11-03-2018
Έχουμε ένα συγκλονιστικό πρωτάθλημα, όπου δεν ξέρεις -κυριολεκτικά-
τι θα ξημερώσει. Κι οι ομάδες δεν ξέρουν ποιος είναι στην κορυφή, πόσους
βαθμούς έχουν, για τι αποτέλεσμα παίζουν, αν είναι πίσω ή μπροστά από
τον άμεσο ανταγωνιστή τους στη βαθμολογία. Πού αλλού βλέπεις τέτοιες
ανατροπές;
Όχι ρε σεις, μην τα μηδενίζουμε όλα. Εδώ η δικαιοσύνη ξενυχτά ως τις
πρώτες πρωινές ώρες και δεν κλείνει μάτι -αν και τυφλή. Η εφορία ανοίγει
κυριακάτικα για να τυπώσει εισιτήρια. Κι εσύ μου λες ότι δεν υπάρχει
κράτος; Σιγά μην έχουμε και αταξική κοινωνία…
Ας μην είμαστε αχάριστοι. Έχουμε ένα συγκλονιστικό πρωτάθλημα, όπου δεν ξέρεις -κυριολεκτικά- τι θα ξημερώσει. Κι οι ομάδες δεν ξέρουν ποιος είναι στην κορυφή, πόσους βαθμούς έχουν, για τι αποτέλεσμα παίζουν, αν είναι πίσω ή μπροστά από τον άμεσο ανταγωνιστή τους στη βαθμολογία. Πού αλλού βλέπεις τέτοιες ανατροπές;
Ένα τρομερό πρωτάθλημα, που παρακαλάς να μην τελειώσει -γιατί ως το τέλος θα έχουμε νεκρούς- και βασικά να μην άρχιζε ποτέ. Ένα υπερθέαμα, χωρίς νικητές και χαμένους, όπου τα μόνα κορόδια είμαστε εμείς και όσοι ακόμα ασχολούνται με το πρωτάθλημα.
Λαός που κατεβαίνει στους δρόμους να διεκδικήσει τα δίκια του αφεντικού της ομάδας του. Υπέροχοι ηθοποιοί για Όσκαρ, με μοναδικές ερμηνείες, καθώς ακολουθούν εντολές. “Παντελονάτα” αφεντικά, που θέλουν να κριθούν όλα μες στο γήπεδο, αρκεί να ακολουθούν τη δική τους σκηνοθεσία, με ειδικά εφέ -και σκουτεράκια στις κερκίδες.
Και μια τυφλή δικαιοσύνη που σκουντουφλά συνεχώς πάνω στους δικούς της νόμους και βγάζει σολομώντειες λύσεις -όπως μηδενισμούς χωρίς αφαίρεση βαθμών. Και στη μέση το πρωτάθλημα σα μωρό, που το θέλουν όλοι δικό τους, το τραβάνε προς το μέρος τους, για να το σκίσουν σε δύο, τρία, χίλια κομμάτια, και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το λυπηθούν και να το αφήσουν, όπως γίνεται στο μύθο του Σολομώντα, με την πραγματική μάνα.
Υπάρχουν όμως πάντα αυτοί που μυγιάζονται και σου λένε πως δεν μπορείς να συγκρίνεις αυτό με εκείνο που είχε γίνει πέρυσι ή το άλλο το προπέρυσινο, που θυμίζει άλλες εποχές, είμαστε πια πρωταθλητές, στα χαρτιά ή από ένα ρολό χαρτί, αλλά γινόμαστε Βενεζουέλα και δε θα έχουμε ούτε καν κωλόχαρτο, ούτε τέτοια προβλήματα, αν και οι υπεύθυνοι τα κάνουν πάνω τους μπροστά στους μεγαλοπαράγοντες, που έχουν όλοι λερωμένη τη φωλιά τους.
Και γιατί να τιμωρηθούμε μόνο εμείς; Και ποιος να τιμωρηθεί; Να τιμωρηθεί τότε κι ο έτσι. Και γιατί να τιμωρηθεί ο έτσι; Και ποιος να τιμωρηθεί; Θα μείνει χωρίς τιμωρία ο γιουβέτσι; Μα μιλάτε εσείς που τότε λέγατε και κάνατε…
Κι εμείς τι αμαρτίες πληρώνουμε δηλαδή και τιμωρούμαστε έτσι (ή γιουβέτσι) και τα λουζόμαστε όλα αυτά;
-Ναι αλλά δεν μπορείτε να συγκρίνετε…
Ασφαλώς και δε συγκρίνουμε τίποτα. Το πρωτάθλημά μας είναι ασύγκριτο, μοναδικό στο είδος του, και το καλύτερο στην Ευρώπη -και πάσης Ελλάδος να ‘ούμε. Υπάρχει άλλο καλύτερο, πιο συγκλονιστικό;
http://www.katiousa.gr
Ας μην είμαστε αχάριστοι. Έχουμε ένα συγκλονιστικό πρωτάθλημα, όπου δεν ξέρεις -κυριολεκτικά- τι θα ξημερώσει. Κι οι ομάδες δεν ξέρουν ποιος είναι στην κορυφή, πόσους βαθμούς έχουν, για τι αποτέλεσμα παίζουν, αν είναι πίσω ή μπροστά από τον άμεσο ανταγωνιστή τους στη βαθμολογία. Πού αλλού βλέπεις τέτοιες ανατροπές;
Ένα τρομερό πρωτάθλημα, που παρακαλάς να μην τελειώσει -γιατί ως το τέλος θα έχουμε νεκρούς- και βασικά να μην άρχιζε ποτέ. Ένα υπερθέαμα, χωρίς νικητές και χαμένους, όπου τα μόνα κορόδια είμαστε εμείς και όσοι ακόμα ασχολούνται με το πρωτάθλημα.
Λαός που κατεβαίνει στους δρόμους να διεκδικήσει τα δίκια του αφεντικού της ομάδας του. Υπέροχοι ηθοποιοί για Όσκαρ, με μοναδικές ερμηνείες, καθώς ακολουθούν εντολές. “Παντελονάτα” αφεντικά, που θέλουν να κριθούν όλα μες στο γήπεδο, αρκεί να ακολουθούν τη δική τους σκηνοθεσία, με ειδικά εφέ -και σκουτεράκια στις κερκίδες.
Και μια τυφλή δικαιοσύνη που σκουντουφλά συνεχώς πάνω στους δικούς της νόμους και βγάζει σολομώντειες λύσεις -όπως μηδενισμούς χωρίς αφαίρεση βαθμών. Και στη μέση το πρωτάθλημα σα μωρό, που το θέλουν όλοι δικό τους, το τραβάνε προς το μέρος τους, για να το σκίσουν σε δύο, τρία, χίλια κομμάτια, και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το λυπηθούν και να το αφήσουν, όπως γίνεται στο μύθο του Σολομώντα, με την πραγματική μάνα.
Υπάρχουν όμως πάντα αυτοί που μυγιάζονται και σου λένε πως δεν μπορείς να συγκρίνεις αυτό με εκείνο που είχε γίνει πέρυσι ή το άλλο το προπέρυσινο, που θυμίζει άλλες εποχές, είμαστε πια πρωταθλητές, στα χαρτιά ή από ένα ρολό χαρτί, αλλά γινόμαστε Βενεζουέλα και δε θα έχουμε ούτε καν κωλόχαρτο, ούτε τέτοια προβλήματα, αν και οι υπεύθυνοι τα κάνουν πάνω τους μπροστά στους μεγαλοπαράγοντες, που έχουν όλοι λερωμένη τη φωλιά τους.
Και γιατί να τιμωρηθούμε μόνο εμείς; Και ποιος να τιμωρηθεί; Να τιμωρηθεί τότε κι ο έτσι. Και γιατί να τιμωρηθεί ο έτσι; Και ποιος να τιμωρηθεί; Θα μείνει χωρίς τιμωρία ο γιουβέτσι; Μα μιλάτε εσείς που τότε λέγατε και κάνατε…
Κι εμείς τι αμαρτίες πληρώνουμε δηλαδή και τιμωρούμαστε έτσι (ή γιουβέτσι) και τα λουζόμαστε όλα αυτά;
-Ναι αλλά δεν μπορείτε να συγκρίνετε…
Ασφαλώς και δε συγκρίνουμε τίποτα. Το πρωτάθλημά μας είναι ασύγκριτο, μοναδικό στο είδος του, και το καλύτερο στην Ευρώπη -και πάσης Ελλάδος να ‘ούμε. Υπάρχει άλλο καλύτερο, πιο συγκλονιστικό;
http://www.katiousa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου