14-08-2018
O χουντικός Ιωαννίδης τον Ιούλιο του 1974, στις 20
του μήνα, την ώρα ακριβώς που ήταν σε εξέλιξη η πρώτη απόβαση των
Τούρκων στην Κύπρο, θα φύγει από τη σύσκεψη του Πενταγώνου με τον
Αμερικανό πρέσβη Χένρι Τάσκα, φωνάζοντας στον Αμερικανό υφυπουργό
Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο ότι “Μας εξαπατήσατε!”, και ότι παρόλες τις
νουθεσίες του για έναν ενδεχόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο εκείνος θα
κήρυττε πράγματι τον πόλεμο στην Τουρκία. Εδώ γίνεται καταφανές ότι οι
χουντικοί δεν περίμεναν από τους Αμερικανούς τέτοιο κακό – τέτοιο
ανεπανόρθωτο σχεδόν στραπάτσο! Αλλά το ερώτημα εδώ είναι τι να περίμενε
άραγε ο Ιωαννίδης από τους Αμερικανούς; Ποιο αλισβερίσι μαζί τους ήταν
εντιμότερο;
Όπως κι αν είναι απομακρυνόμαστε λίγο – λίγο από την
‘καθόλα δικαιολογημένη’ επέμβαση της Τουρκίας στο Νησί, ήδη από την
Συμφωνία της Ζυρίχης του 1959 (με Καραμανλή) όπου αναγνωρίζεται η
Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη… Οι εκπρόσωποι του ΑΚΕΛ μάλιστα συμβούλευσαν
τότε τον Μακάριο να απορρίψει τη συμφωνία της Ζυρίχης, και να δηλώσει
‘ότι τερματίζεται ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ και ότι ο Κυπριακός λαός
ενωμένος συνεχίζει τον μαζικό – πολιτικό αγώνα για να επιτύχει μια
πραγματική ανεξαρτησία’. Ο Μακάριος αρχίζει να σκέφτεται και άλλα
πράγματα… Ωστόσο υπό την απειλή της ρήξης του με τον Κων. Καραμανλή –
όπως εκείνος τον προειδοποιεί – ο Μακάριος θα προχωρήσει σε συμφωνία.
Στη Συνθήκη Εγγύησης τότε υπάρχει το άρθρο 4 το οποίο λέει ότι: «…
Εκάστη των εγγυητριών δυνάμεων επιφυλάσσει εις εαυτήν το δικαίωμα να
ενεργήσει (to take action) προς τον αποκλειστικό σκοπό της αποκατάστασης
της τάξης των πραγμάτων της καθιερουμένης διά της παρούσας συνθήκης».
Αυτό επικαλείται επίσημα η Τουρκία εκείνες τις μέρες του Αττίλα.
Δικαιολογημένη λοιπόν μιας και η κυπριακή χούντα του Σαμψών καθοδηγείτο
απολύτως από τον Ιωαννίδη και αυτό είναι και το κρίσιμο και το
θεμελιώδες άλλοθι των Τούρκων. Ωστόσο να μην ξεχνάμε ότι οι Τούρκοι
παραβίασαν θεμελιώδεις κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, διατηρώντας στην
κατοχή τους εδάφη μιας ελεύθερης χώρας και εκβιάζοντας πια την
διχοτόμηση του Νησιού προς όφελός τους βεβαίως.
Από το πέρας της πρώτης εισβολής στις 23 Ιουλίου του
1974 και μέχρι το ξημέρωμα της 14ης Αυγούστου διαρκεί η κατάπαυση του
πυρός, οπότε και λαμβάνει χώρα η Διάσκεψη της Γενεύης στις 11 του μήνα
μεταξύ της Αγγλίας της Τουρκίας και της Ελλάδας. Είναι στην Κύπρο πια
πρόεδρος ο Κληρίδης και στην Ελλάδα έχουν παραδώσει τις εξουσίες τους
στον Κων. Καραμανλή οι χουντικοί, μέσα σε ένα κλίμα εθνικής καταστροφής.
Οι δίκες των χουντικών θα γίνονταν μετά το ‘χειρουργείο’ στην Κύπρο.
Όλοι αυτοί οι δράστες του πραξικοπήματος στην Ελλάδα, οι επιλογές τους
μικρές ή μεγάλες μέσα – έξω από την Ελλάδα, με ελληνικά επιχειρηματικά
συμφέροντα και με ξένα κέντρα εξουσίας, με το λαό που μεροδούλι –
μεροφάι αυτός είναι που κυλά τον τροχό της Ιστορίας παρακάτω, με το
δίκτυο αντίστασης που αναπτύσσετο τότε προ και μετά του Πολυτεχνείου με
βασανιστήρια – την υποχρεωτική στράτευση – και τις εξορίες, θα έπρεπε να
καούν σα μια κόλλα χαρτί και να μην μείνει ίχνος ούτε καν από τη στάχτη
τους! Κάτι σαν πρακτορικό non-paper ας πούμε της CIA. Αυτό ακριβώς πήρε
σάρκα και οστά στην Ελλάδα με τις δίκες των χουντικών τότε, υπό την
επαγρύπνηση των Αμερικανών και το βλοσυρό και αδέκαστο βλέμμα του
Καραμανλή… Αυτός θα παρέδιδε, μετά Βαΐων και Κλάδων, τη στάχτη της
μεταπολίτευσης στους Αμερικανούς. Τους ανήκε!..
Επιστρέφοντας στην Διάσκεψη της Γενεύης, αυτά περί
διεθνών κανόνων τα γνώριζε ο Καραμανλής;.. Τα γνώριζε ο Καραμανλής,
βεβαίως!.. Ήταν άνθρωπος της Βορειοαντλαντικής συμμαχίας, ήταν του ΝΑΤΟ
επίσης, ήταν το παιδί για τα θελήματα της ελληνικής άρχουσας τάξης από
το ’55 – και μέχρι το ’63 στα σίγουρα… Οι συνομιλίες της Διάσκεψης
ναυαγούν. Πρόκειται για ένα φιάσκο ολκής, μόνο και μόνο για όλα όσα θα
διαδραματίζονταν εκ των υστέρων. Εξήντα πέντε λεπτά μετά την κατάρρευση
των συνομιλιών στη Γενεύη, το ξημέρωμα στις 4.35 της 14ης Αυγούστου,
ξεσπά η δεύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην Κύπρο από τους Τούρκους.
Είναι ο Αττίλας 2 με τον οποίο το 36,2% των εδαφών του Νησιού θα
περιέλθει στην κατοχή των Τούρκων.
Βεβαίως δεν είχε πια μαζί του τον Σεφέρη – ο Γ.
Σεφέρης συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την Κύπρο θυμίζω – μιας και
πέθανε κατά την διάρκεια της Χούντας αφήνοντάς μας σε μια ποιητική
παρακαταθήκη την πικρία του για τις μέχρι τότε διευθετήσεις στο Νησί.
Λέω ότι θα ένιωθε ίσως – και αυτό είναι προσωπική άποψη – ότι έπαιξε
ματαίως το άλλοθι του Καραμανλή δια μέσω της διεθνούς του αίγλης, σε ένα
τόσο κρίσιμο θέμα. Τα γνώριζε όλα αυτά λοιπόν ο Κων. Καραμανλής… Και να
του ξέφευγε κάτι ωστόσο, τού το υπενθύμιζαν οι Αμερικανοί! Ήξερε.., και
ρίσκο δεν θα έπαιρνε.., και έτοιμη λύση του είχαν για την Ελλάδα…
τηρώντας αποστάσεις, και στην πολιτική κολυμπήθρα του Σιλωάμ θα τον
βούταγαν. Ας μην λησμονούμε εκείνες τις πικραμένες δήθεν δηλώσεις του
Καραμανλή περί παύσης της συμμετοχής της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος
του ΝΑΤΟ ως αντίμετρο, ας πούμε, στον ‘εμπνευσμένο’ μιλιταρισμό των ΗΠΑ
που ασκήθηκε μέσω της Κύπρου στην ευρύτερη περιοχή, ενώ λίγο αργότερα ως
σοφολογιότατος δηλώνει: “Η Κύπρος κείται μακράν”. Σημαδεμένα φύλλα
τραβάει…
Αθώος από τούτο το χαμό θα έβγαινε μόνο ο Καραμανλής.
Ενώ οι ΗΠΑ βεβαίως και έχουν κερδίσει την στημένη αυτή παρτίδα, το
τουρκικό κατεστημένο έχει αναβαθμίσει την θέση του γεωπολιτικά και
μοιράζει υποσχέσεις.., και η Κύπρος είχε μόλις πέσει στα νύχια του
αμερικανικού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την περιοχή! Και μήτε
μπορούσε κανείς να διανοηθεί το ‘κόλπο’!
Χρήστος Φιλίππου
Αύγουστος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου