Στα «ψιλά» έχει περάσει μέχρι σήμερα η απόλυση της εκπαιδευτικού - προέδρου σωματείου από φροντιστηριάρχη στη Νέα Ιωνία, επειδή μίλησε στους μαθητές της για τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, με αφορμή τη φετινή επέτειο. Ούτε ...μονόστηλο λοιπόν για μια απόλυση - κυνική ομολογία ότι η εργοδοσία σε έναν τόσο ευαίσθητο χώρο δεν διστάζει να βάλει φίμωτρο στους καθηγητές, απαγορεύοντας αναφορές σε οτιδήποτε σχετίζεται με την αγωνιστική λαϊκή δράση. Γιατί, προφανώς, θεωρείται «έγκλημα» και λόγος απόλυσης να συζητήσουν τα παιδιά για το Πολυτεχνείο και τα μηνύματά του, ειδικά τις μέρες της επετείου. Μάλιστα, η συνδικαλίστρια απολύεται με τον εκτρωματικό αντεργατικό νόμο που ψήφισε πέρυσι η ΝΔ, ακριβώς για να διευκολύνει, όπως αποδεικνύεται, την εργοδοσία να εξαπολύει συνδικαλιστικές διώξεις και να ξεφορτώνεται όποιον την «ενοχλεί». Οπως και να το κάνουμε, η «αφωνία» που έχει πέσει για τα παραπάνω και από όσους κατά τ' άλλα είναι «λαλίστατοι» γύρω από ζητήματα καταστολής και δικαιωμάτων, προσφέρεται για συμπεράσματα. Μας θυμίζει τη στάση ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στη γενική απεργία της 9ης Νοέμβρη, όταν η προπαγάνδα του φρόντιζε να «προστατεύει» την εργοδοσία, να συγκαλύπτει την επιθετικότητά της σε κάθε δικαίωμα και ανάγκη των εργαζομένων, προσπαθώντας η μεγάλη αυτή μάχη να περιοριστεί σε μια αντικυβερνητική τουφεκιά. Η πραγματικότητα όμως είναι τόσο πεισματάρα, που αποδεικνύει με κάθε αφορμή ότι οι εργαζόμενοι έχουν να αναμετρηθούν με τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου, με την ίδια την εργοδοσία. Κι εκεί ακριβώς είναι που αποκαλύπτεται η χρεοκοπία της αναμονής για κάθε είδους «σωτήρα»...
«Μετρώντας αντίστροφα». Μόνο αυτός ο τίτλος ταιριάζει στο «έργο» που έγινε θεατής για μια ακόμα φορά χτες ο λαός της Δυτικής Αττικής, με την πυρκαγιά σε εταιρεία ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο, μια από τις δεκάδες παρόμοιες τα τελευταία χρόνια. Ο χρόνος «μετράει αντίστροφα» για ένα ακόμα πιο σοβαρό περιστατικό, για ένα βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης κλίμακας με τραγικές συνέπειες για τον λαό της περιοχής. Ο συνδυασμός είναι «εκρηκτικός»: Η εγκληματική ανυπαρξία μέτρων πρόληψης και προστασίας σε χώρους εργασίας με κίνδυνο πυρκαγιάς ή διαρροής τοξικών ουσιών, που αντιμετωπίζονται ως «κόστος» από το μεγάλο κεφάλαιο, «συναντιέται» με τις τεράστιες ευθύνες του αστικού κράτους και όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων, αφού δεν γίνεται κανένας ουσιαστικός έλεγχος, ούτε των στοιχειωδών κανόνων. Στη μεγαλύτερη βιομηχανική ζώνη της χώρας, εκεί όπου «συνωστίζονται» εκατοντάδες βιομηχανίες, ζουν και δουλεύουν χιλιάδες εργαζόμενοι και παράγεται το 50% του ΑΕΠ, δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο για την πρόληψη και την αντιμετώπιση ενός πιθανού βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης. Αντίθετα, το αστικό κράτος έχει τα «αντανακλαστικά» να φορτώνει τα πάντα στην «ατομική ευθύνη», με μηνύματα στους κατοίκους να κλειδαμπαρωθούν στα σπίτια τους, την ίδια στιγμή μάλιστα που μερικά μέτρα πιο πέρα οι εργαζόμενοι δουλεύουν κανονικά, μέσα σε συνθήκες ασφυξίας. Ο λαός και οι εργαζόμενοι της περιοχής, που κάθε τόσο μπαίνουν στον «θάλαμο αερίων», είναι ώρα να πάρουν την υπόθεση της υγείας και της ζωής στα χέρια τους. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Οταν ο αντικομμουνισμός και η άθλια παραχάραξη της Ιστορίας συναντιούνται με τους σημερινούς αντιδραστικούς στόχους του σάπιου συστήματος, γεννιούνται «παρόλες» όπως η χτεσινή του Τατσόπουλου, ότι «από την Φρειδερίκη μέχρι τον Ζαχαριάδη, όποιος έβαζε παιδιά στα ιδρύματα τα μανιπουλάριζε ανάλογα με την ιδεολογία του...». Ο εν λόγω ξέρει βέβαια ότι ο ΔΣΕ όχι μόνο δεν «έβαζε παιδιά στα ιδρύματα», αλλά τα έσωσε κατά χιλιάδες από τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική επέμβαση, από τις «παιδουπόλεις της Φρίκης» όπως δίκαια τις χαρακτήρισε ο λαός μας, εκεί όπου χιλιάδες παιδιά υπέφεραν τα μύρια όσα και άλλα κατέληξαν με το αζημίωτο στις ΗΠΑ. Πετάει όμως το μελάνι του για να κρύβεται η αλήθεια: Οτι «ούτε με το κιάλι» δεν βλέπει - δεκαετίες μετά - ο καπιταλισμός τις κοινωνικές δομές και τα όσα παρείχε ο σοσιαλισμός σε αυτά και σε εκατομμύρια ακόμα παιδιά. Εκεί δηλαδή όπου τα παιδιά ήταν στην πράξη «οι πρώτοι πολίτες της χώρας», με την ανατροφή τους να είναι υπόθεση όχι ατομική, αλλά ευθύνη του κράτους της εργατικής τάξης, με εξασφαλισμένες τις πιο σύγχρονες και δωρεάν για όλους υποδομές Παιδείας και Υγείας, με εκπαιδευτικούς, γιατρούς, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς μέρα - νύχτα στο πλευρό τους. Αυτά πάνε να καλύψουν όσοι λένε ότι το σημερινό βάρβαρο σύστημα, που αντιμετωπίζει την ανατροφή των παιδιών ως «κόστος» για το κράτος και κερδοφόρο εμπόρευμα για τους ιδιώτες, αφήνοντας έρμαια τα παιδιά στις «κιβωτούς του τρόμου», μπορεί τάχα να τα προστατέψει, με λίγη... διαφάνεια και λογοδοσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου