«Κόκκινες γραμμές»

Οταν ακούει ο λαός για τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης, ανησυχεί και καλά κάνει, καθώς η πείρα τού υπαγορεύει ότι αυτές χαράσσονται μόνο για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οταν ακούει, λοιπόν, τον υφυπουργό Εθνικής Αμυνας, Δ. Βίτσα, να λέει (με αφορμή τις τουρκικές προκλήσεις) ότι «για μας κόκκινη γραμμή είναι η εθνική μας ανεξαρτησία και κυριαρχία», καλά θα κάνει να ανησυχεί ακόμα περισσότερο. Γιατί είναι επίσης αποδεδειγμένο ότι η γραμμή της κυβέρνησης δεν είναι «κόκκινη» αλλά επικίνδυνη. Είναι γραμμή βαθύτερης εμπλοκής στα επικίνδυνα παιχνίδια ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, πάντα για λογαριασμό της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της ελληνικής αστικής τάξης. Είναι γραμμή συμμετοχής στο ΝΑΤΟ και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που είναι σε εξέλιξη, μέσω των βάσεων των ΗΠΑ και άλλων κινήσεων, που μπορεί να αποδειχθούν μοιραίες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Κι επειδή η ανησυχία δεν φτάνει, η επαγρύπνηση και η οργάνωση ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή της χώρας σε αυτόν είναι η καλύτερη «κόκκινη γραμμή» που πρέπει να χαραχθεί από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Για γέλια

 

«Εάν επιμείνει το ΔΝΤ στη φορολόγηση των φτωχών και στη μείωση της φορολογίας των πλουσίων, τότε θα υπάρχει σύγκρουση, διότι η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να τα κάνει». Την παραπάνω δήλωση έκανε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, με αφορμή τα όσα έγιναν και τα όσα πρόκειται να γίνουν μετά το Γιούρογκρουπ της 20ής Φλεβάρη. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι «εδώ γελάνε». Κι αυτό επειδή η κυβέρνηση έχει κριθεί για την ικανότητα και την προθυμία της να νομοθετεί μέτρα για το κεφάλαιο, αποσπώντας μάλιστα τα εύσημα από τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και μηχανισμών, μεταξύ αυτών και ΔΝΤ. Αλλωστε, η κυβέρνηση καθόλου δεν έχει αποκλείσει μέτρα όπως η μείωση της φορολογίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους και η μείωση των ασφαλιστικών τους εισφορών, τα οποία κατατάσσει στα λεγόμενα «αναπτυξιακά». Ούτε, βέβαια, παίρνει κανείς στα σοβαρά τις διακηρύξεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, που έχουν τόση αξία, όση είχαν και οι κατά καιρούς «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης σε θέματα όπως το Ασφαλιστικό, τα Εργασιακά και άλλα. Επομένως, αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Γ. Δραγασάκης είναι να δημιουργήσει εντυπώσεις σε σχέση με την ταξική πολιτική της κυβέρνησης και να μετριάσει τις αντιδράσεις, την ώρα που η υπογραφή της στις αντιλαϊκές αποφάσεις του τελευταίου Γιούρογκρουπ δεν έχει στεγνώσει ακόμα.

Αντίμετρα

 

Ενώ λέξεις όπως «αντίμετρα» και «αντισταθμιστικά» γίνονται της μόδας αυτές τις μέρες, χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα του χτεσινού «Ριζοσπάστη» σχετικά με τη θεσμοθέτηση της Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ), που προωθεί η συγκυβέρνηση για την παραλιακή λεκάνη από τον Πειραιά μέχρι τον Ασπρόπυργο. Αλήθεια, ποιο θα είναι το «αντίμετρο» (και ποιος θα το πληρώσει;) της πλήρους φοροαπαλλαγής των κερδών των επιχειρηματιών που θα δραστηριοποιηθούν στην ΕΟΖ; Πώς θα αντισταθμιστεί το καθεστώς ασυλίας εφοπλιστών και βιομηχάνων της περιοχής; Ποια θα είναι τα «αντισταθμιστικά» για την πλήρη εξουδετέρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, για την ανυπαρξία μέτρων υγιεινής και ασφάλειας; Με τι θα «ζυγιαστεί» η μη ένταξη των λιμενεργατών στα Βαρέα και Ανθυγιεινά; Ρητορικά τα ερωτήματα, όχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, αφού την ίδια στρατηγική υπηρετούν...

Μοιράζονται ίδιους στόχους

 

«Κοροϊδία» χαρακτηρίζουν τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης τα αντισταθμιστικά μέτρα της κυβέρνησης και την καταγγέλλουν ότι αν δεν είχε καθυστερήσει να κλείσει την «αξιολόγηση», ο λογαριασμός των μέτρων δεν θα είχε φτάσει τόσο ψηλά. Πρόκειται για εύκολη κριτική και ταυτόχρονα βολική για την κυβέρνηση, που υπερασπίζεται τη διαπραγματευτική της τακτική και αποδίδει τις καθυστερήσεις στις υπαρκτές κόντρες ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του κουαρτέτου και στο ...σθένος με το οποίο υπερασπίστηκε τις «κόκκινες γραμμές». Δεν περνάει απαρατήρητο ότι τα άλλα αστικά κόμματα δεν βρίσκουν τίποτα ουσιαστικό να καταλογίσουν στην κυβέρνηση, αφού όλο το προηγούμενο διάστημα πίεζαν για να κλείσει η «αξιολόγηση» και την καλούσαν να πάρει επώδυνες αποφάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, καθώς μοιράζονται τους ίδιους στόχους και τα ίδια οράματα, που είναι οράματα του κεφαλαίου και συμπυκνώνονται στις εξής λέξεις: Καπιταλιστική ανάκαμψη, κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ριζοσπάστης