«Κοινή κατεύθυνση»...

Ως ...«ανταγωνισμό προς κοινή κατεύθυνση» παρουσιάζει η «Εφ.Συν.» την τροπολογία που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή για την άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, με κατάργηση των αντεργατικών διατάξεων των μνημονίων, συγκρίνοντάς την με την κυβερνητική τροπολογία που «εκκινεί» τη διαδικασία για τον προσδιορισμό του κατώτερου μισθού από το κράτος. Ποιον «ανταγωνισμό» και ποια «κοινή κατεύθυνση» βλέπει η εφημερίδα; Η τροπολογία του ΚΚΕ προβλέπει την κατάργηση του μνημονιακού νόμου Βρούτση, ενώ της κυβέρνησης την ενεργοποίησή του. Η τροπολογία του ΚΚΕ ζητάει την επαναφορά τώρα του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, ενώ της κυβέρνησης οδηγεί σε αυξήσεις - ψίχουλα, που σύντομα θα εξανεμιστούν κι αυτά από τη μείωση του αφορολόγητου. Η τροπολογία του ΚΚΕ προβλέπει κατάργηση αντεργατικών νόμων που βάζουν εμπόδια στην καθολική εφαρμογή του κατώτερου μισθού και των ΣΣΕ, ενώ με την τροπολογία της κυβέρνησης οι νόμοι αυτοί διατηρούνται αλώβητοι και θωρακίζονται. Το ΚΚΕ παλεύει με τις δυνάμεις του στο κίνημα ώστε να διαμορφώνονται συσχετισμοί στην αντιπαράθεση με την εργοδοσία, που θα ευνοούν την απόσπαση καλύτερων μισθών και καλύτερων όρων εργασίας από την εργοδοσία. Στο πλαίσιο αυτό, ζητάει να καταργηθεί ο καθορισμός του κατώτερου μισθού από το κράτος, που βρίσκεται στον πυρήνα του νόμου Βρούτση και της κυβερνητικής τροπολογίας, δίνοντας επιπλέον «όπλα» στην εργοδοσία να επιβάλει μισθούς πείνας και συνθήκες γαλέρας.

... με ποιον;

 

Οπότε, η «κοινή κατεύθυνση» υπάρχει μόνο στη φαντασία της «Εφ.Συν», αφού πρόκειται για δύο αντίθετες προτάσεις, που υπηρετούν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα: Των εργαζομένων η τροπολογία του ΚΚΕ, της εργοδοσίας η τροπολογία της κυβέρνησης. Γι' αυτό άλλωστε ο υπουργός Εργασίας της ΝΔ Γ. Βρούτσης ευχαρίστησε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που ενεργοποιεί τον δικό του αντεργατικό νόμο, δείχνοντας με ποιον κινείται πραγματικά σε «κοινή κατεύθυνση» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ...

Χωρίς φιοριτούρες

 

Σύμφωνα με τον Γερμανό ΥΠΕΞ, Χάικο Μάας, η ιμπεριαλιστική επέμβαση και ο διαμελισμός στη Γιουγκοσλαβία, η δημιουργία και ο εξοπλισμός εθνικιστικών και αποσχιστικών ομάδων, η επαναχάραξη συνόρων στα Βαλκάνια, το «διαίρει και βασίλευε», η εγκαθίδρυση ΝΑΤΟικής στρατιωτικής δύναμης και βάσεων, όπως αυτή στα σύνορα ΠΓΔΜ - Κοσσόβου, δεν έχουν καμία σχέση με τη διεκδίκηση «σφαιρών επιρροής» από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους απέναντι στη Ρωσία και τους άλλους ανταγωνιστές, αλλά βοηθούν στο να εκπληρώνεται το ...όραμα των λαών της περιοχής για ελευθερία, δημοκρατία και αλληλεγγύη, τις οποίες εκπροσωπεί η ΕΕ! Οπως λέει για τα Δυτικά Βαλκάνια σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», «ο κόσμος (...) εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες είναι απολύτως προσηλωμένος στην Ευρώπη» και «είναι ευθύνη των κυβερνήσεων να πραγματοποιήσουν αυτό το όνειρο»! Βαφτίζουν το κρέας ψάρι για να συγκαλύψουν την εγκληματική πολιτική και τον ανταγωνισμό τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που βυθίζουν τους λαούς στην ανασφάλεια και τη δυστυχία, κάνοντας ισχυρό το ενδεχόμενο μιας πιο γενικευμένης αντιπαράθεσης, ιδιαίτερα στην εύφλεκτη περιοχή της Βαλκανικής. ΗΠΑ, ΕΕ και ο δολοφονικός μηχανισμός τους, το ΝΑΤΟ, εμφανίζονται περίπου ως «θεματοφύλακες» της ελευθερίας και της δημοκρατίας, υπερασπιστές τάχα των λαών, ενώ σπέρνουν έριδες και πολέμους για να προωθούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Το ομολογεί άλλωστε ο ίδιος ο ΥΠΕΞ της Γερμανίας, σε άλλη του συνέντευξη (στην «Ντόιτσε Βέλε»), χωρίς περιστροφές και φιοριτούρες: «Εμείς οι Ευρωπαίοι έχουμε συμφέρον να προσφέρουμε με αξιοπιστία αυτή την προοπτική (σ.σ. ΕΕ και ΝΑΤΟ), διότι σε διαφορετική περίπτωση θα ενισχύσουν όντως άλλοι την επιρροή τους εκεί, οι Ρώσοι ή οι Κινέζοι»...

Αξιώσεις

 

«Δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε καν το ενδεχόμενο να μην έχουμε ρυθμισμένες εργασιακές σχέσεις», διαβεβαίωσε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων (ΠΟΞ) από τη συχνότητα του ρ/σ «Στο Κόκκινο», αναφερόμενος στην επέκταση της κλαδικής Σύμβασης. Με τέτοιες δηλώσεις είναι να γελάει κανείς, όταν ξέρει ότι οι «ρυθμισμένες» εργασιακές σχέσεις στον κλάδο μεταφράζονται για τους εργαζόμενους σε 14 διαφορετικές μορφές «ευελιξίας», που εντείνουν την εκμετάλλευση και αποτελούν χρυσωρυχείο για τα κέρδη των ξενοδόχων. Η επέκταση της κλαδικής Σύμβασης, πέρα από το γεγονός ότι κανένας κρατικός φορέας δεν πρόκειται να ελέγξει και να επιβάλει την εφαρμογή της, δεν αλλάζει στο ελάχιστο τους αντεργατικούς νόμους της «ευελιξίας». Κι όχι μόνο αυτό. Οπως είπε ο πρόεδρος της ΠΟΞ στην ίδια συνέντευξη, θα πρέπει να υπάρχει ένα «μεταβατικό στάδιο στην κλαδική Σύμβαση» για τους «νεοεισερχόμενους» στην αγορά εργασίας, «ώστε να μπορούν να απορροφηθούν καλύτερα», δηλαδή με χαμηλότερους μισθούς. Ζήτησε επίσης «να μειωθούν τα φορολογικά βάρη στο τουριστικό πακέτο για να είναι ανταγωνιστικές οι ελληνικές επιχειρήσεις στη Μεσόγειο». Σκιαγράφησε, τέλος, την αξίωση των εργοδοτών να αποκλίνουν από την εφαρμογή της κλαδικής Σύμβασης στο όνομα των «αντικειμενικών διαφοροποιήσεων» των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων. Στον απόηχο των κυβερνητικών πανηγυρισμών για την επέκταση της κλαδικής Σύμβασης των ξενοδοχοϋπαλλήλων, εξαιρέσεις και αστερίσκοι έρχονται να προστεθούν στο σκηνικό της «ευέλικτης» εργασίας που κάνει τις Συμβάσεις «κουρελόχαρτα» για όλο και μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων του κλάδου.

Φαρμακερά «παιχνίδια»

 

Δεν είναι λίγες οι καταγγελίες ασθενών, κυρίως καρκινοπαθών, που φτάνουν στον «Ριζοσπάστη» και αφορούν δυσκολίες στην προμήθεια διάφορων φαρμάκων, για τα οποία ενημερώνονται ότι «βρίσκονται σε έλλειψη». Οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης για «ισότιμη και καθολική πρόσβαση στο Φάρμακο» αποδεικνύονται «αδειανό πουκάμισο», από τη μια εξαιτίας της «ακριβής» συμμετοχής των ασθενών στη φαρμακευτική δαπάνη κι από την άλλη λόγω ελλείψεων, που αποτελούν σοβαρό πρόβλημα και εμφανίζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στη χώρα μας. Και μπορεί τα όποια μέτρα παίρνονται κατά καιρούς να οδηγούν πρόσκαιρα στην εκτόνωση της κατάστασης, όμως οι ελλείψεις επανεμφανίζονται και θα συνεχίζονται, όσο το Φάρμακο αποτελεί πεδίο κερδοφορίας και ανταγωνισμού μεταξύ των μονοπωλίων, με τους φαρμακοβιομήχανους να αξιοποιούν τους νόμους της αγοράς, για να αποσύρουν φάρμακα όταν δεν εξασφαλίζουν το προσδοκώμενο κέρδος και να τα διακινούν σ' άλλες αγορές. Με λίγα λόγια, όσο η φαρμακοβιομηχανία βρίσκεται στα χέρια των πολυεθνικών, ο πόνος και η αρρώστια της λαϊκής οικογένειας δεν θα πάψουν να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης και κερδοφορίας.

Ριζοσπάστης    Παρασκευή 21 Σεπτέμβρη 2018