Σε ...οντισιόν για το ποιος είναι ο καταλληλότερος να εκπληρώσει τις απαιτήσεις και τους στόχους των μεγαλοεπιχειρήσεων, σε μια περίοδο που τα «μαύρα σύννεφα» μαζεύονται ξανά πάνω από την οικονομία και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία γεννάει νέα δεδομένα, εξελίχθηκε η συμμετοχή του Κυρ. Μητσοτάκη και του Αλ. Τσίπρα στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ.
Ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από όσα είπαν, απαντώντας στα κυριότερα ζητήματα της ατζέντας που έθεταν οι διοργανωτές, είναι αποκαλυπτικά για το εύρος της στρατηγικής τους σύγκλισης. Μιας σύγκλισης που οριοθετείται από την προσήλωσή τους στον στόχο της «πράσινης ανάπτυξη», με την αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης, στην αναβάθμιση της αστικής τάξης στην περιοχή, μέσα από τη βαθύτερη εμπλοκή στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, και στη διατήρηση της «κοινωνικής συνοχής», που σημαίνει ενσωμάτωση του λαού στα σχέδια και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου.
* * *
Είπε για παράδειγμα ο πρόεδρος του ΣΕΒ απευθυνόμενος στον Αλ. Τσίπρα: «Είναι άποψη εκπεφρασμένη του ΣΕΒ ότι η σημαντικότερη προτεραιότητα αυτήν τη στιγμή είναι να μειωθεί κι άλλο η ψαλίδα μεταξύ καθαρών απολαβών του εργαζόμενου σε μια οργανωμένη επιχείρηση και του συνολικού κόστους για την επιχείρηση».
Και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε: «Συμφωνώ λοιπόν σ' αυτό. Είμαστε ανοιχτοί στο να συζητήσουμε το πώς μπορούμε να μειώσουμε το μη μισθολογικό κόστος της παραγωγικής διαδικασίας. Αυτή η ψαλίδα που είπατε είναι πολύ μεγάλη. Και το αντιμετωπίζουν ιδίως επιχειρήσεις οι οποίες έχουν εξειδικευμένη δραστηριότητα και θέλουν στελέχη υψηλής ειδίκευσης με υψηλότερους μισθούς».
Λίγο μετά ο πρωθυπουργός συμπλήρωσε: «Εχει δίκιο ο κ. Παπαλεξόπουλος όταν μιλάει για το μη μισθολογικό κόστος. Και πράγματι, εάν υπήρχε, ή όταν θα υπάρξει, όταν θα δημιουργήσουμε πρόσθετο δημοσιονομικό χώρο, η προτεραιότητα την οποία θα έθετα θα ήταν όντως στην περαιτέρω μείωση των εργοδοτικών εισφορών».
Τι σημαίνει όμως «μείωση του μη μισθολογικού κόστους» για τους εργαζόμενους; Σημαίνει μικρότερες εργοδοτικές εισφορές για την ασφάλιση και τη σύνταξή τους. Δηλαδή ακόμα μεγαλύτερες «τρύπες» στα ασφαλιστικά τους ταμεία και ταχύτερη μετατροπή της ασφάλισης - σύνταξης σε ατομική υπόθεση, με την παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των ταμείων και του συστήματος της Υγείας.
Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που θα πληρώσουν το μάρμαρο, έστω κι αν παροδικά δουν μερικά ευρώ παραπάνω στον μισθό τους από τις μειώσεις και στις δικές τους εισφορές, που είναι σταγόνα στον ωκεανό των όσων γλιτώνει η εργοδοσία. Χώρια που έτσι βρίσκουν άλλοθι οι επιχειρήσεις να απορρίπτουν και οποιαδήποτε άλλη αύξηση στους μισθούς...
* * *
Σε ό,τι αφορά τους πιο κρίσιμους τομείς της οικονομίας και ειδικά την Ενέργεια, οι ομιλίες τους ήταν αντιγραφή του ενός από τον άλλο. Είπε ο Αλ. Τσίπρας: «Θα συμφωνήσουμε απόλυτα με την ανάγκη, παρά την κρίση που περνάμε, να επιταχυνθεί η πράσινη μετάβαση». Και στη συνέχεια ο Κυρ. Μητσοτάκης: «Δεν υπολογίσαμε σωστά την πραγματική δυναμική της μετάβασης. Χρειαζόμαστε παραπάνω ΑΠΕ. Να δώσουμε προτεραιότητα σε μια σειρά από μεγάλα έργα».
Δεν παρέλειψαν βέβαια αμφότεροι να συνδέσουν την «πράσινη μετάβαση» με τα ευρωατλαντικά σχέδια απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο, με τα οποία η αστική τάξη συνδέει τις προσδοκίες της να αναβαθμιστεί η χώρα σε ενεργειακό κόμβο, κυρίως ως πύλη εισόδου του αμερικανικού LNG προς την Ευρώπη. Σε αυτό η συμφωνία τους είναι εκκωφαντική, όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διαφοροποιηθεί ως προς τους ρυθμούς της απολιγνιτοποίησης («Εμείς είχαμε βάλει στόχο το 2028. Γιατί έπρεπε να πάμε στο 2023;» αναρωτήθηκε τάχα ο Αλ. Τσίπρας), ή ως προς τα «ανταλλάγματα» που πρέπει να διεκδικήσει η κυβέρνηση από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για να παίζει ρόλο σημαιοφόρου στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό.
Η «πράσινη μετάβαση» όμως σημαίνει ακριβότερη Ενέργεια και μεγαλύτερα κόστη για τον λαό σε βασικά αγαθά. Σημαίνει «πράσινα» χαράτσια και πακέτα κρατικών ενισχύσεων στους ομίλους, που μεταφράζονται στη συνέχεια σε πληθωρισμό και ακρίβεια για τον λαό. Σημαίνει ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από εισαγόμενα πανάκριβα καύσιμα και ενεργειακή φτώχεια για τα λαϊκά στρώματα. Σημαίνει βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς - ναρκοπέδιο για την ασφάλεια του λαού και τα κυριαρχικά δικαιώματα.
* * *
Κατά τ' άλλα, στην ομιλία του ο Κυρ. Μητσοτάκης μοίρασε νέες διαβεβαιώσεις για επιτάχυνση των «μεταρρυθμίσεων» την επόμενη τετραετία, έβαλε ως προτεραιότητα τη «σωστή χαρτογράφηση των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε εφεξής», καλώντας «να τρέξουμε ακόμα πιο γρήγορα» και υποσχέθηκε στους επιχειρηματικούς ομίλους την εκπλήρωση του νέου «εθνικού στόχου», δηλαδή την «επίτευξη επενδυτικής βαθμίδας εντός του α' εξαμήνου 2023», αν και προανήγγειλε ότι «θα βιώσουμε ένα περιβάλλον απότομα αυξημένων επιτοκίων προς συγκράτηση του πληθωρισμού, με δανεισμό με υψηλότερο κόστος», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον λαό.
Χωρίς να αμφισβητήσει τίποτα από τα παραπάνω, ο Αλ. Τσίπρας εστίασε στην ικανότητα του δικού του κόμματος να απορροφά τους κοινωνικούς κραδασμούς που προκαλεί η αντιλαϊκή πολιτική και να διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή, με μέτρα ανακύκλωσης και διαχείρισης της φτώχειας. Οπως είπε, «θέλω να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου» γιατί υπάρχει «υπαρξιακός κίνδυνος να ξαναδούμε μπροστά μας μια κοινωνική κρίση. Να ξαναβρεθούμε μπροστά σε καταστάσεις διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, αμφισβήτησης του συνόλου του πολιτικού συστήματος», κάτι που όπως είπε «πρέπει να το προλάβουμε».
Σε αυτό το κάδρο, παρουσίασε το κόμμα του ως το «καταλληλότερο» να κοροϊδέψει ξανά τον λαό, να κλιμακώσει τα αντιλαϊκά μέτρα και την πολιτική της βαθύτερης εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, διαθέτοντας το «know how» από την προηγούμενη διακυβέρνηση. Μόνο που ο λαός έχει πλέον την πείρα να διακρίνει την παγίδα που του στήνουν παλιοί και νέοι «σωτήρες». ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, από κοντά και το ΠΑΣΟΚ, διαγκωνίζονται στο πόσα περισσότερα θα χάσει ο λαός, πόσες νέες θυσίες θα τον υποχρεώσουν για να υγιαίνουν τα κέρδη των ομίλων.
* * *
Αυτό είναι άλλωστε το έδαφος πάνω στο οποίο φύονται και τα διάφορα σενάρια κυβερνητικής συνεργασίας, που δεν αφήνουν απέξω κανέναν συνδυασμό. Η πυξίδα όμως των λαϊκών συμφερόντων δείχνει προς την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση: Στην οργάνωση της πάλης και στην αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ. Στην αξιοποίηση της αγωνιστικής πείρας του προηγούμενου διαστήματος ώστε να γίνει ένα βήμα παραπέρα στον οργανωμένο αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, στη σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα κόμματά του και τις ιμπεριαλιστικές του ενώσεις!
Κ. Πασ.
Αναδημοσιευεται από την στήλη «Αποκαλυπτικά» του «Ριζοσπάστη» της Παρασκευής 17 Ιούνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου