Το είδος της λεγόμενης «εποπτείας» που θα συνεχίσει και μετά το τυπικό τέλος του τρέχοντος μνημονίου να κόβει τις λαϊκές ανάγκες στα μέτρα των αναγκών της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων μελετούν και συζητούν η κυβέρνηση με τους «θεσμούς» των μονοπωλίων (ΕΕ, ΔΝΤ κ.λπ.).
Στον αφρό, για μια ακόμα φορά, έρχονται οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ και τη γερμανική κυβέρνηση για το μηχανισμό διαχείρισης - «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους που θα επιλεγεί, ώστε να βρεθεί ο απαραίτητος «δημοσιονομικός χώρος» για να στηρίξει την καπιταλιστική κερδοφορία.
Η συγκεκριμένη συζήτηση αποτελούσε και αποτελεί αρένα διασταύρωσης αντιτιθέμενων επιδιώξεων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και πρώτα απ' όλα των ΗΠΑ και της Γερμανίας και συνδέεται με τη διαπάλη για την «αναδιάρθρωση» της Ευρωζώνης αλλά και τα γεωστρατηγικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή.
Οπως και παλιότερα έτσι και σήμερα οι καβγάδες αυτοί μετατρέπονται, μέσα και από την προπαγάνδα των αστικών επιτελείων, σε μοχλό πιέσεων και εκβιασμών, ψευτοδιλημμάτων και κάλπικων προσδοκιών προς τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, με στόχο τον αποπροσανατολισμό τους αλλά και για να γίνουν οι αγωνίες του κεφαλαίου δικές τους σκοτούρες.
Ετσι, η κυβέρνηση καλεί τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να δείξουν ανοχή σε παλιά και νέα μέτρα και να δώσουν τη συναίνεσή τους στα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της τέταρτης «αξιολόγησης», τα οποία παρουσιάζει ως «τα τελευταία» (ενώ ήδη έχει συμφωνήσει τα επόμενα), ώστε να μην διαταραχτεί η «πορεία εξόδου προς τις αγορές», που έχει ως «εγγύηση» τις επιδόσεις της στην αντιλαϊκή πολιτική.
Παράλληλα, ισχυρίζεται ότι η όποια ρύθμιση του χρέους θα «διευρύνει τις δυνατότητες» για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής, με άξονες την «αναρρύθμιση της αγοράς εργασίας» και τη «στήριξη των κοινωνικών στρωμάτων που έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες συνέπειες».
Ολα αυτά τα λέει χωρίς ντροπή, την ώρα που όχι μόνο «κωδικοποιεί» - μονιμοποιεί αλλά και επεκτείνει το αντεργατικό πλαίσιο για την ένταση της εκμετάλλευσης, έχει δεσμευτεί για την παραπέρα γενίκευση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, με πρόσθετα χτυπήματα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις Συλλογικές Συμβάσεις, τη διατήρηση και τον «εκσυγχρονισμό» του υποκατώτατου μισθού, την εφαρμογή της νέας μείωσης του αφορολόγητου και των συντάξεων, τα ματωμένα πλεονάσματα που πάνε πακέτο με μέτρα που τσακίζουν Υγεία - Πρόνοια.
Χαρακτηριστικό εξάλλου μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι και το κλίμα αναμονής που προσπαθεί να καλλιεργήσει τις μέρες αυτές σε δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχους σχετικά με το ήδη νομοθετημένο κόψιμο της «προσωπικής διαφοράς», για την οποία τώρα επαναφέρει το ξεφτισμένο παραμύθι των «αντίμετρων», «ανάλογα με τη δημοσιονομική πορεία της χώρας», τα «περιθώρια» δηλαδή που θα δίνει η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας για ελιγμούς και ψίχουλα, που κάθε άλλο παρά θα ανακουφίζουν από τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής.
Ταυτόχρονα, στη γνωστή λογική του τάχα «μικρότερου κακού» και ενώ τόσο το σχέδιο της γερμανικής πλευράς για μια ορισμένη «τμηματική» ελάφρυνση του χρέους όσο και η πρόταση για έναν «αυτοματοποιημένο» μηχανισμό, που προτείνει το ΔΝΤ, έχουν ως απαραίτητο όρο την παράλληλη κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, η κυβέρνηση καλεί τους εργαζόμενους να παλέψουν για μια «καλύτερη» εποπτεία των αναγκών τους.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να δεχτούν τα «διλήμματα» του κεφαλαίου να γίνουν ξανά εκβιασμοί στις πλάτες τους, οι ανάγκες τους να μπουν στην πρέσα των «αναγκών» και των «εναλλακτικών σχεδίων» των καπιταλιστών. Η συζήτηση που τους αφορά είναι αυτή για το πώς θα οργανωθεί η πάλη σε κάθε χώρο δουλειάς, σε σύγκρουση με τους στόχους του κεφαλαίου, για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.
- Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Αποψή μας», του «Ριζοσπάστη», Πέμπτη 17 Μάη 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου