Τα σύνορα

Διαβάσαμε σε κυριακάτικη εφημερίδα μια συνέντευξη του βοηθού αναπληρωτή υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μπράιαν Γι, ο οποίος από τη μια επιβεβαίωνε το αμείωτο αμερικανικό ενδιαφέρον για την περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων και από την άλλη έδινε όρκους πίστης στα υφιστάμενα σύνορα, λέγοντας πως οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν θέλουν την αλλαγή τους, αλλά απευθύνουν και συστάσεις σε ηγέτες της περιοχής «να απέχουν από εμπρηστική και διαχωριστική ρητορική». Θυμίζουμε ότι ο συγκεκριμένος διπλωμάτης βρέθηκε στα Βαλκάνια κατά την πρόσφατη ταυτόχρονη «κρίση» σε μια σειρά κράτη της περιοχής, όπου επήλθε προσωρινά συμβιβασμός, στην κατεύθυνση που υπαγορεύουν τα αμερικανοΝΑΤΟικά συμφέροντα, καθώς η είσοδος αυτών των χωρών στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ προβάλλεται ως παράγοντας «σταθερότητας» και προκαλεί επιπλέον τριβές με την ανταγωνίστρια Ρωσία. Επομένως, πράγματι, με την παρέμβασή τους, οι ΗΠΑ επιβεβαίωσαν ότι διατηρούν ζωηρό το ενδιαφέρον τους για τα Δυτικά Βαλκάνια. Αλλά το να ισχυρίζεται ο Αμερικανός διπλωμάτης ότι είναι και θεματοφύλακες των υφιστάμενων συνόρων, αυτό πάει πολύ! Δεν είναι μόνο η καθοριστική συμβολή των ΗΠΑ τα προηγούμενα χρόνια στη βίαιη και φονική επαναχάραξη των συνόρων στη Βαλκανική, αλλά και οι πιο πρόσφατες δηλώσεις (Φλεβάρης 2017) του Αμερικανού ρεπουμπλικάνου γερουσιαστή της Καλιφόρνια, Ντάνα Ροχραμπάκερ, ο οποίος, μιλώντας σε αλβανικό κανάλι, είπε για την ΠΓΔΜ ότι «δεν είναι χώρα», αλλά ένα «αποτυχημένο σχέδιο και πλέον το κλίμα είναι ώριμο για επανασχεδιασμό των συνόρων στην περιοχή». Ετσι, για να μην ξεχνιόμαστε και να μην δουλευόμαστε...

Το «διά ταύτα»... 

 

Πυκνώνει το τελευταίο διάστημα η αρθρογραφία για τις εξελίξεις στην Τουρκία και την ανάγκη να τις εκμεταλλευτεί η κυβέρνηση για να αναβαθμίσει το ρόλο της χώρας στην ευρύτερη περιοχή, προς όφελος βέβαια των επιχειρηματικών ομίλων, που «καίγονται» για μια τέτοια προοπτική. Για παράδειγμα, γράφεται στον Τύπο ότι η Τουρκία βρίσκεται στα πρόθυρα οικονομικής και γεωπολιτικής κρίσης, που θα μεγαλώσει τις τριβές με τους δυτικούς συμμάχους της και θα επαναφέρει ταυτόχρονα το ερώτημα αν θέλει η Ελλάδα «να καλύψει ένα κομμάτι από το κενό που αφήνει πίσω της η Τουρκία». Για να γίνει αυτό, σημειώνεται στην ίδια ανάλυση, χρειάζονται πρακτικά βήματα, που θα πιστοποιούν τη διαθεσιμότητα της κυβέρνησης να παίξει πιο αναβαθμισμένο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, όπως για παράδειγμα η μακροχρόνια επέκταση της σύμβασης με τις ΗΠΑ για τη βάση της Σούδας.

... για το λαό

 

Σημειώνεται μάλιστα με έμφαση ότι ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας ενδέχεται να βρεθεί άμεσα στην Αθήνα, ζητώντας συγκεκριμένες απαντήσεις. Επομένως, η ελληνική πλευρά θα πρέπει να έχει καταλήξει, επειδή «το παρατεταμένο παζάρι συχνά αποδεικνύεται αντιπαραγωγικό», χώρια που ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο, από μια «εκνευρισμένη» Τουρκία, σύμφωνα με την ίδια ανάλυση. Τι δείχνει όλη αυτή η συζήτηση; Οτι κάθε μεγάλος στόχος του κεφαλαίου έχει ένα «διά ταύτα» για το λαό. Στην προκειμένη περίπτωση, ο στόχος της γεωπολιτικής αναβάθμισης περνάει μέσα από την ενεργότερη δραστηριοποίηση της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικά μέτωπα και σχεδιασμούς, που λειτουργεί εμπρηστικά για τους ανταγωνισμούς στην περιοχή, σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής.

Υπόθεση με βάθος

 

Τη χτεσινή του ομιλία στη Βουλή, ο Π. Καμμένος την αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρη στην υπόθεση του «Noor 1» και στις τηλεφωνικές συνομιλίες που είχε με γνωστό ποινικό. Θυμίζουμε ότι και πριν από λίγες μέρες ο Π. Καμμένος υπερασπίστηκε την εμπλοκή του, επικαλούμενος θέματα που έχουν να κάνουν «με την ασφάλεια της χώρας». Την Κυριακή διαβάσαμε στον Τύπο ότι ένα ινστιτούτο στις ΗΠΑ, διασυνδεδεμένο με την κυβέρνηση Τραμπ, δημοσίευσε έρευνα σύμφωνα με την οποία τα έσοδα από την ηρωίνη του «Noor 1» προορίζονταν για τη χρηματοδότηση του «ISIS» και της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας», ότι το σήμα για να πιαστεί το καράβι δόθηκε από τις αμερικανικές διωκτικές αρχές και ότι οι ΗΠΑ βλέπουν τώρα να «κολλάει» η διαλεύκανση της υπόθεσης, επειδή εμπλέκονται «πρόσωπα από υψηλότερα κοινωνικά στρώματα». Στο διά ταύτα, το ινστιτούτο καλεί το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ να εμπλακεί στην υπόθεση «με σκοπό να βοηθήσει στην επίλυσή της», καθώς εγείρεται «θέμα παγκόσμιας ασφάλειας». Δεν ξέρουμε πόση δόση αλήθειας έχουν τα παραπάνω. Παρατηρώντας ωστόσο τα γεγονότα, φαίνεται ότι πολλά κομμάτια του παζλ «κουμπώνουν» μεταξύ τους. Το σίγουρο είναι ότι ούτε η αποκάλυψη της υπόθεσης έγινε τυχαία, ούτε τα όσα ακολούθησαν, ούτε βέβαια η εμπλοκή Καμμένου. Και ότι η υπόθεση έχει βάθος που μπορεί ποτέ να μην αποκαλυφθεί, αλλά θα συνεχίσει να γίνεται αντιληπτό από τις «αναταράξεις» στην επιφάνεια του πολιτικού συστήματος και των επιχειρηματικών ανταγωνισμών.

Ριζοσπάστης