Τα προβλήματα...

«Το πρόβλημα δεν είναι το χρέος, αλλά το ότι δεν παράγουμε. Το κράτος πρέπει να διευκολύνει τις επιχειρήσεις να παράγουν ή τουλάχιστον να σταματήσει να βάζει εμπόδια». Αυτό πάνω - κάτω ακούγεται όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα από φορείς των καπιταλιστών, όπως τις προάλλες στη ΓΣ του ΣΕΒ, ενώ παρόμοιες τοποθετήσεις κάνουν τόσο τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης όσο και τα κυβερνητικά στελέχη τις τελευταίες μέρες και όσο απομακρύνεται το ενδεχόμενο το επερχόμενο Γιούρογκρουπ να καταλήξει σε συγκεκριμένες δεσμεύσεις για ευκολίες πληρωμής του κρατικού χρέους. Οπως επίσης αυτό με έναν τρόπο λένε και οι δανειστές, ειδικά η μεριά της Γερμανίας, που με κάθε ευκαιρία και για τους δικούς της λόγους και σχέδια σημειώνει ότι το πρόβλημα της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας είναι πρόβλημα «ανταγωνιστικότητας» και όχι πρόβλημα χρέους. Η σχετική συζήτηση, που μάλιστα γίνεται προσπάθεια να ντυθεί και με ένα τάχα φιλολαϊκό μανδύα, για να στρατευτεί ο λαός στους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, στην πραγματικότητα επιβεβαιώνει το ακριβώς αντίθετο, το πόσο δηλαδή απέναντι είναι τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα στις «αναζητήσεις» των καπιταλιστών.

... των καπιταλιστών

 

Γιατί αυτό που ουσιαστικά λένε είναι ότι τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων 7 χρόνων έκαναν ήδη και σε μεγάλο βαθμό τη δουλειά τους, απαξιώνοντας απότομα την εργατική δύναμη, καταστρέφοντας σε αρκετά μεγάλο βαθμό (παρά τις όποιες «εκκρεμότητες» των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων) τα συσσωρευμένα κεφάλαια που προκάλεσαν την καπιταλιστική κρίση, φορτώνοντας τα χρέη που δημιούργησαν οι καπιταλιστές και το κράτος τους στις πλάτες του λαού. Και ότι τώρα προτεραιότητα πρέπει να αποκτήσει όχι μόνο η τήρηση των «όσων έχουν επιτευχθεί» για το κεφάλαιο αλλά και η υλοποίηση νέων μέτρων έντασης της εκμετάλλευσης και προνομίων που ζητάνε οι καπιταλιστές ώστε να διασφαλιστεί η θωράκιση της κερδοφορίας τους...

Εως το 2100 και βλέπουμε

 

Τα όσα είπε την περασμένη Πέμπτη σε συνέντευξή του σε αυστριακές εφημερίδες ο επικεφαλής της Ομάδας Εργασίας του Γιούρογκρουπ, Τ. Βίζερ, αποκαλύπτοντας ορισμένες από τις προτάσεις που έχουν πέσει έως τώρα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων κατά τις προηγούμενες συνεδριάσεις του συμβουλίου Γιούρογκρουπ, δεν είναι μόνο ενδεικτικά του πώς οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και τμήματα του κεφαλαίου εκδηλώνονται με κάθε είδους τεχνάσματα και «υποθέσεις», όπως τις παρουσίασε, αλλά και για το χρονικό «βάθος» των αντιλαϊκών μέτρων. Αντιγράφουμε από το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη»: «Το ΔΝΤ έχει ζητήσει την άρση κάθε αποπληρωμής για τοκοχρεολυτικές δόσεις μέχρι και το 2060. Για τη συνέχεια, το ΔΝΤ έβαλε στο τραπέζι την πρόταση για νέο δάνειο μέχρι και το 2100, έτος στο οποίο το ελληνικό κράτος θα έχει αποπληρώσει το σύνολο των οφειλών στους δανειστές του (...) Για την ώρα, ο ορίζοντας αποπληρωμής των δανείων φτάνει μέχρι το 2059 (...) Περιγράφοντας τις παραμέτρους για τη "βιώσιμη" διαχείριση, επανέλαβε πως αφορούν τους ρυθμούς ανάκαμψης και το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων για τα επόμενα 45 χρόνια». Τι επιβεβαιώνεται απ' όλα τα παραπάνω; Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να έχουν ούτε αυταπάτες, ούτε ψεύτικες προσδοκίες: Ανεξάρτητα απ' το πού θα κάτσει η «μπίλια» των παζαριών, η αντιλαϊκή επίθεση κάθε άλλο παρά σταματά το 2018 όπως ψευδολογεί η κυβέρνηση, αλλά έχει βάθος πολλών δεκαετιών για να πιάνονται οι κάθε φορά στόχοι των καπιταλιστών.

Δίδυμοι στόχοι

 

Δύο παράλληλα γεγονότα θα συμβούν τη βδομάδα που έρχεται και συγκεκριμένα στις 15 Ιούνη: Την ίδια μέρα που η κυβέρνηση θα διαπραγματεύεται στο Γιούρογκρουπ για να διασφαλίσει «ευκολίες πληρωμής» για το χρέος, ώστε να βρει επιπλέον «δημοσιονομικό χώρο» για μέτρα στήριξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός θα υποδέχεται τους ομολόγους του από την Κύπρο και το Ισραήλ, με βασικό θέμα την παραπέρα σύσφιξη της «τριμερούς» που έχουν συγκροτήσει οι αστικές τους τάξεις, για να διεκδικήσουν με καλύτερους όρους μερίδιο από το «φαγοπότι» στην Ενέργεια και στους δρόμους μεταφοράς της. Το μήνυμα που εκπέμπουν τα δύο γεγονότα, σε Βρυξέλλες και Θεσσαλονίκη, είναι καθαρό: Η αναβάθμιση της γεωστρατηγικής της θέσης στην περιοχή και η επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι στην πραγματικότητα «δίδυμοι» και αλληλοσυμπληρούμενοι στόχοι της εγχώριας αστικής τάξης, που προωθούνται με συνεχή αντιλαϊκά μέτρα και με τη μεγαλύτερη εμπλοκή σε επικίνδυνους για το λαό ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Ριζοσπάστης