Ο εντοπισμός αμιάντου σε πλοίο που επισκευάζεται
μέσα στο λιμάνι του Πειραιά και η κατάληξη ενός 58χρονου εργαζόμενου
την Κυριακή, που μετά από εργατικό «ατύχημα» νοσηλευόταν από τον
περασμένο Νοέμβρη στο νοσοκομείο, είναι μερικά μόνο από τα συμβάντα των
τελευταίων ημερών που επιβεβαιώνουν ότι οι εργαζόμενοι εκτίθενται σε
ολοένα και μεγαλύτερους κινδύνους για την υγεία, την ασφάλεια, ακόμα και
τη ζωή τους στο χώρο δουλειάς. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, οι
συνθήκες εργασίας, σε συνδυασμό με την έλλειψη ακόμα και στοιχειωδών
μέτρων προστασίας, με ευθύνη της εργοδοσίας και της κυβέρνησης,
αποδεικνύεται εγκληματική. Σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών, καθώς τα
επίσημα στοιχεία καταγραφής είναι ελλιπή, κάθε δύο ώρες συμβαίνουν τρία
εργατικά «ατυχήματα» και κάθε τρεις μέρες ένας εργαζόμενος πεθαίνει.
Παράλληλα, εκτιμάται ότι στη χώρα μας πεθαίνουν κάθε χρόνο πάνω από 400
εργαζόμενοι από επαγγελματικές ασθένειες, καρκίνους, αναπνευστικά και
άλλα προβλήματα που οφείλονται στην εργασία.
Ολα αυτά δεν συμβαίνουν βέβαια στο κενό.
Δεν είναι τυχαία γεγονότα, ούτε φταίει «η κακιά ώρα». Η σοβαρότητα και η
συχνότητα των εργατικών «ατυχημάτων», όπως και των επαγγελματικών
ασθενειών, έχουν συγκεκριμένες αιτίες. Η έλλειψη ουσιαστικών μέτρων
υγείας και ασφάλειας, η ανυπαρξία μέτρων πρόληψης για ελαχιστοποίηση του
επαγγελματικού κίνδυνου στους χώρους δουλειάς, με συγκεκριμένες
παρεμβάσεις στις συνθήκες εργασίας, «βγάζουν μάτι» σε πολλά εργατικά
«ατυχήματα». Και όμως, επειδή κοστίζουν, οι εργοδότες αρνούνται να τα
πάρουν, με την ανοχή ή και την κάλυψη του κράτους και των μηχανισμών
του. Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι όλες οι μελέτες για τα εργατικά
«ατυχήματα», στην Ελλάδα και στην ΕΕ, αντιμετωπίζουν τα μέτρα υγείας και
ασφάλειας με τη λογική του «κόστους - οφέλους». Σαν αποτέλεσμα, ακόμα
και στις περιπτώσεις που συνιστάται η ενίσχυση των μέτρων προστασίας,
αυτό γίνεται για να μειωθεί το «κόστος» που συνεπάγεται για το κεφάλαιο η
απουσία ενός εργαζόμενου από τη δουλειά για μερικές μέρες λόγω
«ατυχήματος» ή ασθένειας, η αποκατάσταση της υγείας του, ακόμα και η
αποζημίωση σε περίπτωση θανάτου.
Οι ελλείψεις μέτρων υγείας και ασφάλειας
στους χώρους δουλειάς γίνονται εκρηκτικές, όταν συνδυαστούν με την
εντατικοποίηση της εργασίας, την πίεση των εργαζομένων «να βγει η
δουλειά», την «ευελιξία», ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την οργάνωση του
χρόνου εργασίας. Αυτή είναι άλλωστε η καθημερινότητα που ζει ο καθένας
στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, όπως διαμορφώνεται από τους νόμους της
σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, για την αύξηση της
καπιταλιστικής κερδοφορίας. Με άλλα λόγια, το «κόστος» που συνεπάγεται
για το κεφάλαιο η λήψη μέτρων προστασίας και η επιδίωξη του μέγιστου
κέρδους, μέσω της εντατικοποίησης της εργασίας, είναι όψεις του ίδιου
νομίσματος. Πολύ περισσότερο που η μεγάλη ανεργία και ο φόβος της
απόλυσης κάνουν τους εργαζόμενους ακόμα πιο ευάλωτους στις απειλές και
πιο δεκτικούς στις υποχωρήσεις απέναντι στην εργοδοσία, κυρίως σε
ζητήματα που αφορούν την ασφάλεια στην εργασία. Την κατάσταση επιβαρύνει
ακόμα περισσότερο η σχεδόν παντελής απουσία ελέγχων από την πλευρά του
κράτους, αλλά και το γεγονός ότι δεν υπάρχει πλήρης καταγραφή των
εργατικών «ατυχημάτων», παρά την πληθώρα συστημάτων καταγραφής και
ενημέρωσης. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι οι θάνατοι εργαζομένων από
επαγγελματικές ασθένειες αποδίδονται στατιστικά σε «κοινή νόσο»!
Τα όσα έγιναν μετά την αποκάλυψη του αμιάντου
στο πλοίο όπου για μήνες δούλευαν εργατοτεχνίτες της Ζώνης, η στάση των
αρμόδιων υπουργείων μετά τις καταγγελίες των συνδικάτων, η πρόσφατη
διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με την οποία
αμφισβητούνται οι βαριές και ανθυγιεινές συνθήκες ακόμα και για τους
εργαζόμενους στην αποκομιδή των σκουπιδιών (ΟΤΑ), δείχνουν την υποκρισία
της κυβέρνησης, όταν διαφημίζει τάχα το ενδιαφέρον της για τους
εργαζόμενους και βαφτίζει «μεροληπτικά» υπέρ τους τα αντιλαϊκά
νομοσχέδια που ψηφίζει. Προπάντων, όμως, σηματοδοτεί την ένταση της
επίθεσης σε βάρος της εργατικής τάξης, που δεν σταματάει πουθενά,
προκειμένου να θωρακιστούν η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη του
κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι, με οργάνωση στα συνδικάτα, πρέπει ακόμα πιο
αποφασιστικά να πάρουν στα δικά τους χέρια την υπεράσπιση της ασφάλειας
και της ζωής τους στο μεροκάματο, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα υγείας
και ασφάλειας στην εργασία. Να δυναμώσει η σύγκρουση με την εργοδοσία
και το κράτος της, για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, που
θωρακίζουν την ένταση της εκμετάλλευσης και λογαριάζουν σαν «κόστος» την
προστασία των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς.
***
***
***
Γ. ΖΑΧ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου