Τα κυβερνητικά στελέχη
παρουσιάζουν όλα τα χτυπήματα στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα ως
«μνημονιακή παρέκκλιση» που θα διορθωθεί τάχα από αυτήν την
«κανονικότητα»: Σε αυτό το πλαίσιο καλλιεργούν αυταπάτες για
αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων, για αυξήσεις στον κατώτατο μισθό,
για «επαναδιαπραγμάτευση» των νέων περικοπών στις συντάξεις που έχουν
ήδη ψηφίσει...
Η πραγματικότητα ωστόσο έρχεται να επιβεβαιώσει ότι όλος ο πυρήνας των μνημονιακών αντιλαϊκών μέτρων όχι μόνο θα παραμείνει άθικτος την «επόμενη μέρα» για την οποία μιλάνε, αλλά θα θωρακιστεί και θα ενισχυθεί παραπέρα, ακριβώς γιατί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της «κανονικότητας» του κεφαλαίου, της στρατηγικής για τη στήριξη των κερδών και της ανταγωνιστικότητάς του.
Την ενίσχυση των «μνημονίων διαρκείας» που έχουν απέναντί τους οι λαοί σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, σε συνθήκες μάλιστα μεγάλης έντασης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, έρχονται να σηματοδοτήσουν και οι «Κατευθυντήριες γραμμές για τις πολιτικές απασχόλησης των κρατών - μελών» της ΕΕ, η Εκθεση για τις οποίες εγκρίθηκε πρόσφατα με μεγάλη πλειοψηφία από το Ευρωκοινοβούλιο. Βασικά στοιχεία σε αυτές τις «κατευθυντήριες γραμμές» είναι η επιβολή νέων, μόνιμων χτυπημάτων στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η επιδίωξη να εξασφαλίσουν φτηνό και «ευπροσάρμοστο» εργατικό δυναμικό για τα μονοπώλια της ΕΕ, ενώ σηματοδοτούν και τον νέο γύρο επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση, με παραπέρα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και της «πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης», καθώς και με παραπέρα ανάπτυξη σχημάτων ιδιωτικής ασφάλισης.
Τα όσα περιλαμβάνονται στις «κατευθυντήριες γραμμές» είναι ενταγμένα στην αντεργατική στρατηγική «Ευρώπη 2020» και στις αντίστοιχες κατευθύνσεις του περιβόητου «Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων». Αποτελούν μια ακόμα επιβεβαίωση ότι η ολομέτωπη επίθεση διαρκείας στα εργατικά δικαιώματα είναι στρατηγική επιλογή συνολικά της ΕΕ και του κεφαλαίου.
Ακολουθούν ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα, που αποκαλύπτουν εκείνες ειδικά τις πλευρές της στρατηγικής της ΕΕ και την κατεύθυνση στην οποία «σπρώχνει» τα πράγματα, και τα οποία διαψεύδουν πέρα για πέρα τις φρούδες προσδοκίες που σκόπιμα καλλιεργεί η κυβερνητική προπαγάνδα σε κρίσιμα ζητήματα για τους εργαζόμενους, όπως οι Συλλογικές Συμβάσεις, ο καθορισμός των μισθών και η πορεία της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Ειδικά για την «αγορά εργασίας», στις «κατευθυντήριες γραμμές» ορίζεται πως «τα κράτη - μέλη θα πρέπει να ενθαρρύνουν διαφανείς και προβλέψιμους μηχανισμούς καθορισμού των μισθών, που επιτρέπουν τη δυνατότητα ανταπόκρισης των μισθών στις εξελίξεις της παραγωγικότητας».
Με τον τρόπο αυτό, τη θέση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των
Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας καταλαμβάνουν οι «μηχανισμοί καθορισμού
των μισθών», οι οποίοι θα πρέπει να «ανταποκρίνονται» στην
παραγωγικότητα.
Αναλύοντας το περιεχόμενο αυτών των μηχανισμών, γίνεται φανερή η στρατηγική του κεφαλαίου για μόνιμο χτύπημα των Εθνικών και των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, αφού ο καθορισμός των μισθών θα γίνεται λάστιχο στο όνομα των «οικονομικών επιδόσεων», ανάλογα με την περιφέρεια, τους τομείς, ακόμα και τις εταιρείες!
Οπως χαρακτηριστικά τονίζεται: «Οι εν λόγω μηχανισμοί θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις διαφορές ως προς τα επίπεδα δεξιοτήτων και τις αποκλίσεις όσον αφορά τις οικονομικές επιδόσεις ανά περιφέρειες, τομείς και εταιρείες».
Αντίστοιχα, για τη διαμόρφωση του «ελάχιστου μισθού», ως κριτήριο ορίζεται η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου (στο όνομα τάχα της δημιουργίας θέσεων εργασίας), ενώ ως «γραμμή» για τον προσδιορισμό του ορίζονται τα όρια της φτώχειας!
«Τα κράτη - μέλη και οι κοινωνικοί εταίροι θα πρέπει να διασφαλίσουν επαρκή επίπεδα ελάχιστου μισθού, λαμβάνοντας υπόψη τις επιπτώσεις τους στην ανταγωνιστικότητα, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και τη φτώχεια των εργαζομένων», αναφέρεται χαρακτηριστικά...
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η «ευρωπαϊκή κανονικότητα» την οποία υπόσχεται η κυβέρνηση είναι η παραπέρα υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων και όχι η ισχυροποίησή τους, είναι η μόνιμη σύνδεση του κατώτερου μισθού με την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και τα όρια της φτώχειας.
Αντίστοιχα
είναι τα κριτήρια που καθορίζονται για την εκπαίδευση και την κατάρτιση
του εργατικού δυναμικού. Οι «κατευθυντήριες γραμμές» ορίζουν πως «τα κράτη - μέλη, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους, θα πρέπει να προωθήσουν την παραγωγικότητα και την απασχολησιμότητα,
με σωστή παροχή κατάλληλων γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων καθ' όλη
τη διάρκεια της εργασιακής ζωής, που ανταποκρίνονται στις τρέχουσες και
μελλοντικές ανάγκες της αγοράς εργασίας».
Με απλά λόγια, μιλούν για εκπαίδευση και για κατάρτιση που θα προσαρμόζει τον εργαζόμενο (ή μάλλον τον... «απασχολήσιμο») σε όλη του την εργασιακή ζωή στις διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες των μονοπωλίων, διασφαλίζοντας παράλληλα υψηλή παραγωγικότητα ως συστατικό στοιχείο για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Στο πλαίσιο αυτό, κεντρικό ρόλο επιφυλάσσουν στην αντίστοιχα προσαρμοσμένη μαθητεία: «Τα κράτη - μέλη θα πρέπει να ενισχύσουν τη μάθηση με βάση την εργασία στο πλαίσιο των συστημάτων τους, επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης, μεταξύ άλλων μέσω ποιοτικών και αποτελεσματικών θέσεων μαθητείας (...) Θα πρέπει να βελτιώσουν και να αυξήσουν την προσφορά και την αξιοποίηση της ευέλικτης συνεχούς επαγγελματικής κατάρτισης».
Μεταφράζοντας και εδώ την ευρωενωσιακή ορολογία, αυτό που προωθούν είναι η «ευέλικτη», χωρίς δικαιώματα, διαρκής κατάρτιση και επανακατάρτιση των εργαζομένων, η οποία θα συνδυάζεται με σκληρή και φτηνή εργασία, όπως και με τη διαρκή κινητικότητα, τις συνεχείς αλλαγές επαγγέλματος και κλάδου εργασίας, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου.
Οι «κατευθυντήριες γραμμές» της ΕΕ σηματοδοτούν και τον νέο γύρο της επίθεσης διαρκείας του κεφαλαίου εναντίον της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Οπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στο κείμενο: «Λόγω της αύξησης της μακροζωίας και των δημογραφικών αλλαγών, τα κράτη - μέλη θα πρέπει να κατοχυρώσουν τη βιωσιμότητα και την επάρκεια των συνταξιοδοτικών συστημάτων (...) μεταξύ άλλων μέσω συμπληρωματικών συστημάτων για τη διασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης. Οι μεταρρυθμίσεις των συνταξιοδοτικών συστημάτων θα πρέπει να στηρίζονται από μέτρα παράτασης του επαγγελματικού βίου και αύξησης της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης, κυρίως περιορίζοντας την πρόωρη αποχώρηση από την αγορά εργασίας και αυξάνοντας τη νόμιμη ηλικία συνταξιοδότησης, ώστε να λαμβάνεται υπόψη το προσδόκιμο ζωής».
Με πρόσχημα τη «μακροζωία» και μαζί με την παραπέρα στήριξη της επιχειρηματικής δράσης στην Ασφάλιση, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της προωθούν τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, ιεραρχώντας την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως και των απαιτούμενων χρόνων εργασίας για τη συνταξιοδότηση (στην Ελλάδα ήδη το όριο ηλικίας έχει διαμορφωθεί στα 67 έτη...). Και εδώ η «βιωσιμότητα» αποτελεί τον μόνιμο «κόφτη» των συντάξεων, σε πλήρη αντίθεση με τις κάλπικες υποσχέσεις της κυβέρνησης για δήθεν αποφυγή της εφαρμογής των νέων περικοπών που έχει ήδη ψηφίσει.
Και
βέβαια, όπως πάντα, η ΕΕ υπογραμμίζει τη σημασία που έχει για την
προώθηση των νέων μέτρων ο «κοινωνικός διάλογος», τον οποίο πασχίζουν να
«φρεσκάρουν» και στη χώρα μας οι δυνάμεις του εργοδοτικού και
κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Οπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται στο ευρωενωσιακό κείμενο, «τα κράτη - μέλη θα πρέπει να καθιερώσουν έναν εποικοδομητικό διάλογο με τα ενδιαφερόμενα μέρη και να επιτρέψουν την κατάλληλη σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων»...
Ριζοσπάστης
Η πραγματικότητα ωστόσο έρχεται να επιβεβαιώσει ότι όλος ο πυρήνας των μνημονιακών αντιλαϊκών μέτρων όχι μόνο θα παραμείνει άθικτος την «επόμενη μέρα» για την οποία μιλάνε, αλλά θα θωρακιστεί και θα ενισχυθεί παραπέρα, ακριβώς γιατί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της «κανονικότητας» του κεφαλαίου, της στρατηγικής για τη στήριξη των κερδών και της ανταγωνιστικότητάς του.
Την ενίσχυση των «μνημονίων διαρκείας» που έχουν απέναντί τους οι λαοί σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, σε συνθήκες μάλιστα μεγάλης έντασης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, έρχονται να σηματοδοτήσουν και οι «Κατευθυντήριες γραμμές για τις πολιτικές απασχόλησης των κρατών - μελών» της ΕΕ, η Εκθεση για τις οποίες εγκρίθηκε πρόσφατα με μεγάλη πλειοψηφία από το Ευρωκοινοβούλιο. Βασικά στοιχεία σε αυτές τις «κατευθυντήριες γραμμές» είναι η επιβολή νέων, μόνιμων χτυπημάτων στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η επιδίωξη να εξασφαλίσουν φτηνό και «ευπροσάρμοστο» εργατικό δυναμικό για τα μονοπώλια της ΕΕ, ενώ σηματοδοτούν και τον νέο γύρο επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση, με παραπέρα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και της «πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης», καθώς και με παραπέρα ανάπτυξη σχημάτων ιδιωτικής ασφάλισης.
Τα όσα περιλαμβάνονται στις «κατευθυντήριες γραμμές» είναι ενταγμένα στην αντεργατική στρατηγική «Ευρώπη 2020» και στις αντίστοιχες κατευθύνσεις του περιβόητου «Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων». Αποτελούν μια ακόμα επιβεβαίωση ότι η ολομέτωπη επίθεση διαρκείας στα εργατικά δικαιώματα είναι στρατηγική επιλογή συνολικά της ΕΕ και του κεφαλαίου.
Ακολουθούν ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα, που αποκαλύπτουν εκείνες ειδικά τις πλευρές της στρατηγικής της ΕΕ και την κατεύθυνση στην οποία «σπρώχνει» τα πράγματα, και τα οποία διαψεύδουν πέρα για πέρα τις φρούδες προσδοκίες που σκόπιμα καλλιεργεί η κυβερνητική προπαγάνδα σε κρίσιμα ζητήματα για τους εργαζόμενους, όπως οι Συλλογικές Συμβάσεις, ο καθορισμός των μισθών και η πορεία της Κοινωνικής Ασφάλισης.
«Μηχανισμοί» συρρίκνωσης των μισθών και μόνιμου χτυπήματος στις ΣΣΕ
Αναλύοντας το περιεχόμενο αυτών των μηχανισμών, γίνεται φανερή η στρατηγική του κεφαλαίου για μόνιμο χτύπημα των Εθνικών και των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, αφού ο καθορισμός των μισθών θα γίνεται λάστιχο στο όνομα των «οικονομικών επιδόσεων», ανάλογα με την περιφέρεια, τους τομείς, ακόμα και τις εταιρείες!
Οπως χαρακτηριστικά τονίζεται: «Οι εν λόγω μηχανισμοί θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις διαφορές ως προς τα επίπεδα δεξιοτήτων και τις αποκλίσεις όσον αφορά τις οικονομικές επιδόσεις ανά περιφέρειες, τομείς και εταιρείες».
Αντίστοιχα, για τη διαμόρφωση του «ελάχιστου μισθού», ως κριτήριο ορίζεται η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου (στο όνομα τάχα της δημιουργίας θέσεων εργασίας), ενώ ως «γραμμή» για τον προσδιορισμό του ορίζονται τα όρια της φτώχειας!
«Τα κράτη - μέλη και οι κοινωνικοί εταίροι θα πρέπει να διασφαλίσουν επαρκή επίπεδα ελάχιστου μισθού, λαμβάνοντας υπόψη τις επιπτώσεις τους στην ανταγωνιστικότητα, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και τη φτώχεια των εργαζομένων», αναφέρεται χαρακτηριστικά...
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η «ευρωπαϊκή κανονικότητα» την οποία υπόσχεται η κυβέρνηση είναι η παραπέρα υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων και όχι η ισχυροποίησή τους, είναι η μόνιμη σύνδεση του κατώτερου μισθού με την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και τα όρια της φτώχειας.
«Απασχολησιμότητα» και διαρκής περιπλάνηση
Με απλά λόγια, μιλούν για εκπαίδευση και για κατάρτιση που θα προσαρμόζει τον εργαζόμενο (ή μάλλον τον... «απασχολήσιμο») σε όλη του την εργασιακή ζωή στις διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες των μονοπωλίων, διασφαλίζοντας παράλληλα υψηλή παραγωγικότητα ως συστατικό στοιχείο για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Στο πλαίσιο αυτό, κεντρικό ρόλο επιφυλάσσουν στην αντίστοιχα προσαρμοσμένη μαθητεία: «Τα κράτη - μέλη θα πρέπει να ενισχύσουν τη μάθηση με βάση την εργασία στο πλαίσιο των συστημάτων τους, επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης, μεταξύ άλλων μέσω ποιοτικών και αποτελεσματικών θέσεων μαθητείας (...) Θα πρέπει να βελτιώσουν και να αυξήσουν την προσφορά και την αξιοποίηση της ευέλικτης συνεχούς επαγγελματικής κατάρτισης».
Μεταφράζοντας και εδώ την ευρωενωσιακή ορολογία, αυτό που προωθούν είναι η «ευέλικτη», χωρίς δικαιώματα, διαρκής κατάρτιση και επανακατάρτιση των εργαζομένων, η οποία θα συνδυάζεται με σκληρή και φτηνή εργασία, όπως και με τη διαρκή κινητικότητα, τις συνεχείς αλλαγές επαγγέλματος και κλάδου εργασίας, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου.
Και νέες αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης!
Οπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στο κείμενο: «Λόγω της αύξησης της μακροζωίας και των δημογραφικών αλλαγών, τα κράτη - μέλη θα πρέπει να κατοχυρώσουν τη βιωσιμότητα και την επάρκεια των συνταξιοδοτικών συστημάτων (...) μεταξύ άλλων μέσω συμπληρωματικών συστημάτων για τη διασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης. Οι μεταρρυθμίσεις των συνταξιοδοτικών συστημάτων θα πρέπει να στηρίζονται από μέτρα παράτασης του επαγγελματικού βίου και αύξησης της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης, κυρίως περιορίζοντας την πρόωρη αποχώρηση από την αγορά εργασίας και αυξάνοντας τη νόμιμη ηλικία συνταξιοδότησης, ώστε να λαμβάνεται υπόψη το προσδόκιμο ζωής».
Με πρόσχημα τη «μακροζωία» και μαζί με την παραπέρα στήριξη της επιχειρηματικής δράσης στην Ασφάλιση, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της προωθούν τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, ιεραρχώντας την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως και των απαιτούμενων χρόνων εργασίας για τη συνταξιοδότηση (στην Ελλάδα ήδη το όριο ηλικίας έχει διαμορφωθεί στα 67 έτη...). Και εδώ η «βιωσιμότητα» αποτελεί τον μόνιμο «κόφτη» των συντάξεων, σε πλήρη αντίθεση με τις κάλπικες υποσχέσεις της κυβέρνησης για δήθεν αποφυγή της εφαρμογής των νέων περικοπών που έχει ήδη ψηφίσει.
Παροπλισμός των εργαζομένων με όπλο τον «κοινωνικό διάλογο»
Οπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται στο ευρωενωσιακό κείμενο, «τα κράτη - μέλη θα πρέπει να καθιερώσουν έναν εποικοδομητικό διάλογο με τα ενδιαφερόμενα μέρη και να επιτρέψουν την κατάλληλη σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων»...
Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου