Μνημονιακή «δικαίωση»

Στην αρχή «έφταιγαν» οι «λανθασμένοι συντελεστές» του ΔΝΤ, που έφεραν «υπερβολικά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής». Μετά ήταν οι «εμμονές» συγκεκριμένων παραγόντων της τρόικας/κουαρτέτου. Κοντά στους παραπάνω, «έφταιγαν» οι τεχνοκράτες και τα «golden boys» των τραπεζών, η «κακή» Γερμανία, που δεν άκουγε την ...«καλή» Γαλλία και πάει λέγοντας. Ολα τα παραπάνω, κι άλλα τόσα, παρουσιάζονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ, πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση, ως οι «αιτίες» για τα μνημόνια, πασπαλισμένες πάντα με ολίγoν από διαφθορά. Διαχρονικά προσπαθούσε να κρύψει πίσω απ' όλα αυτά την ουσία των μνημονίων, το γεγονός δηλαδή ότι πρόκειται για αναδιαρθρώσεις που αποτελούσαν πάγιες αξιώσεις της μεγαλοεργοδοσίας. Γι' αυτό, τόσο εύκολα οι «αντιμνημονιακοί» γίνονταν «μνημονιακοί» και τούμπαλιν. Κάνοντας, λοιπόν, «ταμείο» από τα τελευταία χρόνια, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από βερμπαλισμούς, ποτέ δεν αμφισβήτησε την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που βρίσκονται στον πυρήνα της πολιτικής των μνημονίων. Κάπως έτσι φτάσαμε στη ΣΥΡΙΖΑίικη δικαίωση των μνημονίων, με την κυβέρνηση να δίνει όρκους πίστης στις δεσμεύσεις και τους στόχους των προγραμμάτων, να λέει ότι «το τέλος τους είναι τομή σε σχέση με το παρελθόν και όχι επιστροφή σε αυτό...», κι επομένως οι κατακτήσεις που ξηλώθηκαν είναι «περασμένα ξεχασμένα». Κάπως έτσι επιβεβαιώνεται όμως και ότι δεν υπάρχει καμιά επιστροφή απωλειών δίχως ξήλωμα όλου του μνημονιακού οπλοστασίου. Δίχως πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, σε σύγκρουση με τον σημερινό δρόμο ανάπτυξης, που «τρέφεται» από την αντιλαϊκή πολιτική, με ή χωρίς μνημόνια.

Ευρωατλαντικό «γκριζάρισμα»

 

«Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο αμφισβητούνται από την Τουρκία. Μπορεί να επιλυθεί αυτό το θέμα και πώς κατά τη γνώμη σας;» ρωτήθηκε από δημοσιογράφο ο αντιναύαρχος Λουτς Φελντ, πρώην αρχηγός του γερμανικού Στόλου και εμπειρογνώμονας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για να απαντήσει ότι «όλα μπορούν να επιλυθούν με διαπραγματεύσεις». Και όταν ο δημοσιογράφος απόρησε «τι να διαπραγματευτεί η Ελλάδα;», αφού «πρόκειται για δικαιώματα αναγνωρισμένα από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας», ο αξιωματούχος της Κομισιόν είπε επί λέξει: «Καταλαβαίνω τη θέση αυτή, αλλά δεν θα πρέπει να βρεθεί ένας άλλος, ένας τρίτος δρόμος; Δεν υπάρχει ένας ουδέτερος θεσμός ο οποίος να μπορεί να ασχοληθεί με το θέμα και ο οποίος να αναγνωρίζεται και από τις δύο πλευρές; (...) Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι επίσης μέλη του ΝΑΤΟ. Δεν είναι ο οργανισμός βέβαια ο οποίος έχει την αρμοδιότητα να το επιλύσει (...) αλλά θα μπορούσε μέσω συστηματικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Αθήνας και Αγκυρας να δημιουργήσει τη βάση για μια προσέγγιση μεταξύ των δύο χωρών». Πρόκειται για απαντήσεις αποκαλυπτικές για το πώς το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου προωθείται βήμα βήμα εντός ευρωατλαντικού πλαισίου. Ξεγυμνώνουν ταυτόχρονα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τις υπόλοιπες αστικές δυνάμεις, που καλλιεργούν επικίνδυνο εφησυχασμό, αναγορεύοντας ως «ασπίδα» τάχα απέναντι στην επιθετικότητα και τις αμφισβητήσεις της τουρκικής αστικής τάξης τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ - ΝΑΤΟ και τα σχέδιά τους στην περιοχή. Πολύ περισσότερο που αυτό το διάστημα η κυβέρνηση έχει αναλάβει και το ρόλο «γέφυρας» ώστε η Τουρκία να παραμείνει στο ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Αυτονόητη «συναίνεση»

 

«Η Σούδα είναι πια πλήρης, οδηγώντας σε ζήτηση για άλλες επιλογές»... «Η Ελλάδα είναι ένα πολύ καλό στοίχημα, παρά τη μακροχρόνια σχέση της με τη Ρωσία...», «Το πιο σημαντικό για τις ΗΠΑ είναι ότι τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση είναι δεκτικές» στην «αυξημένη χρήση των ελληνικών εγκαταστάσεων (στην Ελλάδα) για την εγκατάσταση περισσότερων στρατευμάτων σε προσωρινή βάση». Τα παραπάνω αποσπάσματα από δημοσίευμα της «Wall Street Journal», στην ουσία προαναγγέλλουν επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ελλάδα. Κι αυτό που ξεχωρίζει πραγματικά, είναι η «συναίνεση» που αποτυπώνεται ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ γύρω από αυτό το θέμα. Γιατί καλοί οι καβγάδες για τα τηλεπαράθυρα και με ασήμαντες αφορμές, αλλά τα βαριά προτάγματα της αστικής τάξης, που περιλαμβάνουν τη βαθιά εμπλοκή της χώρας στους ευρωΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, είναι «ένα το κρατούμενο» για όλα τα κόμματά της. Κι εδώ δεν χωρούν παραφωνίες, αλλά είναι αυτονόητη η απόλυτη στοίχιση στην επικίνδυνη εμπλοκή.

Στο πλυσταριό

 

Σε συνέντευξη που έδωσε την Παρασκευή 14/9 ο μέχρι πρότινος γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ και νυν αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας, Π. Ρήγας, ρωτήθηκε για τις σχέσεις Ελλάδας - ΗΠΑ και η απάντησή του ήταν η εξής: «Υπάρχει μια συνεργασία αυτήν τη στιγμή σε οικονομικό επίπεδο και σε επίπεδο Ενόπλων Δυνάμεων. Η συνεργασία αυτή υλοποιείται με τους όρους ανεξαρτησίας της χώρας μας και στη βάση των υποχρεώσεων που έχουμε εμείς απέναντι στον ελληνικό λαό, αλλά και των όποιων υποχρεώσεων απορρέουν από τη συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ. Είναι μια συμμετοχή που λέει ότι εμείς έχουμε παρουσία για αποκλειστικά ειρηνικούς σκοπούς, δηλαδή χωρίς συμμετοχή σε όποιες άλλες ενέργειες γίνονται. Αυτό είναι καθαρό εδώ και πολλά χρόνια». Ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν; Η συνεργασία με τις ΗΠΑ δεν γίνεται για το συμφέρον του λαού, αλλά για τα «οράματα» της ελληνικής αστικής τάξης να αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή. Γι' αυτό η κυβέρνηση χώνεται βαθύτερα σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, παίζοντας το ρόλο του σημαιοφόρου των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων και μπλέκοντας το λαό σε μεγάλους κινδύνους. Οσο για τους «ειρηνικούς σκοπούς» του ΝΑΤΟ, εδώ γελάνε και οι πέτρες! Πολύ περισσότερο που η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει την άμεση και αναβαθμισμένη εμπλοκή της στις δολοφονικές επιχειρήσεις της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, έχοντας παραδώσει αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμους και άλλες υποδομές στο ΝΑΤΟ, συμμετέχοντας με στρατιωτικές δυνάμεις στον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, στην υποστήριξη αεροπορικών και ναυτικών δυνάμεων που εξαπολύουν επιθέσεις στη Συρία και αλλού. Οσο κι αν θέλουν να κρυφτούν, τέτοιο ...«αριστερό» «ξέπλυμα» στο ΝΑΤΟ δεν έχει προηγούμενο στα χρονικά.

Ριζοσπάστης    Σάββατο 15 Σεπτέμβρη 2018 - Κυριακή 16 Σεπτέμβρη 2018 - 2η έκδοση