Δεν έχει «αναπτυξιακό όραμα» το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα Εργασιακά... Αυτή είναι η κριτική που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στις «ανατροπές του αιώνα» που ετοιμάζει η κυβέρνηση με τη 10ωρη δουλειά, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, τα νέα εμπόδια στην κήρυξη απεργίας κ.λπ. Και απαντώντας στο γιατί φέρνει ένα τέτοιο νομοσχέδιο, ως προϋπόθεση μάλιστα για την εκταμίευση των πρώτων δόσεων από το Ταμείο Ανάκαμψης, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα ωφελήσει απλά κάποιους «υποστηρικτές και χρηματοδότες της κυβέρνησης». Δεν υπάρχει πιο χυδαίο ξέπλυμα της στρατηγικής του κεφαλαίου, που βάζει διαχρονικά στο στόχαστρο τα λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες, εστιάζοντας σταθερά στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και στην ευελιξία της αγοράς εργασίας, ως δύο από τα βάθρα για την ένταση της εκμετάλλευσης και την αύξηση της κερδοφορίας του.
Την ίδια στρατηγική υπηρέτησε άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν νομοθετούσε ως κυβέρνηση την περιστολή του απεργιακού δικαιώματος, όταν ενεργοποιούσε τον νόμο Βρούτση για τον κατώτατο μισθό, όταν ψήφιζε τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας στους γιατρούς κ.ο.κ. Αλλά και τώρα, αυτό που προβάλλει ως «ατού» στον ανταγωνισμό του με τη ΝΔ, είναι ότι μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τους - από χέρι αντιλαϊκούς - αναπτυξιακούς στόχους του κεφαλαίου, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την κοινωνική συναίνεση και συνοχή. Σε κάθε περίπτωση, η «κριτική» του στο κυβερνητικό νομοσχέδιο καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ έναν βολικό αντίπαλο για τη ΝΔ. Συμβάλλει ταυτόχρονα στο να συντηρούνται οι μεταξύ τους κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και να εγκλωβίζεται ο λαός στο ψευτοδίλημμα της μιας ή της άλλης εκδοχής της αστικής διαχείρισης. Αυτόν τον σκόπελο πρέπει να προσπεράσει, οργανώνοντας και δυναμώνοντας την πάλη του για σύγχρονους μισθούς και δικαιώματα.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat για την περίοδο της πανδημίας, η τάση αύξησης του προσδόκιμου ζωής δεν ανακόπηκε μόνο, αλλά μειώθηκε κιόλας στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Στη χώρα μας η μείωση ανάμεσα στο 2019 και στο 2020 έφτασε τα 0,5 χρόνια. Σ' αυτήν δεν αποτυπώνονται μόνο οι χιλιάδες θάνατοι από τον κορονοϊό, αλλά και οι συνέπειες από την «παράλληλη πανδημία», τον αποκλεισμό δηλαδή από το δημόσιο σύστημα Υγείας «μιας νόσου» των ασθενών με χρόνια νοσήματα, που καθυστερούν τη θεραπεία τους, ή των έκτακτων περιστατικών που δεν διαγνώστηκαν έγκαιρα και θα έχουν αρνητική εξέλιξη. Φαίνεται δηλαδή ότι το «αποτύπωμα» της πανδημίας στην υγεία και τη ζωή του λαού δεν θα φύγει μαζί με την υποχώρηση των κρουσμάτων και των καθημερινών θανάτων, αλλά θα επεκτείνεται πολύ βαθιά μέσα στον χρόνο, υπενθυμίζοντας κάθε ώρα και στιγμή πόσο εγκληματική είναι η πολιτική που αφήνει απροστάτευτο τον λαό και βάζει στη ζυγαριά του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου