Η περιβόητη εγκύκλιος 1010 του «Γέρου της Δημοκρατίας»

Η περιβόητη εγκύκλιος 1010 του «Γέρου της Δημοκρατίας»

Ήταν 11 Μάρτη του 1965 όταν στάλθηκε στους Γενικούς Επιθεωρητές Μέσης Εκπαίδευσης από τον «Γέρο της Δημοκρατίας», και τότε Πρωθυπουργό, Γεώργιο Παπανδρέου, (ήταν ταυτόχρονα κι υπ. Παιδείας) η περιβόητη «εμπιστευτική» εγκύκλιος 1010, που είχε ως στόχο το τσάκισμα του μαθητικού κινήματος.

Επρόκειτο για μια ξεδιάντροπη αντικομμουνιστική, αντιλαϊκή επέμβαση, με την επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου», το χαφιεδισμό και τη τρομοκρατία με την απειλή της απόλυσης όλων των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών.

Παραθέτουμε την εγκύκλιο 1010, για να καταδείξουμε πως ο λαϊκός – μαθητικός αγώνας, πάντοτε ήταν στο στόχαστρο κυρίως από εκείνους που μιλούσαν στο όνομα της «αριστεράς» και φωνασκούσαν για «Εκδημοκρατισμό» του κρατικού μηχανισμού:

«ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΘΝ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Πρόεδρος της κυβερνήσεως και υπουργός Εθνικής Παιδείας. Αριθ. Εμπ. Πρωτ. 1010

Εμπιστευτικόν
Εν Αθήναις τη 11 Μαρτίου 1965
Προς
τους Γενικούς Επιθεωρητάς
Μέσης Εκπαιδεύσεως

Πανταχόθεν καταγγέλεται ότι η Κομμουνιστική Νεολαία Λαμπράκη καταβάλλει μεγάλας προσπάθειας προσεταιρισμού μαθητών των Γυμνασίων.*

Βεβαίως, εφ’ όσον διεπιστώθη ποσοστόν 12% οπαδών της ΕΔΑ κατά τας τελευταίας εκλογάς, ευνόητον είναι ότι θα υπάρχουν και μαθηταί εμποτισμένοι από τας οικογενείας των με αριστεράν ιδεολογίαν.

Και αυτούς βέβαια, κατά πρώτον λόγον, θα χρησιμοποεί η Κομμουνιστική προπαγάνδα προς προσυλητισμόν των Νέων.

Εφιστώ διά τούτο και πάλιν την προσοχήν όλων των Καθηγητών των Γυμνασίων και τους καθιστώ υπεύθυνους διά πάσαν σχετικήν δραστηριότητα της Νεολαίας Λαμπράκη.

Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του Έθνους και της Δημοκρατίας.

Τούτο πρέπει να καταστή συνείδησις της Νέας Γενιάς.

Ο εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. Και εις αυτήν οφείλουν να επιδοθούν.

Τα δικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Εθνική και Πολιτική) και ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΓΑΠΗ και ΘΥΣΙΑ. Αυτά είναι τα ιδεώδη μας και μ’ αυτά πρέπει να εμποτισθή η Νέα Γενεά, ΕΛΛΑΣ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αληθής Δημοκρατία.

Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. 

Κι αν συμβή να υπάρξουν διδάσκαλοι όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν.

Οσοι πιστεύουν εις τα Ιδεώδη των τα υπερασπίζουν. Και την υπεράσπισιν των ιδανικών μας και την έμπνευσιν της Νέας Γενεάς, έχει αναθέσει η Ελληνική Δημοκρατία εις τον Εκπαιδευτικόν κόσμον.

Γνωρίζω ότι έχουν μέχρι τούδε εκδοθή υπό του Υπουργείου Παιδείας, πολλαί σχετικαί εγκύκλιοι. Αλλά επεθύμουν, λόγω της μεγάλης σοβαρότητας του θέματος, να επικοινωνήσω και εγώ προσωπικώς μεθ’ υμών.

Παρακαλώ όπως εις το τέλος εκάστου μηνός υποβάλλητε (Υπουργείον Παιδείας – Γραφείον Υπουργού) εμπειστευτικώς σχετικήν έκθεσιν.

Δεχθήτε και διαβιβάσατε προς άπαντας διδάσκοντας και διδασκομένους, τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Πρόεδρος Κυβερνήσεως και υπουργός Εθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων».

Το σημερινό παράδειγμα του… «μικρού Αλέξη» δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε και το τελευταίο της «ένδοξης» ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας.

 

Παραθέτουμε κι ένα απόσπασμα άρθρου του Νίκου Μπογιόπουλου που δημοσιεύτηκε το δεκέμβρη του 2001 στον Ριζοσπάστη με τον καυστικό τίτλο «Γέρος της Δημοκρατίας» ή… «παπατζής»;

Εχουμε και λέμε:

α) Ο όρος «παπατζής» καθιερώθηκε στην πολιτική ζωή επειδή ακριβώς ο λαός μας αποκαλούσε με αυτό τον τρόπο τον Γεώργιο Παπανδρέου, λόγω της μόνιμης τακτικής του τελευταίου να γέρνει πάντα όπου φυσούσε ο άνεμος.

β) Αποτελεί μνημείο υποκρισίας η φράση του γερο-Παπανδρέου «πιστεύομεν και εις τη λαοκρατία» που εκστόμισε στην απελευθερωμένη Αθήνα, από το ίδιο σημείο που μερικά χρόνια αργότερα, στις 3/3/1950 εκφωνούσε λόγους κατά «του συρφετού των αλητών του ΚΚΕ»…

γ) Είναι αυτός που λίγους μήνες μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα έδωσε την εντολή, ως πρωθυπουργός του Σκόμπι πια, για τη δολοφονία του λαού της Αθήνας στις 3 Δεκέμβρη του 1944.

δ) Ο «γέρος της Δημοκρατίας» ήταν αυτός που για να μη μείνει εκτός Βουλής το 1952 εντάχθηκε στο κόμμα του Παπάγου, πράγμα που το ξεχνούν οι σημερινοί οπαδοί του Πλαστήρα…

ε) Είναι αυτός που ως υπουργός Παιδείας εξέδωσε τη γνωστή εγκύκλιο 1010 του ’65 με την οποία έθετε υπό διωγμό «τας κομμουνιστικάς ιδέας» από τα σχολεία.

στ) Είναι αυτός που συνηγόρησε στο κλίμα «βίας και νοθείας» του ’61 εκτιμώντας ότι θα τον ευνοούσε εκλογικά, ενώ ως εμπνευστής του «διμέτωπου» – που ουσιαστικά υπήρξε «μονομέτωπος» κατά της Αριστεράς – παρέδωσε την κυβερνητική εξουσία στο Παλάτι, το 1965, με ό,τι συνέπειες είχε αυτό για τη χώρα λίγο αργότερα…

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από όσα «πρόσφερε» στον τόπο ο γερο-Παπανδρέου. Συνεπώς οι απόγονοί του, «σοσιαλιστές» και «δημοκράτες» όσο κι αυτός έχουν κάθε λόγο να τον τιμούν.

Ροβεσπιέρος