Καπιταλισμός: Η μήτρα που γεννά «Παττακούς»

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

«Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος» έγραφε ο Μπρεχτ μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, «η σκύλλα που το γέννησε είναι και πάλι σε οργασμό». Τα λόγια του Μπρεχτ, πάντα επίκαιρα, έρχονται να μας θυμίσουν τις σχέσεις αίματος μεταξύ του φασισμού και της μήτρας που το γεννά: το καπιταλιστικό σύστημα. Ο πρόσφατα θανών πραξικοπηματίας Παττακός και το χουντικό σινάφι του υπήρξαν γέννημα-θρέμμα του μεταπολεμικού ελληνικού καπιταλισμού. Από αυτόν αναδείχθηκαν και αυτόν υπηρέτησαν συνειδητά. Η άποψη που έχει εκφραστεί, για παράδειγμα από τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ότι οι απριλιανοί πραξικοπηματίες ήταν «άφρονες αξιωματικοί» στοχεύει στην συγκάλυψη της ταξικής ουσίας της δικτατορίας.

Η στρατιωτική Χούντα, πρωτεργάτης της οποίας υπήρξε ο Παττακός, προέκυψε από την ανάγκη του συστήματος να προστατέψει τα συμφέροντα των πλουτοκρατών της εποχής. Το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967 επιβλήθηκε ως η πλέον συμφέρουσα για το ελληνικό κεφάλαιο διέξοδος από τις οξυμένες ενδοαστικές αντιθέσεις που είχαν συσσωρευτεί στο μετεμφυλιακό αστικό κράτος. 

Το χουντικό καθεστώς εξέφρασε σε πολιτικό επίπεδο την εξουσία των μονοπωλίων, των «Ωνάσηδων» και των «Νιάρχων», των μεγαλοεπιχειρηματιών που στήριξαν με κάθε τρόπο τη δικτατορία, όπως ο ελληνοαμερικανός Τομ Πάππας και άλλοι. Ο κάλπικος- αστικός- «πατριωτισμός» των Παπαδόπουλων, των Παττακών, των Μακαρέζων και του χουντικού συρφερτού δεν ήταν παρά η αντανάκλαση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Σήμερα, 42 χρόνια μετά την πτώση της Χούντας, η μήτρα που γέννησε τους «Παττακούς» συνεχίζει να παράγει φασίστες, χρήσιμα μαντρόσκυλα του κεφαλαίου. Αναφερόμαστε στο ναζιστικό-εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής που δε χάνει ευκαιρία να προβάλλει το θαυμασμό της για τους απριλιανούς δικτάτορες. Αναφερόμαστε, επίσης, στους θιασώτες εκείνους της Χούντας- γνωστούς μαϊντανούς των τηλεοπτικών πλατώ- που βρήκαν πολιτικό καταφύγιο σε μεγάλα αστικά κόμματα, παριστάνοντας τώρα τους τιμητές της δημοκρατίας. 

Εδώ, επανέρχεται ο Μπρεχτ για να μας θυμίσει ότι το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα- η «σκύλλα» που γεννά τον φασισμό- συνεχίζει να γεννά μικρούς «Παττακούς»: από τη Λέσβο και τη Χίο, μέχρι το Ωραιόκαστρο και τη Φιλιππιάδα.

Σήμερα, ο φασισμός των «Παττακών» αντικατοπτρίζεται στον «χρυσαυγιτισμό» που διαχέεται σε όλο το σώμα του αστικού πολιτικού συστήματος και που επιχειρεί να δηλητηριάσει την κοινωνία. Είναι ο «χρυσαυγιτισμός» του ρατσιστικού μίσους απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Είναι ο «χρυσαυγιτισμός» των Μπαλτάκων («γεννήθηκα και θα πεθάνω αντικομμουνιστής») και των Γεωργιάδηδων. Είναι ο «χρυσαυγιτισμός» των μιντιακών παπαγάλων που κάνουν λόγο για μια «σοβαρότερη Χρυσή Αυγή». 

Είναι ο «χρυσαυγιτισμός» της ανιστόρητης και χυδαίας θεωρίας των «δύο άκρων». Είναι επίσης ο εργοδοτικός «χρυσαυγιτισμός» των απειλών και της τρομοκρατίας ενάντια στο εργατικό κίνημα.

Αυτός ο «χρυσαυγιτισμός», που δεν εκφράζεται μονάχα από το ναζιστικ εσμό της Χρυσής Αυγής, είναι η σπορά των «Παττακών». Θα γεννιέται και θα αναπαράγεται όσο το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα που τον γεννά, ο Καπιταλισμός δηλαδή, τον έχει ανάγκη για την αυτοσυντήρηση του. Γι’ αυτό, όπως σημείωνε ο Μπρεχτ, «ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».