Εμμονικοί απεργοί βάλλουν κατά συμπονετικών εργοδοτών
Οι κρατούντες, η οικονομική ελίτ και η πολιτικές επιτροπές που τις εξυπηρετούν (οι Κυβερνήσεις επί το ελληνικότερον) συνήθως παθαίνουν αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης «απεργία». Μέχρι εδώ καλώς… Το αντίθετο, άλλωστε, θα ήταν παράλογο. Ετσι, λοιπόν, κάθε απεργία διαταράσσει την ομαλή κοινωνική λειτουργία, αφού ομαλότητα είναι οι εργαζόμενοι να εργάζονται χωρίς να πληρώνονται, να εργάζονται με ημερομηνία λήξης, να εργάζονται χωρίς ωράρια και δικαιώματα, ενώ η απόπειρα διεκδίκησης στοιχειωδών όρων εργασιακής και ανθρώπινης ύπαρξης να συνιστά ύψιστη κοινωνική ανωμαλία.
Τελευταία, έχει προκύψει ένα καινούργιο, το λεγόμενο «αριστερό» μοτίβο αντιμετώπισης των απεργών, το οποίο είναι παρακολούθημα του λεγόμενου «αριστερού» μοτίβου διακυβέρνησης . Σύμφωνα με αυτό, οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν συμπόνιας και κατανόησης, επομένως δεν έχουν εχθρό ενώπιον του οποίου διεκδικούν. Επίσης, στους εργαζόμενους αναγνωρίζεται γενικώς το δικαίωμα να απεργούν («ξεχνούν» φαίνεται ότι το δικαίωμα αυτό κατακτήθηκε και δεν χαρίστηκε»), αλλά δεν τους αναγνωρίζεται … ειδικώς. Το «ειδικώς» σημαίνει, ότι κακώς απεργούν όταν έχουν μια κυβέρνηση που τους αγαπάει και θα τους βγάλει από τα μνημόνια διά της οδού των μνημονίων, δηλαδή με ομοιοπαθητική. Όλα αυτά είναι το λογικό παρακολούθημα δηλώσεων που θέλουν βουλευτές και υπουργούς και φυσικά τον Πρωθυπουργό, να επιβάλλουν μνημόνια με τα οποία διαφωνούν, δηλαδή να τα επιβάλλουν με «πόνο ψυχής». Δηλαδή ένα πραγματικό ψυχολογικό δράμα! Και είναι τέτοιο το δράμα και η σύγχυσή τους ώστε τελικά καταλήγουν να επιστρέφουν σε αυτό που πραγματικά είναι και πιστεύουν: να αμφισβητούν το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία.Πώς; Ιδού:«Ορισμένοι κρίσιμοι για τα κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα κλάδοι δεν έχουν το δικαίωμα της απεργίας», έγραψε ο κονδυλοφόρος της Αυγής (http://www.avgi.gr/article/10811/8264085/apergia-to-eschato-meso-pou-egine-proto-).
Οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου (διοικητικό, τεχνικό, προσωπικό, ταμίες, ταξιθέτες), οι οποίοι εξήγγειλαν 4ωρες στάσεις εργασίας από την 1η Ιουλίου στις παραστάσεις του Φεστιβάλ, δεν είναι άνθρωποι που διεκδικούν το αυτονόητο, δηλαδή να πληρώνονται και να έχουν σταθερή και μόνιμη εργασία (αν και το δεύτερο θεωρείται αντισυνταγματικό!). Είναι απλώς κάτι τύποι που πάσχουν από εμμονική διαταραχή εξαιτίας της οποίας αδυνατούν να συγχρονιστούν με την συμπονετική και αλληλέγγυα διοίκηση του Φεστιβάλ, η οποία απάντησε στους εργαζόμενους ως εξής: «Το Διοικητικό Συμβούλιο και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής έχουν εκφράσει τη συμπαράστασή τους στα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων και συμβάλλουν εμπράκτως στην ικανοποίησή τους. Η εμμονή, όμως, του σωματείου στην πραγματοποίηση των στάσεων εργασίας, παρά τη δημόσια παραδοχή του ότι η διοίκηση του Φεστιβάλ είναι αλληλέγγυα, κανένα πρόβλημα δεν επιλύει. Αντίθετα, δείχνει ελάχιστο σεβασμό στο μόχθο των καλλιτεχνών, των υπολοίπων εργαζομένων και στο κοινό, που στηρίζει το Φεστιβάλ σ΄ αυτές τις δύσκολες συνθήκες».
Σύμφωνα με την παραπάνω ανακοίνωση η εργασία και ο μισθός (ακόμα και αυτός ο σημερινός μισθός που δεν εξασφαλίζει ούτε καν στοιχειώδη επιβίωση) δεν είναι δικαίωμα, το οποίο διεκδικείται όταν κάποιοι το στερούν, αλλά μια κατά παραχώρηση συνθήκη, για την οποία ο εργαζόμενος δεν έχει κάτι άλλο να κάνει πέρα από το να υμνολογεί τον καλό εργοδότη (είτε είναι το κράτος είτε είναι ιδιώτης). Εάν, δεν το κάνει, διακατέχεται από εμμονή, στην καλύτερη περίπτωση.
Στη χειρότερη περίπτωση έχει καταληφθεί από μια ανεξήγητη εκδικητική μανία κατά της κυβέρνησης με απώτερο στόχο την ανάσχεση της πορείας προς την ανάπτυξη, για την οποία το πιθανότερο ευθύνονται οι … κομμουνισταί… Ιδού ένα ακόμα απόσπασμα από την «αριστερή» Αυγή: «Οι ευθύνες του σημερινού ΚΚΕ, που έχει ισχυρές συνδικαλιστικές προσβάσεις στους κλάδους των εργαζομένων στους ΟΤΑ και στους αγρότες, είναι ασυγχώρητες. Διότι δεν μπορεί να είσαι και με τους αγρότες απεργούς και με τους εργαζόμενους στα λιμάνια απεργούς, όταν ο ένας κλάδος τιμωρεί ελαφρά τη καρδία έναν άλλο και όλοι μαζί τη χώρα που ματώνει και αγωνίζεται να βγει από την ασφυξία της χρεοκοπίας! Καλή είναι η χειραφέτηση και οι ασκήσεις ταξικής συνείδησης. Όμως, στην περίπτωσή μας, αντί της ταξικής συνείδησης, έχουμε -δυστυχώς- ανάπτυξη της συντεχνιακής τυφλότητας».
Βέβαια, το Φεστιβάλ προχωράει πέρα από τον ψυχολογικής υφής χαρακτηρισμό περί «εμμονής». Κάνει αυτό ξέρουν όλοι πολλοί καλά να κάνουν: να επιστρατεύουν, τον κοινωνικό αυτοματισμό και το διαίρει και βασίλευε. Οι εργάτες της καθαριότητας θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, οι διαδηλώσεις εμποδίσουν τα καταστήματα να δουλέψουν, οι λιμενεργάτες εμποδίζουν τους ανθρώπους να ταξιδέψουν και εξ’ αιτίας τους σαπίζουν τα τρόφιμα στα κοντέϊνερ, οι αγρότες παραλύουν την οικονομία, οι εργαζόμενοι στους αρχαιολογικούς χώρους πλήττουν θανάσιμα τον τουρισμό και ούτω καθ’ εξής. Οι εργαζόμενοι, στο Φεστιβάλ Αθηνών επιδεικνύουν ασέβεια στο κοινό και το μόχθο των καλλιτεχνών.
Ας δούμε, λοιπόν, ποιοι είναι οι πραγματικά και ουσιαστικά ασεβείς.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων του Ελληνικού Φεστιβάλ:
«Από 1.1.2016 όλα τα ΝΠΙΔ – όπως εν προκειμένω το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου – εντάσσονται υποχρεωτικά στο ενιαίο μισθολόγιο, το οποίο προβλέπει τρεις τύπους λειτουργίας των δημόσιων οργανισμών: 8ωρης πενθήμερης και 12ωρης ή 24ωρης λειτουργίας για όλες τις μέρες του μήνα, ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε οργανισμού.
Όλα αυτά είναι ήδη γνωστά από το 2016 και το Σωματείο των εργαζομένων έχει θίξει το ζήτημα της υπερωριακής απασχόλησης στη Διοίκηση με αλλεπάλληλα ερωτήματα πριν από την έναρξη του Φεστιβάλ, ενώ παράλληλα έχει ζητήσει τη συνδρομή του Υπουργείου Πολιτισμού και του Υπουργείου Εργασίας- η Διοίκηση του Φεστιβάλ δεν μερίμνησε για να πράξει τα νόμιμα, ώστε ο οργανισμός να είναι ανοικτός και να λειτουργεί σε υπέρ-12ωρη βάση, κάθε μέρα του μήνα για το προαναφερθέν διάστημα. Το Φεστιβάλ Αθηνών φαίνεται να δουλεύει, δηλαδή, 9.00 με 17.00 για 5 μέρες την εβδομάδα, ενάντια σε κάθε λογική και νομιμότητα, και ενάντια στις καλλιτεχνικές και πρακτικές ανάγκες του, εφόσον πολλές παραστάσεις τελειώνουν ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα, η δε προετοιμασία τους στους ανοικτούς χώρους πραγματοποιείται κατά την διάρκεια της νύχτας μέχρι το πρωινές ώρες.
Αυτό σημαίνει ότι ενώ πολλοί εργαζόμενοι δουλεύουν μετά τις 22.00 το βράδυ, τις Κυριακές και τις αργίες, η Διοίκηση με πρόφαση «τεχνικό κώλυμα» δηλώνει ότι δεν δύναται να τους πληρώσει, όπως ο νόμος ορίζει, αλλά τους υποχρεώνει να είναι εκεί παρέχοντας την εργασία τους (…)Το Φεστιβάλ αυτή τη στιγμή είναι υποστελεχωμένο σε κάθε του τμήμα, οι εργαζόμενοι δεν πληρώνονται τα νόμιμα και λύση στην τεράστια εκκρεμότητα στο θέμα των συμβασιούχων δεν έχει δοθεί.
Διερωτόμαστε λοιπόν:
- Είναι λογικό, από τη μία να καταστρώνεται το μεγαλύτερο στην ιστορία του οργανισμού καλλιτεχνικό πρόγραμμα κόστους πολλών εκατομμυρίων, αλλά από την άλλη οι εργαζόμενοι που με την εργασία τους υποστηρίζουν αυτό το πρόγραμμα με όλες τους τις δυνάμεις να μην αποζημιώνονται για βραδινές ώρες, Κυριακές και αργίες, όπως με σαφήνεια ο νόμος ορίζει;
- Είναι λογικό, ενώ στενεύουν απειλητικά τα χρονικά περιθώρια της Διοίκησης του Φεστιβάλ να αποκαταστήσει την αδικία απέναντι στους εργαζόμενους, οι οποίοι απασχολούνται με διαρκώς ανανεούμενες συμβάσεις ορισμένου χρόνου και καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες εδώ και δεκαετίες, η μόνη λύση που η Διοίκηση έχει προτείνει μέχρι σήμερα είναι να διαιωνίζει την ομηρία ες αεί;»
«Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε:
Τους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες – ομάδα Blitz, Λενιώ Κακλέα, BijouxdeCant και Γιάννη Σκουρλέτη, την ΜέτεΊνγκβαρτσεν και την ομάδα της – οι οποίοι, αναγνωρίζοντας το δίκαιο των αιτημάτων μας και σεβόμενοι τον τρόπο διεκδίκησής τους, στάθηκαν στο πλάι μας.
Τον ΡομέοΚαστελούτσι, που δέχτηκε στο τέλος της παράστασής του να διαβαστεί η ανακοίνωση του Σωματείου (σημειωτέον το «DemocracyinAmerica» ήταν η μόνη παράσταση που παίχτηκε χθες, ως φιλοξενούμενη σε άλλο χώρο και υποστηριζόμενη από το τεχνικό προσωπικό της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και όχι του Φεστιβάλ).
Τις Ελληνίδες χορεύτριες του «Democracy» που αμέσως στάθηκαν στο πλευρό μας και θέλησαν να διαβάσουν στο κοινό το κείμενο των αιτημάτων μας.
Την Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος και τα σωματεία των Ελλήνων Ηθοποιών, των Εργαζομένων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, του Εθνικού Θεάτρου, των Μουσικών του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για την έμπρακτη και σημαντική συμπαράστασή τους.
Την Εταιρεία VIVA και τη Διοίκησή της που -απόλυτα σεβόμενη και αυτή το ΔΙΚΑΙΩΜΑ των εργαζομένων στη στάση- δεν συναίνεσε στο παράνομο αίτημα της διοίκησης του Φεστιβάλ να στελεχώσει τα ταμεία με υπαλλήλους της.
Και πάνω από όλα το κοινό του Φεστιβάλ που χωρίς τη θέλησή μας ταλαιπωρήθηκε, αλλά τελικά μας άκουσε και έμαθε τι πραγματικά συμβαίνει φέτος στον Οργανισμό.
Στο κοινό επίσης θα θέλαμε από τη μεριά μας να εκφράσουμε τη λύπη μας για την ελλιπή ενημέρωσή του, για την οποία, θέλουμε να διαβεβαιώσουμε ότι δεν ευθυνόμαστε. Η Διοίκηση είχε λάβει επισήμως γνώση για τις κινητοποιήσεις μας ήδη από το απόγευμα της Δευτέρας 26 Ιουνίου και απέφυγε μέχρι τέλους να ενημερώσει το κοινό με την ελπίδα ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα αποσιωπηθεί το πρόβλημα. Δυστυχώς για άλλη μια φορά επέλεξε να κωφεύσει ή να πιστέψει πως -έπειτα από μήνες σιωπής στις οχλήσεις μας και επίμονης άρνησης να συναντηθεί με τον νομικό μας σύμβουλο και να ακολουθήσει τις νόμιμες διαδικασίες- πιστεύοντας, ίσως, ότι οι σπασμωδικές και ελλιπείς κινήσεις στις οποίες προχώρησε μόλις τις τελευταίες ημέρες του Ιουνίου θα μας οδηγούσαν σε ανάκληση των κινητοποιήσεων.
Η Διοίκηση για άλλη μια φορά αρνήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της και επέλεξε να μην εμφανιστεί στα θέατρα της Πειραιώς 260 και του Μικρού Χρηματιστηρίου, να μην επικοινωνήσει με τους καλλιτέχνες, να μην ενημερώσει το κοινό, αλλά να παρακολουθήσει την παράσταση του ΡομέοΚαστελλούτσι στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Εμείς θα αγωνιζόμαστε μέχρι όλα τα λόγια και οι υποσχέσεις να γίνουν ΠΡΑΞΕΙΣ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου