Τελικάάσχημο πράγμα οι αντικομουνιστικές ψυχώσεις κύριε καθηγητά!

Από atexnos

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Μία βολική ερμηνεία του Ιστορικού Υλισμού από τον Χρήστο Γιανναρά

Σε επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) με τίτλο «Οι ντοντούκες ας κοάζουν την εξηλιθίωση» και υπότιτλο «Πιο το κόμμα που θα αντιπαλέψει τον Ιστορικό Υλισμό» ο γνωστός καθηγητής φιλοσοφίας –συγγραφέας Χρήστος Γιανναράς αποδεικνύει δύο πράγματα. Το πρώτο το αντικομουνιστικό-αντιΚΚΕ μένος του και το δεύτερο την ουσιαστική του επιστημονική του άγνοια σχετικά με τον Μαρξισμό και εδώ συγκεκριμένα με τον Ιστορικό Υλισμό.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

1.   Με αφορμή την πραγματοποίηση του συλλαλητηρίου του ΚΚΕ στις 27/2 και αφού αναγνωρίζει ότι «ως προς τη συμμετοχή πολιτών το συλλαλητήριο του ΚΚΕ είχε καταφανή επιτυχία» προσπαθεί να το αποδομήσει χρησιμοποιώντας «ευτελή επιχειρήματα» που δεν ταιριάζουν προφανώς στο υψηλό φιλοσοφικό-συγγραφικό του επίπεδο. Τον ενοχλούν οι κόκκινες σημαίες με το  σφυροδρέπανο και γράφει: «Και μόνο το κόστος αυτής της σημαιοφορίας βεβαίωνε την απόλυτη προτεραιότητα της έγνοιας για τη διαφημιστική εντύπωση, όχι βέβαια για την λαϊκή «ανησυχία».  Το ενοχλούν τα τραγούδια (ορισμένα από αυτά…) και γράφει: «Δηλαδή βδελυσσόμαστε, σχεδόν υστερικά τον ιμπεριαλισμό , αλλά χορεύουμε στη μουσική του». Τον ενοχλούν τα συνθήματα και οι ντοντούκες και γράφει: «..Το κοπάδι βαριεστημένο, πειθαρχημένο στην ανία, την αναμηρυκάζει. Δεν υπάρχει θλιβερότερο θέαμα από μια πίστη, ένα όραμα, έναν καημό που γίνεται ρουτίνα , πειθαρχία σε εντολές, στράτευση και αυτοευνουχισμός». Για όλα τα παραπάνω ταιριάζουν γάντι τα λόγια του ποιητή: «Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε…» (Μ. Αναγνωστάκης)

2.   Εκεί όμως που δίνει πραγματικά «τα ρέστα του» είναι το πώς αντιμετωπίζει τον Ιστορικό Υλισμό, φροντίζοντας μέσα από λεκτικές ακροβασίες να αντιμετωπίσει όχι αυτό που πραγματικά είναι αλλά μία καρικατούρα που έχει δημιουργήσει. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Για το ΚΚΕ (και όλους τους συνεπείς οπαδούς του Ιστορικού Υλισμού) κάθε οργανικά συγκροτημένο σώμα σχέσεων κοινωνίας , κοινών και κοινωνούμενων σχέσεων με πατρώα γη, με εστίες , βωμούς, τάφους προγόνων, εμπειρικό κεφάλαιο «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης , νοήματος που γεννάει την Τέχνη, τη σοφία του κάλλους, τη χαρά της γιορτής – όλα αυτά μαζί τα θησαυρίσματα «διαιρούν» τους λαούς επειδή τους λαούς ενώνουν μόνο ταξικά συμφέροντα διεθνή». Και αφού «κατακεραυνώνει» τον Ιστορικό Υλισμό «αλλάζοντας το στην ουσία τα φώτα» καταλήγει και σε κάλεσμα να δημιουργηθεί ένα πολιτικό κόμμα «αποφασισμένο να αντιπαλέψει τον Ιστορικό Υλισμό , τον πνιγμό από την οικονομική μονοτροπία, την εφιαλτική αγλωσσία – αγραμματοσύνη – μικρόνοια, τον καταναλωτικό εξανδραποδισμό…» 

Ως καθηγητής φιλοσοφίας θα έπρεπε να γνωρίζει στοιχειώδη έργα των ΜΑΡΞ, ΕΝΓΚΕΛΣ πριν τα απορρίψει κηρύττοντας μάλιστα και ανένδοτο αγώνα εναντίον τους. Ας αναφέρουμε ορισμένα απ’ αυτά – κυρίως για ενημέρωση:

«Στην κοινωνική παραγωγή της ζωής τους οι άνθρωποι εισέρχονται σε συγκεκριμένες σχέσεις οι οποίες είναι ανεξάρτητες από τη θέλησή τους, σχέσεις παραγωγής που ανταποκρίνονται σε ένα δεδομένο στάδιο ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων

Το σύνολο αυτών των σχέσεων παραγωγής αποτελεί την οικονομική δομή της κοινωνίας, την πραγματική βάση πάνω στην οποία ορθώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα στο οποίο αντιστοιχούν συγκεκριμένες μορφές κοινωνικής συνείδησης. Ο τρόπος παραγωγής της υλικής ζωής καθορίζει τη διαδικασία της κοινωνικής, πολιτικής, διανοητικής ζωής γενικότερα. Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το Είναι τους, αντιθέτως το κοινωνικό Είναι καθορίζει τη συνείδησή τους.

Σε ένα συγκεκριμένο στάδιο της ανάπτυξής τους οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε σύγκρουση με τις υπάρχουσες παραγωγικές σχέσεις ή -κάτι που αποτελεί τη νομική έκφραση του ίδιου πράγματος- με τις σχέσεις ιδιοκτησίας στο πλαίσιο των οποίων λειτουργούσαν μέχρι αυτού του σημείου.

Από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων αυτές οι σχέσεις μεταβάλλονται σε εμπόδια. Τότε ξεκινάει η εποχή της κοινωνικής επανάστασης.

Με την αλλαγή της οικονομικής βάσης μεταμορφώνεται με περισσότερο ή λιγότερο ταχείς ρυθμούς και όλο το τεράστιο εποικοδόμημα…»

 (Καρλ Μαρξ, απόσπασμα από τον Πρόλογο στην Εισαγωγή της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας)

Από επιστολές του Φ. Ενγκελς:

Στον Στάρκενμπεργκ (Starkenburg):

«Η πολιτική, νομική, φιλοσοφική, θρησκευτική, λογοτεχνική, καλλιτεχνική κλπ ανάπτυξη βασίζεται στην οικονομική ανάπτυξη. Ωστόσο, αλληλεπιδρούν τόσο η μια στην άλλη, όσο και πάνω στην οικονομική βάση. Δεν ισχύει ότι η κατάσταση της οικονομίας είναι το μοναδικό, ενεργητικό αίτιο και όλα τα άλλα παθητικά αποτελέσματα. Αντί γι’ αυτό, υπάρχει αλληλεπίδραση στη βάση της οικονομικής αναγκαιότητας, η οποία στο τέλος πάντα επικρατεί»

Και στον Μπλοχ (Bloch):

«Σύμφωνα με την υλιστική σύλληψη της ιστορίας, το τελικό, καθοριστικό στοιχείο της ιστορίας είναι η παραγωγή και η αναπαραγωγή της πραγματικής ζωής. Ούτε ο Μαρξ ούτε εγώ ισχυριστήκαμε ποτέ κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Όποιος, λοιπόν, διαστρεβλώνει αυτή την άποψη σε σημείο που να ισχυρίζεται ότι το μόνο καθοριστικό είναι το οικονομικό στοιχείο, τη μεταμορφώνει σε μια κενή, αψηρημένη και χωρίς νόημα φράση.

Η οικονομική κατάσταση αποτελεί τη βάση, ωστόσο, τα ποικίλα στοιχεία του εποικοδομήματος -οι πολιτικές μορφές της ταξικής πάλης και η έκβασή τους, όπως οι θεσμοί που καθιερώνονται από τις νικήτριες τάξεις μετά από μια νικηφόρα μάχη κλπ, οι νομικές μορφές, ακόμα και οι αντανακλάσεις των πραγματικών αγώνων στα μυαλά όσων συμμετείχαν σ’ αυτούς, οι πολιτικές, νομικές, φιλοσοφικές θεωρίες, οι θρησκευτικές αντιλήψεις και η παραπέρα ανάπτυξή τους σε δογματικά συστήματα- με τη σειρά τους εξασκούν επιρροή στην πορεία των ιστορικών αγώνων και σε πολλές περιπτώσεις υπερτερούν στον καθορισμό της μορφής τους….

Ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχει μια αλληλεπίδραση κατά τη διάρκεια της οποίας, μέσω μιας ολόκληρης σειράς τυχαίων γεγονότων, τελικά το οικονομικό στοιχείο προβάλει καθοριστικό».

Τελικά άσχημο πράγμα οι αντικομουνιστικές ψυχώσεις κύριε καθηγητά!