ΣΥΡΙΖΑ : Η τέχνη της πολιτικής ευθυγράμμισης

Η αριστερά που εκπροσώπησε και εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε διαχρονικά την βαλβίδα αποσυμπίεσης των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, το μέσο καθήλωσης του εργατικού κινήματος τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο πρακτικών, εντός των πλαισίων του καπιταλιστικού κανονιστικού μοντέλου ηγεμονίας.

Η μετάβαση αυτής της αριστεράς, από ήσυχο κατοικίδιο στα σαλόνια του συστήματος, σε διαχειριστή των υποθέσεων της αστικής τάξης της Ελλάδας, κατέδειξε με τον πιο γλαφυρό τρόπο πως το πολιτικό προσωπικό που την απάρτιζε ήταν έτοιμο από καιρό. Δεν πρόκειται ούτε για ξεπούλημα ούτε για προδοσία.

Εξάλλου τέτοιου τύπου ηθικολογίες έχουν μηδαμινή σημασία στην πολιτική. Διενεργήθηκε απλώς, με τρόπο εύληπτο και φανερό από όσους μπορούν να δουν, η πολιτική ευθυγράμμιση του μορφώματος ΣΥΡΙΖΑ, με τα υλικά συμφέροντα που εξυπηρετεί.

Η αριστερά, το εργατικό κίνημα, οι σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες, ποτέ δεν είχαν ως κύριο εκφραστή τους τον ΣΥΡΙΖΑ ή τα προηγούμενα μορφώματα που τον κυοφόρησαν. Περαστικοί, απρόσκλητοι, εραστές του αστικού πολιτικού ρεαλισμού, βδέλλες στο σώμα του εργατικού κινήματος, χρησιμοποίησαν του αγώνες και τις σημαίες της εργατικής τάξης για να αναρριχηθούν στην εξουσία. 

Δεν τελείωσε η αριστερά και το εργατικό κίνημα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν ιλαρός μεσσιανισμός. Είναι εξάλλου αδύνατον κάτι τόσο αμελητέο όσο η διενεργούμενη παρωδία “αριστερής κυβέρνησης”, να συμπαρασύρει στην αναχώρησή της, τις ανάγκες, τις προσδοκίες και τους αγώνες του εργατικού κινήματος.

Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ, προσέφερε ασυνείδητα φυσικά, μια τεράστια υπηρεσία στην εργατική τάξη. Καθώς με τρόπο επώδυνο -αλλά πως αλλιώς- κατέστη σαφές πως δεν προσφέρεται από το καθεστώς της καπιταλιστικής εξουσίας, “ολίγον καπιταλισμός με μια πρέζα σοσιαλισμό” σε βολική συσκευασία. Λύσεις ανώδυνες που να τους χωρούν όλους δεν υπάρχουν. Η εργατική τάξη ή θα διεκδικήσει την εξουσία για τον εαυτό της, ή θα υπομένει το βάρος της αστικής εξουσίας. Δεν υπάρχει αριστερά που να μπορεί επιβάλλει -στο όνομα της εργατικής τάξης- ένα κοινωνικό συμβόλαιο ειρήνευσης και αγαστής συμπόρευσης, μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων.

Τέτοια πολιτικό-θεωρητικά φληναφήματα καταρρέουν όπως είναι έλλογο, υπό το βάρος της οντολογικής τους ανεπάρκειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και κάθε ανάλογο μόρφωμα που υποδύεται την αριστερά, τελικά ευθυγραμμίζεται προς τα πρωτογενή στοιχεία συγκρότησής του ενώ ολοκληρώνεται, εκπληρώνοντας τους αρχετυπικούς σκοπούς της συστημικής ιδιοσυστασίας του.

Γεγονός, καθόλου εντυπωσιακό, μια εξέλιξη διόλου αξιομνημόνευτη, αν και εξαιρετικά διδακτική.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Πηγή: theradicalmarxismproject.wordpress.com