Λερναία Υδρα

 

Φοιτητές στο αναγνωστήριο, 1980

 

Ο αντικομμουνισμός και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τα «ρεπορτάζ» για τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν, τα οποία συγκρίνουν «μήλα με πορτοκάλια» και την αμερικανοΝΑΤΟική επέμβαση της τελευταίας 20ετίας με τη σοβιετική στρατιωτική διεθνιστική βοήθεια που δόθηκε στη χώρα και στη λαϊκή επανάσταση κατά τη δεκαετία του '80. Περιγράφουν μάλιστα το Αφγανιστάν ως «ναρκοπέδιο των υπερδυνάμεων»...

Το ψέμα και η παραχάραξη είναι τόσο εξόφθαλμα, που αξίζει να θυμηθούμε τι κατέγραφε μόλις πριν από 2 χρόνια ένα ρεπορτάζ της «Ντόιτσε Βέλε», η οποία μόνο για ...«προκατάληψη» υπέρ της Σοβιετικής Ενωσης δεν μπορεί να κατηγορηθεί: «...Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται στη χώρα (σ.σ. στο Αφγανιστάν) κάτι σαν νοσταλγία για εκείνη την εποχή... Η νοσταλγία γίνεται ορατή από τον αριθμό των φοιτητών που μαθαίνουν ρωσικά, αλλά και στους δρόμους της Καμπούλ, όπου την τιμητική τους στα περίπτερα έχουν dvd και φιλμ για τη ζωή του Μοχάμεντ Νατζιμπουλάχ, του τελευταίου
Αφγανού Προέδρου ελέω της τότε Σοβιετικής Ενωσης. Ο Αμπντούλ Χούσε, κάτοχος του περιπτέρου, είναι υπερήφανος που μιλά ρωσικά. Σπούδασε στη Σοβιετική Ενωση και διατηρεί φίλους εκεί. "Τότε η ζωή είχε κανονικότητα", λέει. "Οι τιμές ήταν σταθερές, διαφθορά δεν υπήρχε, οι υπάλληλοι ήταν αδιάφθοροι, κοινωνικές εισφορές και υποτροφίες δίδονταν με βάση την απόδοση και όχι τις σχέσεις".

Ο Αμπντέλ Χούσε και οι συνομήλικοί του πήγαιναν στο σοβιετικό πολιτιστικό κέντρο στην Καμπούλ για να δουν ταινίες, συναυλίες, να παρακολουθήσουν αναγνώσεις βιβλίων. Είχαν την εντύπωση ότι ήταν κομμάτι της σύγχρονης ζωής (...) Ηταν μια όμορφη, πράσινη πόλη η Καμπούλ, οι άνθρωποι πήγαιναν βόλτα, έκαναν πικνίκ στο πάρκο. Πανάσχημοι μαυρισμένοι τοίχοι δεν υπήρχαν».

Να, λοιπόν, ενάντια σε ποια εξουσία εξοπλίστηκαν, εκπαιδεύτηκαν και στηρίχτηκαν με κάθε τρόπο από τους ιμπεριαλιστές οι «μαχητές της ελευθερίας», το «μαύρο σκοτάδι» των μουτζαχεντίν, απ' όπου ξεπρόβαλαν οι Ταλιμπάν.

Αφού ανδρώθηκαν με κονδύλια των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αφού εκπαιδεύτηκαν στα θρησκευτικά σχολεία (μαντράς) στο Πακιστάν και στα στρατόπεδά τους από Αμερικανούς και άλλους «δυτικούς» εκπαιδευτές, το 1989 έγιναν η αιχμή του δόρατος για να ανατραπεί το λαϊκοδημοκρατικό καθεστώς του Αφγανιστάν, που επιχείρησε να βγάλει τη χώρα από το Μεσαίωνα και είχε από το 1979 τη στήριξη των τότε σοσιαλιστικών χωρών και της ΕΣΣΔ.

Ηταν η περίοδος που στη χώρα δημιουργήθηκαν υποδομές στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια, νομοθετήθηκε η εξίσωση ανδρών και γυναικών, δόθηκε η δυνατότητα ανέλιξης των γυναικών σε αξιώματα στη διακυβέρνηση, στις επιστήμες, στην παραγωγή.

Ολα αυτά ανατράπηκαν όταν οι μουτζαχεντίν, με τη στήριξη των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, κατέλαβαν την εξουσία. Τότε, το 1989, Αμερικανοί διοικητές εμφανίζονταν να τους παραδίδουν την «ελεύθερη χώρα τους», για να ξαναβγεί η μπούργκα, να ξαναρχίσουν οι διακρίσεις και οι διώξεις γυναικών, να σφαγιαστούν όσοι συμμετείχαν στο εγχείρημα να ξεφύγει ο λαός από τον σκοταδισμό.

Στη συνέχεια οι ρόλοι άλλαξαν, όχι όμως και το έργο. Οι ισλαμιστές έγιναν τα «μαύρα πρόβατα» και το κύριο πρόσχημα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001. Ακολούθησε η αμερικανοΝΑΤΟική επέμβαση για την «απελευθέρωση» του αφγανικού λαού, στην πραγματικότητα για τον έλεγχο μιας στρατηγικής σημασίας περιοχής στην Κεντρική Ασία, στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας και της Κίνας, που διαθέτει σημαντικό ορυκτό πλούτο.

Το φαινόμενο «τζιχαντιστές» (μαχητές ιερού πολέμου) αξιοποιήθηκε από τους ιμπεριαλιστές για να προχωρήσουν τα σχέδιά τους. Το ίδιο είδαμε να συμβαίνει και σε Ιράκ, Λιβύη και Συρία: Χιλιάδες μισθοφόροι χρηματοδοτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στην περιοχή, τις πετρελαιομοναρχίες του Περσικού Κόλπου, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Τουρκία και λοιπούς.

Εγιναν η «δύναμη κρούσης» των ΑμερικανοΝΑΤΟικών για την κατοχύρωση των συμφερόντων τους στην περιοχή, ανταγωνιστικά προς τις άλλες δυνάμεις. Με τον ίδιο ακριβώς σκοπό αποτέλεσαν στη συνέχεια αντίπαλό τους, στη νέα «σταυροφορία» ενάντια στην «τρομοκρατία του Ισλαμικού Κράτους», με τη στήριξη και όλων των ελληνικών κυβερνήσεων.

Αυτά, λοιπόν, «έγραψαν» και δεν ξεγράφουν. Και δεν αποδεικνύουν μόνο την υποκρισία των ιμπεριαλιστών, που σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και την «καταπίεση των γυναικών» από τους Ταλιμπάν, που ανακτούν την κυριαρχία στο Αφγανιστάν. Αλλά επιβεβαιώνουν για μια ακόμα φορά ότι μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να αποτελεί διέξοδο για τους λαούς απέναντι στη «Λερναία Υδρα» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με τα δέκα κεφάλια.

Τ. Δ.

Ριζοσπάστης