Eurokinissi |
Εκεί όπου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε ότι ο λαός έχει να ελπίζει από μια «κρατική παρέμβαση για τη στήριξη των εισοδημάτων, την ενεργοποίηση μηχανισμών άμυνας απέναντι στην ενεργειακή ανασφάλεια και την κρίση ακρίβειας», πολιτική που εφαρμόζει «η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών στην Ευρώπη», αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ αρνείται από «ιδεοληψία» και επειδή «εξυπηρετεί ημετέρους».
Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ η πολιτική αυτή έχει ως πρώτο πυλώνα «να παρεμβαίνει στη λειτουργία των αγορών αξιοποιώντας τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους (...) ώστε να εξαφανιστεί η αισχροκέρδεια και ο υπερβάλλων εγχώριος πληθωρισμός...».
Αιτία της ακρίβειας όμως δεν είναι η «έλλειψη ελέγχων από το κράτος», ο «αθέμιτος ανταγωνισμός» και οι «δυσλειτουργίες της αγοράς», όπως διατείνονται τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα. Οι αιτίες της ακρίβειας βρίσκονται στον πυρήνα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της πολιτικής που τη στηρίζει:
-- Στον ανταγωνισμό ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους της βιομηχανίας και του εμπορίου που κυνηγούν το μέγιστο δυνατό κέρδος.
-- Στα τεράστια πακέτα χρηματοδότησης προς τους επιχειρηματικούς ομίλους από το κράτος και την ΕΕ για επενδύσεις. Στην πράσινη - ψηφιακή μετάβαση, στις υποδομές, στη στήριξη διάφορων επιχειρηματικών σχεδίων. Δηλαδή στην «επεκτατική» πολιτική που πάντα εμφανίζει ως «πανάκεια» ο ΣΥΡΙΖΑ, κρύβοντας ότι ο λαός πληρώνει το «φτηνό χρήμα» για τους ομίλους από την άλλη τσέπη.
-- Στις συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία στην Ουκρανία και των ευρωενωσιακών κυρώσεων στο πλαίσιό του, που εκτοξεύουν το κόστος πρώτων υλών, Ενέργειας, μιας σειράς εμπορευμάτων, κυρώσεις στις οποίες υπερθεματίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο της «εθνικής» πολιτικής της εμπλοκής.
-- Στην εκτίναξη των τιμών της Ενέργειας, λόγω της πράσινης μετάβασης, των πανάκριβων ΑΠΕ, της πολιτικής της ΕΕ για την «απελευθέρωση» της Ενέργειας, που φέρουν φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι τέλος η διαχρονική καθήλωση των μισθών, που κάνει το εργατικό εισόδημα να εξανεμίζεται μπροστά στην ακρίβεια. Σε αυτή την καθήλωση ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο έχει βάλει την υπογραφή του ως κυβέρνηση, αλλά και συνεχίζει να τη βάζει με τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον καθορισμό των μισθών με υπουργική απόφαση. Για τις «αυξήσεις» στον μισθό που αντικαθίσταται με επιδοματικά ψίχουλα, πάντα μέσα στις λεγόμενες «αντοχές της οικονομίες» και στα «όρια της πολιτικής της ΕΕ».
Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πάντα μιλάει για το ότι η Ελλάδα δεν ακολουθεί την «κανονικότητα της ΕΕ», σημειώνουμε ότι στα κράτη της ΕΕ, είτε με «προοδευτικές» είτε με «νεοφιλελεύθερες» κυβερνήσεις:
- Οι πραγματικοί μισθοί έχουν μειωθεί κατά 9% φέτος, ενώ την ίδια περίοδο τα εταιρικά κέρδη έχουν αυξηθεί μέχρι και 6,5%!
- Ο πληθωρισμός «τρέχει» με 10% στην Ευρωζώνη για τον Νοέμβρη, με τις προβλέψεις να δείχνουν φρενήρεις ρυθμούς και για την επόμενη χρονιά.
- Ενας στους πέντε Ευρωπαίους ή 73,7 εκατομμύρια (στην πραγματικότητα πολλοί παραπάνω αφού ο ορισμός αφορά μόνο την απόλυτη εξαθλίωση) αντιμετωπίζουν κίνδυνο φτώχειας.
- 27 εκατομμύρια είναι αντιμέτωπα με σοβαρές υλικές και κοινωνικές στερήσεις, 14% αναβάλλει τη θεραπεία ενός προβλήματος υγείας, 36% περιορίζει τις μετακινήσεις του, με τις εικόνες με τα αντικλεπτικά συστήματα στις παιδικές τροφές να δίνουν μια γεύση της βαρβαρότητας.
- 29,3 εκατομμύρια δουλεύουν μόνο περιστασιακά και με τους γνωστούς άθλιους όρους που «διασφαλίζει» η ΕΕ, πάνω από 15% αναγκάζεται να δουλεύει δυο δουλειές για να τα φέρει βόλτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έχει κάθε λόγο να δείχνει τον «υπερβάλλοντα εγχώριο πληθωρισμό», να παρουσιάζει πως με μια δική του κυβέρνηση θα υπάρχει «λελογισμένος» πληθωρισμός, για να κρύψει ότι η ακρίβεια προέρχεται από την ίδια τη λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς, την πολιτική της ΕΕ για την πράσινη ανάπτυξη, όλα όσα προσυπογράφει και ο ίδιος. Ολα όσα θα υλοποιήσει και η όποια επόμενη κυβέρνηση με βάση τους όρους του Ταμείου Ανάκαμψης, τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα», τις «μεταμνημονιακές δεσμεύσεις» και τα υπόλοιπα «μνημόνια διαρκείας».
Μήπως αλήθεια έχει να περιμένει τίποτα ο λαός από τον δεύτερο άξονα που παρουσίασε ο Αλ. Τσίπρας, την επαναφορά «στον δημόσιο χαρακτήρα των εταιρειών κοινής ωφέλειας στην Ενέργεια, όπως η ΔΕΗ, ο ΔΕΔΔΗΕ, που μπορούν να δράσουν εξισορροπητικά στη λειτουργία της αγοράς και να αξιοποιηθούν ως εργαλεία προώθησης δημόσιων πολιτικών με στόχο τη στήριξη του συνόλου της οικονομίας»;
Η «επανακρατικοποίηση» της ΔΕΗ, ακόμα κι αν την εννοεί (θυμίζουμε ότι παλιότερα υποσχόταν την κρατικοποίηση των ναυπηγείων, σήμερα πρωτοστατεί στην ιδιωτικοποίησή τους) σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί το πλαίσιο λειτουργίας της «απελευθερωμένης» Ενέργειας, την Ενέργεια - εμπόρευμα, τους ανταγωνισμούς που τη συνοδεύουν, όλο δηλαδή το πλαίσιο της καπιταλιστικής αγοράς.
Αλλωστε η διαμόρφωση αυτού του πλαισίου φέρνει και τη δική του υπογραφή.
Κατά 50% μειώθηκε η ηλεκτροπαραγωγή από λιγνίτη επί ημερών του, με δικό του νόμο ξεκίνησε η λειτουργία του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, συνεχίστηκαν τα προνόμια στους «επενδυτές» με το «σύστημα των εγγυημένων τιμών» και τα βαριά «πράσινα» και άλλα χαράτσια σε καύσιμα και ηλεκτρικό ρεύμα, τα οποία μάλιστα «ανανέωσαν» προ μηνών από κοινού ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ στη Βουλή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα υπερθεματίζει για το «Δ» της ΔΕΗ, ήταν αυτός που μείωσε κατά 17% την κρατική συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιό της, προώθησε το 3ο μνημόνιο που προβλέπει τη μείωση του μεριδίου της ΔΕΗ στο 50% του συνόλου της αγοράς, εφάρμοσε το σύστημα ΝΟΜΕ.
Το πλαίσιο αυτό είναι δεδομένο και για την όποια επόμενη κυβέρνηση προκύψει, αφού όλοι μαζί υπογράφουν τους στόχους του «πράσινου New Deal», όπως και τους στόχους για τη μετατροπή της χώρας σε «ενεργειακό κόμβο», πρώτα απ' όλα για το πανάκριβο αμερικάνικο LNG.
Το ποια θα είναι η συμμετοχή του κράτους στη ΔΕΗ δεν αφορά το αν έτσι θα υπηρετηθούν ή όχι οι ενεργειακές ανάγκες του λαού, αλλά το τι συμφέρει περισσότερα τμήματα των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό άλλωστε το έχουμε ζήσει και την περίοδο που το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών ανήκε στο κράτος: Οι διαδοχικές αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος - πάνω από 300% από το 2009 έως το 2019 - οι διακοπές της ηλεκτροδότησης σε λαϊκά νοικοκυριά, η εντατικοποίηση και η συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων δεν προέκυψαν σήμερα.
Αυτό που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ΔΕΗ που θα κάνει τον τροχονόμο στην αγορά Ενέργειας για να ξαναμοιράζεται η πίτα στους ενεργειακούς ομίλους και θα εγγυάται φτηνό ρεύμα στις ενεργοβόρες βιομηχανίες που διαμαρτύρονται για τις αυξήσεις των τιμών. Με τον λαό βεβαίως να πληρώνει από άλλη τσέπη το μάρμαρο.
Τέτοιου είδους επανακρατικοποιήσεις (που παλιά βαφτίστηκαν μέχρι και κοινωνικοποιήσεις από το ΠΑΣΟΚ) δεν συνιστούν φιλολαϊκή πολιτική, αλλά μεταφορά των ζημιών πολλών δισ. των μετόχων στις πλάτες των φορολογούμενων - εργαζομένων. Για παράδειγμα, τα πάνω από 29 δισ. που δίνονται για την κρατικοποίηση της «Uniper» από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στη Γερμανία, όχι μόνο δεν ελάφρυναν τα τιμολόγια της Ενέργειας για τον λαό, αλλά έφεραν και νέες μεγάλες αυξήσεις και κυβερνητικές «συστάσεις»... για κρύα ντους.
Και επειδή και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στην «κανονικότητα» της ΕΕ, θυμίζουμε ότι εκεί οι κυβερνήσεις έχουν δώσει μόνο τον τελευταίο χρόνο πάνω από 500 δισ. για τη στήριξη των ενεργειακών ομίλων, την ίδια ώρα που πάνω από 31 εκατομμύρια δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε στοιχειώδη θέρμανση και το 22% περιορίζει τη θέρμανση στο σπίτι του, ενώ οι κατευθύνσεις της Κομισιόν που υλοποιεί και η κυβέρνηση της ΝΔ, προβλέπουν περικοπές σε ρεύμα και θέρμανση σε κοινωνικές δομές και υπηρεσίες.
Το παράδειγμα της ΔΕΗ, η πείρα όλης της ΕΕ διδάσκει ότι το κράτος του κεφαλαίου δεν μπορεί να αποτελέσει φιλολαϊκό αντίβαρο στα συμφέροντα των ιδιωτικών ομίλων, με όποιον «κυβερνητικό σωτήρα» στο τιμόνι του.
Για κερασάκι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε τους «αναδιανεμητικούς μηχανισμούς φορολογώντας τα υπερκέρδη, ώστε να στηρίζει με δημοσιονομικά μέτρα τα νοικοκυριά και τους πλέον αδύναμους».
Σπαζοκεφαλιά για δυνατούς λύτες να βρει κανείς τις διαφορές με τα «voucher» και τα «pass» που παρουσιάζει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, διαφημίζοντας και εκείνη τη φορολόγηση των «υπερκερδών» των ενεργειακών ομίλων και την «υπεραπόδοση» των φορολογικών εσόδων, με τον λαό να πληρώνει διπλά και τρίδιπλα από την άλλη τσέπη τα δήθεν «μέτρα ανακούφισης».
Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει τι λέει όταν και εδώ μιλάει για «ευρωπαϊκή κανονικότητα». Ξέρει π.χ. τους «δημοσιονομικούς περιορισμούς» της ΕΕ, το τι προβλέπεται στα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» της ΕΕ, την πρόσφατη απόφαση του Γιούρογκρουπ που σημείωνε ότι οι όποιες παρεμβάσεις των κρατών - μελών«θα πρέπει να είναι προσωρινές και να προσαρμόζονται (...) σε πιο ευάλωτους» και κυρίως «να διατηρούν τα κίνητρα για την ενεργειακή μετάβαση», την πολιτική δηλαδή που... εγγυάται την ενεργειακή φτώχεια.
Οι ομοιότητες λοιπόν στις προτάσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ δεν είναι συμπτωματικές: Τα διάφορα pass και voucher δεν είναι αντίδοτο στη φτώχεια και «αντίπαλο δέος» στην πολιτική που γενικεύει την εξαθλίωση, αλλά μέρος της στρατηγικής που βαθαίνει τη φτώχεια, εργαλείο υλοποίησης μιας πολιτικής που διαλύει τα εργασιακά δικαιώματα, εντείνει την εκμετάλλευση, επιτίθεται στο λαϊκό εισόδημα, κόβει πόρους από παντού για να παρέχει κίνητρα στο κεφάλαιο.
Ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τη μάταιη αναζήτηση φιλολαϊκών κυβερνητικών λύσεων μέσα στα όρια που επιτρέπουν η ΕΕ και οι «αντοχές της οικονομίας», από το στημένο παιχνίδι της κυβερνητικής εναλλαγής ανάμεσα σε όλους αυτούς που είναι συνένοχοι για τη σημερινή κατάσταση, αλλά και για τα δύσκολα που είναι μπροστά μας.
Εχει αντίθετα να ελπίζει μόνο από τον δικό του αγώνα, αλλάζοντας τους συσχετισμούς παντού, δυναμώνοντας το ΚΚΕ παντού και στις επερχόμενες εκλογές, περνώντας στην αντεπίθεση για τις δικές του ανάγκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου