... Τι θέλουν να μας πούνε οι «ειδικοί» και οι δηλώσεις τους, που φιλοξενούνται σε σοβαρά έντυπα παγκόσμιου βεληνεκούς, ενώ αναπαράγονται και στον εγχώριο Τύπο, απ' όπου και τα σχετικά αποσπάσματα; Ούτε λίγο ούτε πολύ πως σήμερα οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα και μέχρι τον τάφο αν είναι δυνατόν. Οτι δεν αρκεί να έχουν δουλέψει 35 και 40 χρόνια, έχοντας πληρώσει μάλιστα τεράστια ποσά με τις εισφορές τους στα Ταμεία, αλλά πως σε αυτό το καθεστώς, με πλήρη απασχόληση ή ημιαπασχόληση, θα πρέπει να συνεχίζουν να παράγουν κέρδη για τους καπιταλιστές, μέχρι το τέλος της ζωής τους. Εχουν μάλιστα το θράσος να παρουσιάζουν ως «επιλογή» των μεγαλύτερων σε ηλικία να δουλεύουν και μετά τη συνταξιοδότηση, τάχα για να ...μη βαριούνται και να αισθάνονται «χρήσιμοι» στην κοινωνία!
Ποια είναι η πραγματικότητα πίσω από τέτοιες επικίνδυνες γελοιότητες; Την έχει διατυπώσει η ίδια η ΕΕ στα επίσημα κείμενά της με μεγάλη ακρίβεια: «Ενεργός γήρανση». Ετσι σηματοδότησαν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου στην ΕΕ και στον ΟΟΣΑ την προσπάθεια συγκάλυψης της επίθεσης στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των απομάχων της δουλειάς. Για ποια «υλική και ηθική επιβράβευση» τσαμπουνάνε οι απολογητές του καπιταλισμού; Και γιατί η αύξηση του προσδόκιμου ζωής θα πρέπει να γίνει τιμωρία για τους εργαζόμενους, με δουλειά μέχρι τελικής πτώσης, ενώ θα μπορούσε να προσφέρει ζωή με αξιοπρέπεια, μετά από τόσα χρόνια εργασίας, με μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και του εργάσιμου χρόνου;
Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η φιλολογία περί «δημιουργικής απασχόλησης» και «ηθικής ανταμοιβής» των συνταξιούχων αποτελεί προσπάθεια απαλλαγής του κράτους και της εργοδοσίας από κάθε «υποχρέωση» απέναντι στην Ασφάλιση και τη σύνταξη των εργαζομένων, οι οποίες μετατρέπονται ολοένα και περισσότερο σε ατομική υπόθεση. Στη βάση αυτή, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης συμπληρώνει τις άλλες ανατροπές στις συντάξεις και στην Ασφάλιση, συρρικνώνοντας από τη μια τις απολαβές των συνταξιούχων και διατηρώντας από την άλλη μια μεγάλη δεξαμενή εργατικού δυναμικού μεγαλύτερης ηλικίας, που κάτω από αφόρητες πλέον συνθήκες θα συνεχίζει να παράγει υπεραξία και δεν θα αποτελεί ταυτόχρονα «βάρος» για τα δημοσιονομικά του κράτους. Κι όλο αυτό το ονομάζουν «επιλογή» των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων!
Πού έχει οδηγήσει αυτή η αντιδραστική μέχρι το κόκαλο στρατηγική; Ορισμένα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: Ο αριθμός των ατόμων που συνεχίζουν να εργάζονται αν και έχουν ξεπεράσει την ηλικία συνταξιοδότησης (65 - 69 ετών) αυξήθηκε στις ΗΠΑ φτάνοντας στο 32% το 2018, από 22% που ήταν το 1994. Ενώ στη Μεγάλη Βρετανία η απασχόληση των ηλικιωμένων (άνω των 65 ετών) διπλασιάστηκε την ίδια περίοδο. Ούτε η αυξητική τάση των ατόμων άνω των 60 ετών που ζητάνε «επειγόντως εργασία» το τελευταίο διάστημα σε μια σειρά από χώρες είναι άσχετη με τη μεγάλη ακρίβεια και τις χαμηλές συντάξεις, οι οποίες δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη.
Δεν τρελάθηκαν λοιπόν οι συνταξιούχοι να θέλουν στα βαθιά γεράματα, με ένα μεγάλο τμήμα τους να αντιμετωπίζει και προβλήματα υγείας, να επιστρέψουν στην εργασία για ένα ξεροκόμματο. Η ανάγκη και μόνο αυτή τους υποχρεώνει και όχι για να έχουν «δημιουργικά γηρατειά». Οι συντάξεις πτωχοκομείου είναι η πραγματική αιτία, και όχι μια νέα «τάση» και οπτική, με την οποία οι υπερασπιστές του σάπιου καπιταλισμού επιχειρούν να θολώσουν τα νερά. Φτάνει πια με αυτήν την άθλια προπαγάνδα! Και μάλιστα σε μια περίοδο που ήδη στη χώρα μας, όπως και αλλού, εξαιτίας και της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, διαμορφώνεται μια κρίσιμη μάζα εργαζομένων, ηλικίας 55 - 67 ετών, που ενώ δεν μπορούν να συνταξιοδοτηθούν, ταυτόχρονα είναι άνεργοι και δεν μπορούν να συμπληρώσουν ένσημα! Ομως, γι' αυτούς τους εκατομμύρια ανέργους 60άρηδες και 65άρηδες σιωπούν οι «ειδικοί» και οι αρμόδιοι φορείς. Ούτε βέβαια οι επιχειρήσεις τούς αντιμετωπίζουν ως «40άρηδες», όταν πρόκειται να κάνουν προσλήψεις, οι οποίες προτιμούν τους πραγματικούς 30άρηδες και 40άρηδες και όχι αυτούς τους «εικονικούς», που περιγράφουν οι οικονομολόγοι στα άρθρα τους.
Σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ ώριμο και αναγκαίο να μειωθούν ο εργάσιμος χρόνος και τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, με ειδική πρόνοια για τις γυναίκες και τα βαριά επαγγέλματα. Αυτό που στέκεται εμπόδιο είναι το κέρδος, ο «ακρογωνιαίος λίθος» στην οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής, που «θερίζει» τις λαϊκές ανάγκες. Γι' αυτό λοιπόν ο αγώνας για αξιοπρεπείς συντάξεις, για μείωση του χρόνου της δουλειάς, για καλύτερους όρους εργασίας, για σύγχρονη, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Πρόνοια, θα πρέπει να στοχεύει την καρδιά του θηρίου. Να συγκεντρώνει δυνάμεις και να κατευθύνεται σαν ποτάμι που φουσκώνει ενάντια στο σύστημα που σάπισε, φτάνοντας στο σημείο να ντύνει με προοδευτικό μανδύα τις πιο αντιδραστικές ανάγκες του κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου