Αγωνία

«Και πώς να επικαλεστείς το διεθνές δίκαιο και να καταφύγεις σε διεθνή δικαστήρια για το όποιο δίκαιο θέλεις να διεκδικήσεις, όταν στην εσωτερική ζωή παραβιάζεται προκλητικά η απονομή δικαιοσύνης και καταρρέει στην κοινωνία το περί δικαίου αίσθημα; (...) Με τις επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη μπορεί να προστατεύεται η πολιτική εξουσία με σκοπό να ενισχυθεί η αντοχή της στον χρόνο. Δεν προστατεύονται όμως τα εθνικά συμφέροντα και η αντοχή της χώρας στο μέλλον». Το «παράπονο» γνωστού δημοσιολόγου, στην εφημερίδα «Αυγή», είναι παραπάνω από ενδεικτικό για τις πραγματικές ανησυχίες τους πίσω από τον «αχό» που σηκώνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες αστικές δυνάμεις, ακόμα και φωνές από το εσωτερικό της ΝΔ, για την κρατική καταστολή που εντείνεται. Ο κουρνιαχτός αυτός όχι μόνο δεν έχει σχέση με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, που υπηρετεί η ένταση της καταστολής, αλλά έρχεται να την υπηρετήσει. Αυτή είναι η μεγάλη αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων, που αναζητούν ένα λίγο διαφορετικό μείγμα καταστολής και ενσωμάτωσης του λαού στα σχέδια της αστικής τάξης και ταυτόχρονα «αλληλοκαρφώνονται» για το ποιος υπονομεύει με τη στάση του την «εθνική» συναίνεση και τη στοίχιση του λαού στα προτάγματα αυτά. Εντελώς αντίθετη πρέπει να 'ναι η αγωνία του λαού. Το πραγματικό δίλημμα για εκείνον είναι αν θα επιτρέψει το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής - με τις κάλπικες προσδοκίες και το ρόπαλο - ή αν θα περάσει στην αντεπίθεση με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες του.

Το 'παν κι έγινε!

 

Αλλο ένα αίτημα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων έκανε πραγματικότητα η κυβέρνηση της ΝΔ, με την υπογραφή της Υπουργικής Απόφασης για τον καθορισμό του «Διεθνούς Ελεγκτικού Προτύπου» από τον υπουργό Ανάπτυξης. Βάσει αυτής, οι έλεγχοι για την ολοκλήρωση των επενδυτικών σχεδίων του «αναπτυξιακού» νόμου περνούν σε διεθνείς «ελεγκτικές» ή «συμβουλευτικές» εταιρείες, για την επιτάχυνση της υλοποίησής τους. Με τον τρόπο αυτό, σύμφωνα με τον υπουργό, «απελευθερώνονται χιλιάδες επενδυτικά σχέδια που ήταν εγκλωβισμένα στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, και από την άλλη τα νέα επενδυτικά σχέδια θα υλοποιούνται πλέον με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα». Αλλο ένα παράδειγμα για το πώς το κράτος σπεύδει επιλεκτικά να «απελευθερώσει» από τη γραφειοκρατία μεγάλα επενδυτικά σχέδια, παρέχοντας απλόχερη στήριξη στο μεγάλο κεφάλαιο, την ίδια ώρα που για το λαό τα αδιέξοδα μεγαλώνουν και το κράτος αποτελεί πραγματικό εφιάλτη - από τη φορολογία και τους αντεργατικούς νόμους μέχρι την πλήρη έλλειψη σχεδίου και μέσων προστασίας από φυσικές καταστροφές. Και, βέβαια, δεν διαφεύγει την προσοχή το γεγονός ότι με την ανάθεση του όποιου ελέγχου των επενδυτών σε διεθνείς εταιρείες, ο ελεγχόμενος (βλ. μονοπώλια) γίνεται ταυτόχρονα και «ελεγκτής», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παράκαμψη ακόμα και των πιο στοιχειωδών περιβαλλοντικών και άλλων όρων μιας επένδυσης.

Κεκτημένο

 

Ως «δημοκρατικό κεκτημένο» και «λαϊκή επιταγή» παρουσιάζει σε συνέντευξή του ο Νίκος Βούτσης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, τη «διαμόρφωση ενός σύγχρονου διπολικού πολιτικού συστήματος», που όπως εξηγεί «δεν θα είναι ο κλασικός δικομματισμός της προηγούμενης μεταπολιτευτικής περιόδου». Προβάλλει μάλιστα ως «προοδευτική» μια τέτοια εξέλιξη, που όμως την «αρνούνται» οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η ΝΔ. Τι να πει κανείς για αυτή την ...έκρηξη ευαισθησίας για την καλύτερη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος; Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τον διπολισμό ως εγγύηση της πολιτικής σταθερότητας, μέσα από την κυβερνητική εναλλαγή, αλλά και ως «διέξοδο» για την αποκατάσταση της φθαρμένης αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, δηλαδή για την αναζωογόνηση της ικανότητας ενσωμάτωσης των λαϊκών στρωμάτων, εκεί που ο «κλασικός δικομματισμός» δεν τα καταφέρνει. Σ' αυτό προσβλέπουν άλλωστε και όλες οι ρυθμίσεις που προώθησαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στη συνταγματική αναθεώρηση και στον εκλογικό νόμο για την επίτευξη σταθερών κυβερνήσεων, ενώ και η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση εξέφραζε τέτοιες διεργασίες. Πάει πολύ, επομένως, να διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την επιδίωξη ως «δημοκρατική» απάντηση στον «νεοσυντηρητισμό» της ΝΔ και ως «λαϊκή επιταγή», ενώ στην πραγματικότητα αντανακλά προβληματισμούς και σχέδια της αστικής τάξης, στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ συντάσσεται πλήρως.

Αμείλικτη

 

Ενας στους πέντε εργαζομένους στην Ελλάδα καλείται να ζήσει με λιγότερα από 500 ευρώ μεικτά το μήνα, ένας στους τρεις αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ, ενώ για το μισό εργατικό δυναμικό οι αμοιβές δεν υπερβαίνουν τα 800 ευρώ μεικτά, σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη». Την ίδια ώρα, όμως, μια άλλη έρευνα δείχνει πως τα συνολικά κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα εκτοξεύτηκαν το 2018. Συγκεκριμένα, τα συνολικά κέρδη EBITDA των 500 πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων της χώρας αυξήθηκαν κατά 12,4%, φτάνοντας τα 12 δισ. ευρώ! Είναι φανερό ότι αυτός ο τεράστιος πλούτος, που έβαλαν στην τσέπη τους μερικές εκατοντάδες μεγαλοεπιχειρήσεις, δεν προέκυψε από το πουθενά. Είναι αποτέλεσμα και συνάρτηση της έντασης της εκμετάλλευσης, που αποτυπώνεται και στους καθηλωμένους μισθούς, σε περίοδο ανάπτυξης της οικονομίας. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι για την ανάπτυξη των κερδών προϋπόθεση είναι η διατήρηση και επέκταση όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, που τροφοδοτεί την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Κι όχι μόνο αυτό: Σύμφωνα με τα ευρήματα μιας άλλης έρευνας, από εταιρεία που παρέχει «ψυχολογική υποστήριξη» σε επιχειρήσεις/πελάτες της, το 49% των εργαζομένων δήλωσαν ότι αισθάνονται «ανεξήγητη εξάντληση» και το 7% ότι «χρησιμοποίησαν "μη συνταγογραφούμενα φάρμακα" για να μειώσουν το άγχος» που σχετίζεται με την εργασία. Στη «μεταμνημονιακή» περίοδο της «δίκαιης ανάπτυξης» και της «ανάπτυξης για όλους», η εξίσωση είναι αμείλικτη: Κέρδη για το κεφάλαιο, μισοζωή και σωματική - ψυχολογική εξάντληση για τους εργαζόμενους.

Ριζοσπάστης  Σάββατο 28 Δεκέμβρη 2019 - Κυριακή 29 Δεκέμβρη 2019