Φαρμακερή διαστρέβλωση

Τις φαρμακερές διατάξεις του πολυνομοσχεδίου, με τις οποίες η κυβέρνηση της ΝΔ μπουκώνει το κεφάλαιο με νέες παροχές και διευκολύνσεις, στο όνομα των επενδύσεων, ενταφιάζει τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και επιχειρεί να βάλει στο «γύψο» τα συνδικάτα και τη δράση τους, συνοδεύει μια εξίσου δηλητηριώδης προπαγάνδα, η οποία διατρέχει την ίδια την Αιτιολογική Εκθεση του πολυνομοσχεδίου. Στα σχετικά άρθρα για τα Εργασιακά και τη συνδικαλιστική δράση, αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα, επιχειρεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι όχι μόνο σέβεται «την κατοχύρωση της ελευθερίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων», αλλά προκλητικά προβάλλει τον ισχυρισμό ότι αυτό γίνεται προς όφελός τους!

Η πραγματικότητα όμως βοά και δεν μπορεί να αλλάξει, όσο μελάνι παραπληροφόρησης και αν πέσει. Γιατί με τις προτεινόμενες διατάξεις, σε συνέχεια προηγούμενων που επιβλήθηκαν στο πλαίσιο των τριών μνημονίων, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας δέχονται νέο συντριπτικό χτύπημα και μαζί τους κάθε έννοια συλλογικής προστασίας των εργαζομένων απέναντι στην εργοδοσία. Αρα, ούτε κατοχύρωση των «ελεύθερων διαπραγματεύσεων» έχουμε, ούτε πολύ περισσότερο «συλλογική προστασία», αφού γίνεται ένα βήμα πιο πέρα στη θωράκιση της εργασιακής ζούγκλας, όπου κάθε εργαζόμενος καταδικάζεται να βρίσκεται μόνος του απέναντι στον εργοδότη και γίνεται κανόνας η ατομική σύμβαση ή μια κατάπτυστη επιχειρησιακή.

* * *

 

Οι προκλητικοί κυβερνητικοί ισχυρισμοί δεν μπορούν να αλλάξουν το γεγονός ότι με τις ευρείας κλίμακας εξαιρέσεις που εισάγονται στην εφαρμογή των ΣΣΕ, καθώς και στην «αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης», οι κλαδικές συμβάσεις μετατρέπονται σε «αδειανό πουκάμισο», χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα για τους εργαζόμενους. Οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι επιχειρήσεις, οι οποίες αποκτούν ένα επιπλέον «όπλο» στη μόνιμη επιδίωξή τους για μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους» και την αύξηση της κερδοφορίας τους.
Πρόσθετα στα παραπάνω, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αυτές οι εξαιρέσεις από την εφαρμογή κλαδικών ή ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων λαμβάνουν υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες που επικρατούν σε κάποια επιχείρηση, ότι από το εθνικό και το ομοιοεπαγγελματικό επίπεδο περνάμε «στο τοπικό» και άρα η «αποκέντρωση» των συμβάσεων κάνει πιο αποτελεσματικό τον μηχανισμό λειτουργίας τους. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να ισχυριστεί ότι η μείωση του αριθμού των κλαδικών συμβάσεων την περίοδο 2012 - 2013 και η τεράστια επέκταση των επιχειρησιακών οφείλονται στο γεγονός ότι στις πρώτες δεν υπήρχε δυνατότητα εξαιρέσεων, την οποία τώρα νομοθετεί η κυβέρνηση, με βάση και τις συστάσεις της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων το 2016 (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ).

* * *

 

Πρόκειται για πλήρη διαστροφή της αλήθειας. Βασικό εργαλείο για τη μείωση του αριθμού των κλαδικών συμβάσεων αποτέλεσε η παρέμβαση του 2012 με την ΠΥΣ αρ. 6 και οι νόμοι που την ακολούθησαν, με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ, που διατήρησε τις βασικές προβλέψεις της σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας, επεκτείνοντας ταυτόχρονα το αντεργατικό πλαίσιο της ευελιξίας, που έδωσε αέρα στα πανιά των εργοδοτών να μην προσέρχονται στις διαπραγματεύσεις για τις κλαδικές, ή όταν το κάνουν, να προτείνουν κλαδικό μισθό στο ύψος του κατώτερου.

Εξίσου αποφασιστικά επέδρασε η δυνατότητα που δόθηκε στην εργοδοσία να υπογράφει με τις γνωστές «ενώσεις προσώπων» συμβάσεις με μεγάλες μειώσεις στους μισθούς, παρακάμπτοντας τις κλαδικές κ.λπ. Οσο για τον ισχυρισμό ότι σε «τοπικό» επίπεδο οι «κοινωνικοί εταίροι» γνωρίζουν καλύτερα τις συνθήκες, το σίγουρο είναι ότι αυτή η «γνώση» οδήγησε μέσω των επιχειρησιακών συμβάσεων, και με αναβαθμισμένο τον ρόλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού, στη σφαγή των εργατικών μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων, όταν εξέλιπε η προστατευτική ομπρέλα της κλαδικής προστασίας.

Ανάλογου φυράματος είναι και ο ισχυρισμός ότι το «φακέλωμα» των συνδικάτων και η ηλεκτρονική ψηφοφορία στις συνελεύσεις στόχο έχουν να ενισχύσουν τη «δημοκρατία» και τη συμμετοχή των εργαζόμενων στα συνδικάτα. Οι κυβερνήσεις που βυσσοδομούν κατά της συνδικαλιστικής δράσης, αυτοί που μαζί με την εργοδοσία «φυτεύουν» τους ανθρώπους τους μέσα σε αυτά, προστατεύουν και κανακεύουν με χίλιους τρόπους τους μηχανισμούς νοθείας στις αρχαιρεσίες, αυτοί που βγάζουν σταθερά 9 στις 10 απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, πάει πολύ να εμφανίζονται ως προστάτες των δημοκρατικών διαδικασιών στα συνδικάτα.

* * *

 

Την προκλητικότητα της ΝΔ ακολούθησε η υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στην πολιτική της σημερινής κυβέρνησης είδε την «επιστροφή στα μνημόνια», που ο ίδιος έβαλε τάχα στο περιθώριο. Ομως, παρά τις κορόνες του ΣΥΡΙΖΑ, η εμπειρία των εργαζομένων και από τη δική του αντιλαϊκή πολιτική είναι νωπή και επώδυνη. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διατήρησε ανέπαφη όλη την κληρονομιά των τριών μνημονίων. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι παραδίνοντας την κυβερνητική σκυτάλη στη ΝΔ, το 90% των μισθωτών δεν καλύπτονταν από καμιά κλαδική σύμβαση εργασίας!

Με τις δικές του νομοθετικές παρεμβάσεις ενίσχυσε τον νόμο Βρούτση, που αφαίρεσε οριστικά την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ από τα συνδικάτα και την παρέδωσε στη δικαιοδοσία της εκάστοτε κυβέρνησης και στη βάση της ανταγωνιστικότητας. Οσον αφορά τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, έδωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασιστικό χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα, νομοθετώντας την αυξημένη πλειοψηφία στις Γενικές Συνελεύσεις, που συνέχειά της είναι σήμερα η διάταξη για την ηλεκτρονική ψηφοφορία.

Οι εργαζόμενοι δοκίμασαν στο πετσί τους την πολιτική και των δύο. Οσο κι αν προσπαθούν επομένως να συγκαλύψουν την ταξική της ουσία, σήμερα υπάρχει πολύτιμη πείρα που μπορεί να αξιοποιηθεί στην οργάνωση της πάλης, ενάντια συνολικά στην αντεργατική πολιτική και με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.

Γ. Ζαχ.

 

 

 

 

 

Ριζοσπάστης    Τετάρτη 16 Οχτώβρη 2019